Σκέψεις για το ζήτημα πολύπλευρης συγκρότησης του υποκειμένου στην Ελλάδα του 2016

 

Το επίθετο «ακέφαλο» που χρησιμοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης για να προσδιορίσει το κοινωνικό μέτωπο που αυθόρμητα αναπτύσσεται, μπορεί να ωθήσει τη σκέψη ώστε να εντοπιστούν κι άλλες κρίσιμες διαστάσεις έλλειψης «κεφαλής» στην παρούσα πολιτική πραγματικότητα. Η έλλειψη αυτή δεν πρέπει να ταυτιστεί σε έναν πρώτο χρόνο με αυτό της «ηγεσίας», όσο με εκείνο του νοήματος, των αξιών και των στόχων που συγκροτούν μια κοινωνία, ένα λαό, μια χώρα. Το ζήτημα της διαμεσολάβησης ή ακόμα της υπηρέτησης αυτών των πλευρών από μια «ηγεσία», ένα κόμμα (όχι σαν οργανωτική υπόσταση, αλλά κάτι που να πλησιάζει την έννοια του «συλλογικού διανοουμένου») έπεται ή δεν έχει (ακόμη) τόση σημασία αφού απουσιάζει το περιεχόμενο, δηλαδή το νόημα.

Το ουσιαστικό, κατά συνέπεια, αυτή τη στιγμή, έγκειται στο ότι η χώρα είναι ασώματη, ασυγκρότητη, χωρίς συνοχή και ρευστοποιημένη. Ασώματη χώρα σημαίνει πρωταρχικά πως ο λαός, το έθνος και η κοινωνία δεν μπορούν να συναισθανθούν τους όρους ύπαρξής τους, την ιδιαιτερότητα και ιστορικότητα που έχουν -όχι μόνο σαν παρελθόν- αλλά σαν επίκεντρο πειραματισμών και δοκιμών που γίνονται στο νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης. Η ανάγκη διεξόδου δεν μπορεί να οριστεί με νοσταλγική διάθεση ενός παρελθόντος, αλλά με όρους σύγχρονους που θα αντιμετωπίζουν τα καίρια ζητήματα που έχουν τεθεί απέναντί μας. Ας προσέξουμε τα λόγια του ποιητή: «Μια μέρα το παρελθόν θα μας αιφνιδιάσει με τη δύναμη της επικαιρότητάς του. Δεν θα ’χει αλλάξει εκείνο αλλά το μυαλό μας. Ένα ψήλωμα νοητό, που θα χρειαστεί να το ξανανεβούμε για να εκτιμήσουμε σωστά τις διαστάσεις των πραγμάτων γύρω μας». (Ο. Ελύτης, Εν λευκώ, Eκδόσεις Ικαρος, 1992).

Ασώματη… χώρα

Η Ελλάδα βρίσκεται, εδώ και χρόνια, στη δίνη ενός οικονομικού στραγγαλισμού και μόλις τώρα εισέρχεται στη ζώνη των πολέμων, ως προγεφύρωμα, ως υποδοχέας των προσφυγικών ροών, ως χώρος στρατιωτικών βάσεων και επιχειρησιακών κόμβων. Αυτή η «τανάλια» οικονομικού στραγγαλισμού και εισόδου στη ζώνη του πολέμου, δημιουργεί τρομακτικό σοκ στο λαό και την κοινωνία. Τα σχήματα ηγεμονίας του συστημισμού θρυμματίζονται, οι όροι που συνάπτονται κοινωνικά συμβόλαια ανάμεσα σε τμήματα της αστικής ελίτ και των μεσοστρωμάτων τινάζονται, η κρίση αντιπροσώπευσης αποκτά μόνιμα χαρακτηριστικά. Το κυριότερο όμως στοιχείο είναι η απόλυτη αδυναμία του πολιτικού κόσμου, να χαράξει μια «γραμμή» διεξόδου από τη δίνη αυτή, να κατανοήσει στοιχειωδώς σε τι κατάσταση βρίσκεται (αυτό επιτείνεται στην περίοδο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ). Όλα τα ισχυρά χαρτιά που διέθετε το σύστημα καταρρέουν σαν τραπουλόχαρτα. Η απεγνωσμένη προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίσει την Ελλάδα ως τον θετικό εκφραστή των ευρωπαϊκών ιδεωδών, καταρρίπτεται από τον κυνισμό, την αποικιοκρατική αντίληψη, την ιμπεριαλιστική, εθνικιστική και ρατσιστική πρακτική όλων των χωρών της Ευρώπης. Μέρα με την μέρα αφού είπαν «ναι σε όλα» βλέπουν ότι ο σχεδιασμός των Ευρωπαίων για την Ελλάδα είναι να την μετατρέψουν σε γκρίζα μη ευρωπαϊκή ζώνη. Χώρα-παραπέτασμα απόκρουσης και επιβράδυνσης των προσφυγικών ροών, με περιορισμένη κυριαρχία και με παρουσία ξένων στρατιωτικών δυνάμεων. Tο σύστημα δεν έχει πρόταση πέρα από την διαχείριση της υπάρχουσας κατάστασης και των τετελεσμένων που πέφτουν κατά ριπάς. Αδυνατεί να διατυπώσει κάποιο νόημα, κάποια ιδέα, κάποιον στόχο. Μόνο γελοία σχήματα λόγου, τύπου Τσακαλώτου «είμαστε κοντά, στην αρχή του τέλους του κακού» ή τύπου Τσίπρα «το 2016 η Ελλάδα θα αποτελέσει την έκπληξη».

Η Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της δεν μπορεί να δώσει κι αυτή πειστικές απαντήσεις. Η διάσταση της έννοιας «χώρα» δεν την απασχολεί, δεν μπορεί να δει την Ελλάδα ως θύμα μιας ιμπεριαλιστικής στην ουσία πολιτικής. Αντίθετα, θεωρεί την Ελλάδα ιμπεριαλιστική, άρα δεν βλέπει την κρισιμότητα που έχει η ποιότητα «αποικία-χρέους» και η χώρα παραπέτασμα-αποθήκη εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων-μεταναστών. Δεν αισθάνεται ότι η χώρα απειλείται, ότι συρρικνώνεται η κυριαρχία της, δεν υπάρχει για την Αριστερά θέμα τουρκικού επεκτατισμού και αμφισβήτησης των συνόρων. Όλα αυτά είναι ανύπαρκτες φαντασιώσεις. Απομένει μόνο ο αμυντικός αγώνας για το Ασφαλιστικό και το Φορολογικό (σαν απόηχος του αντιμνημονιακού αγώνα) ενώ λείπουν τελείως οι πολιτικοί στόχοι. Όμως, έτσι δεν οικοδομείται μια εναλλακτική στην καθολική κρίση. Η Αριστερά ασχολείται βασικά με τα ποσοστά της και τη συμμετοχή της στο συστημικό παιχνίδι, χωρίς να συμβάλει σοβαρά, χωρίς να νοιάζεται όπως θα έπρεπε για μια πολιτική διεξόδου.

 

Απορημένη κοινωνία

Η κοινωνία βρίσκεται σε μια περίεργη κατάσταση. Αφού πέρασε τα σοκ του καλοκαιριού, αφού έδειξε έμπρακτα την αλληλεγγύη της στα κύματα προσφύγων, αφού άρχισε να ξαναπαίρνει μπρος με τους αγώνες αγροτών, επιστημόνων και τις γενικές απεργίες, παραμένει σε μια κατάσταση σοβαρής απορίας και διερώτησης για το πού πάμε ως χώρα, ως κοινωνία, ως λαός.

Διαισθητικά, αντιλαμβάνεται ότι τα ζητήματα έχουν χοντρύνει, ότι δεν πρόκειται απλά για κάποια οικονομική διευθέτηση ή δυσμενή οικονομικά μέτρα, αλλά για ζητήματα ιστορικών διαστάσεων και σημασίας που υπερβαίνουν τη συνήθη πολιτική αντιπαράθεση όπως και τους αγώνες που έγιναν μέχρι σήμερα. Τώρα, πλέον, μπαίνουν ερωτήματα σχετικά με τον πόλεμο, την υπόσταση, την ύπαρξη της χώρας, τη διάλυση της κοινωνίας, την ανημποριά ατομικής λύσης και επιβίωσης. Ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι συμβαίνει κάτι μεγάλο, ότι πλησιάζουμε σε εθνική και κοινωνική καταστροφή, άσχετα αν δεν μπορεί να το εκφράσει με αυτούς τους όρους. Εκατοντάδες χιλιάδες (αν όχι και εκατομμύρια) άνθρωποι σε ολόκληρη την χώρα αναρωτιούνται για το πού πάμε, αν θα έχει τέλος ή όχι το κακό, για το πού τελικά θα φθάσουμε. Έτσι, όμως, από την απορία (πού πάμε;) και την διαπίστωση (εθνική και κοινωνική καταστροφή) προχωράμε στην περιοχή του υποκειμένου όπου τίθεται πάλι με μια σειρά ερωτημάτων: τι μπορεί να βάλει τέλος στην καταστροφή ή να την αντιμετωπίσει; Πώς μπορεί να υπάρχει η χώρα και η κοινωνία στις συνθήκες που δημιουργούνται; Υπάρχει διέξοδος και πώς οικοδομείται;

Το κύριο ερώτημα σήμερα, το κεντρικό ζήτημα είναι το πώς η κοινωνία και ο λαός μπορούν να συγκροτηθούν σε ενεργό υποκείμενο. Μέσα από μια πολύπλευρη διαδικασία κι όχι με τα στερεοτυπικά σχήματα του παρελθόντος. Αυτό το ζήτημα πρέπει να ανοίξει διάπλατα, να γίνει το κυρίαρχο, να διατρέξει όλες τις διεργασίες, να εισβάλει σε όλους τους κοινωνικούς χώρους, να απαιτηθεί από τη διανόηση να πάρει θέση απέναντί του, να μιλήσει ο απλός κόσμος για τις ανησυχίες και τον πόνο του, να έρθουν σε επαφή οι ζωντανές δυνάμεις του τόπου. Ο Δρόμος ανοίγει τις στήλες του σε αυτήν την διερεύνηση-συζήτηση.

http://www.e-dromos.gr/akefali-kai-asomati-xora-aporhmeni-koinonia/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Ζήτημα ανικανότητας ή εσκεμμένη επιλογή η συμφωνία εμπλοκής του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο;

Είναι κραυγαλέος ο τρόπος που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ οδηγεί τη χώρα σε μια πλήρη ευθυγράμμιση με τα ευρωατλαντικά σχέδια παραχωρώντας τμήματα της εθνικής κυριαρχίας και αποδεχόμενη τη μετατροπή της σε μια νέου τύπου αποικία δανειστών και στρατοπέδων-γκέτο προσφύγων.

Μόνο μια ανοιχτά κομπραδόρικη κυβέρνηση θα προχωρούσε σε τέτοιες συμφωνίες και διευθετήσεις, όπου με πρόσχημα το Προσφυγικό, εγκαταλείπονται άρον-άρον κυριαρχικά δικαιώματα, υποθηκεύεται η ίδια η ύπαρξη της χώρας, υποστέλλονται μια σειρά θέσεις που υποστηρίζονταν μέχρι τώρα αναφορικά με το Αιγαίο και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Ο αυστηρός παρατηρητής όσων συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες, αναρωτιέται αν είναι ζήτημα ανικανότητας και ασχετοσύνης της ομάδας του Μαξίμου ή αν υπάρχει πρόθεση που εσκεμμένα την οδηγεί στις συγκεκριμένες επιλογές. Όπως ο Γιώργος Παπανδρέου κάλεσε το ΔΝΤ να δώσει τάχα την τεχνογνωσία του για τη «διάσωση» μιας χώρας-μέλους της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης και όλοι γνωρίζουμε ότι αυτό έγινε διότι είχε ισχυρούς δεσμούς με τις ΗΠΑ, έτσι και τώρα η κυβέρνηση Τσίπρα προχωρά σε ανοικτή πρόσκληση του ΝΑΤΟ να αναλάβει την επικυριαρχία του Αιγαίου με πρόσχημα το προσφυγικό ζήτημα. Για να ακριβολογούμε, ήταν η Γερμανία που εδώ και μήνες επέμενε για κοινές περιπολίες στο Αιγαίο ελληνικών, τουρκικών και συμμαχικών δυνάμεων και η κυβέρνηση αρνιόταν αρχικά, όπως αρνιόταν και την ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων στην πΓΔΜ ή αύξηση του αριθμού των δυνάμεων της Frontex.

 

Με ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια

Στη συνέχεια, αποδέχτηκε τη συμφωνία που «φόρτωνε» στη χώρα 5 hot spots (επίσημα) και 80.000 πρόσφυγες. Καμιά αντίρρηση, καμιά πίεση προς την Τουρκία που από τότε είχε επιλεγεί ως ο εκλεκτός της Δύσης για το «διπλό» πόλεμο ενάντια σε Συρία και Ρωσία. Όταν η Τουρκία εκβίασε παίζοντας το χαρτί του Προσφυγικού, η Μέρκελ επισκέφθηκε για δεύτερη φορά την Άγκυρα και εκεί ετοιμάστηκε το σχέδιο της εμπλοκής του ΝΑΤΟ (αφού, βέβαια, η καγκελάριος είχε εξασφαλίσει σύμφωνη γνώμη του ΝΑΤΟ και φυσικά των ΗΠΑ). Η Ελλάδα «κόλλησε» σαν βδέλλα στην δυάδα Γερμανίας και Τουρκίας και το αίτημα για την εμπλοκή του ΝΑΤΟ παρουσιάστηκε ως πρόταση και των τριών χωρών. Έτσι, το ΝΑΤΟ αποκτά το δικαίωμα να παρεμβαίνει πλέον με επίσημο τρόπο στο Αιγαίο σε ρόλο που δεν ορίζεται ούτε από το καταστατικό του, ούτε απ’ τις ώς τώρα δράσεις του. Με τη Συμφωνία αυτή, τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. δηλώνουν αδυναμία και ανικανότητα να αντιμετωπίσουν με αυτονομία ένα καθαρά ευρωπαϊκό πρόβλημα, όπως είναι το προσφυγικό κύμα.

Οι ΗΠΑ καλοβλέπουν αυτήν την εξέλιξη γιατί, με μέσο το προσφυγικό πρόβλημα, κατορθώνουν και σύρουν την Ευρώπη σ’ ένα μέτωπο εναντίον της Ρωσίας ιδιαίτερα στη συριακή σύρραξη.

Η Τουρκία εκμεταλλεύεται τη συμφωνία, ώστε να μετατρέψει όλες τις παράνομες και επεκτατικές βλέψεις της σε βάρος της Ελλάδας, σε νόμιμα τουρκικά κεκτημένα.

Έτσι κι αλλιώς το ΝΑΤΟ δεν θα παίξει σοβαρό ρόλο ούτε στη διάσωση ούτε στην απώθηση των ροών, θα παράσχει πληροφορίες σε Ελλάδα και Τουρκία ώστε να είναι σε θέση να πατάξουν τάχα τα κυκλώματα που διακινούν τους πρόσφυγες. Τα παραπάνω είναι απλώς το πρόσχημα, ώστε οι δομές της «συμμαχίας» να προχωρήσουν προς Νότο να αποκτήσουν έλεγχο ολόκληρου του Αιγαίου για να επιτηρούν όλες τις κινήσεις της Ρωσίας (στόλο, αεροπορία κ.λπ.).

 

Περιορισμός κυριαρχίας

Στην πράξη ήδη έχει περιοριστεί η κυριαρχία της Ελλάδας σε δύο περιπτώσεις χωρίς πολλά-πολλά: Τόσο το ΝΑΤΟ όσο και η Ε.Ε. θεωρούν ότι τα κυριαρχικά της δικαιώματα στη θάλασσα και στον αέρα είναι στα 6 μίλια κι όχι τα 10. Με τον τρόπο αυτό οι περιοχές των διεθνών υδάτων αυξάνονται, η τουρκική πλευρά μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, ενώ η ελληνική περιορίζεται στα 6 μίλια.

Δεύτερον, με την εξαίρεση των Δωδεκανήσων από την εμβέλεια επίβλεψης του ΝΑΤΟ, όπως προβλέπει η συμφωνία, η Τουρκία συνεχίζει να αμφισβητεί διεθνείς Συνθήκες και Συμφωνίες (1932, 1947).

Απόδειξη όλων αυτών, ήταν κραυγαλέα η άρνηση της Τουρκίας να ανεφοδιαστεί το πρωθυπουργικό αεροπλάνο στη Ρόδο, όταν επέστρεφε από το ταξίδι στο Ιράν. Το πιο κραυγαλέο όμως ήταν η υπαναχώρηση της Αθήνας που άλλαξε απλά το σχέδιο πτήσης υποχωρώντας στην πρόκληση της Τουρκίας. Τι θα συνέβαινε, άραγε, αν το αεροπλάνο προσγειωνόταν στην Ρόδο; Γιατί τόσος φόβος από ελληνικής πλευράς; Γιατί τέτοια στάση από ελληνικής πλευράς; Γιατί τόση μειοδοσία και τέτοια υπόκλιση πότε σε Γερμανία, πότε σε ΗΠΑ και πότε σε Τουρκία; Ο ελληνικός αστισμός (σε αυτόν συμπεριλαμβάνεται και ο ΣΥΡΙΖΑ) είναι ανίκανος να δώσει ουσιαστική απάντηση στην καθολική κρίση στην οποία είναι μπλεγμένη η Ελλάδα. Δεν μπορεί καν να χαράξει στρατηγική διεξόδου, λόγω των πολλαπλών του εξαρτήσεων από διεθνή κέντρα. Δεν μπορεί να αποκρούσει απειλές. Συμπεριφέρεται ως ουραγός, διαμεσολαβητής και υπηρέτης.

http://www.e-dromos.gr/to-nato-sto-aigaio-ellhnikh-ypotagh/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Η Ελλάδα μπήκε στη Βορειοατλαντική Συμμαχία (ΝΑΤΟ) το 1952 με κυβέρνηση την κεντρώα παράταξη Πλαστήρα. Η Βουλή επικύρωσε τη συμφωνία ένταξης της χώρας στις 18 Φεβρουαρίου 1952, με μόνες αρνητικές ψήφους τις οκτώ της ΕΔΑ και μία του ανεξάρτητου βουλευτή της Αριστεράς Μιχάλη Κύρκου. Στην αγόρευσή του, ο πρωθυπουργός Πλαστήρας δήλωσε: «Δεν μπορεί κανείς να μην παραδεχθεί ότι όταν η Ελλάς συμμετέχει εις το Ατλαντικόν Σύμφωνον μετά των μεγάλων δυνάμεων, αι οποίαι κατοικούνται από ελευθέρους δημοκρατικούς λαούς, αισθάνεται αυτή ασφαλεστέραν… Αι άλλαι θεωρίαι περί ειρηνεύσεων και ουδετερότητος… δεν έχουν καμμίαν σχέσιν με το γεγονός αυτό».

Στις 14 Αυγούστου του 1974, μετά τον Αττίλα 2 στην Κύπρο, η κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή αποσύρει την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Σε κυβερνητική ανακοίνωση αναφέρεται ότι «…το ΝΑΤΟ αποδείχθηκε ανίκανο να παρεμποδίσει την Τουρκία από την εξαπόλυση νέας βάρβαρης και απρόκλητης επίθεσης κατά της Κύπρου… Το ΝΑΤΟ δεν έχει, επομένως, λόγο ύπαρξης και δεν μπορεί να εκπληρώσει το σκοπό για τον οποίο συνεστήθη, αφού δεν μπορεί να αποτρέψει τον πόλεμο μεταξύ δύο μελών του…».

Έξι χρόνια αργότερα, η κυβέρνηση Ράλλη αποφασίζει την επάνοδο της χώρας στο ΝΑΤΟ, στις 19 Οκτωβρίου 1980. Η απόφαση γίνεται ευμενώς δεκτή από τις δυτικές κυβερνήσεις. Στην πορεία του Πολυτεχνείου απαγορεύεται η πορεία στην αμερικανική πρεσβεία, η τότε ΕΦΕΕ συμμορφώνεται, ένα τμήμα του αγωνιστικού φοιτητικού κινήματος επιχειρεί να σπάσει την απαγόρευση δεχόμενο την κτηνώδη καταστολή των Σωμάτων Ασφαλείας. Πέφτουν νεκροί οι αγωνιστές Κουμής και Κανελλοπούλου.

Φεβρουάριος 2016 η «δεύτερη φορά Αριστερά»-κυβέρνηση Τσίπρα υποβάλλει αίτημα για εμπλοκή του ΝΑΤΟ στο καίριο ζήτημα του Προσφυγικού, υπονομεύοντας την εθνική υπόσταση και αξιοπρέπεια της χώρας και του λαού.

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο με ομόφωνη απόφαση της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε. «εκφράζει την ικανοποίησή του για την απόφαση του ΝΑΤΟ να βοηθήσει στην αναγνώριση, παρακολούθηση και επιτήρηση των παράνομων διελεύσεων στο Αιγαίο Πέλαγος και καλεί όλα τα μέλη του ΝΑΤΟ να υποστηρίξουν ενεργά το μέτρο αυτό. Η Ε.Ε. και ιδίως η Frontex θα πρέπει να συνεργάζονται στενά με το ΝΑΤΟ».

Μικρή σημασία έχει για την ομάδα Τσίπρα και σια ότι το ΝΑΤΟ από τη φύση του είναι ένας επιθετικός στρατιωτικός μηχανισμός υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ και τίποτα θετικό δεν κομίζει για τους λαούς και τις χώρες. Ασήμαντη λεπτομέρεια ότι στηρίζει την Τουρκία σε όλες τις τυχοδιωκτικές και πολεμικές της βλέψεις, ετοιμάζει επεμβάσεις σε Συρία και Λιβύη, ενώ βασικός του στόχος είναι η Ρωσία. Η χώρα μας θα χρησιμεύσει ως προγεφύρωμα και βάση εξαπόλυσης αυτών των σχεδιασμών ακόμα κι αν αυτό αποβεί εις βάρος της… Η «ευρωπαϊκή ιδέα» στο απόγειό της!

 

http://www.e-dromos.gr/nato-kai-ellas/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Με πρόσχημα την προσφυγική κρίση οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ κάνουν απόβαση και αποκαλύπτουν τους βαθύτερους σχεδιασμούς

 

Οι απαντήσεις στο ερώτημα σε ποιον ανήκει το Αιγαίο ποικίλλουν. Ορισμένοι αφελείς απαντούν ότι «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του» και δεν έχουν σκοτούρες. Άλλοι λιγότερο αφελείς λένε ότι είναι μια θάλασσα που πρέπει να είναι ανοικτή στην ελεύθερη διέλευση όλων των πλοίων. Κοσμοπολίτες απαντούν ότι το Αιγαίο ανήκει στον ανθρώπινο πολιτισμό. Σχεδόν κανείς από όσους αναφέραμε δεν νοιάζεται για τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο, κανείς δεν αναφέρεται στο πώς η κατάσταση γίνεται όλο και πιο ρευστή από μεριάς κυριαρχίας, συνόρων, υπόστασης της χώρας.

Αυτά μοιάζουν με λεπτομέρειες. Την απάντηση τη δίνουν οι δυνατοί και την επιβάλλουν με τη δύναμη (έτσι τουλάχιστον νομίζουν). Το Αιγαίο, μάλλον, ανήκει στο ΝΑΤΟ. Αυτό πρέπει σιγά-σιγά να εμπεδωθεί. Η NATOϊκή επικυριαρχία προχωρά με άλματα ετούτες τις μέρες. Με πρόσχημα την προσφυγική κρίση και τον πόλεμο στη Συρία εφαρμόζονται σχεδιασμοί που προϋπήρχαν στο συρτάρι των ισχυρών. Το παλιό σχέδιο ότι το Αιγαίο θα το συνεκμεταλλευτούν Ελλάδα και Τουρκία με όριο τον 25ο Mεσημβρινό (περίπου στη μέση του Αιγαίου) υπό αμερικανο-NATOϊκή επικυριαρχία, έχει τεθεί σε εφαρμογή με την αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας από την Τουρκία σε σειρά ζητημάτων, αρχής γενομένης από το «γκριζάρισμα» περιοχών, νησίδων κ.λπ.

Το καινούργιο στην υπόθεση είναι διττό. Πρώτον, ανατίθεται μετά από αίτηση 3 χωρών (Γερμανίας, Τουρκίας και Ελλάδας) ιδιαίτερος ρόλος στο ΝΑΤΟ στην περιοχή για τον έλεγχο των προσφυγικών ροών. Κανείς, όμως, δεν πιστεύει ότι ο ρόλος των NATOϊκών δυνάμεων θα περιοριστεί σε αυτό. Δεύτερον, πλησιάζουν μια εμπόλεμη περιοχή, μια περιοχή όπου κλιμακώνεται η σύγκρουση μεγάλων δυνάμεων, οπότε η παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο θα έχει ρόλο αποτρεπτικό και απέναντι στη ρώσικη παρουσία και την εμπλοκή της στην περιοχή.

 

Πώς φτάσαμε στη ΝΑΤΟϊκή εμπλοκή

Ο αιφνιδιασμός και τα αλλεπάλληλα… γκελ που νιώθει η Ευρωπαϊκή Ένωση φάνηκαν περίτρανα με την προσφυγική κρίση και τις άμεσες απειλές της Τουρκίας να αυξήσει τη ροή προσφύγων προς τη Δύση. Η Ευρώπη, ζώντας στη φαντασίωση που της πρόσφερε η οικονομική της δύναμη, αντιλαμβάνεται ότι είναι τελείως μικρή και ανίκανη σε μεγάλα γεωπολιτικά ζητήματα, εντελώς αδύναμη να αντιμετωπίσει ένα σύνθετο νέο γεωπολιτικό όπλο που είναι οι προσφυγικές ροές. Η Μέρκελ αναγκάστηκε να ταξιδέψει δύο φορές στην Τουρκία, να συνάψει ειδικές συμφωνίες που πριμοδοτούν την Τουρκία -αιφνιδιάζοντας τις λοιπές ευρωπαϊκές δυνάμεις, οι οποίες στη συνέχεια αναγκάζονται να επικυρώσουν τα τετελεσμένα. Στο πρόσφατο ταξίδι, στην «αθώα» επίκληση του Νταβούτογλου για εμπλοκή του ΝΑΤΟ στην περιοχή και στο θέμα των προσφύγων, η Μέρκελ φάνηκε πρόθυμη και ανακοινώθηκε το νέο δόγμα για τα «ύδατα του ΝΑΤΟ».

Ολόκληρο το Αιγαίο ανήκει στο ΝΑΤΟ αφού οι δύο χώρες, Ελλάδα και Τουρκία, ανήκουν στην εν λόγω συμμαχία. Μετά το πρώτο σοκ στην Ελλάδα, κι αφού «έπεσαν» τα σχετικά τηλέφωνα, ευθυγραμμίστηκε και η Αθήνα στην ΝΑΤΟϊκή διαχείριση του Αιγαίου. Οι «διευκρινήσεις» που δίνονται για τα όρια της δράσης των ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων απευθύνονται στους αφελείς. Οι ΗΠΑ έσπευσαν να δηλώσουν ότι συμφωνούν απολύτως στο σχεδιασμό (για να μην έχουμε αμφιβολίες, ότι προτού κινηθεί η Μέρκελ ή ρίξει την πρόταση ο Νταβούτογλου, είχαν προηγηθεί συνεννοήσεις με τις ΗΠΑ). Η διοίκηση της ΝΑΤΟϊκής δύναμης -μέχρι νεοτέρας- ανατίθεται σε Γερμανό επικεφαλής…

Το Αιγαίο δεν είναι πλέον μια θάλασσα ειρήνης και πολιτισμού. Δεν είναι τμήμα της ελληνικής επικράτειας. Η εθνική κυριαρχία αμφισβητείται σε μεγάλο βαθμό. Καταλήγει να είναι μια θάλασσα εμπόλεμης ζώνης, με ευρωατλαντική επικυριαρχία, με έντονη την τουρκική παρουσία και την αμφισβήτηση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Στα ελληνικά νησιά που βρίσκονται κοντά στα τουρκικά παράλια, αλλάζει ο χαρακτήρας τους με τις προσφυγικές ροές, την παρουσία δυνάμεων της Frontex και τώρα τις ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις.

 

Ποιος ο σχεδιασμός για την Ελλάδα

Αν το Αιγαίο ονομάζεται επίσημα από τη Μέρκελ, ως «ύδατα του ΝΑΤΟ» η Ελλάδα βρίσκεται υπό διπλή μέγγενη: από Δυσμάς οι δανειστές (κομψή έκφραση) διαλύουν την οικονομία και την κοινωνία διαμοιράζοντας την δημόσια και ιδιωτική περιουσία της χώρας (αυτό που περιγράφεται ως μνημόνια και αποικία χρέους) και από Ανατολικά με τις προσφυγικές ροές η χώρα μετατρέπεται σε τεράστιο δίχτυ εγκλωβισμού των προσφύγων, ώστε να μη φτάσουν στη Δύση και τις μεγάλες χώρες της Ευρώπης. Μετατρέπεται σε ένα απέραντο γκέτο στάθμευσης και «αποθήκευσης» εκατοντάδων χιλιάδων ίσως και εκατομμυρίων προσφύγων και μεταναστών. Μια μετανεωτερική αποικία, δηλαδή, που θα ελέγχεται από τους «δανειστές» και τις επιτόπιες ειδικές στρατιωτικές και αστυνομικές δυνάμεις που συγκροτούνται. Ένας χώρος «αποθήκης», μια ειδική ζώνη, που δεν θα είναι ακριβώς Ευρώπη.

Αυτός ο σχεδιασμός εντείνεται με προτάσεις και σκέψεις (που δεν διαψεύδονται αλλά θεωρούνται πιθανές για υλοποίηση) να κλείσουν τα βόρεια σύνορα, στην πΓΔΜ, με αποστολή στρατού ευρωπαϊκών χωρών(!), ώστε να κοπεί το πέρασμα για πρόσφυγες και μετανάστες. Στην περίπτωση αυτή ο εγκλωβισμός των προσφύγων και μεταναστών στην Ελλάδα είναι σίγουρος και ο σχεδιασμός που αναφέρουμε θα πραγματοποιηθεί. Γι’ αυτό όσα λέγονται για να δικαιολογηθεί η δημιουργία των κέντρων υποδοχής και φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών δεν ευσταθούν. Οι δομές αυτές κατασκευάζονται όχι μόνο για να ταυτοποιηθούν όσοι θέλουν να πάνε στην Ευρώπη, αλλά κυρίως για να παραμείνουν στην Ελλάδα. Η Ελλάδα πρέπει να προσαρμοστεί στο νέο σχεδιασμό που ετοιμάζουν οι ισχυροί και οι μεγάλες δυνάμεις.

 

Κινητοποιήσεις-αντιδράσεις

Από την άποψη αυτή οι αντιδράσεις που αναπτύσσονται ενάντια στη δημιουργία των δομών αυτών (Διαβατά, Κως, Σάμος, Σχιστό κ.λπ.) είναι πλήρως δικαιολογημένες. Αν σε αυτές γίνεται προσπάθεια από ακροδεξιά στοιχεία και την Χ.Α. να τις εκμεταλλευτούν, αυτός δεν είναι λόγος για να δικαιολογηθεί η δημιουργία τους και η προώθηση του ευρωενωσιακού και νατοϊκού σχεδιασμού. Ο αστισμός (ΣΥΡΙΖΑ, Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΑΝΕΛ, Ε.Κ. και το σύνολο των ΜΜΕ) ευθυγραμμίζονται στην υλοποίηση του σχεδιασμού. Η Αριστερά σιωπά συστηματικά, δεν αναλαμβάνει καμιά πρωτοβουλία για το ζήτημα αυτό. Δεν είναι στην ατζέντα της. Κι όσοι κινούνται στην Αριστερά αυτό γίνεται ανεξάρτητα από τους σχεδιασμούς, ως επίδειξη μονάχα μιας ορισμένης αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες. Επομένως, η Αριστερά αφήνει όλο το έδαφος κενό για να το εκμεταλλευτούν άλλες δυνάμεις και έχει τεράστιες ευθύνες για αυτό.

 

Μια διαχωριστική γραμμή

Ο αστισμός ευθυγραμμίζεται και γίνεται μέρος του σχεδιασμού της «μέγγενης» που σφίγγει, βουλιάζει και ρευστοποιεί τη χώρα και τη μετατρέπει σε κουφάρι. Τόσο ο αστισμός όσο και το πολιτικό σύστημα είναι ανίκανοι να χαράξουν μια κατεύθυνση διεξόδου από την καθολική κρίση. Η κυβέρνηση του Hilton (τρόικα, κουαρτέτο) θα κυβερνά σε αγαστή συνεργασία με τα ΝΑΤΟϊκά στρατηγεία.

Η κατανόηση και συνειδητοποίηση του κλοιού στον οποίο βρίσκεται η χώρα, η κατανόηση πως το γεωπολιτικό συνδέεται άμεσα με το κοινωνικό και την ίδια την υπόσταση της χώρας και ότι από αυτή τη διαπίστωση απορρέουν καθήκοντα και στόχοι που διαφέρουν με όσα σχεδιάζουν τα υπάρχοντα αστικά και αριστερά κόμματα, αποτελεί κομβικό σημείο εκκίνησης μιας διαφορετικής πορείας και προσπάθειας.

Το να μην περάσει ο διπλός σχεδιασμός μνημονιακής ερήμωσης και γκετοποίησης της χώρας, το να τεθεί ως στόχος ότι δεν θέλουμε την χώρα μας διαλυμένη κοινωνικά και πολιτικά και στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφυγικών ροών έχει τεράστια σημασία για τον προσανατολισμό των αντιστάσεων και την ίδια την ύπαρξη του τόπου. Μια τέτοια διαχωριστική γραμμή μπορεί να αποκρούσει τη διαφαινόμενη εθνική και κοινωνική καταστροφή που συντελείται.

http://www.e-dromos.gr/se-poion-anhkei-to-aigaio/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Για την γενική απεργία της 4 Φεβρουαρίου 2016

Η γενική απεργία της Πέμπτης με τον όγκο και τη μεγάλη συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων σε ολόκληρη τη χώρα, καταγράφεται σίγουρα ως ένα σημαντικό πολιτικό και κοινωνικό γεγονός. Ένα γεγονός που παράλληλα αντανακλά σε μεγάλο βαθμό το κλίμα, τις διεργασίες, την οργή, την σύγχυση αλλά και τους δισταγμούς που υπάρχουν. Ενώ απ’ τη μια είχε την μυρωδιά των μεγάλων κινητοποιήσεων ενάντια στα μνημόνια της εποχής του 2010-11, από την άλλη ήταν εμφανές το «μούδιασμα» και η έλλειψη προσανατολισμού και στόχου. Στην απεργία πήραν μέρος και την χρωμάτισαν στρώματα και χώροι που απουσίαζαν από προηγούμενες κινητοποιήσεις (έμποροι, συμβολαιογράφοι, δικηγόροι, γιατροί, ψαράδες, παπάδες κ.ά.) ενώ σε πολλές πόλεις της χώρας τα κλειστά μαγαζιά έδιναν έντονα την αίσθηση ότι τα πάντα είχαν νεκρώσει. Η γενική απεργία συνέπεσε με τον ξεσηκωμό του αγροτικού κόσμου, γεγονός που προσέδωσε ιδιαίτερη χροιά σε αρκετές περιοχές (τα τρακτέρ μπήκαν σε πόλεις δημιουργώντας κλίμα) ενώ η πρόθεσή τους να κλιμακώσουν τον αγώνα είναι προφανής. Συνέπεσε και με τις κινητοποιήσεις των επιστημόνων και των ελεύθερων επαγγελματιών που βλέπουν πολύ κοντινή την καταστροφή τους, με τα μέτρα που προωθούνται. Για όλους αυτούς τους λόγους η γενική απεργία είχε το άρωμα των μεγάλων κινητοποιήσεων του λαού, ήταν ένας σχετικά καλός πρώτος γύρος. Σε πολλές πόλεις οι συγκεντρώσεις και οι πορείες ήταν μαζικότατες – σε ορισμένα μπλοκ και σε ορισμένες στιγμές μπόρεσε να εκφραστεί η δυσαρέσκεια, να υπάρξουν κινήσεις και εκδηλώσεις απέχθειας προς το πολιτικό σύστημα και την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ χαρακτηριστικό στοιχείο ήταν η «συζήτηση» ανάμεσα στους συμμετέχοντες για γενικότερα ζητήματα: όπως μέχρι που θα πάει η κατάσταση, αν αντέχει η κυβέρνηση, αν πέφτει, γενικότερα δηλαδή θέματα που ξεπερνούσαν το πλαίσιο που είχε τεθεί και εστιασθεί στο «ασφαλιστικό έκτρωμα».

 

Aξιοπρόσεκτα στοιχεία

Οι συγκεντρώσεις και οι πορείες είχαν μεγάλη μαζικότητα, ο κόσμος που πήρε μέρος σε αυτές, όμως, ήταν σχετικά παγωμένος, χωρίς πάθος, χωρίς νεύρο και συνθήματα. Πορεύτηκε έξω από κομματικά μπλοκ, μέσα στους χώρους των σωματείων ή μπλοκ και πανό που δεν ανήκαν εμφανώς σε κάποιο πολιτικό χώρο. Επέλεξε να ενισχύσει χώρους που έμοιαζαν ή ήταν ακηδεμόνευτοι, ενώ χαρακτηριστικό ήταν πως τα μπλοκ της πολιτικής Αριστεράς που επέλεξαν να εμφανιστούν ως τέτοια, ήταν χωρίς μαζικότητα σε σχέση με τον όγκο των συγκεντρώσεων-πορειών αλλά και σε σχέση με τη συσπείρωση που παρουσίαζαν σε προηγούμενες απεργίες.

Αυτό δείχνει ότι ο κόσμος που δίνει τον τόνο και δημιουργεί γεγονότα είναι πιο μπροστά από το «πολιτικοποιημένο» τμήμα, πιο προσγειωμένος στην πραγματική κατάσταση, ψάχνει και ψάχνεται για μια εναλλακτική ή για μια προοπτική, είναι πιο θυμωμένος και πιο αποφασισμένος (αγρότες, επιστήμονες κ.λπ.).

Η ζωντάνια εκφραζόταν κυρίως από τους χώρους που βρίσκονται σε κινητοποίηση (δικηγόροι, ελεύθεροι επαγγελματίες και αγρότες) ενώ χαρακτηριστική ήταν η απουσία της νεολαίας και από αυτή την απεργία. Αυτό μάλλον οφείλεται στη μορφή της κινητοποίησης, η οποία δεν αφήνει περιθώρια για αυτενέργεια και έκφραση, ενώ σε άλλες κινητοποιήσεις που σχεδιάζονται σε επαρχιακές πόλεις σαν κλιμάκωση του αγροτικού κόσμου υπάρχουν παρεμβάσεις σχολείων και νεολαίας. Αν βρεθεί τρόπος να εισβάλει η νεολαία στις κινητοποιήσεις θα υπάρξει σημαντική προώθηση της κατάστασης. Στην Αθήνα εντύπωση έκανε ένα μπλοκ φοιτητών της Γεωπονικής με συνθηματολογία και ζωντάνια που δεν παρατηρούνται μέχρι στιγμής σε τέτοιους χώρους. Συνέδεαν τον αγώνα τους με τον αγώνα των αγροτών έθεταν ζητήματα της παραγωγής στον πρωτογενή τομέα. Έλεγαν κάτι παραπάνω από το Πάρτε πίσω το ασφαλιστικό έκτρωμα ή την γενικόλογη συνθηματολογία για το «γρανάζι» και τον καπιταλισμό.

Τέλος, σε ορισμένες περιοχές εμφανίστηκαν παλιοί πολιτευτές της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ χωρίς να συναντήσουν την κατακραυγή του κόσμου, ενώ οι του ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν δεν τόλμησαν να παρευρεθούν, να χαιρετήσουν, να «συμπαρασταθούν».

 

Για την πολιτική γραμμή της γενικής απεργίας

Η απεργία εξαγγέλθηκε και διοργανώθηκε με βασικό αίτημα να αποσυρθεί το ασφαλιστικό έκτρωμα, χωρίς κανένα πρόσθετο θέμα που να πολιτικοποιεί κάπως τον απεργιακό αγώνα. Ούτε αναφορά στην «αποικία-χρέους», ούτε λόγος για τη μετατροπή της χώρας σε γκέτο, ούτε φυσικά κάποια εμφανής αντικυβερνητική αιχμή. Ο περιορισμός της πολιτικής γραμμής στο πάρτε πίσω το ασφαλιστικό έκτρωμα, δημιουργεί έμμεσα (μόνο) πρόβλημα στην κυβέρνηση (μέσω της μαζικότητας και της πανελλήνιας έκτασης) όχι όμως και πολιτική πίεση απέναντί της. Αυτό επιτρέπει στον ΣΥΡΙΖΑ να δείχνει ότι παίρνει μέρος δικαιολογώντας την απεργία (βλέπε ανακοινώσεις τμήματος εργατικής πολιτικής) αλλά και «επιχειρήματα του τύπου «οι κινητοποιήσεις βοηθούν στη νέα διαπραγμάτευση»…

Επομένως, η εμμονή στο θέμα του Ασφαλιστικού μετριάζει την αναγκαία αντικυβερνητική χροιά που έπρεπε να λάβει η κινητοποίηση, ελαττώνει την πίεση απέναντι στην κυβέρνηση που υλοποιεί όλες αυτές τις πολιτικές, κατευνάζει ή καναλιζάρει την οργή του κόσμου στον αποπροσανατολισμό και την σύγχυση. Δεν πρόκειται για αδυναμία, αλλά για γραμμή συνειδητή περιορισμού του αγώνα σε στενό πλαίσιο και άρνηση να προωθηθεί η πολιτικοποίησή του.

Η ΓΣΕΕ (ανύπαρκτη στην κινητοποίηση) είχε ως πλαίσιο: Κλειστόν λόγω ασφαλιστικού – Αποσύρετε το νομοσχέδιο τώρα, Κλαυθμώνος 11.00

Η ΑΔΕΔΥ: Όλοι στους δρόμους – Να μην περάσει το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο, Κλαυθμώνος 11.00

ΠΑΜΕ: Πάρτε πίσω το νόμο λαιμητόμο – Κοινωνική ασφάλιση για όλους αποκλειστικά δημόσια και υποχρεωτική – Να πληρώσει κράτος και πλουτοκρατία, Ομόνοια 10.30

ΛΑΕ: Η διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης δεν θα περάσει – Κάτω όλα τα μνημόνια, Σταδίου και Σανταρόζα 10.30

Τμ. Εργατικής πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ: Καμία υπαναχώρηση – Καμία μείωση των συντάξεων. Χωρίς κάλεσμα.

Αυτό το περιοριστικό πλαίσιο δίνει την εντύπωση μιας γενικής απεργίας για ένα κοινωνικό δικαίωμα που απειλείται σοβαρά, αδυνατεί όμως να συνδεθεί με τον διευρυνόμενο τμήμα της εργασίας που δεν έχει κανένα δικαίωμα, που δουλεύει ανασφάλιστο και απλήρωτο. Αρνείται να συνδυάσει  αγώνα με έναν πολιτικά αιχμηρό στόχο ενάντια σε μια κυβέρνηση που ξεπουλά, διαλύει την κοινωνία, υλοποιεί ότι επιθυμούν  οι δανειστές, αρνείται την ανάγκη  ανασυγκρότησης και διεξόδου της χώρας. Επιμένει με εμμονή στο έδαφος του διεκδικητισμού και του αποπροσανατολισμού.

Ο πολιτικός αγώνας όμως είναι αναγκαίος περισσότερο από ποτέ. Το πολιτικό σύστημα είναι ο άμεσος υλοποιητής και προωθητής της καταστροφής της χώρας. Γι’ αυτό και πρέπει να βρεθεί  στο επίκεντρο της καταγγελίας και απαξίωσης. Να τελειώνουμε με το σάπιο και ένοχο πολιτικό σύστημα που μας κοροϊδεύει. Να μην καταστραφεί η χώρα, να ανοίξει το μέλλον στις νέες γενιές. Να χαραχθεί μια άλλη πορεία για την αναγέννηση του  τόπου και του λαού, με δημοκρατία και ανεξαρτησία. Η έλλειψη ενός σωστού, ουσιαστικού πολιτικού προσανατολισμού αντανακλά βαθύτερες ελλείψεις και ανάγκες για το λαϊκό κίνημα. Δεν είναι απλώς αποτέλεσμα παρεμβάσεων συμβιβαστικών, συστημικών  δυνάμεων. Αλλά  και δεν είναι  άσχετη η κατάσταση, η συνείδηση που υπάρχει και τα αδιέξοδα που αναπαράγει από την δράση τέτοιων δυνάμεων.

 

Η επόμενη μέρα

Η απεργία της 4ης Φλεβάρη αποτέλεσε έναν καλό «πρώτο γύρο» του νέου κύκλου που έχει ανοίξει μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη. Το παραπέρα προχώρημα των διεργασιών θα συναντήσει σύνθετα πολιτικά ζητήματα και εμπόδια που πρέπει να αντιμετωπιστούν. Δεν πρόκειται για έναν απλό «αντιμνημονιακό» αγώνα ή μια επανάληψη όσων είδαμε το 2010-2012. Παρεμβάλλονται πολιτικά, γεωπολιτικά, εθνικά και άλλα ζητήματα πολλαπλών εκβιασμών από τους κυρίαρχους. Οι εξελίξεις θα τα περιλάβουν όλα. Για αυτό απαιτείται νέα συνείδηση και πιο συνολική πρόταση.

 

http://www.e-dromos.gr/ena-proto-xamogelo-se-mia-dyskoli-sygkyria/

 

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι