Κοινωνικές διεργασίες και μείζονα πολιτικά διλήμματα – Άρθρο στο Δρόμο (φ.310 – 29/4/2016)

Ο λαός ξανασταθμίζει τα πράγματα και αναζητεί διεξόδους πέρα και κόντρα στα… κλασικά

 

Ενώ η κυβέρνηση Τσίπρα και οι δανειστές πρωταγωνιστούν στο show των ημερών, ένα πιο μόνιμο και πραγματικό θέμα επιζητά απαντήσεις: Ποιες είναι οι αντιδράσεις που συμβαίνουν ή αναμένονται, ποιο το πνεύμα που επικρατεί στην κοινωνία και στις τάξεις του ταλαιπωρημένου λαού;

Ο περισσότερος κόσμος μοιάζει σαν να το έχει πάρει απόφαση: Η κατάσταση θα χειροτερεύσει, τα μέτρα των 9 δισ. τελικά θα φορτωθούν, συντάξεις και δημόσιος πλούτος θα ψαλιδιστούν, η κυβέρνηση θα συνεχίσει να προχωρά «από επιτυχία σε επιτυχία». Δεν έχει πλέον αυταπάτες, ούτε ίσως ελπίδα για κάτι καλύτερο, αλλά δεν αδιαφορεί, ανησυχεί και προβληματίζεται.

Το πιο ευαίσθητο τμήμα του λαού, αναστοχαζόμενο θέτει το ερώτημα: «Εγώ τι μπορώ να κάνω;». Μοιάζει να επιλέγει την αποστασιοποίηση από την πολιτική, αλλά ακριβέστερα πρόκειται -όπως τόνισε ο Γ. Τσούτσιας στην πρόσφατη εκδήλωση του Δρόμου- για «παράκαμψη της πολιτικής διαδικασίας, τάση αποδέσμευσης από τα χθεσινά διλήμματα και ξαναστάθμισης της κατάστασης από την αρχή».

Με πολλαπλούς τρόπους, σε ένα τμήμα της κοινωνίας εκδηλώνεται διάθεση δοτικότητας και θετικότητας που δεν εξαντλείται στις «καλές στιγμές» που εξέπληξαν τους πάντες (δημοψήφισμα, Προσφυγικό κ.λπ.) αλλά και στην αναζήτηση, με πιο υπόγειες διαδικασίες, μορφών συλλογικότητας και νέου μείγματος πολιτικής δραστηριοποίησης. Το κλίμα της μιζέριας εγκαταλείπεται σιγά-σιγά από ένα τμήμα κόσμου που, παρακάμπτοντας την κεντρική πολιτική σκηνή, γιατί τη θεωρεί σημαδεμένη και εν πολλοίς μπλοκαρισμένη, αναζητά διέξοδο προς άλλες κατευθύνσεις. Παρέες που συζητούν, πολιτιστικές δραστηριότητες, διανοητικές περιπλανήσεις, συνεταιριστικά εγχειρήματα, παρακολούθηση εξειδικευμένων τομέων για λύσεις σε παραγωγικά ζητήματα και εμπειρίες, είναι μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα. Ο κόσμος αυτός δεν ενδιαφέρεται καθόλου για γενικές καταγγελίες, ενώ ο κλασικός πολιτικός λόγος φαντάζει εντελώς απωθητικός.

 

Από την ευκολία στην επίγνωση

Οι λύσεις ευκολίας και οι αυταπάτες έδωσαν τη θέση τους σε επίγνωση των δυσκολιών κάθε απελευθερωτικής προσπάθειας καθώς και σε μια ανησυχία για το τι έρχεται μετά, αφού τα γεωπολιτικά ζητήματα έχουν κρούσει ήδη τον κώδωνα του κινδύνου και όλοι διαπιστώνουν ότι η Ελλάδα βρίσκεται στη ζώνη του πολέμου και των συνεπειών του.

Το δυναμικό αυτό, που αριθμεί εκατοντάδες χιλιάδες προβληματιζόμενων και ενεργών ανθρώπων στη χώρα, δεν μπορεί να συγκινηθεί από αυτά που του προσφέρει -και όπως τα προσφέρει- ο πολιτικός κόσμος, δεν μπορεί να κινητοποιηθεί στo πλαίσιo που δραστηριοποιούνται συνδικαλιστικοί φορείς και κομματικές παρατάξεις στους διάφορους χώρους. Πόσοι, για παράδειγμα, ανταποκρίνονται στα καλέσματα για κινητοποιήσεις ενάντια στα νέα μέτρα ή για την Πρωτομαγιά; Αγώνες που μοιάζουν εικονικοί, αφού δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στην ΓΣΕΕ, ούτε και στα κόμματα που κάθε τόσο καλούν σε ακτιβισμούς και άλλες ενέργειες.

Για παράδειγμα, 1,5 εκατομμύρια άνεργοι και ίσως άλλοι τόσοι νέοι σε δουλειές του ποδαριού, ανασφάλιστοι και χωρίς δικαιώματα, εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα που έχουν να πληρωθούν μήνες, πόσο εύκολο είναι να «νοιαστούν» για το Ασφαλιστικό; Για ποια ασφάλιση, όταν ξέρουν το περιβάλλον στο οποίο ήδη υπάρχουν και φυσικά σκέφτονται ακόμα και το μεροκάματο που θα χάσουν, όσοι το έχουν. Μια θάλασσα ανθρώπων είναι πολύ μακριά από τα κόμματα και το συνδικαλισμό, δεν πιστεύουν σε αυτά. Αφού, λοιπόν, δεν αποτελούν δεξαμενή ψηφοφόρων του κόμματος ή της παράταξης, θα περιπέσουν στην αδιαφορία του επίσημου πολιτικού και συνδικαλιστικού κόσμου…

 

Η πεπατημένη κόντρα στην υπαρκτή βάση

Οι κοινοτυπίες των «συγκροτήσεων» στο χώρο της Αριστεράς και οι αντίστοιχες πρωτοβουλίες και λογικές (ξεχωριστές συγκεντρώσεις, διεκδικητισμός και οικονομισμός αντί συνολικής πρότασης, μετάθεση λύσεων στο χώρο του φαντασιακού μιας επανάστασης που κάποτε θα γίνει, αδιαφορία για την κοινωνία και πολιτικαντισμός για αναπαραγωγή γραφειοκρατιών) είναι καταδικασμένες σε αποτυχία και βάλτωμα. Τι προτείνουν συνήθως; Μια συγκέντρωση και μια πορεία, μια 48ωρη όταν έρθουν τα νομοσχέδια στη Βουλή, μια «απεργία διαρκείας» στα ΜΜΕ που κρατά λίγα 24ωρα για να σπάσει πανηγυρικά στη συνέχεια, μετάθεση των πρωτομαγιάτικων κινητοποιήσεων για τις 8 Μαΐου, ημέρα Κυριακή… Και βέβαια, λέξεις όπως ξεσηκωμός και ανατροπή σε όλες τις πτώσεις. Στην πραγματικότητα, το μυαλό των επιτελείων δεν είναι σε κάποιον αγώνα, αλλά στις εκλογές. Αν θα γίνουν, τι ποσοστό θα πάρει ο καθένας και τι θα καταφέρει κάθε υποψήφιος. Μιζέρια στο τετράγωνο ή στον κύβο.

Κι όμως, η πραγματική κατάσταση και οι διεργασίες που γίνονται υποδηλώνουν, αν «διαβαστούν», πως υπάρχει η «υλική και κοινωνική βάση» για ένα διαφορετικό, πιο συνολικό πολιτικό κίνημα διεξόδου. Υπάρχουν σημάδια πως στις αναταράξεις που έρχονται, δημιουργούνται όροι -τόσο ως καταστάλαγμα πείρας όσο και ως αποτέλεσμα παρεμβάσεων- να εκδηλωθούν όχι απλές στοιχειακές αντιδράσεις αλλά και δείγματα ενδιαφερόντων εγχειρημάτων με εμβέλειά κατά πολύ μεγαλύτερη από τα σημερινά δεδομένα.

Το ζήτημα είναι πώς θα εκφραστεί, πώς θα πάρει μέρος, μέσα από ποιες διαδικασίες, ποιους στόχους, ποια προτάγματα, ποια πολιτική αυτή η ίδια η κοινωνική βάση που απωθείται, σπρώχνεται στην έξοδο, συντρίβεται από τις πολιτικές που σήμερα εφαρμόζονται. Μόνο η δική της είσοδος στη σκηνή, με τις μορφές του μαζικού λαϊκού κινήματος και ανατρέποντας ποδηγετήσεις και καπελώματα, ακηδεμόνευτη, μπορεί να δώσει διέξοδο και λύσεις. Μόνο που αυτό δεν προκύπτει αυθόρμητα και με αυτοματισμούς. Χρειάζονται σηματοδοτήσεις και διεργασίες που να επενδύουν τα πάντα σε αυτήν την «είσοδο».

 

Χειρισμοί με την κοινωνία απέναντι

Από τη μια, ένα υπηρετικό πολιτικό προσωπικό που πρέπει να δικαιολογήσει και να περάσει όλα όσα οι δανειστές διατάζουν. Από την άλλη, μια κοινωνία που, σωστά, τα αντιμετωπίζει ως αυτό που είναι: μέτρα διάλυσης της χώρας και της υπόστασης της κοινωνίας. Το χάσμα ανάμεσα στις δύο καταστάσεις προσδιορίζει τη βαθύτερη ουσία της πολιτικής κρίσης που βιώνουμε στην Ελλάδα των μνημονίων.

Η κυβέρνηση Τσίπρα αντέγραψε όλα όσα έκαναν οι παλιοί μνημονιακοί σχηματισμοί και πρόσθεσε απλώς μια πινελιά κεντροαριστερής ρητορικής. Πινελιά αναγκαία (όχι βέβαια ικανή) για να δικαιολογήσει τη συνθηκολόγηση και να συγκαλύψει τη βουλιμία μιας παρέας που ξαφνικά γαντζώθηκε στην κυβερνητική εξουσία. Τείνει όμως να αντιγράψει τις άλλες κυβερνήσεις που πέρασαν και σε κάτι άλλο, στο χρόνο παραμονής τους στην εξουσία που καταγράφεται από το 2010 κοντά στα 1,5 με 2 χρόνια.

Τώρα, με την πλάτη στον τοίχο, βλέποντας τις δημοσκοπήσεις να καταγράφουν τη Ν.Δ. πρώτο κόμμα και τον ΣΥΡΙΖΑ (αλλά και τον Αλ. Τσίπρα προσωπικά) σε γρήγορη φθορά, καταστρώνει διάφορους σχεδιασμούς για να διασκεδάσει την κατάσταση. Το πιο αστείο είναι ότι παρουσιάζει όλα όσα κάνει ως «επιτυχία», την κατάσταση ανθηρή και τις εξελίξεις τελείως αισιόδοξες. «Παιδιά χαρά γεμάτα», που λένε, παρέα βέβαια με ουκ ολίγους πρώην ΠΑΣΟΚους που πλάκωσαν και κυριεύουν θέσεις στον κρατικό μηχανισμό. Αυτοί ξέρουν τη δουλειά καλά…

Οι δανειστές, βέβαια, δεν θα κάνουν καμιά χάρη στον Τσίπρα. Ας τους έχει εξυπηρετήσει όσο κανείς, αφού περνούν τόσα μέτρα χωρίς μεγάλες αντιδράσεις. Για αυτούς βαραίνουν κι άλλα πράγματα κι όχι ποιος αναλώσιμος θα υπάρχει να πηγαίνει στο Χίλτον για οδηγίες. Για παράδειγμα, γιατί το θέμα του χρέους να το ανοίξουν με τη σημερινή και όχι με μια επόμενη κυβέρνηση, αφού πρώτα προωθήσουν όσα θέλουν; Χρωστάνε τίποτα στον σημερινό ένοικο του Μαξίμου;

Ο τελευταίος παίζει ένα θέατρο πάνω στις υποτιθέμενες αντιθέσεις των θεσμών, οι βασικοί παράγοντες των οποίων τον αδειάζουν καθημερινά. Ενώ εκείνος «καταγγέλλει» το ΔΝΤ, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί στην Ουάσιγκτον διαπιστώνουν ότι πρέπει να περάσουν τα μέτρα-«κάβα». Οι ΗΠΑ στηρίζουν το ΔΝΤ, ενώ ο Ομπάμα (όπως και ο Ντράγκι τελευταία) προβαλλόταν σαν μεγάλος φίλος της Ελλάδας. Ζητά από τον φίλο Τουσκ Σύνοδο Κορυφής και παίρνει πανηγυρικά «πόρτα». Διαδίδει ότι θα πάει για πολιτική διαπραγμάτευση φτάνοντας πιθανόν σε πρόωρες εκλογές ή δημοψήφισμα και οι δανειστές γελάνε γιατί δεν τους ενοχλούν τα τερτίπια του και γνωρίζουν καλά τη φθορά του. Αυτοί τον κρατούν κι όχι εκείνος αυτούς…

http://www.e-dromos.gr/koinonikes-diergasies-kai-meizona-politika-dilhmmata/

Προ των πυλών οι πολιτικές αναστατώσεις – Άρθρο στο Δρόμο (φ.310 – 29/4/2016)

Οι επιλογές του Τσίπρα είναι δύο. Σύμφωνα με το Bloomberg, το πρώτο σενάριο είναι το «πικρό χάπι» της υιοθέτησης των νέων μέτρων, το δεύτερο η προκήρυξη πρόωρων εκλογών και ένα νέο δημοψήφισμα. Μάλιστα, το ειδησεογραφικό πρακτορείο επισημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό το πικρό χάπι «μπορεί να το “πουλήσει” στους βουλευτές του και στην κοινή γνώμη ότι είναι αναγκαίο, γιατί θα οδηγήσει στη ρύθμιση του ελληνικού δημοσίου χρέους, ενώ μπορεί να υποστηρίξει και το ότι τα νέα μέτρα θα εφαρμοστούν στην πράξη μόνο εάν δεν επιτευχθούν οι στόχοι», θεωρώντας πιο πιθανό το σενάριο ενός νέου «επώδυνου συμβιβασμού».

Από την άλλη μεριά, με το σενάριο των εκλογών (πιθανότερο από το δημοψήφισμα που ακούγεται σαν κακόγουστο ανέκδοτο) ο Τσίπρας δεν «πέφτει» τυπικά, αλλά αποδρά αφού εμφανίζεται «αντιστεκόμενος» στο κατεστημένο, κρατώντας αρχηγία και κόμμα σε ποσοστά ίσως πάνω από 20%. Δεν παθαίνει δηλαδή τη συντριβή που υπέστη ο ΓΑΠ και το ΠΑΣΟΚ που έφτασαν το 4%, παραμένοντας βασικός «παίκτης» στο πολιτικό σκηνικό και σε πιθανές οικουμενικές λύσεις.

Τώρα δεν αποδέχεται προτάσεις για οικουμενικές, γιατί κάτι τέτοιο σημαίνει απομάκρυνσή του από την πρωθυπουργία, ενώ πίστευε ότι έχει ακόμα κλιμακώσεις και γραμμές άμυνας μέχρι να αποδεχτεί κάποια εθνική συνεννόηση με άλλους όρους. Οι γέφυρες που έκτιζε με την καραμανλική πτέρυγα αποσκοπούσαν σε κάτι τέτοιο μελλοντικά, αλλά η εκλογή Κ. Μητσοτάκη στην αρχηγία της Ν.Δ. περιέπλεξε την κατάσταση. Από την άλλη, το άνοιγμα του κυβερνητικού σχήματος σε άλλους του κεντροαριστερού χώρου ήταν και αυτό μια δυνατότητα (μέχρι και συνεργασία με τον Λεβέντη έβλεπε ο Φλαμπουράρης…). Δημοκρατική Συμπαράταξη (ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ) και Ποτάμι φαίνονταν διατεθειμένοι μέχρι πρόσφατα για τέτοια παιχνίδια, αλλά δεν θέλουν να παίξουν το ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου» σε μια ολισθηρή και καταδικασμένη πορεία.

Η Ν.Δ. έχει κάθε λόγο να ανεβάζει τους τόνους, να ζητά παραίτηση της κυβέρνησης και εκλογές. Η Φώφη να ζητά λύση από την παρούσα Βουλή αλλά να ετοιμάζεται για εκλογές και να προσδοκά επιστροφή ΠΑΣΟΚικών ψήφων και αναγόρευση της κλασικής Κεντροαριστεράς σε τρίτο κόμμα. Το Ποτάμι, πιο πονηρό, μιλά για «ευρωπαϊκό τόξο» γιατί το παίζει δίπορτο ή τρίπορτο, με ΣΥΡΙΖΑ, Ν.Δ. ή ΠΑΣΟΚ. Με τόση, όμως, «πονηριά» κινδυνεύει να βρεθεί εκτός, γιατί δεν αντιλαμβάνεται τη φθίνουσα που έχει πάρει.

Ο χρόνος σιμώνει και όλα δείχνουν ότι δεν θα έχουμε την επανάληψη των περυσινών, όσο και αν προσπαθούν ορισμένοι να μας πείσουν πως πρόκειται για επαναλαμβανόμενη φάρσα. Έρχονται πολιτικές αναστατώσεις που θα θέσουν πολλά ζητήματα, θα αναδείξουν πολιτικά ελλείμματα, θα δοκιμάσουν τους πάντες.

http://www.e-dromos.gr/pro-ton-pylon-politikes-anastatoseis/

Tagged : /

Ο Λαφοντέν για τη Δημοκρατία και την Ευρώπη – Άρθρο στο Δρόμο (φ.310- 29/4/2016)

Πριν από λίγες μέρες βρέθηκε στη χώρα μας ο Όσκαρ Λαφοντέν, από τους πιο διάσημους αριστερούς πολιτικούς της Ευρώπης. Αφού υπηρέτησε ως υπουργός Οικονομικών σε γερμανικές κυβερνήσεις, κατάγγειλε όσα εφαρμόζονταν, πήρε μέρος στη δημιουργία του νέου αριστερού κόμματος Die Linke, υπήρξε στην αρχή ένας από τους προέδρους του (είχαν 2) και σίγουρα έκφρασε πιο ριζοσπαστικές θέσεις από άλλους κλασικούς εκπροσώπους της γερμανικής Αριστεράς. Ο Όσκαρ Λαφοντέν βρέθηκε στην αριστερά του Die Linke και κάνει κριτική σε πολλές από τις θέσεις του κόμματός του. Με δυο λόγια, πρόκειται για πολιτικό με πείρα, που γνωρίζει τα προβλήματα της Ευρώπης αλλά και τα ζητήματα που απασχολούν τους οργανισμούς της ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Στη χώρα μας ήταν καλεσμένος της νέας κίνησης που έχει δημιουργήσει ο Κ. Λαπαβίτσας (Ευρωπαϊκό Δίκτυο Ερευνών Κοινωνικής και Οικονομικής πολιτικής) και μίλησαν και οι δύο για το θέμα «ποιο μέλλον για την Ευρώπη;». Το ότι διάλεξαν να θέσουν ερωτηματικά το ζήτημα είναι ένα θετικό γεγονός γιατί το «πρόβλημα Ευρώπη» έχει πολλές διαστάσεις, κι όχι μία, και άρα η όποια τοποθέτηση δεν μπορεί να είναι απλή και μονοσήμαντη.

Ο φιλοσυριζαϊκός Τύπος φρόντισε να τονίσει το μέρος των δηλώσεων του Λαφοντέν που αφορούν το χρέος, αφού τονίζει ότι δεν μπορεί να υπάρξει ουδεμία πρόοδος χωρίς κούρεμά του. Άλλα Μέσα, όπως το ΑΠΕ και το Tvxs, έδωσαν έμφαση στη θέση που υποστηρίζει ο Λαφοντέν σχετικά με το νόμισμα. Ο ίδιος, όπως εξηγεί, δεν θεωρεί μια λύση την επανεθνικοποίηση των νομισμάτων, αλλά περισσότερο μια λύση τύπου Δανίας. Σημειώνει ότι οι χώρες της νότιας Ευρώπης θα πρέπει να επιστρέψουν στο υπάρχον ημιαυτόνομο ευρωπαϊκό νομισματικό σύστημα, όπως, για παράδειγμα, στη Δανία. Θα μπορούσαν τότε να υποτιμήσουν τα δικά τους νομίσματα και να προστατεύσουν τις οικονομίες τους από το γερμανικό μισθολογικό ντάμπινγκ.

«Τα κράτη χρειάζονται κυρίαρχη εθνική πολιτική», εκτίμησε και πρόσθεσε πως «η ΕΚΤ θα πρέπει να χρηματοδοτήσει κρατικές πολιτικές από την αρχή. Αυτό θα ήταν το σημαντικότερο μέτρο» και ζήτησε «να υπάρξει διάρρηξη της παντοδυναμίας της ΕΚΤ».

Λίγοι όμως έδωσαν σημασία σε όσα είπε ο Λαφοντέν για τη δημοκρατία στην Ευρώπη. Όχι τυχαία, με το θέμα αυτό ξεκίνησε την ομιλία του στη Θεσσαλονίκη και του έδωσε ιδιαίτερη έμφαση. Η κυρίαρχη εθνική πολιτική είναι αναγκαία κατά τον Λαφοντέν αλλά και για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, αφού από αυτό το κανάλι θα περάσουμε σε μια εκθεμελίωση της νεοφιλελεύθερης γερμανικής Ευρώπης, για να πορευτούμε σε μια άλλη Ευρώπη, χωρίς καταναγκασμούς, πολέμους και επιβολή των ισχυρότερων στους ασθενέστερους.

Σχετικά με την πορεία της Ευρώπης, ο Όσκαρ Λαφοντέν ζήτησε να δοθεί έμφαση στη δημοκρατία και εκτίμησε πως «η Ευρώπη έχει αναπτυχθεί ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση, δεν υπάρχει πια δημοκρατία».

«Για αυτό το σημαντικό καθήκον είναι να υπάρξει θεμελίωση της δημοκρατίας στην Ευρώπη. Όλες οι συμφωνίες, όλα τα συμβόλαια, στην Ευρώπη είναι στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, να καταργήσουν τη δημοκρατία».

Μια δημοκρατική επανάσταση είναι αναγκαία σε κάθε χώρα και συνολικά στην Ευρώπη. Η επανάσταση αυτή έχει κοινωνικό περιεχόμενο και μπορούν να την προωθήσουν δυνάμεις που θα κατανοήσουν την αναγκαιότητά της.

Όποιος διαβάσει κριτικά όσα λέει ο Λαφοντέν θα διαπιστώσει πως άμεσα πρέπει να ξεφύγουμε από τις λύσεις ευκολίας, από τους δογματισμούς και πρέπει να ασκηθούμε στην ιδέα ότι πρέπει να πρωτοτυπήσουμε αν θέλουμε να ανοίξουμε δρόμους σε Ελλάδα και Ευρώπη. Κάτι τέτοιο απαιτεί η Δημοκρατική Επανάσταση. Προπάντων ξεκόλλημα των μυαλών…

http://www.e-dromos.gr/o-lafonten-gia-th-dhmokratia-kai-thn-evrwph/

Tagged : /

Η ματαίωση μιας ελπίδας – Άρθρο στα Τετράδια τ.65 (Άνοιξη – Καλοκαίρι 2016/ Εκδ. Στοχαστής)

Ρούντι Ρινάλντι*

12963780_849486958495449_6172071344873839612_n

Ορισμένες σκέψεις για την τροχιά του ΣΥΡΙΖΑ

Όσο απομακρυνόμαστε από τα γεγονότα του 2015 βλέπουμε πιο καθαρά την πραγματική εικόνα και μας εμφανίζεται πλέον ένας ΣΥΡΙΖΑ εντελώς «αγνώριστος», αλλά και εμείς νιώθουμε πολύ μακριά από αυτό το μόρφωμα που αποτέλεσε μιαν ελπίδα σε μια συγκεκριμένη στιγμή της πρόσφατης περιό­δου. Κι όσο πιέζει η ανάγκη να ασχοληθούμε ουσιαστικά με τα ζητήματα που θέτει ο νέος κύκλος που άνοιξε δραματικά (3ο μνημόνιο, προσφυγικό, πόλεμος στην περιοχή, διάλυση της χώρας) τίθεται επίμονα από πολλούς ανθρώπους το ερώτημα πώς και γιατί φθάσαμε σε αυτήν την κατάσταση.

Στο σημείωμα αυτό θα εκτεθούν ορισμένες σκέψεις κι όχι οριστικές απα­ντήσεις με την προσοχή στραμμένη στο να απαντηθούν τα ζητήματα που είναι μπροστά μας κι όχι πίσω μας.

Ήττα αυταπατών

Ορισμένοι θεωρούν την μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή την οριστική παρά­δοσή του, αντί κυβερνητικού πινακίου φακής, ως «ιστορική ήττα» του λαϊκού κινήματος. Η άποψη αυτή δεν στέκει. Η ήττα υπήρξε, αλλά δεν είναι ιστορική, και δεν μπορεί καν να συγκριθεί με πραγματικές μεγάλες ιστορικές ήττες του λαϊκού κινήματος στην χώρα μας ή και σε άλλα μέρη του κόσμου.

Αν θέλουμε να σκεφτούμε λίγο, ίσως είναι καλύτερο να μιλήσουμε για ήττα – και συντριβή ακόμα – αυταπατών που είχαν καλλιεργηθεί. Η ήττα των αυτα­πατών αφορούν τρία διακριτά επίπεδα.

Η πρώτη μεγάλη αυταπάτη που ηττήθηκε-συντρίφτηκε, αφορά την μη κα­τανόηση των προϋποθέσεων που απαιτούνται για μιαν μεγάλη αλλαγή. Ο λαός ποθούσε πολύ μια αλλαγή, ένα σταμάτημα της μνημονιακής κατρακύλας, ένα φρένο στην διάλυση της χώρας και της κοινωνίας. Δεν συναισθανόταν ποιες προϋποθέσεις έπρεπε να πληρούνται για την πραγματοποίηση μιας μεγάλης αλ­λαγής, τι απαιτήσεις είχε μια σύγκρουση με την ευρωκρατία και την εσωτερική διαπλοκή. Έτσι, σε πολιτικό επίπεδο, μετά από την κατάλληλη διεργασία, πε­ριορίστηκε στην ανάθεση σε ένα νέο κόμμα και κατ’ επέκταση σε μια κυβέρνηση που θα συγκροτούσε το κόμμα αυτό, σαν τις βασικές και απαραίτητες προϋπο­θέσεις, ενώ ο ρόλος του λαϊκού παράγοντα παραμερίστηκε, υποβαθμίστηκε στο βαθμό του ψηφοφόρου, παθητικού παρατηρητή.

Η δεύτερη αυταπάτη που ηττήθηκε-συντρίφθηκε, ήταν η ιδέα πως ένα κόμ­μα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να φέρει την αλλαγή, μπορούσε να τα βγάλει πέρα με την ευρωκρατία και την διαπλοκή. Χωρίς προετοιμασία, χωρίς πρό­γραμμα, χωρίς ικανά στελέχη, χωρίς πολιτική γραμμή για καίρια ζητήματα, χωρίς προτάσεις για την κοινωνία, έτσι όπως είχαν μάθει μέσα στην πρωτύτερη κομματική τους δράση, οι διάφοροι παράγοντες και παραγοντίσκοι, ζαλισμένοι από την προοπτική να κυβερνήσουν, ανέκραζαν το περίφημο «ήρθε η ώρα της Αριστεράς», δηλαδή «ήρθε η ώρα μας», χωρίς να αντιλαμβάνονται την στιγμή και κρισιμότητα της κατάστασης που θα έπρεπε να διαχειριστούν. Με μια έννοια ένα απροετοίμαστο «μπουλούκι», χωρίς πρόγραμμα και προτάσεις, χωρίς αξι­ολόγηση των καίριων ζητημάτων, αναλαμβάνει την ευθύνη ενός τόπου, σε μια ταραγμένη περίοδο: ποιος άλλος μπορεί να είναι ο ορισμός του τυχοδιωκτισμού;

Η τρίτη αυταπάτη που ηττήθηκε-συντρίφτηκε ήταν οι βασικές ιδέες της ηγε­σίας, ότι ένας συμβιβασμός με την ευρωκρατία ήταν σχετικά εύκολη υπόθεση, αφού εσωτερικά εξουδετερωνόταν ο επικίνδυνος Σαμαράς. Συντρίφθηκαν όλες οι αυταπάτες που υπήρχαν για το γεωπολιτικό πεδίο και τα πιθανά στηρίγμα­τα που θα υπήρχαν (κυρίως από ΗΠΑ). Η πραγματικότητα αποδείχθηκε και για την ηγεσία πολύ σκληρή: όχι μόνο έπρεπε να συμβιβαστεί, αλλά έπρεπε να γίνει ολόκληρη – ψυχή τε και σώματι – μέρος του μνημονιακού-αποικιακού συστήματος, περιοριζόμενη σε μια ανούσια κεντροαριστερή ρητορική. Και αυτό «μέχρι νεωτέρας»…

Το κύριο στοιχείο των πρώτων μηνών του 2016 είναι η κατακόρυφη φθορά της κυβέρνησης Τσίπρα και η αδυναμία διαχείρισης αυτής της πτώσης, που οδηγεί μαθηματικά σε πολιτικές εξελίξεις. Αυτή η φθορά εισάγει τον ΣΥΡΙΖΑ στην τροχιά όλων των κομμάτων που στήριξαν την μνημονιακή πολιτική που είχαν χρόνο ζωής 1 με δύο χρόνια. Η εκμετάλλευση της φθοράς του κλασι­κού δικομματισμού έχει στερέψει, ο ΣΥΡΙΖΑ αποκαλύπτεται γυμνός στα μά­τια των ψηφοφόρων που τον ψήφισαν, βλάπτει την γενική εικόνα (έστω όπως αυτή υπήρχε) της Αριστεράς. Η εκλογική του βάση νιώθει εξαπατημένη από τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, αποτραβιέται, οργίζεται, χάνει κάθε αξιοπιστία. Κι όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ και οι κυβερνήσεις του σηκώνουν το βάρος και την ευθύνη της διάλυσης της χώρας, φέρνουν πιο κοντά μια μεγάλης κλίμακας εθνική και κοινωνική καταστροφή. Η υποτίμηση των γεωπολιτικών ζητημάτων, η ασχε­τοσύνη, οι δεσμεύσεις προς τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, οδηγούν την χώρα στην καταστροφή, συρρικνώνουν την κυριαρχία της. Ο τυχοδιωκτισμός μιας παρέας θα χρεωθεί και μια καταστροφή μικρασιατικών διαστάσεων…

Τελευταίο ζήτημα όσον αφορά αυτή την τάξη εκτιμήσεων. Είχαν δίκιο όσοι κρατήθηκαν μακριά και αντιθετικά με το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ; Έχουν δίκιο όσοι διατείνονται ότι «εμείς τα βλέπαμε και τα λέγαμε από την πρώτη στιγ­μή;» Δεν έχουν δίκιο για τον απλούστατο λόγο ότι στον πυρήνα της σκέψης τους δεν υπάρχει καν η υποψία ότι κάτι σοβαρό έγινε στην χώρα τα τελευταία 5-6 χρόνια, ότι το μαζικό λαϊκό κίνημα έκανε βήματα, τρόμαξε όχι μόνο το ελληνικό κατεστημένο αλλά και το διεθνές και γέννησε ελπίδα και ενδιαφέρον σε εκατομμύρια ανθρώπους σε ολόκληρο τον πλανήτη. Η Ελλάδα ήταν (και με μια έννοια παραμένει) ένα θερμό επίκεντρο εξελίξεων με κύριο χαρακτηριστικό την αντίσταση του «πειραματόζωου» στο απάνθρωπο πείραμα που διεξάγεται στην Ελλάδα. Αντίθετα παρέμειναν εγκλωβισμένοι στην «καθαρότητά» τους χωρίς να συμβάλουν καθόλου σε μια εμβάθυνση της πάλης, των στόχων, των προϋποθέσεων. Αυτός ο εγγενής σεχταρισμός πηγάζει από μιαν ανικανότητα να «διαβαστεί» η νεοελληνική πραγματικότητα, ειδικά με την «κατασκευή» πως η Ελλάδα αποτελεί ιμπεριαλιστική χώρα, και την συνεπαγόμενη πλήρη αδυναμία να συσχετιστούν οι εσωτερικοί με τους διεθνείς όρους ιδιαίτερα στην μνημονιακή εποχή.

 

Υπήρξε σοβαρή αντίδραση;

Το δεύτερο ζήτημα που προκύπτει ως ερώτημα είναι αν έγινε και πότε αντι­ληπτή αυτή η πορεία και τι αντιπαρατέθηκε σε αυτήν. Ο ΣΥΡΙΖΑ του 4% δεν ενδιέφερε τον λαό και τον ριζοσπαστισμό που κυοφορούνταν. Όταν όμως αυτός ο αντιφατικός πολιτικός οργανισμός πρόβαλε ως πιθανός διαμεσολαβητής και εκ­φραστής ενός κοινωνικού ρεύματος που ήθελε να μπει ένα τέρμα στην μνημονιακή καταστροφή, προκάλεσε έντονο ενδιαφέρον και εκτινάχτηκε η εκλογική επιρροή του. Οι αυταπάτες για τις οποίες κάναμε λόγο δεν καλλιεργήθηκαν σε κενό αέ­ρος, αλλά μέσα σε ένα οικονομικό κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον αγώνων, κατάρρευσης του κλασικού δικομματισμού, δημιουργίας μιας ελπίδας, καθώς και χειρισμών για τον κατευνασμό και την ποδηγέτηση του ριζοσπαστισμού.

Τα χρόνια 2012-2014 ήταν χρόνια προσαρμογής του ΣΥΡΙΖΑ στον συστημι­κό λόγο, εγκατάλειψης ριζοσπαστικών θέσεων και φρασεολογίας. Ήταν χρόνια «προετοιμασίας» μιας ενδεχόμενης διακυβέρνησης σε κεντροαριστερά πλαίσια, με τιθασευμένο το λαϊκό παράγοντα και με αλλοιωμένα τα κεντρικά «θέλω» που είχαν προβάλει οι πλατείες και οι διαδηλώσεις στις παρελάσεις. Τότε στή­θηκε η υπόθεση της «διαπραγμάτευσης» και της κυβέρνησης της Αριστεράς που θα μπορούσε να πετύχει έναν έντιμο αμοιβαίο συμβιβασμό με τους δανειστές. Τα ταξίδια του Τσίπρα (ΗΠΑ και Ευρώπη) είχαν αμφιλεγόμενο χαρακτήρα και χρησίμευαν για να δοθούν διαπιστευτήρια καλής θελήσεως και συστημικής νοο­τροπίας. Εσωτερικά, η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα, σημαδεύτηκε από την συνασπισμοποίηση του όλου εγχειρήματος και «φορέθηκαν» όλα τα κοστούμια του ΣΥΝ στο νέο κόμμα: φράξιες, κόμμα μέσα στο κόμμα, μηχανι­σμοί, καριερισμοί, βιλαέτια κ.λπ. Στην ηγεσία, μια ομάδα που είχε καθαρό πως θα κυβερνήσει με όποιο κόστος και με όποια ανοίγματα (κυρίως προς ΠΑΣΟΚ πλευρά). Μετά τις ευρωεκλογές του 2014 αλλάζει και επίσημα όλος ο προσα­νατολισμός του ΣΥΡΙΖΑ, με την πολιτική του «προωθητικού συμβιβασμού» και της «διαπραγμάτευσης χωρίς ρήξη με Ευρώπη». Η ομάδα που στηρίζει αυ­τήν την επιλογή έχει ήδη ξεκαθαρίσει ότι θα υπάρξει και εσωτερική ρήξη μέσα στο κόμμα. Τον Φλεβάρη του 2015 με την πρώτη συμφωνία με τους δανειστές το πράγμα είχε κριθεί ως προς την κατεύθυνση. Όσοι τον Ιούλιο αναγκάστηκαν να διαχωριστούν και τον Αύγουστο να καταψηφίσουν το 3ο μνημόνιο, πολιτικά χρεώνονται και το γιατί δεν αντέδρασαν τον Φλεβάρη, γιατί κινήθηκαν με την γραμμή «στηρίζουμε την κυβέρνηση – καταψηφίζουμε το μνημόνιο» μέχρι το τέλος, και φυσικά δεν είδαν τον σχεδιασμό του Τσίπρα να καταφύγει σε γρήγο­ρες εκλογές καλοκαιριάτικα.

Στο εσωτερικό του κόμματος (του όποιου κόμματος και της όποιας λει­τουργίας του) υπήρξαν κριτικές, φωνές, καταγγελίες, διαχωρισμοί σε πολλά ζητήματα και θέματα, πλην όμως οι χειρισμοί και τα πλασαρίσματα εμπόδισαν να διαφανούν διαφορετικές πλατφόρμες και απόψεις σε καίρια ζητήματα. Ο προσεκτικός παρατηρητής θα σημειώσει πως εκφράστηκε μια μαζική αμφισβή­τηση των συστημικών επιλογών – όχι ενιαία και σε βάθος – όπως εκφράστηκε και μια έστω στρεβλή πάλη γραμμών με τοποθετήσεις στα ανώτατα όργανα του κόμματος (γραμματεία και ΚΕ) όπως και μέσω δηλώσεων και αρθρογραφίας. Ζητήματα όπως το γεωπολιτικό, της εθνικής ανεξαρτησίας, του ιμπεριαλισμού, του Κυπριακού, των συμμαχιών και της ηγεμονίας, της σχέσης πολιτικής και ηθικής, του ιστορικού αναθεωρητισμού θίχτηκαν και επισημάνθηκαν, σε συν­θήκες που δεν ευνοούσαν μια ιδεολογική και πολιτική πάλη. Εδώ ο Τσίπρας είχε περίπου μεθοδεύσει την συνθηκολόγηση και συγκαλούσε ΚΕ με μοναδικό ζήτημα αν θα πάμε σε διαρκές ή έκτακτο συνέδριο. (Στην συνεδρίαση αυτή παραιτήθηκαν 17 μέλη της ΚΕ καταγγέλλοντας την εφαρμογή του μνημονίου και της συνθηκολόγησης 30/7/15 – Σε λίγες μέρες 13/8 θα άνοιγε έκτακτα η Βουλή για να ψηφίσει το 3ο μνημόνιο…)

 

Υπήρξαν λοιπόν αντιδράσεις αλλά ήταν μικρές, χωρίς πολιτική εμβέλεια και με αδυναμία να αντιστρέψουν την πορεία ή να δημιουργήσουν ένα σοβαρό ρήγμα. Η δύναμη των αυταπατών ήταν μεγάλη και επιδρούσε σε όλους. Αυτό πολιτικά σημαίνει ότι κάποιοι άργησαν να αντιληφθούν το τι γινόταν, δεν πή­ραν όλα τα μέτρα τους, δεν είχαν προετοιμαστεί όπως έπρεπε. Με έναν τρόπο και αυτοί φέρουν μιαν ευθύνη γιατί ανεξάρτητα από προθέσεις άνοιξαν τον δρό­μο σε αυτό που ακολούθησε. Δηλαδή, δεν κατορθώσαμε να αναδείξουμε μιαν αξιόλογη δημοκρατική ριζοσπαστική πατριωτική αντιιμπεριαλιστική πρόταση και εναλλακτική, με ειδικό βάρος και αποτελεσματικότητα.

Το γενικό συμπέρασμα δεν οδηγεί στην απουσία από ενδιαφέροντα εγχει­ρήματα ή ιστορικά κινήματα. Οδηγεί στην ανάγκη να υπάρξουν περισσότερες απαιτήσεις στον υποκειμενοποιητικό παράγοντα, να βαθύνει η κριτική του κυ­βερνητισμού και της ανάθεσης και να αναζητηθούν φόρμουλες πιο κοντά σε μια συμμετοχική – κινηματική μορφή και όχι σε παγιωμένες δομές και ιδιαίτερα προσωποκεντρικού χαρακτήρα. Οι πολιτικοί στόχοι και η πολιτικοποίηση των διαδικασιών αφορούν μια διαδικασία που δεν μπορεί να αφεθεί στην ικανότητα ενός περφόρμερ (Τσίπρας), στον κύκλο «βασικών μετόχων» (π.χ. Δραγασάκης, Φλαμπουράρης, Βούτσης) τουριστών (π.χ. Βαρουφάκης, Τσακαλώτος), των σκληρών τάχα «πατριωτών αντιγερμανών» που όμως χορεύουν καμαρώνοντας στους ήχους του «we are the world» σε συνάξεις του ΝΑΤΟ (π.χ. Κοτζιάς), αδιάφορων μποέμ (π.χ. Σταθάκης) και πλήθος, μεγάλο πλήθος Πασόκων που έχουν υπηρετήσει πολλούς αφεντάδες και ψηφίσει τα μνημόνια 1 και 3…

Μεγάλες ευκαιρίες δεν παρουσιάζονται συχνά. Κι αν είναι να καταλήγουν σε φάρσα σαν αυτή των Σύριζανελ για 1,5 χρόνο, κάποιοι δεν κάναμε καλά αυτό που έπρεπε, κι όσο έπρεπε… Μια ήττα υπήρξε, δεν ήταν ιστορική ούτε οριστική.

Έτσι κι αλλιώς ο αγώνας για μια διαφορετική Ελλάδα, για να μην έχουμε λιγότερη Ελλάδα και κατεστραμμένο τον λαό της, συνεχίζεται!

* ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΕΤΡΑΔΙΩΝ

Ο Ρούντι Ρινάλντι είναι εκδότης της εφημ. «Δρόμος της Αριστεράς», πρώην μέλος της Π.Γρ. και της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ.

tetradia

Tagged :

Ο κάβος και η κάβα… Άρθρο στο δρόμο της Αριστεράς (φ.309 – 24/4/2016)

Sinking-BoatΗ κυβέρνηση αναζητεί πολιτικά δεκανίκια – η κοινωνική κατακραυγή αγγίζει τα όρια της «έκρηξης»…

Το πολιτικό προσωπικό και συνολικά το πολιτικό σύστημα υπηρετούν το επιβαλλόμενο καθεστώς της χώρας-αποικίας χρέους και γκέτο. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο και χωρίς αμφισβήτησή του, θα εναλλάσσονται στην διακυβέρνηση, θα στήνονται πολιτικές καριέρες, θα σημειώνονται αναδιατάξεις με πολιτικούς και κομματικά μορφώματα να αποβάλλονται ή να εκτινάσσονται.

Ο δικομματισμός πλήρωσε συνολικά το λογαριασμό, το ΠΑΣΟΚ σχεδόν διαλύθηκε, ο ΣΥΡΙΖΑ εκτινάχθηκε, η Χ.Α. αναδείχτηκε τρίτο κόμμα, ενώ οι μνημονιακές κυβερνήσεις είχαν μέση διάρκεια ζωής ενάμιση-δύο χρόνια. Σόιμπλε, Μέρκελ και γενικώς οι… Θεσμοί, «κατάπιαν» αρκετούς πρωθυπουργούς και υπουργούς Οικονομικών τα 6 τελευταία χρόνια.

Ο «κάβος» που είχε να περάσει κάθε πολιτικός δεν ήταν ίδιος. Υπήρχε, όμως, και υπάρχει με μια έννοια, ένας κάβος επικίνδυνος και πηγή πολλών προβλημάτων για όλες τις κυβερνήσεις και τους Θεσμούς: Πολιτικά, οι μνημονιακές πολιτικές και το πολιτικό προσωπικό που τις υπηρετεί είναι ξεκρέμαστες, δεν έχουν καμιά νομιμοποίηση και στήριξη, συναντούν την αντίθεση και την κατακραυγή της κοινωνίας. Αυτός είναι ο πραγματικός κάβος για τις συστημικές δυνάμεις. Δεν τον έχουν περάσει, ούτε φαίνεται εύκολο το ταξίδι. Η καταστροφή της οικονομίας και των μεσοστρωμάτων μαζί με την αφαίμαξη όλων των μισθοσυντήρητων, η άγρια φορολογία και η διάλυση του δημόσιου κοινωνικού τομέα, το πλιάτσικο που επιβάλλεται στη δημόσια και ιδιωτική περιουσία, δεν μπορούν να γίνουν ανεκτά ως αναγκαίες θυσίες για «ανάκαμψη» και «ανάπτυξη».

Με αυτή την έννοια, υπάρχει σοβαρό πολιτικό ζήτημα στη χώρα, που δεν μπορεί εύκολα να απαντηθεί. Το χάσμα που σημειώνεται, με σημαντικό μέρος της κοινωνίας να μην εκφράζεται, να είναι αντίθετο συνολικά προς όλες τις πολιτικές δυνάμεις και το καθεστώς που στηρίζουν, δεν μπορεί να γεφυρωθεί. Τα παραδοσιακά κόμματα, η Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της, τα προσωποκεντρικά σχήματα που εμφανίζονται, δεν μπορούν να εκφράσουν αυτό το τμήμα. Αυτός είναι ο πραγματικός κάβος όπου μαίνεται η φουρτούνα. Πάνω σε αυτό το έδαφος προωθούνται πολιτικές λύσεις και διευθετήσεις και σε αυτό το έδαφος εκδηλώνονται η ρευστότητα και οι νέες πολιτικές πρόσκαιρες ισορροπίες.

 

Η «κάβα» και το άρωμα εκλογών

Ο Αλέξης Τσίπρας υπηρέτησε το σύστημα μέχρι τώρα, καταλάγιασε διά της εξαπατήσεως την κοινωνική δυναμική, διέλυσε την ελπίδα, κέρδισε και τις δεύτερες εκλογές του 2015. Τώρα, φαίνεται η πραγματική όψη της πολιτικής του. Φθείρεται γρήγορα και ο κάβος που αυτός θέλει να ξεπεράσει είναι ο κίνδυνος να έχει την τύχη των προηγούμενων. Η τακτική του, απλή: Να κερδίσει χρόνο όπως-όπως, να καταφέρει να χτίσει ένα ΣΥΡΙΖικό κράτος κατά τα ΠΑΣΟΚικά πρότυπα, να συγκρατήσει τη φθορά του, να μην πάθει ό,τι το ΠΑΣΟΚ (από 44 στο 4%). Τα μέτρα που του ζητούνται να περάσει, η επιπρόσθετη «κάβα» των 3 δισ., προκαλούν πολλούς τριγμούς και όλοι γνωρίζουν πώς με 153 βουλευτές δεν μπορείς να σηκώσεις αυτό το βάρος. Το καράβι φορτωμένο και με την κάβα γέρνει επικίνδυνα…

Επομένως, είναι ζήτημα χρόνου μια επιλογή ανάμεσα σε δύο εκδοχές. Είτε διεύρυνση του κυβερνητικού σχήματος με άλλες δυνάμεις του «κεντροαριστερού χώρου», είτε προσφυγή στις κάλπες με στόχο την διατήρηση ενός υψηλού ποσοστού. Τέτοιου που θα βάζει τον ΣΥΡΙΖΑ, υπό τον Τσίπρα, στο παιχνίδι από άλλη πλέον θέση, αποφεύγοντας την άμεση πτώση της κυβέρνησης. Μια επιλογή εξόδου, δηλαδή, με τις λιγότερες απώλειες. Η πρώτη εκδοχή, αυτή του μοιράσματος της διακυβέρνησης με άλλους του κεντροαριστερού χώρου (ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι κ.λπ.) προσκρούει στο μέχρι τώρα καλλιεργούμενο κλίμα και τις αντιθέσεις που έχουν δημιουργηθεί ανάμεσα στο περιβάλλον Τσίπρα και τους άλλους φορείς.

Τις τελευταίες μέρες πλήθυναν τα γεγονότα που δείχνουν μια κρίση στα ανώτατα κλιμάκια της κυβέρνησης. Η αναφορά του Γ. Δραγασάκη, αντιπροέδρου της Κυβέρνησης, ότι υπάρχει «πολιτικό πρόβλημα» με τα πρόσθετα μέτρα, διορθώθηκε από την κυβέρνηση με τη φράση ότι δημιουργείται μόνο «οικονομικό πρόβλημα». Αν δημιουργείται πολιτικό πρόβλημα, ίσως χρειάζονται πολιτικά ανοίγματα ακόμα και σε οικουμενικά σχήματα… Ακόμα, οι ιδιαίτερα σκληρές δηλώσεις του Πάνου Σκουρλέτη για τον πρόεδρο του ΤΑΙΠΕΔ, Στέργιο Πιτσιόρλα, που τον κατηγόρησε ως «τρόικα εσωτερικού», διορθώθηκαν επίσης άμεσα από την κυβερνητική εκπρόσωπο. Τέλος, το κείμενο των 53 (με τον Τσακαλώτο, δηλαδή τον επικεφαλής των διαπραγματεύσεων, στις τάξεις τους) δείχνει ότι όλοι σκέπτονται την «επόμενη μέρα»…

Από την άλλη, η Ν.Δ. υπό τον Κ. Μητσοτάκη, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί προς όφελός της τη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ. Διεκδικεί εμφανώς τον κεντρώο χώρο, κάνοντας ανοίγματα και προς το Ποτάμι, σηκώνει τους τόνους απέναντι σε ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα, ζητώντας εκλογές σε μια προσπάθεια να κόψει τις γέφυρες του ΣΥΡΙΖΑ με το «Κέντρο», φροντίζει να αποτρέψει ένα ρήγμα από την ακροδεξιά πτέρυγα. Με λεπτούς χειρισμούς, τα φτιάχνει με τους καραμανλικούς, αδειάζει τους σαμαρικούς αλλά δίνει καίριες θέσεις σε ακροδεξιά στοιχεία όπως οι Γεωργιάδης και Βορίδης…

Τόσο ο Τσίπρας όσο και ο Μητσοτάκης δεν ευνοούν τις προτάσεις περί οικουμενικών σχημάτων γιατί αυτά τους αποκλείουν προσωπικά από την πρωθυπουργία. Για αυτό ναρκοθετούν, προς το παρόν, αυτές τις εισηγήσεις και τις καταπολεμούν.

Το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να ανασυγκροτήσει γύρω από τον εαυτό του, στο πλαίσιο της δημοκρατικής συμπαράταξης, όλες τις πτέρυγες των κεντρώων δυνάμεων, ώστε να ξεκολλήσει από το 5% και να εμφανιστεί ως σοβαρός εταίρος στα μετεκλογικά τοπία.

Τα υπόλοιπα κόμματα παίρνουν τα μέτρα τους και προετοιμάζονται για την εκλογική αναμέτρηση που μπορεί να προκύψει. Σε αυτό το μήκος κύματος εντάσσεται και η εμφάνιση νέων σχηματιστών και κομμάτων, που θα επιχειρήσουν την κάθοδο, αυτόνομα ή σε συμμαχία με γειτονικές δυνάμεις.

Τέλος, για να έχουμε μια πιο συνολική εικόνα, ο διεθνής παράγοντας φάνηκε σε σχέση με παλιότερα, αρκετά πιο ευέλικτος το 2015. Απορρόφησε ικανοποιητικά τους κραδασμούς από τρεις εκλογικές διαδικασίες (Ιανουάριος, δημοψήφισμα, Σεπτέμβριος) ενώ σε λίγο παλιότερες εποχές, επέλεγε να αντικαταστήσει τον πρωθυπουργό με έναν άνθρωπο των τραπεζών. Στο κάτω-κάτω οι εκλογικές διαδικασίες προσφέρουν και μιαν εκτόνωση, κερδίζεται χρόνος μέσα στο ίδιο περιβάλλον, εξημερώνονται απείθαρχοι, τροφοδοτείται ο αποπροσανατολισμός· δηλαδή, μια χαρά!

Για τους «παίκτες», βέβαια, λίγη σημασία έχει αν η κοινωνία βουλιάζει και η χώρα βυθίζεται…

http://www.e-dromos.gr/o-kavos-kai-h-kava/

Tagged : /

Δεν είναι deja vu… Άρθρο στο Δρόμο της Αριστεράς (φ.308 – 16/4/2016)

Σκηνοθεσία σύγκρουσης και ελαφρότητα σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες

Η αίσθηση της επανάληψης όσων ζήσαμε πέρυσι με τους λεονταρισμούς και τις σκηνοθετημένες «σκληρές διαπραγματεύσεις» που κατέληξαν στην επονείδιστη πολυκομματική υπερψήφιση του 3ου Μνημονίου, είναι εντελώς παραπλανητική.

Δεν επαναλαμβάνεται το ίδιο σενάριο, γιατί απλούστατα οι συνθήκες δεν είναι ίδιες. Για την ακρίβεια, είναι χειρότερες από πέρυσι το καλοκαίρι, γιατί η χώρα σήμερα, βρίσκεται στην πλέον αδύναμη στιγμή, πιο κοντά σε μια εθνική και κοινωνική καταστροφή. Παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις και την ιλαρή αισιοδοξία των υπουργών και του ίδιου του Τσίπρα ότι μπαίνουμε σε φάση ανάπτυξης, αμέσως μετά το Πάσχα…

Το τρικ που λάνσαρε το Μαξίμου, περί «διαχωρισμού» ΔΝΤ και ευρωπαϊκών θεσμών, τρικ γιατί λειτουργεί κυρίως για εσωτερική κατανάλωση και δίνει εικόνα «μάχης» με φόντο το εθνικό συμφέρον, κουδουνίζει παράφωνα σε σχέση με όσα διακηρύσσονται και από τους Ευρωπαίους και από το ΔΝΤ, που, παρά τις αντιθέσεις τους, ουδόλως τα χαλάνε μεταξύ τους για το ελληνικό πρόβλημα.

Μάλιστα, η κυβέρνηση δηλώνει ότι προτίθεται να φέρει προς ψήφιση στην Βουλή το 95% περίπου όσων έχουν συμφωνηθεί με όλους τους θεσμούς. Δεν οδηγείται δηλαδή σε μια μονομερή ενέργεια με φιλολαϊκό περιεχόμενο αλλά τάχα εκβιάζει τους «θεσμούς». Ότι θα τα τινάξει όλα στον αέρα; Ότι θα το κάνει Κούγκι; Ότι ο ΦΠΑ δεν πρόκειται να αυξηθεί στα νησιά; Ότι δεν θα μειωθούν οι συντάξεις; Ότι θα βάλει βέτο; Όχι βέβαια, δεν έχουμε επανάληψη των περσινών λεονταρισμών, αλλά και η κατάσταση είναι πιο κρίσιμη σε σχέση με πέρυσι:

Πρώτον γιατί ύφεση και κρίση καλά κρατούν σε όλη την Ευρώπη. Δεύτερον, γιατί έχει προκύψει ένα μεγάλο πολιτικό πρόβλημα συνοχής της ίδιας της Ε.Ε. (κλειστά σύνορα, νέο «όχι» σε δημοψήφισμα, των Ολλανδών αυτή τη φορά, επικείμενο δημοψήφισμα για Brexit κ.λπ.). Τρίτον, γιατί η συμφωνία Ε.Ε. – Τουρκίας προσθέτει και νέες αντιθέσεις. Τέταρτον, γιατί η τάση για καταστάσεις έκτακτης ανάγκης και πολεμικές εμπλοκές γίνεται ολοένα πιο συχνή (Συρία και τώρα Λιβύη, αλλά και Παρίσι και Βρυξέλλες).

Όλα αυτά οδηγούν αναγκαστικά σε στρατηγικούς επανασχεδιασμούς σε όλα τα αποφασιστικά επιτελεία που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με επιφανειακές κινήσεις και τακτικισμούς ελλείψει οποιασδήποτε στρατηγικής. Σε τέτοιες συνθήκες, ο στόχος της παραμονής στο Μαξίμου με κάθε κόστος, οδηγεί τον λαό σε μεγάλες περιπέτειες. Γιατί τα προβλήματα και η βύθιση της χώρας δεν αντιμετωπίζονται με στολές εκστρατείας του Π. Καμμένου στο… γραφείο του ή με τζούφιες «μπαλωθιές» του Π. Πολάκη σε κομματικές συγκεντρώσεις. Ούτε βέβαια με ταξίδια και τηλεφωνήματα του Αλέξη Τσίπρα.

 

Ο εκθετικός βαθμός της ελαφρότητας…

Όταν με τη συμφωνία Τουρκίας-Ε.Ε. (που η ελληνική κυβέρνηση την ψήφισε) κλείνουν τα σύνορα και παραχωρούνται κυριαρχία και έδαφος, όταν δηλώνεται προς τις ΗΠΑ ότι η Κρήτη είναι το νέο αβύθιστο αεροπλανοφόρο τους στην περιοχή και όλα ποντάρονται σε ένα τρικ «διαχωρισμού» των θεσμών, εσωτερικό ανέβασμα των τόνων και αναμονή της όποιας «βοήθειας» από Ολάντ, Ομπάμα και λοιπούς «φίλους», τότε ο τυχοδιωκτισμός παίρνει νέες διαστάσεις.

Αντιθέσεις ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ευρωπαίους ή ανάμεσα και στους ίδιους τους Ευρωπαίους, υπάρχουν. Το θέμα είναι πως έχουν κοινή στάση απέναντι στο κοινωνικό ζήτημα (τις λεγόμενες μεταρρυθμίσεις). Η πολιτική τους είναι επιθετική απέναντι στην κοινωνία και ειδικά τα κατώτερα στρώματα, είναι πολιτική λεηλασίας του εισοδήματος και της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας. Αυτό το αποκρύπτουν οι Τσακαλώτοι, Σταθάκηδες, Χουλιαράκηδες, Δραγασάκηδες και ασφαλώς ο Αλ. Τσίπρας, που κινείται πλέον στο χώρο της ευρωπαϊκής συστημικής σοσιαλδημοκρατίας αναλαμβάνοντας και ειδικούς ρόλους (βλέπε Podemos). Στο Χίλτον δεν αποφασίζεται καμιά φιλολαϊκή πολιτική, μπαίνουν νέα δεσμά. Το 95% που επιτεύχθηκε και οι δηλώσεις περί εφαρμογής στο ακέραιο όσων συμφωνήθηκαν το καλοκαίρι, δείχνουν την πραγματική φύση της κυβερνητικής πολιτικής.

Οι μαγκιές τύπου Πολάκη είναι για εγχώρια κατανάλωση, δεν πιάνουν σε διεθνές επίπεδο, ιδιαίτερα όταν έχουν «σκανάρει» τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση από όλες τις πλευρές. Το ποντάρισμα στην αντίθεση ΔΝΤ-Ε.Ε., χωρίς σχέδιο, χωρίς στήριξη κάπου, με γονατισμένη την κοινωνία, με καλόπιασμα της Τουρκίας του «φίλου Αχμέτ», οδηγούν σε νέες, ακόμα μεγαλύτερες υποχωρήσεις.

Η εικόνα από την Ειδομένη είναι χαρακτηριστική μέχρι στιγμής. Κατάσταση διάλυσης και απουσία του κρατικού μηχανισμού (ή παρουσία κατασταλτικού τύπου για τα κανάλια), προκλήσεις από τα Σκόπια, εισδοχή σε φάση συνοριακών επεισοδίων. Αν κανείς προσθέσει και τις εμπλοκές στο Αιγαίο, σε αέρα και θάλασσα, αναδεικνύονται οι υπαρκτοί κίνδυνοι για το πέρασμα σε μια νέα κατάσταση.

Τώρα, όλα μετατίθενται στην Εαρινή Σύνοδο του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον και για εκεί ετοιμάζουν βαλίτσες οι οικονομικοί υπουργοί. Αλλά και στην μόλις αναγγελθείσα συνάντηση Ομπάμα-Μέρκελ στο Ανόβερο το επόμενο Σάββατο. Η «λύση» θα έρθει απέξω, από τους προστάτες…

 

Γιατί τόσος θόρυβος για εκλογές;

Όλα τα παραπάνω συν ένας ακόμα λόγος συνηγορούν πως μπαίνουμε σε κινητικότητα που θα επηρεάσει τις πολιτικές εξελίξεις και θα αγκαλιάσει ολόκληρη την πολιτική σφαίρα. Ανασχηματισμός (που δεν προσθέτει τίποτα), άλλη κυβέρνηση (οικουμενική) από την παρούσα βουλή, ξανά εκλογές σαν αποτέλεσμα εμπλοκής στην Βουλή ή και επιλογή Τσίπρα για «έξοδο».

Ο «συν ένας» λόγος, είναι η βαθιά παγιωμένη αντίθεση της κοινωνίας προς όλες τις μνημονιακές συνταγές και η έντονη αίσθηση που έχει ότι είναι θύμα των ψεμάτων ενός ένοχου πολιτικού συστήματος. Ακόμα και η εμπιστοσύνη και ανοχή που έδειξε σε έναν «νέο πολιτικό» μετατράπηκε γρήγορα σε θυμό γιατί αποδείχθηκε στα μάτια της μεγάλος ψεύτης και τα ψέματά που ειπώθηκαν είναι πολύ φρέσκα…

Η αντιπολίτευση ζητά είτε προσφυγή σε εκλογές είτε οικουμενική συνεννόηση μέσα από την παρούσα σύνθεση της Βουλής. Ο Τσίπρας κάνει λόγο για εξάντληση της τετραετίας και διαψεύδει τέτοια σενάρια, ενώ όλοι γνωρίζουν ότι σκαρώνονται πολλοί σχεδιασμοί. Οι λέξεις «δημοψήφισμα», «οικουμενική», «εκλογές» διανθίζουν την έρπουσα πολιτική κρίση, αφού με 153 κυβερνάς πολύ δύσκολα σε τέτοιες συνθήκες, ιδιαίτερα μάλιστα όταν πάψει η έξωθεν στήριξη. Άλλα όλα ποντάρονται σε αυτήν, στη στήριξη ή την ανοχή απ’ έξω, ελλείψει άλλων καταλληλότερων λύσεων.

Όλα αυτά δεν είναι σενάρια που ενδιαφέρουν ή απασχολούν μόνο εσωτερικές πηγές. Ήδη λόγος για εκλογές, Grexit ή χρεοκοπία γίνεται από διεθνή ΜΜΕ και «υπεύθυνους παράγοντες» θεσμών και κυβερνήσεων. Για παράδειγμα, η Bank of America Merrill Lynch, καταγράφει δύο «αρνητικά σενάρια»:

Στο πρώτο, η συμφωνία καταψηφίζεται στη Βουλή, οδηγούμαστε σε πρόωρες εκλογές και νέα κυβέρνηση που αναλαμβάνει να προωθήσει άμεσα την αξιολόγηση.

Στο δεύτερο, οι διαπραγματεύσεις καθυστερούν κι άλλο και η Ελλάδα κινδυνεύει να μην είναι σε θέση να πληρώσει τα ομόλογα της ΕΚΤ που λήγουν τον Ιούλιο. «Ωστόσο, κάποια από τα κόμματα της αντιπολίτευσης -βάζοντας πρώτα το συμφέρον της χώρας και για να αποφευχθεί η χρεοκοπία- ψηφίζουν υπέρ του πακέτου ή σχηματίζουν έναν προσωρινό κυβερνητικό συνασπισμό και κάνουν αυτό που χρειάζεται για να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση πριν από νέες εκλογές»…

Από τη μεριά της η Deutsche Bank εκτιμά πώς οι συνεχιζόμενες διαφωνίες Ελλάδας, ΔΝΤ και Ευρωπαίων πιστωτών, καθυστερούν την κατάληξη σε συμφωνία. Ο Τσίπρας έχοντας μια μικρή μόνο κυβερνητική πλειοψηφία, πιέζεται ή αναγκάζεται να απαιτήσει διακομματική υποστήριξη για να περάσει στη Βουλή οποιαδήποτε συμφωνία, χωρίς να αποκλείονται νέες εκλογές ή νέος κυβερνητικός συνασπισμός.

Βοούν, λοιπόν, οι ενδείξεις πως έρχονται σημαντικές πολιτικές εξελίξεις. Τα μαγειρέματα δίνουν και παίρνουν. Εντός και εκτός Ελλάδας. Πολλά από τα ταξίδια που γίνονται (όχι μόνο από τον Τσίπρα αλλά και από τους άλλους αρχηγούς κομμάτων) βολιδοσκοπούν για εξεύρεση πολιτικής λύσης, εφεδρειών και φόρμουλας διακυβέρνησης και όχι τόσο για οικονομικές διευθετήσεις όπως όλοι δηλώνουν.

Το Μαξίμου επισπεύδει την επιχείρηση δημιουργίας ενός ΣΥΡΙΖικού κράτους, αντιγράφοντας σιγά-σιγά τις πρακτικές του παλαιοκομματισμού που είναι σε όλους γνωστές και δοκιμασμένες: Αδέλφια, ξαδέλφια, ανίψια, μηχανισμοί, υποκλοπές, μίζες, ρεμούλες, εκβιασμούς, απειλές… Αντιγράφει μαζί και την επίσης γνωστή από το παρελθόν, ανούσια αντιδεξιά ρητορική και τα επικοινωνιακά τεχνάσματα στην οποία εντρύφησε ο ΠΑΣΟΚισμός. Με στόχο να ανακόψει τη φθορά και να αποφύγει την τύχη του ΠΑΣΟΚ.

Ακόμα και τα νέα κόμματα και κινήσεις που δημιουργούνται, έχουν φόντο τις επικείμενες πολιτικές ανακατατάξεις. Υπάρχει, όμως, ένας παράγοντας που είναι απών. Ο λαϊκός, που δεν έχει κανάλια να εκφραστεί αυτόνομα και ουσιαστικά. Είναι, όμως, υπαρκτός και δημιουργεί δυσκολίες σε όλα τα κομματικά επιτελεία… Το ζήτημα δεν είναι η τιθάσευση και ποδηγέτησή του αλλά η γνήσια, αυθεντική, ακηδεμόνευτη έκφρασή του.

http://www.e-dromos.gr/den-einai-deja-vu/

Tagged : /

Συνέντευξη στη ΔΕΠΘΕ TV 100 στην εκπομπή “Άκου να δεις” – 13/4/2016

Δείτε εδώ την συνέντευξη του  Ρούντι Ρινάλντι ,εκδότη της εφημερίδας “Ο Δρόμος της Αριστεράς”,  για την  Δημοτική Τηλεόραση Θεσσαλονίκης TV 100, στην Μαρία Αναγνωστίδου και την εκπομπή ” Άκου να δεις” .

 

 

 

«Δεύτερη φορά απάτη» – Άρθρο στο Δρόμο της Αριστεράς (φ.307- 9/4/2016)

Σε σκηνοθεσία του Μεγάρου Μαξίμου

Κάποια υπηρεσία παρακολούθησε, υπέκλεψε και διέρρευσε μέσω WikiLeaks τις συνομιλίες Τόμσεν-Βελκουλέσκου. Οι υποψίες έπεσαν πρώτα στις ελληνικές υπηρεσίες αλλά υπάρχουν τόσες άλλες εμπλεκόμενες -για παράδειγμα οι γερμανικές- ώστε το ποιος το έκανε μικρή σημασία έχει. Το περιεχόμενο της συνομιλίας δεν αποκαλύπτει κάτι καινούργιο, αποτελεί όμως ένα ακόμα πειστήριο για τον κυνισμό με τον οποίο συμπεριφέρονται τα «ευαγή» ιδρύματα τύπου ΔΝΤ. Και βεβαίως πιστοποιεί τις γνωστές αντιθέσεις που έχουν οι Ευρωπαίοι και ΔΝΤ (ή Γερμανοί και Αμερικανοί).

Το προϊόν, βεβαίως, της υποκλοπής προσφέρθηκε στην ελληνική κυβέρνηση. Η οποία σκέφτηκε όχι απλώς να το εκμεταλλευτεί αλλά, τυχοδιωκτικά, για δεύτερη φορά, να κατασκευάσει μια αντιπαλότητα για να αποκρύψει πίσω από το νέφος απειλής και σύγκρουσης, τη γενικευμένη υποχώρησή της σε όλες τις ρυθμίσεις του 3ου Μνημονίου. Η σκηνοθετική αντίληψη ζήλεψε την επιτυχία των χειρισμών του περυσινού καλοκαιριού, όταν μέσα από την αργόσυρτη «διαπραγμάτευση» και ενώ από τις 20 Φλεβάρη είχε κλείσει η «δουλειά», επί της ουσίας φθάσαμε στην κατάπτυστη συμφωνία του Ιουλίου και στις κάλπες του Σεπτέμβρη.

Έτσι, το «σενάριο» έχει σκληράδα απέναντι στο ΔΝΤ και μια κυβέρνηση που κάπως αντιστέκεται. Στην πραγματικότητα, όμως, προσπαθεί να αποσπάσει με κάθε τρόπο την υπερψήφιση όλων των μέτρων που έχει ήδη αποδεχτεί με την συμφωνία του Ιουλίου. Τώρα το τσακαλώτικο απόφθεγμα «είμαστε κοντά στην αρχή του τέλους», που βάζει τέλος… στη «δημιουργική ασάφεια», ονομάζεται «αξιολόγηση». Δημιουργούμε μια φάρσα φασαρίας με το ΔΝΤ, παίρνουμε την «αξιολόγηση», δηλαδή αποδεχόμεθα ό,τι μας δώσουν οι θεσμοί, τα ψηφίζουμε και συνεχίζουμε να κερδίζουμε χρόνο ως αποκλειστικοί ένοικοι του Μαξίμου. Τέτοιες έξυπνες κινήσεις κάνουν τα βατράχια όταν τα βουβάλια τσακώνονταν στο βάλτο… Πολύ διαφανές, πολύ εύκολο, πολύ τυχοδιωκτικό. Που θα το ακολουθήσει η δεύτερη μεγάλη κωλοτούμπα, που ήδη αναγγέλλεται και υλοποιείται.

 

Πόσο τσακώνονται τα «βουβάλια»;

Ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε ΗΠΑ και γερμανική Ε.Ε. είναι υπαρκτός, αλλά δεν εκφράζεται παντού και πάντα ανοικτά. Στη βάση αυτού του ανταγωνισμού και των ανακατατάξεων που γίνονται στην καρδιά του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αναπτύσσονται τάσεις εδραίωσης του ευρωατλαντικού τόξου. Το μέλλον της Ε.Ε. εξαρτάται από τις κινήσεις αυτές και η τάση ηγεμόνευσης στην Ευρώπη από τη Γερμανία συναντιέται και συγκρούεται με τον άξονα ΗΠΑ-Αγγλία και το χάσμα που μπορεί να προκαλέσει ένα Brexit. Εξαρτάται, ακόμα, και από το πιθανό ξέσπασμα ενός δεύτερου κύματος κρίσης των ευρωπαϊκών τραπεζών μέσα στο 2016 και από τις προτάσεις που διαμορφώνονται εντός της ίδιας της Γερμανίας για το πώς θα προωθήσει τα στρατηγικά της συμφέροντα.

Όλα αυτά εκφράζονται με διαφορετικές οικονομικές προτάσεις που προωθούν τα δύο «βουβάλια». Ελάφρυνση του χρέους αλλά σκληρές μεταρρυθμίσεις και χαμηλά πρωτογενή πλεονάσματα για να υπάρχει μια αυξητική πορεία (ΔΝΤ), καμιά συζήτηση για κούρεμα του χρέους, υψηλά πλεονάσματα κι άρα περικοπές και πάλι σκληρές μεταρρυθμίσεις (ΕΚΤ, Ε.Ε.). «Λογικά», η κυβέρνηση Τσίπρα θα έπρεπε να διαλέξει την πρόταση του ΔΝΤ, παρά αυτήν των Γερμανών, στηριζόμενη στην ελάφρυνση του χρέους. Παρ’ όλα αυτά, κάνει το σάλτο να παίξει ενάντια στο ΔΝΤ, να χρησιμοποιήσει την αντίθεση αυτή για να πάρει γρήγορα την «αξιολόγηση» και να την εμφανίσει περίπου ως επιτυχία. Παίζει τυχοδιωκτικά και εισπράττει τη μήνι της Λαγκάρντ, αλλά όλοι γνωρίζουν ότι το ΔΝΤ θα μείνει στο πρόγραμμα γιατί το θέλει και το ίδιο αλλά και οι Γερμανοί.

Η σύγκρουση των βουβαλιών δεν θα κριθεί βέβαια στο πεδίο «Ελλάδα» ούτε θα εξαρτηθεί από αυτό. Ήδη στην Ε.Ε. έχουν συσσωρευτεί πολλές εκρηκτικές ύλες που καθιστούν όλους πολύ προσεκτικούς στους βηματισμούς τους. Πολύ πρόσφατο το ολλανδικό «όχι» στο δημοψήφισμα για τις σχέσεις Ε.Ε.-Ουκρανίας, πήρε ευρωσκεπτικιστική χροιά και τρόμαξε πολλούς παίκτες.

Δεν υπάρχει καμία ένδειξη πως ο Τσίπρας θέλει απαγκίστρωση από τις ΗΠΑ και κάνει την επιλογή να στρατευτεί αποκλειστικά στο πλευρό της Μέρκελ. Κάνει παιχνιδάκια, τον έχουν αξιολογήσει και ξέρουν πως θα τα αποδεχτεί όλα. Φτάνει τα «βουβάλια» (και όχι ο «βάτραχος») να βρουν μια κινούμενη πρόσκαιρη ισορροπία, έως ότου ληφθούν πιο ριζικές αποφάσεις. Η Ελλάδα, ως αποικία χρέους, στην οικονομική σφαίρα της Γερμανίας, ΝΑΤΟϊκό πολεμικό μετόπισθεν και χώρος εγκλεισμού και αποτροπής προσφυγικών ροών, καλά κρατεί. Υπό τις ευλογίες του Πάπα και του Πατριάρχη θα χρηστεί ο νέος ρόλος της, ως σπίτι (στην πραγματικότητα, φυλακή) των προσφύγων και εκπατρισμένων. Οι ίδιοι, βεβαίως, θα ευλογήσουν την συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας και την επί γης ειρήνη…

 

Το πραγματικό εμπόδιο

Ο Αλέξης Τσίπρας ανήκει πλέον στην συλλογή των «εξημερωμένων πρωθυπουργών». Δεν έχει τόση σημασία αν συντελέστηκε η εξημέρωση πριν, κατά ή μετά την ανάληψη των πρωθυπουργικών του καθηκόντων. Η κεντροαριστερή διακυβέρνηση πρόσφερε ήδη πολλά, αφού πέρασε τόσα μέτρα, αλλά, όπως είπαμε, βρισκόμαστε «κάπου κοντά στην αρχή του τέλους». Και η φθορά του κυβερνητικού σχήματος είναι γρήγορη, αλματική. Ήδη η Ν.Δ. σταθεροποιείται στην πρώτη θέση σε διάφορες δημοσκοπήσεις λίγους μήνες μετά τις εκλογές. Ενώ μεγάλο τμήμα της κοινωνίας μαυρίζει και τα δύο κόμματα και συνολικά το πολιτικό σύστημα. Το πραγματικό εμπόδιο για αυτούς έγκειται στο ότι δεν δημιουργείται κανένα ρεύμα υπέρ των μέτρων και της πολιτικής που υιοθετείται.

Η κοινωνία είναι εχθρική προς την κυβέρνηση και τους θεσμούς, δεν θέλει την κυβέρνηση του Χίλτον, είναι αγανακτισμένη με το διαρκές ψέμα του ΣΥΡΙΖΑ. Οι κυβερνητικοί μοιράζουν non papers σε όσους εμφανίζονται στα ΜΜΕ με δύο σημεία άμυνας∙ γιατί άμυνα (και άσχημη μάλιστα) παίζουν. Πρώτον: «Όλα αυτά που λένε οι αντιπολιτευόμενοι τα κάναμε εμείς στον ένα χρόνο που έχουμε αναλάβει;». Κι όταν τους θυμίζουν τι είχαν υποσχεθεί, ακολουθεί το δεύτερο: «Ο λαός μας ψήφιζε ξέροντας ότι δεν θα καταργήσουμε τον ΕΝΦΙΑ και γνωρίζοντας ότι έχουμε κάνει έναν δύσκολο συμβιβασμό». Αυτό είναι όλο κι όλο το οπλοστάσιο στην επικοινωνία. Μαζί με μερικές δόσεις ανθρωπισμού της οκάς και αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες χωρίς κόστος, αφού η ίδια κυβέρνηση προσυπόγραψε όλες τις αποφάσεις και υλοποιεί την κατασταλτική, ρατσιστική πολιτική της Ευρώπης, σε συμφωνία με την Τουρκία, μετατρέποντας τη χώρα σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Τώρα, προσπαθεί να εμφανιστεί με μια αισιόδοξη νότα: Στις 12 Απρίλη υπογράφουμε μια συμφωνία (2 κείμενα, ένα με ευρωπαϊκούς θεσμούς και ένα με ΔΝΤ), πάμε Νέα Υόρκη στην Εαρινή Σύνοδο του «εχθρού»-ΔΝΤ, εκεί συμφωνούμε τι περιλαμβάνει η αξιολόγηση, φέρνουμε άρον-άρον στη Βουλή μια συμφωνία που θα μοιάζει με Μνημόνιο 3 και 4 και όλοι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ μαρτυρικά και ένοχα το ψηφίζουν. Όποιος δεν μπορεί να φανταστεί το σενάριο που θα παρουσιάσει ο θίασος της κυβέρνησης, φταίει ο ίδιος γιατί θέλει να μη διδάσκεται τίποτα.

Με κόντρα την κοινωνία, όλες οι εμπνεύσεις και πρωτοβουλίες εξατμίζονται μέσα σε 24ωρα. Γι’ αυτό πρέπει να υπάρχει μια πολιτική διαχείριση των όποιων οικονομικών λύσεων. Άρα είναι το πολιτικό πεδίο που έχει τον πρώτο λόγο, εξού και τα διάφορα παιχνίδια και οι αιφνιδιασμοί.

 

Προς πολιτικές εξελίξεις;

Το πολιτικό σκηνικό θα ταρακουνηθεί. Ήδη αυτό συμβαίνει και τα «βουβάλια» ίσως έχουν πιο καθαρή αντίληψη επί του θέματος. Η θητεία των κυβερνητικών σχημάτων σε τέτοιες καταστάσεις δεν διαρκεί πολύ. Στην περίπτωσή μας, το πολιτικό σκηνικό δεν είναι καν σταθεροποιημένο και οι παράγοντες κρίσης πλήρως ενεργοί και πολυεπίπεδοι. Η κρίση ήταν ήδη καθολική, τώρα προσφυγική και γεωπολιτική διάσταση έχουν προστεθεί με έμφαση. Το πολιτικό στοιχείο θα ενεργοποιηθεί γύρω από δύο άξονες, τον εθνικό-γεωπολιτικό και τον κοινωνικό. Το ποιος κάνει διαπραγμάτευση, ποιος είναι πιο ευαίσθητος κοινωνικά δεν θα μετράνε ως κριτήρια στις εκρηκτικές καταστάσεις που δημιουργούνται. Όταν οι επιπτώσεις μιας κοινωνικής και εθνικής καταστροφής θα γίνονται ορατές, το πολιτικό στοιχείο θα δοκιμαστεί σκληρά. Η τραχύτητα και η οξύτητα των ζητημάτων δεν θα επιτρέπει πιρουέτες και γενικευμένες ανοησίες τυχάρπαστων «πολιτικών». Η ανοησία έγκειται στο να νομίζει κανείς ότι με 153 μπορεί να κυβερνηθεί η χώρα ή ότι μια διεύρυνση προς Δημοκρατική Συμπαράταξη και Ποτάμι θα αρκεί, αν εμφανιστούν ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα. Ήδη οι φωνές για οικουμενικά και τεχνοκρατικά σχήματα δείχνουν πως το ζήτημα είναι πιο βαθύ. Όσο συνεχίζεται η παρένθεση ΣΥΡΙΖΑ, απλώς κερδίζεται χρόνος και δεν επιλύεται τίποτα. Το αντίθετο, συσσωρεύονται όροι για πιο μεγάλη έκρηξη.

Στο μεταξύ, ο Τσίπρας κάνει τις ντρίπλες του για να πετύχει την παραμονή στο Μαξίμου και τα βουβάλια απλώς κοιμούνται… Τόσο «λίγος» ο θίασος. Επικίνδυνος, όμως, στην ανικανότητα και τον τυχοδιωκτισμό του…

http://www.e-dromos.gr/deyterh-fora-apath/

Tagged : /

Εικονική αντιπαράθεση στη Βουλή – Άρθρο στο Δρόμο της Αριστεράς (φ.306 – 2/4/2016)

Πολιτικό σύστημα ανίκανο, επικίνδυνο και κόντρα στην κοινωνία

Η διαφημιστική καμπάνια για την συζήτηση στη Βουλή υποσχόταν αποκαλύψεις, ντοκουμέντα, ίσως και μέτρα. Άνθρακες ο θησαυρός… Αυτό που διαπιστώσαμε ξανά είναι ότι η κρίση δεν είναι απλά οικονομική αλλά καθολική, αφού αγκαλιάζει όλους τους τομείς της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.

Ξανάρχεται έτσι στην επικαιρότητα μια διαπίστωση που είχε υποχωρήσει την περίοδο των αυταπατών και της ανάθεσης: Βασικός όρος για την επιβολή (όπως, αντίστροφα, και για την αναίρεση) της διαπλοκής και της διαφθοράς, είναι το ίδιο το πολιτικό σύστημα και ειδικότερα η κομματοκρατία που αντιμετωπίζει την κοινωνία ως πελάτη-ιδιώτη και το κράτος ως εργαλείο για την επιβολή και νομή της εξουσίας.

Ένα ένοχο πολιτικό σύστημα, διαβρωμένο και διαπλεκόμενο, κόμματα και παρατάξεις που εναλλάσσονται στην εξουσία εκφράζοντας ολιγαρχικές ομάδες και δυνάμεις που αλληλοσυγκρούονται. Ένα πολιτικό σύστημα που υπηρετεί το νέο καθεστώς που έχει επιβληθεί τα τελευταία 6 χρόνια στη χώρα. Γιατί μέσα στην κρίση, γίνονται σοβαρές αλλαγές στους θεσμούς και στις λειτουργίες του κράτους. Κι είναι άλλο ένα κυρίαρχο κράτος κι άλλο ένα κράτος μιας αποικίας, μιας μπανανίας.

Πολιτικό σύστημα συνολικά, κομματοκρατία πιο ειδικά, σε πλήρη σύμφυση και υποταγμένα στις σύγχρονες μορφές εξάρτησης που επιβάλλει η ευρωκρατία και ο ευρωατλαντισμός, οδηγούν τη χώρα σε εθνική και κοινωνική καταστροφή. Υποτάσσουν θεσμούς, ποδοπατούν το Σύνταγμα, παραγράφουν όλα τα εγκλήματα που έχουν γίνει για να φθάσει η χώρα στη σημερινή κατάσταση. Προσπαθούν να παραπλανήσουν, στήνοντας σκηνικό «πόλωσης» και παίζοντας το παιχνίδι της «δημοκρατίας». Κι όλα αυτά σε βάρος της κοινωνίας, των υποτελών τάξεων, της κυριαρχίας της χώρας.

Ο λαϊκός άνθρωπος στην Ελλάδα του 2016 δεν έχει την παραμικρή αμφιβολία για το ρόλο του πολιτικού συστήματος. Δεν έχει την παραμικρή αυταπάτη για την κομματοκρατία. Δεν περιμένει τίποτα το θετικό από την ελληνική Βουλή. Όσα διαδραματίζονται εκεί δεν του είναι απλώς αδιάφορα, αλλά νιώθει ότι κινούνται εναντίον του, ότι μεθοδεύουν νέες οικονομικές και πολιτικές αλυσίδες, νέα τυραννικά δεσμά.

Η πελατειακή σχέση που υπήρχε κάποτε με τα κόμματα έχει κι αυτή διαρραγεί. Τα κόμματα δεν μπορούν πλέον να «εξυπηρετήσουν» έστω κάποιους ψηφοφόρους τους. Καλούνται να κυβερνήσουν ανατινάζοντας κοινωνικά στρώματα και διαλύοντας δομές. Σήμερα, μετατρέπουν την χώρα σε απέραντο στρατόπεδο, παίρνουν μέρος σε διεθνείς διασκέψεις και προσυπογράφουν ό,τι τους διατάξουν με αντάλλαγμα μια θέση στο πολιτικό σύστημα και στην κυβέρνηση. Αλλιώς τους σχόλασαν την επόμενη μέρα…

Όρος για την κατάκτηση της πραγματικής Δημοκρατίας (τότε που τα «όχι» δεν θα μπορούν να γίνουν «ναι» σε μια μέρα) είναι να τελειώνουμε με το διεφθαρμένο, διαπλεκόμενο, φαύλο πολιτικό σύστημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε το ακούμπησε, ούτε το πείραξε. Όχι μόνο το άφησε άθικτο, αλλά ενσωματώνεται σε αυτό χρησιμοποιώντας, μάλιστα, όλα τα δοκιμασμένα όπλα του.

 

 

Τι έδειξε η συζήτηση στη Bουλή

Όποιος είχε την αντοχή να την παρακολουθήσει -γιατί εκτός των άλλων ήταν και βαρετή και κουραστική έως ανούσια- θα διαπίστωσε ότι η επιχείρηση «πετώ την μπάλα στην εξέδρα» που προώθησε η κυβερνητική παράταξη ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, δεν έπεισε. Πρώτον, γιατί δεν μάθαμε τίποτα καινούργιο. Δεύτερον, γιατί κανείς από τα άλλα κόμματα δεν τσίμπησε. Παιχνίδι εντυπώσεων, λοιπόν, χωρίς ουσία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει να αναμετρηθεί με την γοργή, θεαματική του πτώση και με την υποχρέωση να περάσει νομοσχέδια που θα προκαλέσουν μεγαλύτερη κοινωνική δυσφορία. Δεύτερον, γνωρίζει ότι το Προσφυγικό έχει ξεφύγει από τον έλεγχο. Τρίτον, τα όσα παραχώρησε σε ΝΑΤΟ και Τουρκία δεν είναι χωρίς συνέπειες και ίσως άμεσες. Τέταρτον, δεν μπορεί να αντιστρέψει το κλίμα, δυσκολεύεται πλέον να πάρει πρωτοβουλίες. Πέμπτον, ταυτίζεται πλέον με το ψέμα, δεν τον πιστεύει κανείς. Από την άλλη, ο Π. Καμμένος, έχει βρει τρόπο να είναι απαραίτητος, να προωθεί συμφωνίες σαν βασικός συνέταιρος και μέτοχος της κυβέρνησης, να βγάζει κορώνες, να εκβιάζει και να καταπίνει στη συνέχεια ότι έλεγε πριν από 24 ώρες.

Από τη συζήτηση φάνηκαν κι άλλες ομηρείες του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Παπαγγελόπουλος, γνωστός καραμανλικός και πρώην διοικητής της ΕΥΠ, «καθαρίζει» διάφορες υποθέσεις του υπουργείου Δικαιοσύνης και έχει τοποθετηθεί πλάι στο «χαλαρό» και «δεοντολόγο» υπουργό Δικαιοσύνης Παρασκευόπουλο, ενώ ποτέ δεν μάθαμε γιατί απομακρύνθηκε ο υπουργός Επικρατείας για καταπολέμηση της διαφθοράς, Παναγιώτης Νικολούδης.

Η Νέα Δημοκρατία έσπευσε να ανταποκριθεί στην πρόσκληση για νέο μίνι δικομματισμό που απευθύνει ο Αλ. Τσίπρας. Στόχος να γίνουν Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ το νέο δίπολο γύρω από το οποίο να ξετυλιχθεί το πολιτικό παιχνίδι. Ο Κ. Μητσοτάκης κινήθηκε, πάντως, προσεκτικά, ώστε να αποφεύγει τρικλοποδιές του ΣΥΡΙΖΑ και χοντροκομμένες υποθέσεις της διακυβέρνησης Σαμαρά (π.χ. υπόθεση Παπασταύρου), ανεβάζοντας τον πήχη της πολιτικής αντιπαράθεσης. Ζήτησε παραίτηση του Τσίπρα και διενέργεια εκλογών, κίνηση με προφανή σκοπό να συσπειρωθεί το κόμμα, προετοιμαζόμενο για το ενδεχόμενο γρήγορων πολιτικών εξελίξεων.

Γεννηματά και ο Θεοδωράκης, κινήθηκαν σε έντονους αντιπολιτευτικούς τόνους προς την κυβέρνηση και επισημοποίησαν το μεταξύ τους φλερτ με συνάντηση που έγινε 2 μέρες μετά. Η συσπείρωση της «light Κεντροαριστεράς» με στόχο ένα διψήφιο ποσοστό, ώστε να έχει κάποιον ρόλο στα κυβερνητικά σχήματα που θα προκύψουν, προωθείται ως σχέδιο, συναντώντας όμως αρκετά εμπόδια προς το παρόν. Το τι θα γίνει με το «βάρος» Βενιζέλος είναι ίσως το δυσκολότερο…

Ο Γ. Μιχαλολιάκος της Χρυσής Αυγής, μετρίασε εντελώς τους τόνους της κριτικής προς την κυβέρνηση, επικεντρώνοντας τα πυρά του προς την Ν.Δ. και ιδιαίτερα προς τον Α. Σαμαρά.

Ο Δ. Κουτσούμπας του ΚΚΕ μίλησε εντελώς γενικά, καταγγέλλοντας το καπιταλιστικό σύστημα, αφού στο πλαίσιό του αναπαράγεται η διαπλοκή και τα σκάνδαλα, άρα τέτοια γίνονται παντού κι όχι μόνο στην Ελλάδα. Μια τοποθέτηση παντός καιρού και χώρου, μέσα στη γενικολογία, χωρίς αιχμές, χωρίς εκπλήξεις και αποκαλύψεις. Δεν ξέρει τίποτα το ΚΚΕ που να αξίζει να καταγγελθεί στη Βουλή ή μήπως δεν πρόκειται απλώς για άγνοια ή ανικανότητα;

Τέλος, είναι χαρακτηριστικό ότι ο Λεβέντης της Ενωσης Κεντρώων (Ε.Κ) αναδεικνύεται συχνά ως «η φωνή της κοινής λογικής». Ίσως κι αυτός αποδειχθεί χρήσιμος σε κάποια «στραβή» της πολιτικής κρίσης.

Την επόμενη μέρα, ο Νίκος Χατζηνικολάου χαρακτήρισε τη συζήτηση επιπέδου Μπανανίας…

http://www.e-dromos.gr/eikonikh-antipara8esh-sth-bouli/

Tagged : /

Πρόλογος στο βιβλίο Αμερικανισμός και Φορντισμός του Αντόνιο Γκράμσι

Διαβάστε εδώ τον πρόλογο του Ρούντι Ρινάλντι , στο βιβλίο Αμερικανισμός και Φορντισμός τετράδιο 22 του Αντόνιο Γκράμσι. (Έτος έκδοσης 1990 από τις εκδόσεις Α/Συνέχεια)

 

Χωρίς τίτλο

 

Tagged : /