Δεν είναι ελάφι, είναι ο τουρκικός επεκτατισμός  και οι έμποροι των εθνών αυτοπροσώπως.

 

Τα όσα συμβαίνουν επί δύο μήνες, με τις απανωτές δηλώσεις του Τούρκου προέδρου Ερντογάν που αμφισβητεί ευθέως τη Συνθήκη της Λωζάννης και τις πρόσφατες απειλές ότι θα πλημμυρίσει η Ευρώπη με 3 εκατομμύρια πρόσφυγες (μέσω βέβαια κυρίως των νησιών του Αιγαίου), δείχνουν πως έχουμε μπει σε μια νέα περίοδο κλιμάκωσης και έντασης με απρόβλεπτες συνέπειες στις σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας.

Στο Κυπριακό, η εμπλοκή στις συνομιλίες που διεξάγονται στην Ελβετία ανάμεσα σε Αναστασιάδη και Ακιντζί, δείχνει πως η τουρκική στρατηγική συνίσταται στο να κατοχυρώνει όλο και περισσότερα πράγματα με κλιμάκωση και εκβιασμούς, αφού η άλλη πλευρά συνεχώς ενδίδει και υποχωρεί. Στόχος, να ενταφιαστεί οριστικά η Κυπριακή Δημοκρατία και στη συνέχεια να υποχρεωθεί η Ελλάδα, μέσα από απειλές και στρατιωτική ισχύ, να δορυφοροποιηθεί απέναντι σε μια Τουρκία με μεγαλοκρατικές βλέψεις.

 

 

Ενδοτισμός και τριβές

Οι φιλοδοξίες του Ερντογάν, δεν αρχίζουν και τελειώνουν στο πεδίο της Μοσούλης και των τουρκοσυριακών συνόρων. Θέλει να καταστήσει την Τουρκία αδιαφιλονίκητο κέντρο του σουνιτισμού και μέσω αυτού να διαδραματίσει ρόλο υπερδύναμης στην περιοχή. Όσο κι αν μοιάζει αρκετά φιλόδοξο, εντούτοις ο σχεδιασμός είναι αυτός. Άλλο θέμα τι θα καταφέρει στην πραγματικότητα, αλλά εκεί αποσκοπεί η εξελισσόμενη νεοοθωμανική στρατηγική. Κάνουν λάθος επομένως όσοι βλέπουν τη στρατηγική του Ερντογάν να περιορίζεται στο Κουρδικό, όσοι νομίζουν ότι έχει πολλά προβλήματα και άρα είναι απλά «βρυχηθμοί» όσα λέει για τα νησιά του Αιγαίου και για προσάρτηση της βόρειας κατεχόμενης Κύπρου.

Η επίσκεψη Ομπάμα οδήγησε την ελληνική πλευρά να αποδεχτεί πως μια λύση τώρα του Κυπριακού, περνά μέσα από το καθεστώς των εγγυητριών δυνάμεων (δηλαδή παραμονή των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής και δήλωση ότι θα αποχωρούν σταδιακά) και αποδοχή της πενταμερούς διάσκεψης. Η υπαναχώρηση της ελληνικής πλευράς στα θέματα αυτά και ο ελιγμός της για διμερή συνάντηση Τσίπρα – Ερντογάν, δημιούργησαν τριβές ανάμεσα στην ελληνική και την ελληνοκυπριακή πλευρά, αλλά και διαφοροποίηση του υπουργού Εξωτερικών Ν. Κοτζιά. Ο τελευταίος ενέπλεξε μάλιστα με τις δηλώσεις του και τον Προκόπη Παυλόπουλο. Για άλλη μια φορά, το Κυπριακό και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις μετατρέπονται σε αιτία πολιτικών τριβών και κρίσεων στο εσωτερικό της χώρας.

Ο παραδοσιακός ενδοτισμός του ελληνικού πολιτικού κόσμου και η πολιτική της διατεταγμένης «φιλίας με την Τουρκία» (τόσες κουμπαριές, ζεμπεκιές αλλά και ροκιές έπεσαν για να στηθεί), δείχνουν γύμνια από ελληνικής πλευράς. Αλλά και έλλειμμα πολιτικής απέναντι σε πραγματικές απειλές. Μια χώρα περιορισμένης κυριαρχίας, μια χώρα αποικία χρέους, μια χώρα που προσκυνά τον Ομπάμα και τους άλλους «ισχυρούς» μήπως και πάρει κάποιο αντάλλαγμα, μια χώρα εξασθενημένη και χωρίς εξωτερική πολιτική, το μόνο που κάνει είναι να παραχωρεί κι άλλη κυριαρχία στους δυνάστες.

Για παράδειγμα, τα νησιά του Αιγαίου. Δέχθηκε η ελληνική πλευρά το σχέδιο να εγκλωβιστούν εκεί οι πρόσφυγες και να δημιουργηθούν τα «hot spots» με τη φυλάκιση ουσιαστικά χιλιάδων ανθρώπων χωρίς καμιά προοπτική. Γιατί; Ήθελε πολύ μυαλό για να κατανοηθεί ότι τα νησιά μετατρέπονται σε μικρά ηφαίστεια με συνεχείς εκρήξεις, ταραχές και προβλήματα, σε γκρίζα ζώνη χωρίς ελληνική κυριαρχία; Ήθελε πολύ μυαλό για να καταλάβει η ελληνική ηγεσία ότι το Αιγαίο, ανακηρύσσεται «νατοϊκή θάλασσα», μόνο και μόνο για να ελέγχονται οι κινήσεις του ρωσικού στόλου; Ή μήπως θέλει πολύ μυαλό για να συνδεθεί η αλβανική εθνικιστική προπαγάνδα και οι διεκδικήσεις απέναντι στην Ελλάδα με τη στενή συμμαχία Αλβανίας – Τουρκίας; Θέλει, τέλος, πολύ μυαλό για να κατανοηθεί πως όλοι ξέρουν ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε μια δύσκολη και εξασθενημένη θέση και το αξιοποιούν;

Προφανώς και δεν είναι θέμα «μυαλού», αλλά αντίληψης για τα πράγματα. Η πολιτική που ασκείται είναι «να φύγουμε μπροστά!» χωρίς να προσδιορίζεται το προς τα πού, και κυρίως χωρίς να αντιμετωπίζονται τα προβλήματα και οι κίνδυνοι. Να φύγουμε μπροστά, κλείνοντας την αξιολόγηση όπως-όπως, να φύγουμε μπροστά και ό,τι γίνει σε Κύπρο, Αιγαίο, προσφυγικό. «Τηρούμε τις συμφωνίες» που μας επιβάλλουν και αναμένουμε… Αυτή είναι σήμερα όλη κι όλη η πολιτική όσων παριστάνουν πως κυβερνούν τη χώρα.

 

Η διπλή απειλή

Ποιο είναι το μεγαλύτερο έλλειμμα; Δεν υπάρχει πολιτική εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας. Υπάρχει αποδοχή πως πρέπει να παραχωρηθεί μέρος της ή και ολόκληρη για να «σωθεί». Ποιος και τι να σωθεί; Δεν υπάρχει σαφής απάντηση. Ούτε αίσθηση του κινδύνου μιας εθνικής καταστροφής που συνοδεύεται από κοινωνική καταστροφή ή αποτελεί επακόλουθό της. Ο πολιτικός κόσμος στο σύνολό του, προσηλωμένος στις συμβάσεις που έχει συνάψει και στα συμβόλαια που εκτελεί, δεν κατανοεί τον κίνδυνο αυτόν. Δεν τον βλέπει, θέλει να στρουθοκαμηλίζει. Άλλωστε περνά καλά μέχρι τώρα.

Ακόμα, η «επίσημη» διανόηση, ποτισμένη μέσα στον κοσμοπολίτικο ευρωπαϊσμό και «ταϊσμένη» από τα προγράμματά του, έκανε και κάνει ό,τι μπορεί για να καταπολεμήσει την ιδέα και την ανάγκη της εθνικής κυριαρχίας. Σχεδόν αδιαφορεί και για την κατάλυση της λαϊκής κυριαρχίας και της δημοκρατίας, τη διάλυση και το ρήμαγμα της χώρας.

Και μια Αριστερά που ακούει για εθνική κυριαρχία και βγάζει φλύκταινες, λες και είναι συνώνυμο της ταξικής προδοσίας. Την οποία βέβαια η κυβερνώσα εκδοχή της, την έχει διαπράξει εδώ και καιρό. Οι «ταξικές μεροληψίες» στυλ Τσακαλώτου, τινάχθηκαν στον αέρα ως μπούρδες και οι «ταξικές διεκδικήσεις» αποδεικνύονται φαντασιώσεις σε μια πραγματικότητα που κυριαρχείται από εργαζόμενους «αόρατους», μη καταχωρημένους, ευλύγιστους, αμειβόμενους με τον «υποκατώτατο», και βέβαια από τα εκατομμύρια ανέργων, πεινασμένων και ανασφάλιστων.

Η χώρα πρέπει να σωθεί. Όχι έτσι όπως τη «σώζουν» μέχρι τώρα. Να υπερασπιστεί την εθνική και λαϊκή κυριαρχία της, μέσα από μια πολιτική διεξόδου. Και βεβαίως, να έχει φωνή, να ονοματίζει, να κινητοποιεί και να κινητοποιείται. Να ξαναγίνει επίκεντρο εξελίξεων και διεργασιών. Να θυμίσει σε όποιον επιβουλεύεται την εθνική κυριαρχία της, ότι ο λαός της δεν δεσμεύεται από τη μυστική διπλωματία και τις συμφωνίες κορυφής. Και ακόμα, πως θα υπερασπίσει την εδαφική ακεραιότητα από κάθε επιβουλή, καλώντας σε δημοκρατικό, πατριωτικό, κοινωνικό και χειραφετητικό συναγερμό όλες τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου.

Τόσο η δυτική παγκοσμιοποιητική ισοπέδωση της χώρας μέσα από μνημονιακό στραγγαλισμό, όσο οι επιβουλές του τουρκικού επεκτατισμού – νεοοθωμανισμού απέναντι στην Ελλάδα, θα βρουν αντιμέτωπο τον ελληνικό λαό. Όλες οι ηγεσίες θα κριθούν από τη στάση που θα κρατήσουν απέναντι στις νέες προκλήσεις, γιατί είτε το καταλάβαμε είτε όχι, έχουμε μπει σε μια νέα περίοδο όπου ο πόλεμος είναι κοντά, πολύ κοντά, προ των πυλών με πολλούς τρόπους. Και ας αφήσουν το παραμύθι όποιοι νομίζουν ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος ή ότι είναι «εθνικισμός» η υπεράσπιση της χώρας. Αγωνιζόμαστε για μια Ελλάδα ελεύθερη. Μια χώρα ελεύθερη με ελεύθερο το λαό της.

Δεν περνά ένα ελάφι, για να λέει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Τζανακόπουλος «να ένα ελαφάκι!», ή για να παίρνει τηλέφωνο ο κ. Τσίπρας κάποιους ηγέτες και να τους ενημερώνει για το «ελάφι». Τριγυρίζουν οπλισμένοι «ελαφοκυνηγοί», το κυνήγι έχει αρχίσει…

 

http://www.e-dromos.gr/na-ena-elafi/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Έντονη είναι η κινητικότητα γύρω από το Κυπριακό. Φαίνεται πως όλοι βιάζονται να προχωρήσουν σχεδιασμοί και μεθοδεύσεις ώστε να φθάσουν σε μια «λύση». Ο Αμερικανός αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν και η Βικτόρια Νούλαντ υπεύθυνη για τις σχέσεις με την περιοχή έχουν δραστηριοποιηθεί έντονα, ενώ στο Μον Πελεράν της Ελβετίας θα συναντηθούν για δεύτερη φορά οι Αναστασιάδης – Ακιντζί και ο Μπαν Κι Μουν. Ο νέος κίνδυνος για το Κυπριακό είναι η φόρμουλα «κράτος – γέφυρα», ένα μεταβατικό υβρίδιο, χωρίς επιστροφή, με άμεσο αποτέλεσμα την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Για πληρέστερη ενημέρωση των αναγνωστών δημοσιεύουμε και 4 σημειώματα κομμάτων, σχολιαστών, δημοσιογράφων και του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών για να φανεί καλύτερα η συνολική εικόνα.

 

 

Ο κίνδυνος που ελλοχεύει σήμερα είναι η συμφωνία για ένα μεταβατικό υβρίδιο, προτεκτοράτο των μεγάλων δυνάμεων και της Τουρκίας

Από ό,τι φαίνεται, κατά την πρώτη συνάντηση στο Μον Πελεράν της Ελβετίας (θα ακολουθήσει και δεύτερη αύριο) όπου συναντήθηκαν Αναστασιάδης, Ακιντζί και Μπαν Κι Μουν, αλλά και όσα διαμείφθηκαν στις συναντήσεις Ομπάμα-Τσίπρα, κυοφορείται ένα νέο έκτρωμα για την Κύπρο, μέσω από το οποίο να περάσει η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας όπως τη γνωρίσαμε από το 1960 και τις διάφορες περιπέτειες που πέρασε.

Η ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας ως οντότητας αναγνωρισμένης από τη διεθνή κοινότητα, τον ΟΗΕ και την Ε.Ε. δηλαδή κυρίαρχο κράτος, έχει κουτσουρευτεί με την κατοχή του 38% της Βόρειας Κύπρου από τα κατοχικά στρατεύματα της Τουρκίας και την ανακήρυξη του παράνομου τουρκοκυπριακού κράτους.

Ο ενδοτισμός και οι υποχωρήσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς οδήγησαν να αναγνωρίζονται ως δύο αυτόνομες οντότητες, ο πρόεδρος της Κύπρου να είναι ισότιμος με τον Τουρκοκύπριο πρόεδρο και να παζαρεύεται λύση που καταστρατηγεί κάθε έννοια δημοκρατίας και κυριαρχίας.

Τώρα ο σχεδιασμός για πλήρη κυριαρχία των μεγάλων δυνάμεων και των «ρεγάλων» που είναι διατεθειμένες να κάνουν στην Τουρκία, περνά μέσα από τη φόρμουλα του «κράτους-γέφυρα». Αυτό θα είναι μια μεταβατική φόρμουλα για να φθάσουμε σε μια συνομοσπονδία δικοινοτική- διζωνική με μια κυβέρνηση που δεν θα μπορεί καν να λειτουργήσει χωρίς να υπάρχει αποδοχή όλων των αποφάσεων από την Τουρκία και τις μεγάλες δυνάμεις. Το «πονηρό» της πρότασης από την στιγμή που γίνει δεκτή βρίσκεται στο ό,τι δεν υπάρχει σημείο επιστροφής στη σημερινή κατάσταση. Η Κυπριακή Δημοκρατία θα είναι παρελθόν, αφού η αποδοχή του «κράτους-γέφυρα» θα κινείται στον μονόδρομο της διάλυσής της και της αντικατάστασης από ένα υβρίδιο προτεκτοράτο, βορά στις μεγάλες δυνάμεις και στον επεκτατισμό της Τουρκίας.

Οι πιέσεις είναι μεγάλες προς την ελληνική και ελληνοκυπριακή πλευρά και πολλά περιθώρια ελιγμών και κινήσεων δεν υπάρχουν μέσα από τη γραμμή που έχει ακολουθηθεί μέχρι τώρα. Το σκηνικό είναι καλά στημένο και από ό,τι φαίνεται, ο Ομπάμα και ειδικά η Νούλαντ (υφυπουργός Εξωτερικών, υπεύθυνη για την περιοχή) προωθούν τη φόρμουλα αυτή σε όλες τις παρασκηνιακές συζητήσεις.

Το «κράτος-γέφυρα» είναι το νέο… τυράκι για όλους τους συμμετέχοντες στο παζάρεμα.

Η μεθόδευση είναι απλή: Συνομιλίες στην Ελβετία, εκβιασμοί και προτάσεις για 5μερή συνάντηση, πιέσεις και επίσπευση των διαδικασιών ώστε να υπάρξουν αποφάσεις εντός του 2016 ή αρχές του 2017, πιθανή διεξαγωγή δημοψηφίσματος για έγκριση των συμφωνηθέντων.

Φαίνεται ότι η απερχόμενη κυβέρνηση των ΗΠΑ επιδιώκει να «κλειδώσει» ορισμένες διευθετήσεις ώστε η νέα διοίκηση Τραμπ να είναι σχετικά δεσμευμένη. Το επιχείρημα «γρήγορα γιατί έρχεται ο Τραμπ» μπορεί να λειτουργήσει για μεγάλες υποχωρήσεις.

Ρούντι Ρινάλντι

 

 

ΕΔΕΚ: «Να μην παίξουμε το παιχνίδι της Τουρκίας»

Η απόφαση του ΠτΔ για κατ’ ιδίαν ενημέρωση των πολιτικών αρχηγών δείχνει πως ακολουθεί παρελκυστική πολιτική έναντι των κομμάτων και του Εθνικού Συμβουλίου για τους δικούς του λόγους.

Ενώ επικαλείται την ανάγκη ενότητας και στήριξης της προσπάθειάς του για επίλυση του Κυπριακού, ο ίδιος υπονομεύει την ενότητα και δεν ενισχύει την διαπραγματευτική του θέση.

Έτσι, αντί να ενημερώσει άμεσα την πολιτική ηγεσία στο νησί, προχωρεί στην ενημέρωση της ελληνικής κυβέρνησης και αφήνει την ενημέρωση της πολιτικής ηγεσίας στην Κύπρο 24 ώρες πριν από την αναχώρησή του για την Ελβετία. […]

Η κατ’ ιδίαν ενημέρωση των πολιτικών αρχηγών δείχνει ότι έχει ήδη συμφωνήσει και καταλήξει και αυτό που επιζητεί δεν είναι η συνδιαβούλευση, η ενότητα και η εποικοδομητική συνδρομή των πολιτικών κομμάτων για τη διαχείριση του Κυπριακού (όπως είχε πει στις 14 Σεπτεμβρίου 2016) αλλά η δημιουργία των προϋποθέσεων ή η ανεύρεση δικαιολογιών για να παρουσιάσει ενδεχομένως αυτά που έχει ήδη αποδεχθεί.

Σε ό,τι αφορά την πολυμερή ή πενταμερή, για την ΕΔΕΚ είναι ξεκάθαρο πως δεν μπορεί ένα διεθνές πρόβλημα εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής, όπως είναι το Κυπριακό, να συζητείται σε διεθνή διάσκεψη με την απουσία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτό αποτελεί ουσιαστικά ευθεία υπονόμευσή της και υπογραφή ληξιαρχικής πράξης θανάτου της.

Εάν η Κυπριακή Δημοκρατία δεν θα είναι παρούσα, το μόνο που θα έχουμε καταφέρει θα είναι να παίξουμε για ακόμη μια φορά το παιχνίδι της Τουρκίας για κατάλυση και διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

 

 

Δεν αποσύρονται τα τουρκικά στρατεύματα

Ο Τούρκος ΥΠΕΞ Μεβλούτ Τσαβούσογλου δήλωσε ότι για τη Τουρκία δεν τίθεται θέμα να υποχωρήσει στο θέμα των εγγυήσεων. «Κοιτάξτε, αυτήν τη στιγμή τις εξελίξεις γύρω από την Κύπρο. Τα μάτια όλων είναι στο φυσικό αέριο και το πετρέλαιο. Λίγο πιο ανατολικά, παλαιότερα εμείς είχαμε ξεκινήσει δρομολόγια φέριμποουτ με τη Συρία. Μεταξύ της Κύπρου και της Συρίας υπάρχουν πολεμικά πλοία από την κάθε χώρα. Στη Συρία είναι όλοι. Είναι η Ρωσία, είναι η Αμερική, είναι το Ιράν, είναι η Χεζμπολάχ, είναι οι Σιίτες, το ΡΚΚ, το YPG, ο ISIS, η Αλ Νούσρα και υπάρχει και ο κίνδυνος από τη ροή προσφύγων. Ποιος θα προστατεύσει τον τ/κ λαό απέναντι σ’ αυτού του είδους τις απειλές; Επομένως, για μας η ασφάλεια του τ/κ λαού είναι πολύ σημαντική. Αυτό το λέει και ο κ. Ακιντζί. Λέει ότι οι εγγυήσεις της Τουρκίας είναι όρος».

 

 

Η ενημέρωση αρχηγίσκων, αντιδραστικών και…σαμποτέρ δεν βοηθά τους χειρισμούς Αναστασιάδη

Για πληρέστερη εικόνα των αναγνωστών του ύφους και του κλίματος στην Κύπρο σχετικά με τους χειρισμούς Αναστασιάδη (πχ να μην ενημερώνει για όσα κάνει στις διαπραγματεύσεις με Μπάιντεν, Αθήνα, Ελβετία κ.λπ.) δημοσιεύουμε σχόλιο ενός υποστηρικτή της διαδικασίας αυτής, του Νίκου Τιμοθέου από τον Φιλελεύθερο της 17/11/16

Ποιοι Ε/κ ψηφοφόροι είναι πιθανότερο να υπερψηφίσουν σε ένα δημοψήφισμα μια λύση που θα προτείνει ο πρόεδρος Αναστασιάδης (το Ναι); Πιθανότερα όσοι ψήφισαν Αναστασιάδη, όσοι ψήφισαν ΑΚΕΛ, όσοι ψήφισαν το «ανεπίσημο» ΔΗΚΟ, την «ανεπίσημη» ΕΔΕΚ και ένα μεγάλο ποσοστό όσων δεν προσήλθαν να ψηφίσουν στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις (δεν τους νοιάζουν τα κόμματα, αλλά τους νοιάζει το μέλλον τους!)

Ποιοι Ε/κ ψηφοφόροι είναι πιθανότερο να καταψηφίσουν σε ένα δημοψήφισμα μια λύση που θα προτείνει ο πρόεδρος Αναστασιάδης (το «όχι); Πιθανότατα οι οπαδοί της «επίσημης» ΕΔΕΚ, του ΕΛΑΜ και ακόμη της Συμμαχίας, της Αλληλεγγύης και των Οικολόγων και του «επίσημου» ΔΗΚΟ!

Γιατί πρέπει ο πρόεδρος να ενημερώνει ομοιόμορφα και εκείνους που στηρίζουν μια πιθανή λύση και όσους είναι ξεκάθαρα απορριπτικοί: ΕΔΕΚ, ΕΛΑΜ και ακόμη Συμμαχία, Αλληλεγγύη και Οικολόγοι και «επίσημο» ΔΗΚΟ;

Δημοκρατία θα πει να ενημερώνονται κατά προτεραιότητα οι αρνητικοί και οι «αντιδραστικοί» και οι «σαμποτέρ»; Να ενημερώνονται, βέβαια, αλλά την κατάλληλη στιγμή! Οι θέσεις τους είναι πασίγνωστες και δεν πρόκειται να προσθέσουν ένα «ιώτα» στη διαπραγμάτευση! Γιατί πρέπει να τους δοθεί η δυνατότητα να «παραμορφώνουν» την ενημέρωσή τους όπως συχνά κάμνουν αποκαλώντας τον πρόεδρο αναξιόπιστο κ.ο.κ.; Αν αποδειχθεί τέτοιος, δεν θα καταδικαστεί απλώς στη συνείδηση του λαού όπως, καλή ώρα, ο προκάτοχός του, αλλά θα κινδυνεύει να κατηγορηθεί για… προδοσία!

Ακόμη μια φορά θεωρούνται «δεσμευμένοι/δεμένοι» οι μάλλον/πολύ θετικοί (ψηφοφόροι και κόμματα) και δίδονται «όπλα» στους μάλλον/πολύ/απόλυτα αρνητικούς;

Ο πρόεδρος, δικαίως, δεν συγκαλεί το δήθεν «Εθνικό Συμβούλιο» αφού είναι ουσιαστικά σίγουρο ότι οι εθνικο-σοσιαλιστές επιδιώκουν να σαμποτάρουν και τον ίδιο και τη διαπραγμάτευση! Δεν θα έπρεπε καν να ενημερώσει τους αρχηγίσκους πριν τη συμπλήρωση της διαπραγμάτευσης!

Όταν έχει έτοιμη λύση οφείλει ο πρόεδρος, η κυβέρνησή του και τα θετικά κόμματα να ενημερώσουν λεπτομερέστατα τον λαό παντοιοτρόπως και να γίνουν δημόσιες συζητήσεις και αναλύσεις από ικανούς αναλυτές (ειδικούς και επιστήμονες) και φυσικά από «πολιτικούς» και «αναλυτές» όλων των αποχρώσεων. Και μετά να αποφασίσει ο κάθε ψηφοφόρος τι θα ψηφίσει!

Αυτό που γίνεται τώρα είναι ουσιαστικά ένας συγχυστικός αχταρμάς δηλώσεων και αντιδηλώσεων με βάση εικοτολογίες, φαντασιώσεις, εμμονές και προκαταλήψεις. Πολύ λίγοι είναι οι αναλυτές που μπορούν να κριθούν ως σοβαροί, αντικειμενικοί και αμερόληπτοι!

Δεν θέλουμε επανάληψη του Brexit και της εκλογής Τσίπρα και Τραμπ! Ούτε ποσοστά γύρω στο 50%! Θέλουμε τουλάχιστον 60%-65% υπέρ ή εναντίον μιας λύσης. Καθαρή απόφαση!

Νίκος Τιμοθέου

 

 

«Δεν θα βάλετε εγγυητή στην Κύπρο την Τουρκία που είναι αγκαλιά με το ISIS»!

Άρθρο του γνωστού τουρκοκύπριου δημοσιογράφου Σενέρ Λεβέντ , που απευθυνόμενος στον Τουρκοκύπριο «πρόεδρο» Ακιντζί αναφέρει τα παρακάτω:

«Δεν βγαίνει η φωνή σου… Αντιληπτό πως το δεύτερο δεν είναι τόσο εύκολο όσο το πρώτο… Είναι εύκολο να συγχαίρεις τον Ερντογάν, αλλά δύσκολο να καταγγέλλεις την φυλάκιση του Σελαχαττίν Ντεμιρτάς… Σε ολόκληρη εφημερίδα Τζουμχουριέτ έγινε αστυνομική έφοδος και μια κουβέντα δεν είπες… Η εκλεγμένη δήμαρχος του Ντιγιαρμπακίρ ρίχτηκε στην φυλακή και από σένα πάλι δεν ακούστηκε η φωνή σου… Όταν, μέσα στα μαύρα χαράματα, έγινε έφοδος και πήραν 9 βουλευτές μεταξύ των οποίων τους συμπροέδρους του HDP Σελαχαττίν Ντεμιρτάς και Φιγκέν Γιουξεκντάγ και σε αυτό δεν είχες τίποτε να πεις…

Μήπως λες  «τι μας νοιάζει εμάς, εμείς να κάνουμε τη δουλειά μας»;

Ναι αλλά όταν συνέχαιρες τον Ερντογάν ως «ήρωα της δημοκρατίας» και ως  «θύμα πραξικοπήματος»  δεν σκέφτηκες «τι μας νοιάζει εμάς»… Τον συνεχάρης… Του μετέφερες την αγάπη σου για την δημοκρατία… Μα αφού τότε τον συνεχάρης, τώρα δεν πρέπει να κάνεις καταγγελία; Ή μήπως κατά τη γνώμη σου αυτά που γίνονται τώρα, γίνονται από αγάπη για τη δημοκρατία ; Αυτή είναι η δημοκρατία που θαυμάζεις και μας λες «Το μόνο λιμάνι που έχουμε να καταφύγουμε είναι η Τουρκία»;

Και υπάρχουν κι άλλα ακόμη χειρότερα… Τα έγγραφα Wikileaks…. Εάν δεν ξέρεις να στα πω εγώ… Πρόκειται για μέιλ της Χίλαρι Κλίντον… Κοίτα τι περιέχουν… Κοίτα τι διέρρευσε και αποκαλύφθηκε… Η ISIS δημιουργήθηκε από τις HΠΑ για να ανατρέψει τον Καντάφι και τον Άσαντ…Και ποιόν έβαλαν επικεφαλής ξέρεις; Τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν… Ποιος ήταν ο στόχος; Να αποκτήσουν τα πετρέλαια που θα καταλάμβανε η ISIS στη Συρία. Και επικεφαλής αυτή της δουλειάς για τα πετρέλαια, τοποθετήθηκε εκεί ο γαμπρός του Ερντογάν, ο Μπεράτ Αλμπαϊράκ…

Ήταν γνωστό από παλιά πως ο Ερντογάν σχετιζόταν με τους ψυχοπαθείς της ISIS που κόβουν κεφάλια. Τώρα, λοιπόν, με αυτή την αλληλογραφία αυτό ξεκαθαρίζει.  Εσύ λοιπόν Μουσταφά σε αυτουνού την αγκαλιά αγωνίζεσαι να μας πετάξεις;  Για αυτό πηγαίνεις στον Μοντ Πελερίν; Και δηλαδή θα πείσεις τον Νίκο να το δεχτεί και νομίζεις πως επειδή οι Ελληνοκύπριοι είναι πολύ χαζοί θα το δεχτούν, ε;  Άστα αυτά Μουσταφά, άστα… Πάνε πάρε καθαρό αέρα εκεί… Μετά γύρνα στο σπίτι σου… Μάζεψε τη βαλίτσα σου και βγες για βόλτα με τους συνταξιούχους…

Όπως εσύ, έτσι και εγώ είμαι Κύπριος. Δεν ξέρω τι σκέφτονται οι υπόλοιποι για αυτό το θέμα και δεν με αφορά. Αλλά εάν εσύ επιδιώκεις να μας καθίσει στο κεφάλι μας ένα κράτος κολλητό με την ISIS, τότε θεωρώ πως εσύ παραβιάζεις τα ανθρώπινα δικαιώματά μας.

Επικεφαλής της Τουρκίας υπάρχει ένας αρχηγός και μια συμμορία που θα έπρεπε να δικαστούν σε διεθνές δικαστήριο για εγκλήματα πολέμου…

Εξακόσιες χιλιάδες άτομα ξεψύχησαν στη Συρία. Τέσσερα εκατομμύρια πρόσφυγες σε άθλια κατάσταση. Χιλιάδες παιδιά έγιναν τροφή για τους καρχαρίες στις θάλασσές μας.  Δεν έμεινε αγριότητα στην οποία να μην γίνουμε μάρτυρες. Και εσύ ακόμη μας λες πως «Το μόνο λιμάνι που έχουμε να καταφύγουμε είναι η Τουρκία»;

Δηλαδή, θα βάλεις στο κεφάλι μας ως εγγυητή ένα κράτος που δεν έμεινε τίποτα που να μην το κάνει στους πολίτες του, την ώρα που γυρνά αγκαλιά με την ISIS;

Σενέρ Λεβέντ

http://www.e-dromos.gr/kratos-gefyra-h-nea-formoula-gia-katalysh-kypriakhs-dhmokratias/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Ακούστε εδώ την συνέντευξη του Ρούντι Ρινάλντι στο ραδιόφωνο Παραπολιτικά 90,1fm  και την εκπομπή «Εξαιρέσεις» της Ζηνοβίας Σαπουνά, την Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2016.

 

 

Tagged : Ραδιόφωνο / Ρούντι Ρινάλντι / Συνέντευξη

Οι επαναστάσεις δεν παραγγέλλονται. Κυοφορούνται και γίνονται. Γίνονται από ανθρώπους που μετατρέπονται σε υποκείμενο μιας ιστορίας, που φτιάχνουν οι ίδιοι μέσα από επιλογές και στόχους. Η εποχή των κοινωνικών επαναστάσεων, γιατί δεν υπάρχει καμιά μεμονωμένη επανάσταση, σημαίνουν την πραγμάτωση ενός κοινωνικού βολονταρισμού που ανοίγει δρόμους απελευθέρωσης και χειραφέτησης. Από τι όμως;

Αν ισχύει η φράση «Σ’ αυτόν τον κόσμο το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων ζει μέσα στον πόνο, κυριαρχούνται από λίγα άτομα και καταπιέζονται από διάφορα πολιτικά και οικονομικά συστήματα»¹, σ’ αυτήν βρίσκεται και η απάντηση στο ερώτημα. Απελευθέρωση και χειραφέτηση από πολιτικά και οικονομικά συστήματα καταπίεσης και κυριαρχίας των λίγων.

Ο ορίζοντας της εποχής που διανύουμε, ορίζεται ως η καθολική χειραφέτηση του ανθρώπου ή αλλιώς, ο κομμουνισμός. Πιο ειδικά είναι η μετάβαση, μέσα από πολλούς δρόμους, σε μια μετακαπιταλιστική κοινωνία που θα οργανωθεί σε άλλες βάσεις από το αχαλίνωτο κυνηγητό του κέρδους, την παραγωγή για την παραγωγή. Περνά, όμως, μέσα από αλλεπάλληλες εκρήξεις, εξεγέρσεις και επαναστάσεις, απέναντι στις συγκεκριμένες μορφές και τα δεσμά που δημιουργεί και μετασχηματίζει το καπιταλιστικό σύστημα. Η συγκεκριμένη κυοφορία της, η μορφή που θα πάρει καθώς και ο συσχετισμός που θα καταγράφεται από τα ρήγματα, θα προσδώσουν τον συγκεκριμένο χαρακτήρα της. Γι’ αυτό η περιφρόνηση της ποικιλίας και της ιδιαιτερότητας μεγάλων ανατροπών και ρηγμάτων στο «πλανητικό χωριό», δεν βοηθούν. Η πραγματική δημοκρατία και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, η σύμπλεξη εθνικού και ταξικού, γεννούν περισσότερες πραγματικές επαναστατικές υποστάσεις του σύγχρονου προλεταριάτου και των λαών, από την προσκόλληση σε μια αποκλειστικά δυαδική ταξική θεώρηση.

Μέσα απ’ τον αγώνα ενάντια στον συγκεκριμένο καπιταλισμό – ιμπεριαλισμό, καταχτιέται η ελευθερία ως ο τρόπος «της ανθρώπινης συμπεριφοράς απέναντι στην αντικειμενική-πραγματική δυνατότητα. Ελευθερία από την καταπίεση, ως μια έξοδος προς τον Εαυτό, προς το εμείς χωρίς αποξένωση, είναι το άλφα της επανάστασης και αποδίδει στην επαναστατική ώθηση μια μοναδική αλληγορία. Η ελευθερία είναι επίσης και το ωμέγα της επανάστασης,δηλαδή είναι η ανοιχτή πύλη προς εκείνη την ταυτότητα του ανθρώπου με τον εαυτό του στην οποία τίποτε πλέον δεν είναι ξένο, καμιά εξωτερίκευση, καμιά πραγμοποίηση, καμιά αδιαμεσολάβητη φύση, κανένα πεπρωμένο»².

1. Μάο Τσετούνγκ
2. Ερνστ Μπλοχ

http://www.e-dromos.gr/oi-epanastaseis-den-peftoun-apo-ton-ourano/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Πιέσεις, επιδιώξεις και αλλαγές θέσεων

Έντονο παρασκήνιο διαβουλεύσεων και πρωτοβουλιών έχει στηθεί γύρω από το Κυπριακό με στόχο την προώθηση «λύσεων» τύπου Βοσνίας για το νησί. Λύσεων στα πλαίσια των σχεδιασμών των ΗΠΑ – Ε.Ε. – Μεγάλης Βρετανίας από τη μια μεριά, και του τουρκικού επεκτατισμού από την άλλη. Η Κυπριακή Δημοκρατία, ως οντότητα, πρέπει, σύμφωνα με αυτούς τους σχεδιασμούς, να εξαφανιστεί και στη θέση της να προβάλλει ένα υβρίδιο κράτους, ένα κανονικότατο προτεκτοράτο.

Το ταξίδι Λαβρόφ τις προηγούμενες μέρες στην Αθήνα, αφορούσε και το κυπριακό πρόβλημα, ενώ ψηλά στην ατζέντα της αναμενόμενης επίσκεψης Ομπάμα, φαίνεται ότι θα βρίσκονται οι πιέσεις των ΗΠΑ για εξελίξεις στο ζήτημα, πάντα με τις προδιαγραφές που αναφέρθηκαν.

 

Η γεωπολιτική ατμόσφαιρα

Ο νέος γύρος για την «επίλυση» του Κυπριακού έχει ξεκινήσει σε ένα ρευστό γεωπολιτικό περιβάλλον. Ο διεθνοποιημένος πόλεμο που διεξάγεται στη Συρία έχει ανοίξει για τα καλά τους ασκούς του Αιόλου. Στον πόλεμο αυτόν, συμμετέχουν άμεσα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κράτη, αναμετρώνται ΗΠΑ και Ρωσία, παρεμβαίνουν ισχυρές περιφερειακές δυνάμεις (Τουρκία, Ιράν) και δραστηριοποιούνται δυναμικές πτέρυγες του σουνιτικού ισλαμισμού (Χαλιφάτο, Αλ Κάιντα κ.λπ.) με τους προστάτες τους.

Η Κύπρος βρίσκεται πολύ κοντά στην εμπόλεμη ζώνη, ενώ είναι άμεσα εκτεθειμένη στον τουρκικό επεκτατισμό που κατέχει το 37% του νησιού από την εισβολή του 1974 και την ανακήρυξη του παράνομου «κράτους» του Ντεκτάς, στο βόρειο μέρος της Κύπρου. Αυτά είναι γνωστά εδώ και δεκαετίες. Στην τωρινή φάση, όμως, η επιθετικότητα και τα νέο-οθωμανικά σχέδια του Ερντογάν, με τις προκλητικές διεκδικήσεις σε όλο το τόξο Θράκη – Αιγαίο – Καστελόριζο – Κύπρος, δεν νοείται να περνούν σαν συνηθισμένες καταστάσεις. Οι εξελίξεις στα πεδία των μαχών και η εμφάνιση κουρδικής κρατικής οντότητας ως πιθανό επακόλουθο, οδηγούν σε επαύξηση των επεκτατικών διεκδικήσεων απέναντι σε Ελλάδα και Κύπρο.

Από την άλλη, η περιοχή του Αιγαίου, πέρα από «φράκτης» για τις προσφυγικές ροές, έχει οριστεί και ως «νατοϊκή θάλασσα» με κύριο στόχο την παρεμπόδιση των κινήσεων του ρωσικού στόλου στην περιοχή. Ο τελευταίος εντείνει την παρουσία του και ενδιαφέρεται να διατηρήσει τη Λαττάκεια ως κύρια ναυτική βάση, ενώ αναζητά κι άλλες «διευκολύνσεις». Η στάση της Ρωσίας απέναντι στην Τουρκία, όπως είδαμε συχνά τα τελευταία χρόνια, τροποποιείται ανάλογα με το κάθε φορά συμφέρον, ενώ απέναντι στην Ελλάδα κυριαρχεί η επιφυλακτικότητα, αφού αυτή εμφανίζεται πιστή γενικά στη Δύση και ειδικά στις ΗΠΑ, κι ας αλλάζουν οι κυβερνήσεις.

Οι σχέσεις Ρωσίας – Κύπρου είναι ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο, διαφορετικό από τις σχέσεις Ελλάδας – Ρωσίας, αλλά και σε αυτό το σημείο η τελική έκβαση θα καθοριστεί από τα ιδιαίτερα συμφέροντα της Μόσχας συνολικά στην ευρύτερη περιοχή. Οι δηλώσεις Λαβρόφ στην Αθήνα, προσπαθούν να δείξουν ενδιαφέρον και ανησυχία για τις διεργασίες στο Κυπριακό και θα χαρακτηρίζονταν μάλλον γενικόλογες.

Η πρόσφατη απόφαση της Κ.Ε. του ΚΚΕ να αποσύρει την υποστήριξή του κόμματος στη λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας (θέση που σθεναρά είχε υποστηρίξει για δεκαετίες απέναντι σε όλες τις κριτικές που δεχόταν για αυτήν), ήταν προαναγγελμένη και αναμενόμενη. Δεν ξάφνιασε κανέναν, παρόλο που δημιούργησε θόρυβο και προκάλεσε την αντίδραση του ΑΚΕΛ που συνεχίζει να υποστηρίζει αυτήν τη θέση. Η πραγματικότητα έχει δείξει πως η θέση αυτή είναι εντελώς ξεπερασμένη. Κανείς μα κανείς, στην πραγματικότητα, δεν ψάχνει να βρεθεί μια φόρμουλα τέτοιας κοπής.

Είναι ξεπερασμένη επειδή όλες οι προτάσεις, από το σχέδιο Ανάν και μετά, την έχουν προσπεράσει. Αυτό είναι δεδομένο, αφού η φόρμουλα που αναζητείται παραπέμπει σε ένα υβρίδιο κράτους. Σε ένα χαλαρό συνομοσπονδιακό μόρφωμα με ξένη επιτροπεία που θα αποτελείται από δύο συνιστώντα κράτη και στην πράξη δεν θα μπορεί να διοικείται.

Είναι, όμως, ξεπερασμένη και για έναν ακόμα λόγο: Έχει ήδη καταπέσει στο εσωτερικό της Κύπρου, αφού ο ελληνοκυπριακός πληθυσμός νιώθει εντελώς απροστάτευτος μέσα στη «συνομοσπονδιακή φόρμουλα», βλέποντας να δίνονται στην άλλη πλευρά τεράστιες αρμοδιότητες. Τη στιγμή μάλιστα που γνωρίζει από την πρόσφατη ιστορία (στρατιωτική κατοχή, εποικισμός, αυθαίρετη ανακήρυξη παράνομου τουρκοκυπριακού «κράτους») ότι όλα μέχρι τώρα λύνονται κυρίως με τη δύναμη και την αρπαγή.

Ακόμα, στην Κύπρο μόνο δύο κόμματα υποστηρίζουν τη «διζωνική δικοινοτική», το δεξιό ΔΗΣΥ και το αριστερό ΑΚΕΛ. Τα υπόλοιπα κόμματα έχουν απομακρυνθεί από τη θέση αυτή. Το ΔΗΚΟ με έμμεσο τρόπο, αλλά η ΕΔΕΚ, το Κίνημα Οικολόγων και το Κίνημα Αλληλεγγύη, κοινοβουλευτικά πλέον κόμματα όλα, καταγγέλλουν ανοικτά τη δικοινοτική διζωνική ομοσπονδία εδώ και καιρό.

 

Η «εθνική θέση» 

Η θέση αυτή υιοθετήθηκε από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων Ελλάδας και Κύπρου από το 1977-79 και δώθε (πέρα από τις κριτικές που είχαν διατυπωθεί) και αποτέλεσε κεντρική γραμμή του αστισμού και των βασικών αριστερών δυνάμεων (ΚΚΕ, ΑΚΕΛ, ΣΥΝ, ΣΥΡΙΖΑ). Προβλήθηκε ως «εθνική θέση» των ελλαδικών δυνάμεων σε μια ιδιαίτερη στιγμή του συσχετισμού που υπήρχε, για να καταλήξει να γίνει η πιστοποίηση του συμβιβασμού και του ενδοτισμού που είχε ήδη ανοίξει διάπλατα τις θύρες για τον τουρκικό επεκτατισμό και την κατοχή στο νησί. Τώρα που οι κόμποι φτάνουν στο χτένι, έχει πλέον διαφανεί καθαρά, ότι η θέση αυτή είναι ξεπερασμένη και δύσκολα κανείς μπορεί να επιχειρηματολογήσει για υπεράσπιση της Κυπριακής Δημοκρατίας σε αυτό το έδαφος.

Ενώ στην Κύπρο σφίγγει ο κλοιός, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ συνεχίζουν να παζαρεύουν μια κάποια υπόσταση σε ένα υβρίδιο κράτους – συνομοσπονδίας. Παραβλέπουν έτσι τον φανερό σχεδιασμό ιμπεριαλιστών και Τούρκων επεκτατιστών, που δεν είναι άλλος από την πλήρη απορρόφηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, την κατάλυσή της και τη μετατροπή της Κύπρου σε βάση του ΝΑΤΟ και περιφέρεια υπό τουρκική κηδεμονία. Οι εποχές που το ελληνοκυπριακό στοιχείο θεωρούσε ότι οικονομικά θα κυριαρχούσε στο νησί μέσα από λύσεις τύπου Ανάν (2004), μοιάζουν μακρινές. Η Τουρκία ανήκει στους G20, θέτει τις βάσεις για μόνιμη εγκατάσταση στην Κύπρο (νερό και ενέργεια στα κατεχόμενα σε άμεση σύνδεση με την Τουρκία), και με την συνομοσπονδία γίνεται ρυθμιστής όλης της κατάστασης.

Σήμερα, η προοπτική για «λιγότερη Ελλάδα», για συρρικνωμένο ελληνισμό σε Ελλάδα και Κύπρο, υπό κηδεμονίες, βολεύει τόσο τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, όσο φυσικά και τον τουρκικό επεκτατισμό. Όποιος δεν το βλέπει, θα το δει σε λίγο καιρό καθαρά. Γι’ αυτό, η κυριαρχία της Ελλάδας και της Κύπρου αποτελούν στοιχεία που δεν πρέπει να γίνουν βορά στις ληστρικές και αρπακτικές δυνάμεις. Γι’ αυτό, χρειάζεται στοχοθεσία που να αναδεικνύει αιτήματα και κινδύνους, να εκφράζει τα «Όχι» των λαών στους σχεδιασμούς ιμπεριαλιστών και επεκτατιστών.

Η φιλία των λαών δεν μπορεί να είναι σκέτο σύνθημα. Οφείλει να κτιστεί πάνω σε μια ξεκάθαρη βάση κοινών στοχεύσεων και όχι συγκάλυψης. Γιατί δεν είναι μια κοινή πάλη γενικώς απέναντι στον «κακό ιμπεριαλισμό» (που καταντά απλά σύνθημα και υπεκφυγή), ούτε μια πάλη ενάντια στην εκμετάλλευση στις χώρες της περιοχής. Οφείλει να ονοματιστεί ο τουρκικός επεκτατισμός και να καταδεικνύεται η απειλή που αυτός συνιστά για την Ελλάδα, την Κύπρο, τη Συρία, τους Κούρδους και για τον ίδιο τον τουρκικό λαό. Αυτό δεν το κάνει η απόφαση του ΚΚΕ. Γι αυτό μένει και πάλι πίσω από την πραγματικότητα.

http://www.e-dromos.gr/kinhtikothta-sto-kypriako/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι