Το σχέδιο προσωρινά υλοποιήθηκε αλλά η πραγματικότητα άλλα προοιωνίζεται

Υπάρχει διάχυτη η εντύπωση ότι το βράδυ της 12ης προς 13ης Ιουλίου στις Βρυξέλλες έγινε πραξικόπημα σε βάρος της Ελλάδας και του Έλληνα πρωθυπουργού, ο οποίος εξαναγκάστηκε σε μια ταπεινωτική συμφωνία.

Επίσης, υπάρχει μια κατηγορία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μεταλλάχθηκε από αριστερό, ριζοσπαστικό, αντιμνημονιακό κόμμα σε μνημονιακό, το βράδυ της 13ης Αυγούστου, όταν η πλειοψηφία των βουλευτών του -πλην 40- ψήφισε το 3ο Μνημόνιο.

Παρ’ όλο που αυτές οι εντυπώσεις-εκτιμήσεις περιέχουν πολλά στοιχεία πραγματικότητας, δεν εξηγούν όσα βιώνουμε.

Θέλουμε να επιστήσουμε την προσοχή σε δύο άλλες διεργασίες, που η ανάλυσή τους μπορεί να φωτίσει αρκετά όσα έγιναν και όσα πρόκειται να γίνουν.

 

Η κεντροαριστεροποίηση και η αποριζοσπαστικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ

Η ανάληψη της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Γενάρη του 2015, μπορεί να θεωρηθεί ορόσημο στην πορεία της κεντροαριστεροποίησης. Η συνάντηση με την κρατική Διοίκηση, καθώς και η ανάληψη της ευθύνης για τις σχέσεις με την τρόικα και την πορεία της χώρας σε ένα ταραγμένο περιβάλλον, εμπέδωσε τάσεις κεντροαριστεροποίησης, προσδίδοντάς τους ποιοτικό χαρακτήρα επικαθορισμού πάνω σε άλλες πλευρές του εγχειρήματος. Δηλαδή, η προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ και η επιχείρηση ποδηγέτησης του ριζοσπαστισμού σε ανώδυνα συστημικά και κοινοβουλευτικά κανάλια, ολοκληρώνεται με την ανάληψη της διακυβέρνησης.

Η οποία διακυβέρνηση χαιρετίστηκε από όλες τις πτέρυγες και ομαδοποιήσεις του κόμματος «ως ιστορική νίκη» και βεβαίως σχεδόν όλες «κάτι» πήραν στην κυβέρνηση που σχηματίστηκε τότε. Αν θυμάται κανείς καλά, το κύριο μοτίβο της πορείας προς τη διακυβέρνηση ήταν το «πάμε για έντιμο συμβιβασμό», «η διαπραγμάτευση θα έχει αίσιο τέλος» και κάποια παροχολογία μέσω του προγράμματος Θεσσαλονίκης. Αναλύοντας την πολιτική γραμμή που ενωμένη και συμπαγής ακολούθησε η ηγεσία από τότε, θα διακρίνουμε έντονα τα στοιχεία μιας κεντροαριστερής διαχείρισης-πρότασης. Αν επίσης, παρατηρήσει κάποιος την σύνθεση της πρώτης κυβέρνησης, δεν θα δει μόνο τις «φυλές» του κόμματος, αλλά και την προσέλκυση τεχνοκρατών, πρώην πασόκων, ακόμη και αμφιλεγόμενων προσώπων που συνέρρευσαν στο Μαξίμου. Αυτό που συγκαλύφθηκε κατά συνέπεια, ήταν πως στο δίχρονο 2012-2014 στήθηκαν πολλές γέφυρες με το εσωτερικό και το διεθνές κατεστημένο.

Παρ’ όλα αυτά, το παράδειγμα ΣΥΡΙΖΑ συνάντησε απίστευτη εχθρότητα από την ευρωκρατία και η παγίδευση που στήθηκε από αυτήν αποσκοπούσε στην πλήρη και παραδειγματική υποταγή του εγχειρήματος αλλά και του Α. Τσίπρα προσωπικά. Άλλωστε, η κεντροαριστεροποίηση δεν είναι μια διαδικασία χωρίς αντιφάσεις, ούτε βέβαια σημαίνει έλλειψη συγκρούσεων και αντιπαραθέσεων με άλλους πόλους, είτε διεθνείς είτε εσωτερικούς.

Η πραγματική, όμως φύση, η διαμορφωμένη φύση του ΣΥΡΙΖΑ μετά από την ανάληψη της διακυβέρνησης και μετά το πέρας της «διαπραγμάτευσης» προδίδει ένα κεντροαριστερό μόρφωμα με έντονα αρχηγικά χαρακτηριστικά, συστημικό και φυσικά μετά τις αποφάσεις του καλοκαιριού, εντός μνημονιακών προδιαγραφών. Ο προσδιορισμός κεντροαριστερό μόρφωμα με έντονα αρχηγικά χαρακτηριστικά δεν μπορεί και δεν πρέπει να διαφεύγει από την ανάλυση και απλά να γίνεται λόγος μόνο για την καταγγελία των μνημονιακών του χαρακτηριστικών.

Ορισμένοι δεν κατανοούν τη χρήση του όρου «Κεντροαριστερά» ούτε αντιλαμβάνονται ότι ο κύριος άξονας της πολιτικής σκηνής στη χώρα είναι κεντροαριστερός, αφού η σταθερότητα και οι βασικές συστημικές επιλογές μπορούν να περάσουν πιο εύκολα και πιο ανώδυνα μέσα από αντίστοιχες φόρμουλες και προτάσεις, παρά μέσα από σκληρές νεοφιλελεύθερες ακροδεξιές πολιτικές. Και όντως, με τον ΣΥΡΙΖΑ πέρασαν χωρίς πολλές αντιδράσεις (μέχρι τώρα) νόμοι και μνημόνια που είναι ζήτημα αν θα είχαν την ίδια τύχη αν το επιχειρούσαν η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι κ.λπ.

Πολιτικά, ορισμένα ισχυρά σημεία της κεντροαριστεροποίησης είναι οι θέσεις για «το κοινό ευρωπαϊκό όραμα», η ιδέα του «συμβιβασμού» (προωθητικού, έντιμου, αμοιβαία επωφελούς κ.λπ.), η ιδέα και η διαδικασία της «διαπραγμάτευσης» με δόσεις ρεαλισμού, προσαρμογής, υποχωρήσεων, υπερηφάνειας, και αρκετή δόση αυτοαναφορικότητας περί «ιστορικών νικών, ιστορικών στιγμών, ιστορικών αποφάσεων» κ.λπ.

Κάθε πορεία κεντροαριστεροποίησης σημαδεύεται από έναν αχταρμά «αριστεροδέξιων» λόγων, πράξεων, ταχτικών, προσεγγίσεων, χειρισμών, που αντί να επιλύουν το πρόβλημα συμβάλλουν στην γενικευμένη σύγχυση και στην αποδόμηση κριτηρίων, στην φθορά ειδικά των αριστερών κριτηρίων, με αποτέλεσμα την «κατάποση» καμήλων (δεξιότατων επιλογών, μέχρι και μνημονίων) ολόκληρων, ενώ γίνεται λόγος περί βελονών (αριστερά επιχρίσματα και κινήσεις για να κρατιέται μια σχέση με ορισμένα ακροατήρια). Έτσι, και η κεντροαριστεροποίηση δεν οδηγεί σε καμία εναλλακτική προοπτική.

Οι κλασικές αναλύσεις για την Κεντροαριστερά αναφέρουν ότι αυτή χαρακτηρίζεται από την άρνηση υπέρβασης του καπιταλιστικού συστήματος, ότι υποστηρίζει τις σταδιακές μεταρρυθμίσεις στην κατεύθυνση ενός λαϊκού, ανθρώπινου καπιταλισμού ή μιας κοινωνικής οικονομίας της αγοράς, προσανατολισμένης να συμβιβάσει τις ανάγκες της με αυτές του κοινωνικού ζητήματος. Οι κυριότερες κεντροαριστερές δυνάμεις είναι η σοσιαλδημοκρατία, ο κοινωνικός φιλελευθερισμός, ορισμένες τάσεις του δημοκρατικού σοσιαλισμού και του δημοκρατικού χριστιανισμού. Κατά τις τελευταίες δεκαετίες, ορισμένα κομμουνιστικά κόμματα μεταλλάχθηκαν σε κεντροαριστερά, υποστηρίζοντας την ελεύθερη αγορά και την σοσιαλδημοκρατική παράδοση, όπως συνέβη στο Κ.Κ. Ιταλίας που αρχικά μετεξελίχθηκε σε Δημοκρατικό Κόμμα της Αριστεράς για να καταλήξει με άλλες δυνάμεις στην δημιουργία του Δημοκρατικού Κόμματος το 2007.

Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ τρεις ήταν οι κύριες μορφές της συντελούμενης κεντροαριστεροποίησης:

α) Η υποστολή του ριζοσπαστικού αντισυστημικού του λόγου και η αντικατάστασή του από έναν καθαρόαιμο καθεστωτικό λόγο. Για τους πλέον παρατηρητικούς η διαδικασία αυτή άρχισε από το 2012 (μετά τις εκλογές) και εξελίχθηκε στο δίχρονο προσαρμογής 2012-2014.

Η συνέχεια του κράτους, η συνέχεια των νόμων, ο σεβασμός των ευρωπαϊκών συνθηκών, ο σεβασμός των υποχρεώσεων προς όλους τους συμμαχικούς οργανισμούς που συμμετέχει η Ελλάδα, η διαβεβαίωση εκπλήρωσης των υποχρεώσεων στους δανειστές εις το διηνεκές, δεν αποτελούν απλή αλλαγή ορολογίας. Αποτελούν εκφράσεις εμπέδωσης του καθεστωτικού λόγου, άρα και μιας πολιτικής συμπεριφοράς αντίστοιχης.

β) Στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ είχαμε μια έντονη πολιτική μετατόπιση και αποδοχή αυτής της πραγματικότητας από φορείς που συνέχουν τον οργανισμό. Ηγεσία, φράξιες, ομαδοποιήσεις και μέρος της βάσης μετατοπίστηκαν και αποδέχτηκαν χωρίς αντιδράσεις την μετάλλαξη.

γ) Ο ΣΥΡΙΖΑ εξαναγκάζεται σε μετατοπίσεις γύρω από το κεντρικό πολιτικό σκηνικό, αναζητώντας λύσεις στις ισορροπίες και συνεργασίες με δυνάμεις και παράγοντες του παλαιού πολιτικού μνημονιακού συστήματος, αδιαφορώντας για τις απαιτήσεις βαθιών πολιτικών τομών. Οι επαφές με Ποτάμι, Γ.Α. Παπανδρέου, Φ. Κουβέλη, η συνεργασία με την καραμανλική πτέρυγα και η εκλογή Παυλόπουλου ως Πρόεδρου της Δημοκρατίας οδηγούν, τελικά, στην υπερψήφιση του 3ου Μνημονίου με όλους τους τέως μνημονιακούς…

Επομένως, η κεντροαριστεροποίηση και αποριζοσπαστικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν, πλέον ,κεντρικά φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά.

Ευρωπαϊκή ιδέα, «αύριο», «νέο», «καταπολέμηση του παλιού», ανάπτυξη, μικρότερο κακό, κοινωνική ευαισθησία, λείανση του μνημονίου, «έξοδος από το μνημόνιο», πρόοδος εναντίον συντήρησης, διαπραγμάτευση, συμβιβασμός αποτελούν πλέον στοιχεία του πολιτικού λόγου, που λειτούργησε και έδωσε αποτελέσματα και στην πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση. Ο κεντροαριστερός άξονας είναι και φαίνεται ισχυρότερος από τον κεντροδεξιό, σε ένα τοπίο ρημαγμένο, κουρασμένο και μια κοινωνία ζαλισμένη, αηδιασμένη, αποπροσανατολισμένη.

 

Το διαρκές πραξικόπημα του Αλέξη Τσίπρα

Ο Α. Τσίπρας θα αισθάνεται αυτές τις μέρες ως ενορχηστρωτής και διευθυντής της ορχήστρας. Δεν έχει σοβαρούς αντιπάλους ούτε εκτός ούτε στο εσωτερικό του κόμματός του. Στον πυκνό χρόνο που διανύουμε, έμαθε πολλά απέκτησε συναίσθηση ορισμένων ικανοτήτων του.

Τι πέτυχε; Έγινε πρωθυπουργός, κατάργησε το κόμμα του, κέρδισε τρεις αναμετρήσεις με διαφορά, ένιωσε τον στραγγαλισμό από την ευρωκρατία, ωστόσο συνεννοήθηκε μαζί της, ψήφισε το 3ο Μνημόνιο και ξανακέρδισε τις εκλογές, έδιωξε την εσωκομματική του αντιπολίτευση. Είναι κυρίαρχος στην πολιτική ζωή της χώρας. Είναι λίγα όλα αυτά; Όχι βέβαια. Όσο είναι σωστό ότι οι μεγάλες δοκιμασίες τώρα αρχίζουν, αισθάνεται πως, όσο κρατά σε απόσταση τον λαϊκό παράγοντα ποδηγετημένο και σε αποπροσανατολισμό, δεν απειλείται σοβαρά από κάποιο πολιτικό αντίπαλο. Τούτες τις μέρες δεν σκέφτεται την καταστροφή και την φθίνουσα πορεία της χώρας. Δεν τον πονοκεφαλιάζει κάτι τέτοιο. Είναι ο κυρίαρχος και αυτό τον ζαλίζει, μέχρι να έρθουν τα μεγάλα τραντάγματα να του θυμίσουν το πραγματικό μέγεθος των προβλημάτων. Κι αυτά έρχονται.

Το διαρκές πραξικόπημα, λοιπόν, του Αλέξη Τσίπρα δεν προέκυψε στην τύχη. Το σκεπτικό αλλά και το σχέδιό του μεταφράζονται ως εξής: έτσι κι αλλιώς θα υπογράψουμε συμφωνία, κάνω δημοψήφισμα, ανατρέπω το «όχι» την επόμενη μέρα, δέχομαι τη συμφωνία αφού παρουσιαστώ σαν βασανιζόμενος για 17 ώρες, ψηφίζω τα προαπαιτούμενα, δεν συγκαλώ κανένα κομματικό όργανο (Γραμματεία, Κεντρική Επιτροπή), αναγγέλλω ένα συνέδριο για Σεπτέμβρη που δεν θα γίνει, κλείνω τη Βουλή, ενώ συζητώ με τους δανειστές το 3ο Μνημόνιο. Μόλις είναι έτοιμο ανοίγω κατακαλόκαιρο την Βουλή, ψηφίζω το μνημόνιο μαζί με Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, διαπιστώνω μετά ότι δεν έχω δεδηλωμένη, τους αποκοιμίζω ότι θα πάω για ψήφο εμπιστοσύνης ή για Θερινά Τμήματα της Βουλής, αιφνιδιάζω τους πάντες με παραίτηση της κυβέρνησης (με το επιχείρημα ότι με ρίχνουν οι δικοί μου βουλευτές) και πάω γρήγορα σε εκλογές στις 20 Σεπτέμβρη τις οποίες και κερδίζω με διαφορά. Τα έκανε και του βγήκαν σχεδόν όλα. Γιατί; Γιατί αφέθηκε στην ουσία και από τη Δεξιά και από την Αριστερά, ενώ ο λαϊκός παράγοντας τελούσε σε βαθύ αποπροσανατολισμό και απογοήτευση.

Τα πραξικοπήματα συχνά πετυχαίνουν για πολλούς και διάφορους λόγους. Δεν κρατούν, όμως, για πολύ. Η βαθύτερη ανάλυση αναδεικνύει όλα τα στοιχεία της ρευστότητας και της μη σταθεροποίησης-νομιμοποίησης των μνημονιακών πραξικοπημάτων και των γεωπολιτικών τρανταγμάτων. Αλήθεια, πόσο κοντά και πόσο μακριά βρισκόμαστε από μια εθνική και κοινωνική καταστροφή; Τώρα πλέον ανοίγει ένας νέος κύκλος. «Νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα» όπως θα έλεγαν κι ο Καρτερός, ο Τσέκερης, ο Ανανδρανιστάκης και τα άλλα «μπράβο πρόεδρε» παιδιά…

http://www.e-dromos.gr/h-kentroaristera-kai-to-diarkes-praxikophma-tou-tsipra/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Ο εκδότης της εφημερίδας Δρόμος της Αριστεράς και πρώην μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ μιλάει στο ThePressProject για τους 7 μήνες του ΣΥΡΙΖΑ, τις επερχόμενες εκλογές, την στάση της ΚΟΕ και το μετεκλογικό σκηνικό.

http://www.e-dromos.gr/rudi-rinaldi-thepressproject/

 

Tagged : Ρούντι Ρινάλντι

Υπέρ άκυρου – λευκού

Ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας δεν ξέρει τι να ψηφίσει, γιατί να ψηφίσει, δεν εμπνέεται διόλου από το εκλογικό σκηνικό που έχει στηθεί, αισθάνεται περισσότερο αποξενωμένο και απόμακρο από αυτό που του προσφέρουν τα κόμματα, όλα τα κόμματα.

Αναλυτές και δημοσκόποι συναντούν τον «Κανένα», εκτιμούν πως ένας παράγοντας που θα κρίνει τις εκλογές θα είναι το ποσοστό της αποχής, του άκυρου και του λευκού. Είναι φυσικό ολόκληρο το πολιτικό φάσμα των συμμετεχόντων στις εκλογές νομιμοποίησης του 3ου μνημονίου να θεωρούν πως αυτή η τάση για άκυρη – λευκή ψήφο ή για αποχή, είναι απολίτικη, συνορεύει με τον αναχωρητισμό και ότι συγγενεύει με μια εγγενή τάση του συστήματος να αποδιώχνει τους πολίτες από την εκλογική διαδικασία.

Μήπως όμως αυτή η επιλογή στις συγκεκριμένες εκλογές αποτελεί μια πολιτική επιλογή που αξίζει της προσοχής και πιθανά της ενίσχυσής μας;

 

Ποιες επιλογές προσφέρονται

Το κύριο χαρακτηριστικό της στιγμής που ζούμε είναι η διάψευση της μαζικής αυταπάτης που καλλιεργήθηκε στην κοινωνία και την πολιτική σφαίρα, ότι είναι δυνατό με τον τρόπο που το επιχείρησε ο ΣΥΡΙΖΑ, να υπάρξει μια λύση και μια διέξοδος στο πρόβλημα του μνημονίου και της τρόικας. Αυτή η μεγάλη διάψευση, τώρα που αποκαλύφθηκαν οι αυταπάτες τόσο του κόσμου όσο και της πολιτικής σκέψης, οδηγεί στο κλείσιμο ενός κύκλου όπου ο καθένας βρίσκεται αντιμέτωπος με τον αποπροσανατολισμό και τη σύγχυση που κουβαλά κάθε μεγάλη ματαίωση και διάψευση.

Έτσι μπροστά στο σκεπτόμενο, προβληματιζόμενο τμήμα των πολιτών της χώρας που αγωνιούν, αυτούς που επιθυμούσαν μια προοδευτική αλλαγή και ένα τέρμα στον κατήφορο και τη διάλυση, προσφέρονται πρακτικά από τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις, δύο επιλογές/λύσεις:

Η μία είναι να πάψει να είναι ριζοσπάστης, να πάψει να θεωρεί ότι είναι εφικτό να ανατραπεί η κατάσταση προς μια θετική κατεύθυνση. Δηλαδή να αναγνωρίσει πως πρέπει εν τέλει να γίνει ρεαλιστής, να αποδεχθεί τη μνημονιακή πραγματικότητα, να υποταχθεί στους όρους της και να αναζητήσει εκεί τις δυνατότητές του. Αυτό προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ σε γενικές γραμμές.

Η άλλη είναι να αγνοήσει τη συντριβή που συνέβη και όλη την εξέλιξη, να μη βγάλει κανένα συμπέρασμα, θεωρώντας πως άλλοι πιο συνεπείς μπορούν να εγγυηθούν και να καταφέρουν να κάνουν αυτά που διακήρυττε πριν από λίγο καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ (κατάργηση μνημονίων, έξοδο από την κρίση, μετάβαση σε καλύτερη κοινωνία κλπ.). Αυτό προτείνουν, σε γενικές γραμμές πάλι, η ΛΑΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΚΚΕ.

Ανάμεσα σε αυτές τις δύο επιλογές – λύσεις, που συνιστούν μια μεγάλη ιδεολογική αναπηρία, υπάρχει μέσα στην κοινωνία μια γκάμα προβληματισμών, απόψεων, λύσεων, μια «θάλασσα», ένα αρχιπέλαγος σκέψης και αγωνιών που δεν καλύπτεται και δεν μπορεί να βρει διέξοδο. Είναι πολλοί όσοι νιώθουν πως εκβιάζονται να ενταχθούν σε μια από αυτές τις δύο επιλογές που προαναφέραμε.

Δεν αναφερόμαστε ακριβώς σε έναν ενιαίο πολιτικό χώρο, διαμορφωμένο ή υπό διαμόρφωση, που θέλει απλά να βρει τη θέση του στην υπάρχουσα δημοσιογραφική γεωγραφία των πολιτικών δυνάμεων. Δεν πρόκειται για έναν πολιτικό χώρο ανάμεσα στη σοσιαλδημοκρατική / μνημονιακή Αριστερά και στην ντούρα / δογματική Αριστερά.

Πρόκειται για μια διαδικασία πολλαπλών οπτικών που προσεγγίζουν πραγματικές δυσκολίες σε μια διαδικασία μαζικού επαναπροσανατολισμού με πολλούς τρόπους, και μάλιστα μπροστά στην οξύτητα των πραγματικών προβλημάτων.

Πρόκειται για μια διαδικασία που μπορεί να συγκροτήσει έναν πολιτικό χώρο. Το ποια φυσιογνωμία θα πάρει όλο αυτό το τεράστιο δυναμικό είναι προς στιγμήν δευτερεύον στοιχείο. Δηλαδή το αν θα είναι κοντά σε μια σοσιαλδημοκρατική διαχειριστική αντίληψη ή θα είναι φορέας πιο ριζοσπαστικών αναγκών και προτάσεων, αν θα εκφραστεί από μια δογματική Αριστερά ή κάτι άλλο. Το κύριο είναι σήμερα να αντιληφθούμε την ύπαρξη αυτού του δυναμικού και της δυναμικής που περικλείει. Να εντοπιστεί όχι μόνο η ύπαρξή του αλλά και η κατάσταση στην οποία αυτό υπάρχει: κατάσταση απίστευτης συμπίεσης από τα προβλήματα επιβίωσης και από τις διαψεύσεις που έχει γνωρίσει. Αν θέλουμε να κάνουμε μια παρομοίωση, το δυναμικό αυτό μοιάζει με ένα ελατήριο συμπιεσμένο. Συμπιέστηκε γιατί επέμεινε δραματικά σε μια αλλαγή και την υποστήριξε όσο μπορούσε, ενώ παράλληλα επέμεινε να αγνοεί τις προϋποθέσεις που χρειάζονται για να γίνει αυτή η αλλαγή.

Απέναντι σε αυτό το συμπιεσμένο ελατήριο και τη δυναμική που εμπεριέχει, η Αριστερά και των δύο λύσεων / επιλογών στέκεται με αφόρητο συντηρητισμό, καχυποψία και φόβο.

Πρόκειται για ένα τεράστιο δυναμικό και εκεί εδράζεται και η ιστορική δυναμική.

Πάνω στη δυναμική αυτή, εντός και σε σχέση με τη δυναμική αυτή τοποθετείται και το «ΟΧΙ» της ψήφου, η ψήφος του σήμερα. Το «ΟΧΙ» στον Τσίπρα αλλά και το «ΟΧΙ» στην πειθάρχηση και ενσωμάτωση στις δεδομένες λύσεις που του προσφέρονται και είναι ψευδεπίγραφες.

 

Ψήφος αναστοχασμού

Αν σήμερα κεντρικό ζήτημα είναι η κατάρρευση όλων των ψευδεπίγραφων λύσεων, η θέση του λευκού και του άκυρου στις εκλογές είναι ψήφος αναστοχασμού, ελπίδας, είναι ψήφος για το αύριο, γιατί ακριβώς τοποθετείται στους όρους συγκρότησης μιας εναλλακτικής διάδοχης κατάστασης απέναντι στον κύκλο που κλείνει.

Δεν έχει σχέση με μια εν γένει αντικοινοβουλευτική στάση ή μια στάση απαξίωσης γενικά των εκλογών. Είναι μια επιλογή να ξεκολλήσουμε από το υπαρκτό και στάσιμο, από το πολιτικό σκηνικό και την «ακινησία» του, από τα παλιά υλικά και τα παλιά πρόσωπα, την αναπαραγωγή και την επιβίωσή τους ως τέτοια.

Δεν είναι μια επιλογή «αναχωρητισμού» ούτε μια απόσυρση για να γίνουν αναλύσεις κλπ., όπως εύκολα την χαρακτηρίζουν διάφοροι. Είναι μια μάχιμη ψήφος που στηρίζεται σε εκτιμήσεις, δεδομένα και διαθέσεις εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που δεν «έχουν τον λόγο» όπως τα πολιτικά κόμματα. Είναι επίσης μια ψήφος αντίστασης στα τετελεσμένα και στον εκβιαστικό τρόπο υφαρπαγής ψήφου από τα κόμματα.

Αν σήμερα αυτή η επιλογή δεν υποστηρίζεται με αιχμηρό τρόπο –ενώ υπάρχει έντονα ως διάθεση στους πολίτες που δεν ξέρουν τι να ψηφίσουν ή δεν θέλουν να ψηφίσουν κανέναν– αυτό οφείλεται στο ότι ο κόσμος αυτής της επιλογής φέρει ακόμα βαριά τα ψυχικά τραύματα που έχει προκαλέσει η ανατίναξη των αυταπατών και η ματαίωση των ελπίδων. Βρίσκεται σε φάση αναστοχασμού, χρειάζεται λίγο χρόνο.

Για τις δυνάμεις που επενδύουν στο αύριο και στην οικοδόμηση εναλλακτικής προοπτικής, η επιλογή του άκυρου / λευκού αποτελεί ένα καλό ανακλαστικό φρεσκάδας και διάθεσης για τις αυριανές καταστάσεις.

http://www.e-dromos.gr/to-oxi-ths-pshfou/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Εκλογές 2015 / Ρούντι Ρινάλντι

 

Ακούστε εδώ την συνέντευξη στον Ραδιοφωνικό Σταθμό Μακεδονίας 102fm – ΕΡΤ 3 :

 

Διαβάστε ορισμένα εκτεταμένα αποσπάσματα της συνέντευξης:

 

Για την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ από το 2014

Μετά τις ευρωεκλογές όπου ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πάρει 27%, στο επιτελείο επικράτησε μια ηττοπαθής στάση ότι δεν μπορεί να γίνει κάτι χωρίς να συνεργαστούμε με δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού. Αυτό ονομάστηκε από το επιτελείο «προωθητικός συμβιβασμός» και εκφράστηκε με την συμμετοχή στα ψηφοδέλτια. Θα προσχωρούσαν στα ψηφοδέλτια όποιοι βουλευτές θα είχαν ψηφίσει «όχι» για τον Πρόεδρο. Και θα ήταν ένα άνοιγμα σε ανθρώπους από το ΠΑΣΟΚ οι οποίοι δεν θα ψήφιζαν για τον πρόεδρο της δημοκρατίας. Αυτό δεν ήταν αναγκαίο να γίνει σαν στάση, ήταν μια υποτίμηση της δύναμης που είχε ο λαϊκός παράγοντας στην Ελλάδα και της δύναμη συσπείρωσης που θα υπήρχε γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ κι έτσι από τότε αρχίζει μια διαφωνία μου κυρίως όσο αφορά την σύγκρουση που έπρεπε να γίνει στο εσωτερικό με την διαπλοκή, με το παλιό πολιτικό σύστημα, με βαθιές τομές δημοκρατικές που θα χρειάζονταν.

 

Για την «κεντροαριστεροποίηση»

Τότε μιλούσαμε για τον κίνδυνο της κεντροαριστεροποίησης. Να μετατραπεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κεντροαριστερό κόμμα. Κι αυτή η τάση ήτανε αρκετά ισχυρή από τότε. Με την διακυβέρνηση ενισχύθηκε πάρα πολύ. Άρχισαν να γίνονται επαφές και διευθετήσεις με τον ευρωπαϊκό παράγοντα κι επειδή είχε αποφασιστεί το καλοκαίρι μετά τις ευρωεκλογές να πάμε σε μια διαπραγμάτευση χωρίς σύγκρουση, νόμιζαν ότι αυτό πρέπει να συνεχιστεί και στο εσωτερικό της χώρας με ανοίγματα προς τον κόσμο της διαπλοκής και με το παλιό πολιτικό σύστημα ούτως ώστε να μπορέσει να γίνει πιο εύκολα αυτή η διαπραγμάτευση χωρίς σύγκρουση και να έρθουμε σε μια συμφωνία που να ήταν αμοιβαία επωφελής.

 

Από την παγίδευση στην υποταγή

Δεν είχε δει ο ΣΥΡΙΖΑ από το φθινόπωρο ότι είχε στηθεί μια παγίδευση για να τον ευνουχίσουν, να τον στειρώσουν, να τον μετατρέψουν τελείως σε ένα μνημονιακό εργαλείο. Κι αυτό γινόταν με το να κόψουν κάθε ρευστότητα, να αρχίσουν πολύ γρήγορα διαπραγματεύσεις, να μας υποχρεώσουν από τις 20 Φλεβάρη να κάνουμε απαράδεκτους συμβιβασμούς δηλαδή να μην μπορούμε να νομοθετήσουμε, να μην μπορούμε να κάνουμε καμία μονομερή ενέργεια δηλαδή στην ουσία δεν μπορούσες να κυβερνήσεις με βάση το πρόγραμμα σου. Κι έτσι σιγά σιγά μας βάλανε σε ένα μονόδρομο που η κατάληξή του ήταν αυτό που έγινε στις 12-13 Ιουλίου όταν συνθηκολόγησε ουσιαστικά ο ΣΥΡΙΖΑ κι αποδέχτηκε μια μεγάλη ήττα που του επέβαλλαν μετά από ένα τρομερό δημοψήφισμα που είχε γίνει μόλις μια βδομάδα πριν. Η βδομάδα 5-12 Ιουλίου ήταν μια βδομάδα τεράστιου σοκ ψυχολογικού και ψυχικού από το οποίο ακόμα πιστεύω πάρα πολύς κόσμος δεν έχει μπορέσει να βγει.

 

Για τη συμφωνία του Φεβρουαρίου

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να το είχε εκτιμήσει ότι θα γίνει έτσι. Αντί να λέει «είναι εύκολη η συμφωνία», «έρχεται», «καθαρογράφεται», έπρεπε να μην υπογράψει την συμφωνία στις 20/2. Τώρα λένε έπρεπε να είχαν εξασφαλίσει την ρευστότητα με την συμφωνία στις 20/2, το λέει κι ο Τσακαλώτος και διάφοροι ότι μάλλον τότε θα έπρεπε να είχαν ξεκαθαριστεί τα πράγματα. Στην ουσία τους δοκιμάσανε σκληρά και τους απείλησαν ότι δεν θα υπάρχει τραπεζικό σύστημα κι εκείνοι ενέδωσαν σε αυτή την απειλή ή από τότε καταλάβαιναν ότι θα έπρεπε να πάνε σε ένα συμβιβασμό οπότε δεν υπήρχε κάποια άλλη προοπτική.

 

Η κατάληξη των μνημονιακών κομμάτων

Να εκτιμήσουμε λίγο την πενταετία που πέρασε και να δούμε τι μπορεί να γίνει από εδώ και πέρα. Αν κρίνουμε λίγο πιο νηφάλια τι έγινε την πενταετία: Γκρεμίστηκε ο δικομματισμός (δηλαδή το πολιτικό σύστημα αποσταθεροποιήθηκε και δεν έχει σταθεροποιηθεί ακόμα). Δεν μπορεί να κυβερνήσει καμία κυβέρνηση ακόμα και 220 ψήφους στην βουλή, αν εφαρμόζει μνημονιακές ρυθμίσεις γιατί ο λαός δεν θέλει μνημόνια και με αυτό έχουν πρόβλημα και οι Ευρωπαίοι και οι Έλληνες πολιτικοί -με ποιον τρόπο δηλαδή μπορούν να περάσουν αυτά τα οποία θέλουν. Όποιος πάει να τα περάσει έχει τεράστιο κόστος είτε λέγεται ΠΑΣΟΚ που είχε 44% κι έφτασε 4% είτε λέγεται ΝΔ που κι αυτή πήγαινε να περάσει (είδατε που είναι ο Σαμαράς σήμερα και σε τι κατάσταση βρίσκεται η ΝΔ) κι ο ΣΥΡΙΖΑ πήγε να τα περάσει κι είδατε σε τι αποσάρθρωση μπήκε. Μιλάμε για οικουμενικές κυβερνήσεις και κυβερνήσεις συνεργασίας.

Όλος ο πολιτικός κόσμος το βράδυ της διαπραγμάτευσης γυρολογούσε στην Ευρώπη γιατί καταλάβαινε πως τρίζει αυτό το πράγμα το οποίο υπάρχει είτε σαν κυβέρνηση και πήγαν όλοι να πάρουν άμεσα εντολές για το τι στάση να κρατήσουν. Εκτιμώ ότι δεν είναι σταθερές οι οικουμενικές λύσεις.

 

Ο κύκλος που κλείνει

Γίνανε κινήσεις τα τελευταία χρόνια, όπου φαινόταν ένας κοινωνικός ριζοσπαστισμός να πρωταγωνιστεί. Κι αυτή ήταν η δύναμη. Πως έγινε το 4% του ΣΥΡΙΖΑ 37%; Δεν έγινε γιατί το κόμμα αυτό έπεισε για το πρόγραμμα του κ.λπ. Έγινε γιατί ο λαϊκός ριζοσπαστισμός ανάθεσε στο ΣΥΡΙΖΑ να τον εκπροσωπήσει και του έδωσε μεγάλη δύναμη σε σύντομο χρονικό διάστημα. Κανείς δεν περίμενε ένα κόμμα της αριστεράς να κάνει κυβέρνηση πριν από 5 χρόνια. Ούτε καν οι αριστεροί. Κι όμως έγινε. Έτσι και τώρα αυτή την στιγμή κλείνει αυτός ο κύκλος και κλέινει με βασικό στοιχείο τον αποπροσανατολισμό του κόσμου. Δηλαδή ο κόσμος έζησε τόσα πράγματα και τέτοια σοκ αυτούς τους 7 μήνες κι ιδιαίτερα αυτό το καλοκαίρι που δεν έχει συνέλθει και δεν ξέρει τι να κάνει και πώς να συμπεριφερθεί. 25% των εκλογέων δεν ξέρουν τι να ψηφίσουν και με ποιο κριτήριο να ψηφίσουν και γιατί. Τέτοια σύγχυση υπάρχει μέσα στην κοινωνία.

 

Αναγκαία συμπεράσματα και νέα εγχειρήματα

Έκλεισε ένας κύκλος και έκλεισε όχι υπέρ αυτού του λαϊκού ριζοσπαστισμού. Έκλεισε με όρους πολύ άσχημους. Όταν κλείνει ένας κύκλος πρέπει να βγουν κάποια συμπεράσματα. Πρέπει να γίνει ένας αναστοχασμός. Πρέπει κανείς να σκεφτεί τι έλειψε και τι λείπει. Και για να ανοίξει ένας άλλος κύκλος χρειάζονται προαπαιτούμενα. Σε αυτά τα προαπαιτούμενα δεν είναι δημιουργώ ένα κόμμα και συνεχίζω. Δεν πάω στο επόμενο επεισόδιο. Δεν είμαστε ένα σήριαλ και έχει διάφορα επεισόδια. Όσο αφορά τις διαδικασίες τις υποκειμενικές της αναστήλωσης του λαϊκού παράγοντα, είναι πολύ πιο σύνθετο πράγμα. Επομένως, δεν συμφωνώ με την δημιουργία νέων κομμάτων χωρίς να έχουν γίνει απαραίτητες διεργασίες. Και χωρίς να έχουν γίνει ανοιχτά καλέσματα. Χωρίς να έχουν εμπλακεί άνθρωποι οι οποίοι πραγματικά τους αναφέρουμε και τους έχουμε σαν επίκεντρο όλων των δραστηριοτήτων μας. Δεν πιστεύω ότι αυτή την στιγμή στην ελληνική κοινωνία χρειάζεται άλλο ένα κόμμα της Αριστεράς. Υπάρχει το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ που μεταλλάσσεται σε κάτι άλλο, υπάρχει η ΛΑΕ, υπάρχει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ… Πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχουν εγχειρήματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ στην αρχή, μια δεκαετία που υπάρχει ήταν ένα μεγάλο εγχείρημα που είχε χωρητικότητα, χωρούσε πολλές απόψεις. Αυτή τη στιγμή η ΛΑΕ έτσι όπως δημιουργήθηκε έχει μια άποψη, την άποψη της αριστερής πλατφόρμας, συσπειρώνει κάποιες μικρές οργανώσεις της Αριστεράς, κάποιες σκόρπιες δυνάμεις, αλλά δεν μπορεί να αγκαλιάσει όλη εκείνη την γκάμα των ανθρώπων και των καταστάσεων που υπήρχαν ανάμεσα στο Μαξίμου και τον Τσίπρα και στην Αριστερή Πλατφόρμα. Είναι απλά μια εκλογική προσπάθεια και καταγραφή και να δούμε πως θα συνεχίσει. Από αυτή την άποψη είμαι υπέρ της ενότητας και των ανοιχτών εγχειρημάτων των ενδιαφερόντων εγχειρημάτων, είμαι λίγο συγκρατημένος γιατί δεν πιστεύω ότι χτίζονται με αυτό τον τρόπο τα εγχειρήματα.

 

Λαϊκός παράγοντας και εκλογές

Πιστεύω ότι ο λαϊκός παράγοντας δεν μπορεί να εκφραστεί σε αυτές τις εκλογές. Το 2012 ο λαϊκός παράγοντας, ανεβάζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ στο 27%, γκρέμισε τον δικομματισμό. Τον Γενάρη αυτού του χρόνου που ζούμε –για να δείτε ότι είναι πάρα πολύ πυκνός ο χρόνος, ο Γενάρης μοιάζει σαν να ήταν πάρα πολύ παλιά- ο λαϊκός παράγοντας ανέδειξε μια αριστερή κυβέρνηση για να πήγαινε την χώρα σε μια διαφορετική πορεία. Στο δημοψήφισμα (που όλοι νόμιζαν ότι θα λήξει υπέρ του «ναι» ή λίγο πάνω το «όχι»), με το 62% πάλι ο λαϊκός παράγοντας έδωσε μια αποφασιστική απάντηση. Σήμερα κατά την άποψη μου, αυτές είναι εκλογές νομιμοποίησης του 3^ου μνημονίου. Τις αποφάσισαν γρήγορα , τις ενέκρινε και η Μέρκελ που δεν θέλει να ακούει για εκλογές, τις υλοποιούν με fast track διαδικασίες, ένας κόσμος είναι σε πλήρη σύγχυση και λέει δεν χρειαζόντουσαν αυτές οι εκλογές αλλά και δεν ξέρει τι να ψηφίσει με όλα αυτά τα πράγματα που έχουν γίνει. Ο λαϊκός παράγοντας δεν θα μπορέσει να εκφραστεί ή να καθορίσει κάτι μέσα από αυτή την εκλογική διαδικασία. Πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει μια ψήφος τιμωρίας όσων μας οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση. Πρέπει να υπάρχει μια ψήφος που να υποδηλώνει ότι αυτό το πολιτικό σύστημα είναι ξένο. Αποξενώνεται από την κοινωνία και στρέφεται ενάντια στην κοινωνία.

 

Πώς εξηγείται η μεταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ;

Οι τάσεις κεντροαριστεροποίησης υπήρχαν στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Όταν βρέθηκε στην κυβέρνηση, αυτές δυνάμωσαν πάρα πολύ. Αυτονομήθηκε το περιβάλλον του Μαξίμου. Του μπήκαν πολλά και σκληρά διλήμματα που έπρεπε να απαντήσει γιατί κυβερνούσε. Δεν ήταν έτοιμο να σηκώσει καν την διακυβέρνηση, τελείως ερασιτεχνικά και πρόχειρα το προχώρησε αυτό το πράγμα, και βρέθηκε αιχμαλωτισμένος στις ίδιες τις αντιφάσεις του. Την κρίσιμη στιγμή, δεν μπορούσε να δώσει μάχες και παραδόθηκε. Όλο αυτό ήταν που ξεκίνησε την μεταστροφή την μεγάλη.

Tagged : Ραδιόφωνο / Ρούντι Ρινάλντι / Συνέντευξη

Η αποξένωση κοινωνίας και πολιτικού συστήματος

Σε μια πυκνή περίοδο γεγονότων ήρθε να προστεθεί η προσφυγή στην κάλπη και μάλιστα με διαδικασίες εξπρές. Η ιδέα του Αλέξη Τσίπρα ήταν απλή: οι αριθμοί δεν βγαίνουν για μια ομαλή διακυβέρνηση, έχει χαθεί η δεδηλωμένη, τα μέτρα που θα εφαρμοστούν από Σεπτέμβρη θα φέρουν τεράστια φθορά, άρα πάμε γρήγορα σε εκλογές και παίρνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε: πρωτιά, μπόνους 50 εδρών καθώς αξιοποιούμε τη συμπάθεια που ακόμα απολαμβάνουμε μέσα στο λαό. Έτσι συνεχίζουμε να πρωταγωνιστούμε.

Σήμερα ξέρουμε ότι ο σχεδιασμός αυτός δεν περπατά γιατί δεν είχαν υπολογιστεί σωστά όλα τα δεδομένα. Δεν είχε υπολογιστεί η φθορά του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είχε υπολογιστεί το ποια είναι η εικόνα του Τσίπρα μετά από όσα έγιναν, δεν είχε τέλος υπολογιστεί καθόλου, η συσσωρευμένη δυσαρέσκεια ευρύτατων στρωμάτων του πληθυσμού προς το πολιτικό σύστημα συνολικά.

Όποιος έχει μια έστω μικρή γείωση με την κοινωνία, θα μπορούσε να έχει εντοπίσει αυτές τις τάσεις χωρίς να χρειαστεί να περιμένει την καταγραφή από τις δημοσκοπήσεις. Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο από τα ποιοτικά δεδομένα των δημοσκοπικών ερευνών είναι η επανεμφάνιση του «Κανένα» στις απαντήσεις των πολιτών, η ευρύτατη δυσπιστία προς το πολιτικό σύστημα και η διαίσθηση ότι η συνολική κατάσταση των πραγμάτων θα χειροτερεύσει δραματικά.

 

1. Η κοινωνία δεν έχει πειστεί για τη σημασία και το τι πρόκειται να επιλύσουν οι επερχόμενες εκλογές

Είναι εντυπωσιακό ότι σχεδόν κανένας σκεπτόμενος άνθρωπος δεν βλέπει τι πρόκειται να επιλύσουν οι επόμενες εκλογές. Ίσως επιτείνουν το γενικευμένο ρημαδιό, ίσως γίνονται μόνο για τους συσχετισμούς ανάμεσα στα κόμματα και τους παράγοντες κι όχι για να λύσουν κάποιο μεγάλο ζήτημα. Μάλλον θα εμπεδωθεί η σημερινή μνημονιακή κατάσταση και στη συνέχεια θα μπουν μπροστά οι μηχανές για να εφαρμόσουν με συνοπτικές διαδικασίες τα προγράμματα που προβλέπει το 3^ο Μνημόνιο.

Στο ερώτημα για το αν θα ωφελήσει ή θα βλάψει τη χώρα η διεξαγωγή των εκλογών, το 60,5% απαντά ότι θα βλάψει, το 24% ότι θα ωφελήσει, ούτε θα βλάψει ούτε θα ωφελήσει 10,5% και Δεν γνωρίζω/Δεν απαντώ 5%.

Στο ερώτημα «Μέσα στους επόμενους 12 μήνες πιστεύετε πως θα βελτιωθεί η θα χειροτερεύσει η οικονομική κατάσταση του νοικοκυριού σας;» οι απαντήσεις είναι οι ακόλουθες: 32% σίγουρα θα χειροτερεύσει, 33,5 μάλλον θα χειροτερεύσει, 4,5% θα εξαρτηθεί από τις πολιτικές εξελίξεις, 25% ούτε θα βελτιωθεί ούτε θα χειροτερεύσει, 4,5% θα βελτιωθεί και 0,5 σίγουρα θα βελτιωθεί.

(Έρευνα Πανεπιστήμιου Μακεδονίας, τέλη Αυγούστου)

 

2. Πέφτει κατακόρυφα η αξιοπιστία του Τσίπρα – Έντονα κριτική

η γνώμη των πολιτών για την 7μηνη διακυβέρνηση

Ένα στοιχείο που δεν αξιολόγησε σωστά το επιτελείο του Α. Τσίπρα είναι η τεράστια φθορά που έχει υποστεί τόσο από τη διακυβέρνηση όσο και από την ανυπαρξία πολιτικών για τα κρίσιμα ζητήματα. Όπως φαίνεται, ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού που έβλεπε με συμπάθεια τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Α. Τσίπρα, μεταστρέφεται, αλλάζει γνώμη, επανεκτιμά όλη την πορεία από τον Γενάρη μέχρι σήμερα και είναι έντονα επικριτικό για τις κύριες επιλογές. Όσο κι αν οι δημοσκοπικές εταιρίες θέτουν με έναν ορισμένο τρόπο τις ερωτήσεις και χειρίζονται τα θέματα, δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε πως καταγράφουν πλαστά ένα δεδομένο που συναντάμε σε όλες τις συζητήσεις και επαφές με τον κόσμο.

Στο ερώτημα πώς κρίνετε την διαπραγμάτευση της κυβέρνησης με τους δανειστές η απάντηση είναι: θετικά -μάλλον θετικά 30,3% και αρνητικά- μάλλον αρνητικά 66,5%. (GPO)

Στο ερώτημα πώς κρίνετε το επτάμηνο διακυβέρνησης από ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, οι γνώμες είναι: σίγουρα θετικά 10%, μάλλον θετικά 18%, μάλλον αρνητικά 18%, σίγουρα αρνητικά 50% και ΔΓ/ΔΑ 4%. (Pulse)

Στο ερώτημα «Τελικά πιστεύετε πως η απόφαση για την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος της 5^ης Ιουλίου ωφέλησε ή έβλαψε την χώρα;» οι απαντήσεις είναι έβλαψε 66.5%, ωφέλησε 16,5%, ούτε έβλαψε ούτε ωφέλησε 14,5%, ΔΓ/ΔΑ 2.5%

 

3. Ο «Κανένας» ξανακάνει έντονα την εμφάνισή του

Ο «Κανένας» είναι μια διάχυτη κοινωνική «φιγούρα» που στέκεται κριτικά, δύσπιστα, θυμωμένα απέναντι στο πολιτικό σύστημα και εκφράζει σε μεγάλο βαθμό την αποξένωση μεγάλου μέρους της κοινωνίας από το πολιτικό σύστημα και στην συνέχεια από το πολιτικό πεδίο συνολικά.

Για όποιον θυμάται, ο «Κανένας» είχε ξαναεμφανιστεί στα πρώτα μεγάλα βήματα του αντιμνημονιακού κινήματος και στην συνέχεια είχε υποχωρήσει όταν ξεπρόβαλλε ως ρεαλιστική λύση μια άλλη κυβέρνηση, αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, που πιθανά θα σταματούσε το κακό και πιθανά να βελτίωνε την κατάσταση των πιο αδύναμων.

Τώρα έχοντας διαψευστεί όλες οι προσδοκίες, αλλά και ο τρόπος που έγινε η διάψευση με τις «κωλοτούμπες», την αθέτηση όλων των υποσχέσεων και την πλήρη προσχώρηση στο μνημονιακό στρατόπεδο, ο «Κανένας» επανεμφανίζεται, ρωμαλέος και κουρασμένος, θρυμματισμένος αλλά και θυμωμένος με τα καμώματα των πολιτικών και των κομμάτων και θα καθορίσει την εκλογική του συμπεριφορά ανάλογα. Είναι αναμενόμενο, αν και δεν καταγράφεται καθαρά και δεν τονίζεται, πως η αποχή θα αυξηθεί, όπως θα αυξηθούν και οι λευκές και άκυρες ψήφοι.

Στο ερώτημα ποιος πιστεύετε ότι μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα τη συμφωνία-μνημόνιο, οι απαντήσεις είναι 28,8% ο Αλέξης Τσίπρας, 27,1% ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, 30% Κανένας. (GPO)

Στο ερώτημα ποιον εμπιστεύεστε περισσότερο για πρωθυπουργό, οι απαντήσεις είναι 32% Α. Τσίπρας, 28% Β. Μειμαράκης, 37% Κανέναν και 3% ΔΓ/ΔΑ. (ALCO)

Στο ερώτημα «Ποια κυβέρνηση που θα προκύψει εμπιστεύεστε συνολικά περισσότερο;» οι απαντήσεις είναι: 27% με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, 27% με κορμό την Ν.Δ., 27% καμία και 13% άλλη.

Στο ερώτημα «Ποια κυβέρνηση μπορεί να πετύχει το καλύτερο στην διαπραγμάτευση για το χρέος;» οι απαντήσεις είναι: 27% με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, 26% με κορμό την Ν.Δ., 27% καμία και 14% άλλη.

Στο ερώτημα ποια κυβέρνηση θα προωθήσει καλύτερα τις μεταρρυθμίσεις οι απαντήσεις είναι: 26% με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, 27% με κορμό την Ν.Δ., 26% Καμία και 14% άλλη.

Για να τονιστεί η κατάσταση σύγχυσης στην οποία βρίσκεται μεγάλο μέρος της κοινωνίας, στην ερώτηση ποιες είναι οι παράμετροι που καθορίζουν την εκλογική σας συμπεριφορά, οι απαντήσεις που δόθηκαν είναι οι ακόλουθες: 24% τιμωρία όλων των παλαιών πολιτικών, 15% να στηριχθεί ο Α. Τσίπρας, 14% να τιμωρηθούν οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, 9% να στηριχτούν δυνάμεις που επιμένουν στο όχι μνημόνιο και 38% ΔΓ/ΔΑ. (ALCO)

Αυτό το ιδιαίτερα μεγάλο 38% του ΔΓ/ΔΑ, είναι σημαντικό γιατί σε επίπεδο κοινωνίας λείπουν κριτήρια, λείπουν αξιακά και ηθικά στοιχεία, λείπουν οραματικά πλαίσια και στόχοι και έτσι πολύς κόσμος βρίσκεται στην κατάσταση να μην ξέρει τι να ψηφίσει και κυρίως γιατί να το ψηφίσει.

 

4. Ο πολιτικός κόσμος, ως απλός διαχειριστής και ίσως σφετεριστής

Από όσα είδαμε ως στοιχεία, αλλά και όσα απίστευτα αλλά αληθινά συμβαίνουν με τη ρευστοποίηση του πολιτικού σκηνικού και τον απόλυτο πολιτικαντισμό, ένα γεγονός ξεχωρίζει δραματικά: ο πολιτικός κόσμος, το πολιτικό πεδίο, η πολιτική σκηνή και πολύ περισσότερο η προεκλογική κονίστρα, ουδόλως στέκονται, ενδιαφέρονται, έχουν κάτι να πουν για τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας και της χώρας. Κραυγαλέο παράδειγμα των ημερών είναι το ιστορικών διαστάσεων ζήτημα των μεταναστών-προσφύγων, η τεράστια σημασία που έχει για τη χώρα μας και η αφασιακή αντιμετώπιση από τα τηλεοπτικά πάνελ που προεκλογικά ερίζουν για τα ψηφοδέλτια, τις μικροπολιτικές και το πώς θα πείσουν για τη διαιώνιση και αναπαραγωγή μηχανισμών, πολιτικής πελατείας, κοινοβουλευτικών ομάδων, προσωπικών καριέρων.

Αναφέρουμε το προσφυγικό-μεταναστευτικό, γιατί, συμβολικά η συνέχεια για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία θα προσομοιάζει με εικόνες δυστυχίας που βλέπουμε στις οθόνες οι Αθηναίοι, και βιώνουν τραγικά οι πολίτες των νησιών. Η εικόνα της εξαθλίωσης θα απλωθεί στην κοινωνία, θα επεκταθεί το φαινόμενο ανθρώπων που αναζητούν την τροφή τους στα σκουπίδια ή στις ουρές των συσσιτίων. Μπροστά σ’ αυτήν την εθνική και κοινωνική καταστροφή ο πολιτικός κόσμος αυτοδιαφημίζεται για το ποιος θα είναι καλύτερος διαχειριστής της, χωρίς καμιά ιδέα, στόχο, αξία, ήθος, σχέδιο. Αυτή είναι η αλήθεια. Έτσι καταντά ένας χώρος που σφετερίζεται την πολιτική εξουσία σε βάρος της κοινωνίας σε συνθήκες κρίσιμες και σε συνθήκες που μεγάλο τμήμα της κοινωνίας διαισθάνεται ότι μάλλον είναι ανίκανο και δεν έχει τη θέληση να οδηγήσει σε οποιαδήποτε διέξοδο.

 

Μπορεί να αποτελέσει την ελπίδα…

Κάτω από αυτούς τους όρους η επιστροφή του «Κανένα» δεν είναι αρνητικό στοιχείο. Ο «Κανένας» έχει διαίσθηση, είναι υποκείμενο και αντικείμενο, από τα μνημόνια και τα προαπαιτούμενά τους. Όσο πιο γρήγορα ξεπεράσει την σύγχυση, τον αποπροσανατολισμό, την απογοήτευση, όσο πιο γρήγορα αισθανθεί υποκείμενο για τον εαυτό του και δυνατός να παρέμβει, μπορεί να πετύχει πολλά και να αποτελέσει μιαν ελπίδα.

Η Αριστερά αντί να εγκλωβίζεται στο πολιτικό παιχνίδι, αντί να γίνεται διαχειρίστρια δύναμη, θα έπρεπε να έχει σχέσεις με τον «Κανέναν» και τα πιο πρωτοπόρα στοιχεία του. Για παράδειγμα ένα μεγάλο μέρος του 62% του «όχι» θα συμπεριφερθεί όπως ο «Κανένας» και δεν ψάχνει σώνει και καλά εκπροσώπηση στην επόμενη Βουλή. Μάλλον δεν θέλει να μιλά κανένας πολιτικός σχηματισμός στο όνομά του. Η γείωση με την πραγματικότητα, η μη φυγή από αυτήν θα δοθεί στο πεδίο της κοινωνίας και των κινημάτων που θα αναπτυχτούν, των προτάσεων που θα προκύψουν για το πολιτικό πεδίο και την πολιτική μέσα από την κριτική και τον απολογισμό των αποτυχημένων πρόσφατων εγχειρημάτων. Η αποξένωση της κοινωνίας από την πολιτική σφαίρα δεν λύνεται με γιατροσόφια. Αφορά και την οικοδόμηση ενός λαού μέσα από τη δική του πείρα και συσπείρωση σε στόχους και αξίες. Δεν είναι πολιτικό κόλπο διαιώνισης «μαγαζιών».

* Τα στοιχεία που παραθέτουμε είναι από δημοσκοπήσεις που έγιναν από 29/8-3/9.

http://www.e-dromos.gr/h-epistrofi-tou-kanena/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι