Τόλμησον φρονείν! – Άρθρο στο Δρόμο (383 – 25/11/2017)

Στέρεα και ακατάσχετα συμπεράσματα

 Τα γεγονότα έρχονται πυκνά, καταιγιστικά. Παρέρχονται όμως σαν αυτοτελή επεισόδια της σειράς και πριν καλά-καλά τελειώσει το προηγούμενο, έχουμε προχωρήσει ήδη στο επόμενο. Η κυρίαρχη άποψη είναι πως χρειάζονται γύρω στις 15 μέρες για να ξεχαστούν όσα κατά καιρούς συμβαίνουν. Τα παραδείγματα πολλά. Τα πλέον πρόσφατα: Σαρωνικός, Μάνδρα, Πολυτεχνείο, Προσφυγικό, μέρισμα, σκάνδαλο Καμμένου, προϋπολογισμός. Σκηνές εγκληματικότητας, αλλά και από τις ουρές της Black Friday (που αναγράφεται στις διαφημίσεις και ως Μπλακ Φράιντεη, ώστε να προφέρεται σωστά και από τους συνταξιούχους), μια δημοσκόπηση κάθε τόσο, ενώ σε λίγες μέρες καταφτάνει και ο Ερντογάν…

Ο καταιγιστικός χαρακτήρας των γεγονότων και η εναλλαγή της «ατζέντας» με διάφορα θέματα, αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό της συγκυρίας, αλλά πάνω σε αυτόν τον καμβά εκτυλίσσονται πολιτικές διαχείρισης και χειραγώγησης του κοινού νου.

Το κυρίαρχο σχήμα του χειρισμού, είναι να κατασκευαστούν πολίτες ανήμποροι να σκεφτούν, να συμπεράνουν, να κρίνουν. Το μόνο που επιτρέπεται (δηλαδή εκείνο που επιδιώκεται) είναι να νοιώθουν όλοι –από τους πολύ νέους έως τους γηραιότερους– εντελώς ανήμποροι γενικώς. Να πεισθούν ότι τίποτα δεν αλλάζει, ότι δεν μπορεί να υπάρξει κάτι καλύτερο από το ήδη υπάρχον. Πως κάθε προσπάθεια για κάτι διαφορετικό, ορθότερο, είναι καταδικασμένη σε πλήρη αποτυχία.

 

«Η χειρότερη οδύνη για τους ανθρώπους είναι να ξέρεις πολλά και να μην έχεις καμία δύναμη» (1)

Οι περισσότεροι άνθρωποι νοιώθουν πλήρη αδυναμία μπροστά σε όσα συμβαίνουν. Ανήμποροι, κι αυτό είναι μια οδύνη μεγάλη, ειδικά όταν «ξέρουν πολλά». Γιατί οι περισσότεροι ξέρουμε ότι μας λένε ψέματα, ότι όλοι είναι βυθισμένοι στη διαφθορά, ότι τα μνημόνια ήρθαν για να μείνουν και να διαλύσουν τη χώρα, ότι η περιοχή μας παίζεται στα ζάρια, ότι η πολιτική ζωή και ολόκληρες περιοχές μαφιοποιούνται, ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη και πάντα την πληρώνουν οι φτωχοί.

Ενώ όμως ξέρουμε αυτά «τα πολλά», είμαστε τελείως αδύναμοι να τα αλλάξουμε. Να βρούμε τον τρόπο, τον δρόμο που μπορεί να οδηγήσει σε μια άλλη κατάσταση. Από την άποψη αυτή, μάλλον δεν «ξέρουμε πολλά». Ξεχνιέται ότι η διάλυση της λαϊκής διαθεσιμότητας είναι στοχευμένο αποτέλεσμα πολιτικών διαχείρισης και γίνεται μέσω γιγάντιων χειριστικών μηχανισμών που βομβαρδίζουν τον πολίτη σε κάθε πτυχή της κοινωνικής του δραστηριότητας.

Η κυρίαρχη άποψη είναι απλή και ρεαλιστική: Αυτό έχουμε, δεν αλλάζει τίποτα, ο σώζων εαυτόν σωθήτω, προσαρμοστείτε, βολευτείτε όπως μπορείτε. Υπάρχουν άλλες απόψεις; Βεβαίως. Υπάρχει αυτή του ΚΚΕ. Για όλα φταίει η κερδοφορία του κεφαλαίου, κάποτε θα γίνει η επανάσταση (θα μεριμνήσουμε εμείς γι αυτό), προς το παρόν ψηφίστε μας και βλέπουμε. Στην ουσία, πρόκειται για πρόταση ακινησίας και μαντρώματος. Υπάρχει και η άποψη της ακατάσχετης καταγγελιολογίας του συστήματος, της Ε.Ε., της Ευρωζώνης, της ανατροπής των πάντων με μαγικό τρόπο. Αυτή εκφράζεται από διάφορους αριστερούς ή προσωποπαγείς σχηματισμούς. Υπάρχει και ο «αντιεξουσιαστικός ακτιβισμός» ως άποψη. Αυτός ξεμπλέκει εξ αρχής με το πρόβλημα της πολιτικής διαμεσολάβησης και επιλέγει πεδία που φέρνουν την άμεση σύγκρουση με διάφορους μηχανισμούς (αστυνομία, μικροεργοδότες, φασίστες, διακινητές κ.λπ.). Δείχνουν πιο ρεαλιστές, άμεσοι, αποτελεσματικοί, συγκινούν περισσότερο ένα νεανικό δυναμικό για μια φάση της ζωής του.

Η αστική άποψη είναι κυρίαρχη. Απευθύνεται σε ολόκληρη την κοινωνία και έχει τα μέσα να επιβληθεί. Οι υπόλοιπες που αναφέραμε, δεν απευθύνονται καν σε ολόκληρη την κοινωνία, ούτε μπορούν να κατανοήσουν την πραγματικότητα, πόσο μάλλον να την αλλάξουν. Αυτές συνήθως εδράζονται στη θεώρηση πως η κυρίαρχη αντίθεση στη χώρα είναι αυτή μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας και τέλος. Για να γίνει πιο σαφές: Θεωρούν την Ελλάδα χώρα ιμπεριαλιστική, μετέχουσα στη ληστεία που προωθούν οι μεγάλες δυνάμεις και δεν μπορούν να δουν τις αντιθέσεις που δημιουργούνται μέσα στα νέα (πλάι στα παραδοσιακά) πλέγματα ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και μετατροπής της χώρας σε νέου τύπου αποικία, μέσω του μνημονιακού καθεστώτος.

Όμως, ένα μεγάλο κίνημα απελευθέρωσης από αυτά τα σύγχρονα δεσμά, ένα πραγματικό μαζικό λαϊκό κίνημα, δεν θα οικοδομηθεί πάνω στην αντίθεση κράτος / αντιεξουσία, ούτε στην αντίθεση κεφάλαιο / εργασία. Τα αιτήματα της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, της δημοκρατίας, της αποκεντρωμένης ενδογενούς ανάπτυξης, του πολιτισμού, της ελευθερίας, μιας νέας θέσης της Ελλάδας στον κόσμο, πρέπει να συνδεθούν και να αποτελέσουν εναλλακτική πρόταση πορείας προς μια μετάβαση κοινωνικού μετασχηματισμού.

Κι όμως, όσο και να ξενίζει στην παρούσα φάση, πρέπει να «ξεκινήσουμε» από τον «ανήμπορο άνθρωπο» και την αναγκαιότητα να μεταπλαστεί η συνείδησή του.

 

«Τίποτε στη ζωή δεν είναι για να το φοβόμαστε, αλλά για να το κατανοήσουμε» (2)

Η φράση αυτή ανήκει σε μια τολμηρή επιστήμονα, στη Μαρί Κιουρί που άνοιξε δρόμους στην επιστήμη και βρήκε τον θάνατο στην προσπάθειά της να κατανοήσει και να ανακαλύψει πράγματα στον τομέα της. Δεν προτείνεται να αντιγράψουμε τον δικό της δρόμο. Η θέση ότι «τίποτα στη ζωή δεν είναι για να το φοβόμαστε» κι ότι όλα, ακόμα και τα χειρότερα, όταν τα κατανοήσουμε μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε, δημιουργεί προϋποθέσεις να μην κλειστούμε στο καβούκι μας, να μην παραλύσουμε μπροστά στις δυσκολίες, να μην παλινδρομήσουμε σε παλιά σχήματα που απέτυχαν. Να έχουμε την τόλμη και το θάρρος να κολυμπήσουμε σε δύσκολα νερά, αναζητώντας συλλογικές προτάσεις με πλατιά κοινωνική απεύθυνση.

Όλα αλλάζουν και μάλιστα με καταπληκτική ταχύτητα. Αλλάζει ο καπιταλισμός, αλλάζει ο σύγχρονος κόσμος άρδην. Υπάρχουν πράγματα που δεν αλλάζουν; Δεν αλλάζει η Αριστερά στις ποικίλες της εκφράσεις (αδυνατεί να κατανοήσει τι συμβαίνει) και –όπως διακηρύσσουν οι χειριστικοί μηχανισμοί– δεν αλλάζει η «ανθρώπινη φύση». Κι όμως, είναι ψέμα πως ο άνθρωπος και η ανθρώπινη φύση δεν τροποποιούνται.

Αυτό δεν σημαίνει ότι όλα αλλάζουν προς το καλύτερο. Σε παγκόσμιο επίπεδο, βρισκόμαστε σε περίοδο κυοφορίας και μετάβασης. Ούτε έχουμε δει τι κυοφορείται, ούτε προς τα πού είναι η μετάβαση. Αλλά σίγουρα δεν ζούμε στον 19ο ή τον 20ο αιώνα. Ο 21ος αιώνας είναι ανοικτός και προς την βαρβαρότητα και προς την πρόοδο. Είναι παιζόμενο εντελώς.

 

«Όπως μπορείς πια δούλεψε, μυαλό» (3)

Είναι εποχή κατανόησης. Λόγος και όχι λόγια. Συλλογισμοί και όχι λέξεις καταγγελίας. Συμπεράσματα, γνώμη ή κρίση που προκύπτει ως αποτέλεσμα συλλογισμού. Από μια καταστροφή όπως αυτή του Σαρωνικού ή της Μάνδρας, ποια συμπεράσματα βγαίνουν; Από το 2010 μέχρι σήμερα ποια συμπεράσματα βγαίνουν; Η σημερινή γενική αίσθηση ανημπόριας πώς προέκυψε; Πώς μπορεί να αναστραφεί;

Θα δώσουν, λένε, σε κάποιους ένα μέρισμα. Και θα είναι «ακατάσχετο». Δεν ντρέπονται για τη λέξη, οι άθλιοι. Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούν να μας τα πάρουν. Είναι εντελώς –από τη φύση τους– ακατάσχετα. Τα στέρεα συμπεράσματα, την κρίση, την τόλμη να σκεφτόμαστε. Κι από εκεί ξετυλίγεται η απάντηση στην ανημπόρια. «Τόλμησον φρονείν!». (4)

 

Σημειώσεις:

(1) Ηρόδοτος

(2) Μαρί Κιουρί

(3) Κωνσταντίνος Καβάφης

(4) Αισχύλος

 

https://www.e-dromos.gr/tolmison-fronein/

Tagged : /

Να χτίσουμε το δικό μας «Ναι στη ζωή» – Άρθρο στο Δρόμο (φ. 382 – 18/11/2017)

Διαπιστώσεις, διευκρινίσεις, κριτικές

Μια διαπίστωση: Το κεντρικό άρθρο στο προηγούμενο φύλλο του Δρόμου («Ελλάδα 2017: Πώς θα χτίσουμε το “Ναι στη ζωή” – Αίτημα ουσίας και νοήματος») έδειξε να δημιουργεί ένα ενδιαφέρον, να ανοίγει μια συζήτηση. Έτυχε καλής υποδοχής και σχολιάστηκε από αρκετούς αναγνώστες και φίλους. Αυτό και μόνο, μάλλον σημαίνει ότι επιχείρησε να πει κάτι πιο ουσιαστικό που να υπερβαίνει την απλή περιγραφή ή την καταγγελία της κατάστασης. Υπήρξαν βέβαια και κριτικές, για τις οποίες θα κάνουμε λόγο στη συνέχεια.

 

Ορισμένες διευκρινίσεις

Είμαστε υποχρεωμένοι να κτίσουμε, ίσως και να εφεύρουμε, τη δική μας θετικότητα προς τη ζωή. Προσπαθούμε να αποκτήσουμε μια τέτοια οπτική γιατί γύρω μας επικρατούν κυρίως η μοιρολατρία, η απαισιοδοξία και η ματαίωση. Δευτερευόντως, διότι υπάρχει περίσσευμα συνθημάτων χωρίς αντίστοιχη προσπάθεια άρθρωσης ουσιαστικού λόγου και εναλλακτικής πρότασης. Απέναντι στη μαυρίλα και την ανέξοδη καταγγελία, υπάρχει ο δρόμος να χτίσουμε το δικό μας «Ναι στη ζωή».

Στο τελευταίο άρθρο, συνδέσαμε αυτή την πρόταση με την απάντηση σε ένα δυσεπίλυτο τριπλό πρόβλημα: Οικονομικός και εν γένει στραγγαλισμός της χώρας – Εμπλοκή της στη δίνη γεωπολιτικών ανακατατάξεων, με ειδικούς όρους στην περιοχή μας – Ανάταξη της κοινωνίας από την καθήλωση στην οποία βρίσκεται. Το τελευταίο αποκτά ιδιαίτερη σημασία, γιατί χωρίς την ανάταξη αυτή είναι αδύνατη η αντιμετώπιση του συνολικού προβλήματος.

Συνεπώς «να χτίσουμε» σημαίνει να δρομολογήσουμε –ανακαλύπτοντάς την– μια διαδικασία βήμα το βήμα και με πραγματική συμμετοχή όσων νοιάζονται. Μια πιο συνολική συνεκτική πρόταση στο τριπλό πρόβλημα, την οποία κωδικοποιημένα μπορούμε να ονομάσουμε «πρόταση Διεξόδου».

Από την άλλη, το «δικό μας» σηματοδοτεί μια οπτική διαφορετική από εκείνες που μας οδήγησαν εδώ. Μια οπτική ανεξάρτητη από μηχανισμούς, συμφέροντα και πολιτικούς κύκλους που λυμαίνονται τον τόπο. Μια οπτική που θα «γεμίζει» την οικοδόμηση με περιεχόμενα, συμβολές, αναλύσεις. Με προτάσεις επίλυσης επειγόντων προβλημάτων, με την οραματική λογική μιας κοινωνίας στην οποία δεν θα βασιλεύει ο ανταγωνισμός και η βαρβαρότητα.

Το «δικό μας», από την άλλη, δεν μπορεί να είναι πρόταση οριοθέτησης ενός χώρου, αλλά πρόταση μιας κοινωνίας σε κίνηση, μιας κοινωνίας με νόημα και όραμα. Το «δικό μας» στηρίζεται σε μια ανοιχτή, κι όχι περιφραγμένη, αυτοκεντρική αντίληψη. Δεν αφορά έναν κλειστό χώρο, την ενδυνάμωση ενός σχήματος ή μιας ταμπέλας. Είναι διεργασία εν κινήσει. Δεν είναι ένας φορέας, ένα κόμμα. Είναι περισσότερο ένας τρόπος.

Πριν συνεχίσουμε, ας μείνουμε λίγο σε ένα γενικό κριτήριο αλήθειας, όπως το παραθέτει ο δάσκαλος Δημήτρης Γληνός:

«Όλοι διεκδικούμε για τον εαυτό µας τον τίτλο του επιστημονικού, του αντικειμενικού, του αληθινού κριτή. Και όλοι δογματίζουμε. Πού θα βρει του καθενός μας η αλήθεια κριτήρια και στηρίγματα για να πάψει να είναι δόγμα;

Το κριτήριο θα βρεθεί σε κείνο το στοιχείο, που όλοι έχουμε κοινό. Και το κοινό αυτό γνώρισμα είναι, ότι όλοι ισχυριζόμαστε, πως η δική µας αλήθεια είναι σπέρμα ζωής και όχι θανάτου. Αυτό είναι το μόνο στοιχείο, όπου βρίσκει ή δεν βρίσκει η αλήθεια μας την κύρωσή της από τα πράματα. Η αλήθεια που γίνεται σπέρμα ζωής και όχι θανάτου για τους περισσότερους, είναι εκείνη που έχει τέτοιαν ανταπόκριση µε τις ανάγκες και τις συνθήκες ζωής, µε τους όρους, την αντικειμενική υπόσταση και τη ροή των πραγμάτων, ώστε αληθινά δίνει εκείνο που υπόσχεται. Ζωντανό, άρα αληθινό, είναι το σπέρμα που βλασταίνει. Το μόνο κριτήριο της αλήθειας είναι η πράξη. Μπορούμε όμως αυτό να το ξέρουμε από πριν; Όπως στη γνώση του φυσικού κόσμου το μόνο κριτήριο είναι η κύρωση από την πράξη, έτσι και στη γνώση του ιστορικού κόσμου. Η κύρωση της ιστορικής γνώσης δεν είν’ άλλη καμιά παρά η ίδια η ζωή, η ιστορική δικαίωση.

Οι κοσμοθεωρίες και οι βιοθεωρίες δεν είναι συστήματα εξήγησης, είναι κίνητρα ζωής, όργανα για το ανέβασµά της, για τη διατήρηση ή την αλλαγή. Όποια θεωρία ανταποκρίνεται πληρέστερα στις αντικειμενικές κινητήριες δυνάμεις της πραγματικότητας, αυτή είναι η κάθε φορά σωστή θεωρία. Και οι άνθρωποι, που δημιουργούν και αποδέχονται και υποστηρίζουν μια θεωρία, τούτο πρέπει προπάντων να νοιάζονται, την πληρέστερη ανταπόκρισή της στις αντικειμενικές ζωντανές δυναμικότητες, το όσο μπορεί πιο πολύπλευρο και πιο κοντινό πλησίασμα στη φυσική ή την κοινωνική πραγματικότητα, την κατανόηση και τη συμμόρφωση προς τη νομοτέλεια που την κυβερνά. Τότες το περιεχόμενό της γίνεται αληθινό σπέρμα ζωής».

Σήμερα, η αστική τάξη και ο πολιτικός κόσμος της Ελλάδας, προβάλλουν τη δική τους πρόταση. Είναι «ρεαλιστική», αλλά βουλιάζει τη χώρα και διαλύει την κοινωνία. Μάλιστα, όσα εξαγγέλλουν και εφαρμόζουν δεν πρόκειται να οδηγήσουν στην προτεραία «ισορροπία», αλλά σε πολύ χειρότερες καταστάσεις και μεγάλες καταστροφές.

Το δικό μας «Ναι στη ζωή» οφείλει να είναι μια πρόταση που να απελευθερώνει, να κινητοποιεί δυνάμεις και δυνατότητες, ώστε ο λαός, η κοινωνία, η χώρα, το νεοελληνικό έθνος να μπορούν να υπάρχουν. Αλλά και να είναι και παράγοντας προόδου, ειρήνης και αλληλεγγύης στην περιοχή και τον Κόσμο. Μια πρόταση, αληθινό σπέρμα ζωής θα ήταν η Διέξοδος της χώρας από τη σημερινή κατάσταση τέλματος και διάλυσης. Με τον λαό χειραφετημένο και πρωταγωνιστή. Για αυτό, στην παρούσα στιγμή το «Ναι στην ζωή» συμπληρώνεται και εκφράζεται από το «Ναι στη διέξοδο» και το «Ναι στη χειραφέτηση του λαού».

 

Η κριτική

Η κριτική που μας ασκήθηκε, όχι χωρίς βάση, ξεκινούσε από τη θέση ότι η έκφραση «Ναι στην ζωή» είναι πολύ γενικόλογη και αφήνει περιθώρια πολλών ερμηνειών κατά το δοκούν. Θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από οποιονδήποτε.

Η πολιτική –ακόμα και στις πιο ποιοτικές στιγμές και στην ουσία της– είναι μια μορφή διαμεσολάβησης. Το «Ναι στην ζωή» δεν μπορεί πράγματι να αφήνεται έτσι, σαν να μην υπάρχει η ανάγκη μιας διαμεσολάβησης πολιτικής. Η επίλυση του κεντρικού προβλήματος μπορεί να έρθει διαμέσου της πολιτικής, η οποία ανιχνεύει όρους και πραγματοποιεί αλλαγές απαραίτητες για να ανοίξουν δρόμοι μετασχηματισμού. Για να φτάσουμε εκεί, χρειάζονται ιδεολογικές, πνευματικές, θεωρητικές προϋποθέσεις. Δεν οδηγηθήκαμε εδώ μόνο από «κακές πολιτικές», αλλά και από ελλείψεις σε όλες τις παραπάνω προϋποθέσεις. Επομένως, η πολιτική για να γίνει πραγματική διαμεσολάβηση πρέπει να καλύπτει προϋποθέσεις κι όχι να εξαγγέλλεται.

Μια τέτοια πολιτική σήμερα πρέπει να διαχωρίσει τη θέση της από τον «μετωπισμό». Αυτός, αναπαράγει την λογική μιας αυτόκλητης «πρωτοπορίας» η οποία έχει το δικαίωμα να χειρίζεται όλους τους άλλους όπως θέλει. Προωθεί τη χρησιμοποίηση οποιουδήποτε μέσου που κάθε φορά μπορεί να χρησιμοποιηθεί, ώστε να συγκεντρωθούν δυνάμεις γύρω από μια πρόταση και τελικά από έναν οργανισμό. Μπορεί να καμουφλάρεται πίσω από εύηχες λέξεις και σλόγκαν, αδιαφορώντας αν απομακρύνεται από προτάσεις ουσίας και νοήματος.

Μια συνολική και συνεκτική πρόταση σήμερα δεν υπάρχει. Πρέπει να διαμορφωθεί, να οικοδομηθεί. Δεν φτάνει σήμερα ο γενικόλογος ισχυρισμός ότι «θα βρεθεί», οφείλουμε να ανακαλύψουμε τον τρόπο με τον οποίο θα βρεθεί, να προτείνουμε μια μέθοδο, μια αφετηρία. Αυτό είναι το ζητούμενο στο οποίο καλείται ο καθένας να συμβάλλει. Ο Δρόμος, ως βήμα και εγχείρημα, θα συμβάλλει με όλες του τις δυνάμεις σε αυτή την κατεύθυνση.

https://www.e-dromos.gr/na-xtisoume-to-diko-mas-nai-sti-zoi/

Tagged : /

Ελλάδα 2017: Πώς θα χτίσουμε το «ναι στην ζωή»; – Άρθρο στο Δρόμο (φ.381 – 11/11/2017)

Αίτημα ουσίας και νοήματος

Κείμενα: Ρούντι Ρινάλντι

 

1. Το ζήτημα των ζητημάτων

Με βάση όσα συμβαίνουν και βιώνουμε εδώ και οκτώ χρόνια με οδυνηρό τρόπο, τίθεται ένα απολύτως καίριο και κρίσιμο ερώτημα: Υπάρχει άλλος δρόμος, υπάρχει εναλλακτική διεξόδου και ύπαρξης της χώρας, της κοινωνίας, του λαού; Κι αν δεν υπάρχει, μπορεί να διανοιχθεί και με ποιο τρόπο;

Η αστική απάντηση είναι σαφής. Όχι, δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει. Ο ρεαλισμός απαιτεί να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα, να εφαρμόσουμε στο ακέραιο τον «οδικό χάρτη» μνημονίων και μεταρρυθμίσεων (με η χωρίς κοινωνική ευαισθησία), διοχετεύοντας προς ανώδυνα πλαίσια την αναπόφευκτη αντίδραση των υποτελών στρωμάτων της κοινωνίας.

Σε αυτά τα δεδομένα, εκείνα που επιτρέπονται είναι μόνο ένα ελεγχόμενο κοινοβουλευτικό παιχνίδι (έστω και ως καρικατούρα κοινοβουλευτισμού), μια άγρια μάχη επικράτησης σε διάφορους τομείς ανάμεσα σε ισχυρές ομάδες, φατρίες και καρτέλ και προπάντων η υλοποίηση όσων ζητούν τα μεγάλα υπερατλαντικά και ευρωπαϊκά αφεντικά.

Το αποτέλεσμα αυτού του πλαισίου είναι τριπλό:

Α) Οικονομικός στραγγαλισμός και φτωχοποίηση της πλειονότητας του πληθυσμού. Αποδιάρθρωση του παραγωγικού ιστού, βίαιη αρπαγή και αναδιανομή του πλούτου. Στραγγαλισμός της ίδιας της χώρας με την κατάλυση της κυριαρχίας της, τη μετατροπή της σε σύγχρονη αποικία.

Β) Στραγγαλισμένη η χώρα σέρνεται στο παζάρι των ληστών: στα επικίνδυνα γεωπολιτικά παιχνίδια. Ο πόλεμος στην Μέση Ανατολή, οι προκλήσεις της Τουρκίας σε Αιγαίο, Θράκη και Κύπρο, το Προσφυγικό, καθώς και το σύρσιμο στις απαιτήσεις ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, εκθέτουν την χώρα. Την αφήνουν απροστάτευτη απέναντι σε απειλές που μεγεθύνονται εκθετικά από την έλλειψη στοιχειώδους προετοιμασίας της κοινωνίας απέναντι στους κινδύνους που εγκυμονούν.

Γ) Διάλυση και αποσύνθεση της κοινωνίας. Μέσα από το συστηματικό γκρέμισμα κάθε ελπίδας και οράματος, κυριαρχούν οι διαιρετικές πολιτικές, η διάδοση «μεταμοντέρνων σχημάτων» άκρατου υποκειμενισμού, οι μικροεμφύλιοι της συμφοράς για κάθε θέμα. Απώτερος στόχος, η κάμψη κάθε πνεύματος αντίστασης και φυσικά ο εξανδραποδισμός ολόκληρου του λαού.

Η απάντηση του ζητήματος των ζητημάτων (άλλος δρόμος, άλλη εναλλακτική διεξόδου) περνά μέσα από την απάντηση και των τριών παραμέτρων που έχουν ήδη δρομολογηθεί και εν πολλοίς δημιουργηθεί. Το «ναι στην ζωή» στην Ελλάδα του 2017 περνά μέσα από την προσπάθεια να δοθούν απαντήσεις και στα τρία αυτά επίπεδα, μέσα από μια σύνθετη διαδικασία ενεργοποίησης και υποκειμενοποίησης η οποία θα αναμετρηθεί με το πολιτικό σύστημα και το εποικοδόμημά του που στηρίζεται σε αυτήν την άθλια βάση.

Η αναγνώριση του προβλήματος, η σωστή κατανόησή του, είναι η μόνη οδός για να βρεθεί και η λύση του.

 

 

 

2 «Ναι στη ζωή» σε συνθήκες κατεδαφιστικής κρίσης

Η Ελλάδα παραμένει προχωρημένο παράδειγμα πειραματισμών, αλλά και ενδιαφέρον πεδίο απαντήσεων και σύγχρονων κινημάτων. Αντιμετωπίζει οικονομικό στραγγαλισμό, βρίσκεται στη δίνη γεωπολιτικών ανακατατάξεων, ενώ η κοινωνία της δεν είναι αυτή που προσιδιάζει σε μια καθυστερημένη χώρα.

Σε αυτήν κυριαρχούν όλα τα ιδεολογήματα του μετανεωτερικού κόσμου και τα διλλήματα που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος άνθρωπος στις καπιταλιστικά αναπτυγμένες χώρες. Η απάντηση στο τριπλό πλέγμα που περιγράφηκε πριν, μπορεί να τοποθετήσει ένα νέο πολιτικό κίνημα κοινωνικής χειραφέτησης σε μια θέση εμπροσθοφυλακής, σε κατάσταση σημαντική σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Αυτή η δυνατότητα δεν έχει αποκλειστεί, είναι πάντα στην επικαιρότητα.

Το «ναι στην ζωή, ναι στην διέξοδο της χώρας» πρέπει να χτιστεί από την αρχή, με νέα ποιοτικά υλικά, με συμπεράσματα από την προηγούμενη φάση. Αλλά και με διεύρυνση της έννοιας του πολιτικού με τρόπο τέτοιο που να αγκαλιάζει φάσματα και περιοχές που μέχρι τώρα έμεναν στο περιθώριο.

Ζούμε σε συνθήκες κατεδαφιστικής κρίσης που αγκαλιάζει όλες τις πλευρές της ζωής. Μέσα στην παγκόσμια αναταραχή, βιώνουμε τη διάλυση της οικονομικής ισορροπίας που οδηγεί σε μακρά γεωπολιτική ανισορροπία και αποσταθεροποίηση, ενώ η ίδια η κοινωνική και ανθρώπινη νοηματοδότηση επηρεάζεται από μετανεωτερικές ιδεολογίες. Οδηγούμαστε σε παγκόσμια καθολική κρίση που δεν «μαζεύεται» με οικονομικό τρόπο. Απαιτεί πιο καθολικές απαντήσεις. Ούτε οικονομικές, ούτε στενά πολιτικές (δηλαδή ποιος θα έχει την εξουσία) λύσεις. Γιατί, ας πούμε πως κάποιος μη συστημικός έχει την πολιτική εξουσία, τι θα κάνει, προς τα πού θα βαδίσει, που θα στηριχθεί, σε ποιο πρόγραμμα και σχέδιο, με ποιες κινητήριες δυνάμεις, συμμάχους κ.λπ. Να γιατί το πρόβλημα είναι πιο σύνθετο και πιο γενικευμένο. Καθολικές λύσεις σημαίνει μαζί με την κοινωνία, τη συντριπτική πλειοψηφία της, με συνεννόηση σε περιφερειακό και διεθνικό επίπεδο.

Η κατεδαφιστική καθολική κρίση του συστήματος μπορεί να έχει και μια πλευρά που οφείλουμε να αδράξουμε ως άλλη κοινωνική δυνατότητα. Ως έναυσμα μετάβασης σε μια άλλη εποχή. Μεταβατική, που αποκλείεται να επιστρέψει στην προτεραία κατάσταση και ρύθμιση. Το ίδιο το σύστημα δεν μπορεί να αγνοήσει την κρίση του και δεν μπορεί να εγγυηθεί επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση. Εξ άλλου, και η μετανεωτερική κατάσταση είναι μια μορφή άρνησης της προτεραίας κατάστασης των μεγάλων αφηγήσεων της ίδιας της αστικής τάξης. Άρα, βρισκόμαστε σε μια διαδικασία μετάβασης από τον γερασμένο και βαριά πάσχοντα καπιταλισμό σε κάτι άλλο. Αν τοποθετήσουμε τον εαυτό μας στο αίτημα μιας μακράς πορείας, μιας μακράς μετάβασης στον σοσιαλισμό, ως άνθρωποι, λαοί, κινήματα που θέτουν τον εαυτό τους μέσα σε αυτή την ιστορική κίνηση, τότε μπορεί να επιτευχθεί μια μεγάλη στροφή στην ανθρώπινη ιστορία, να βγούμε από την φάση της αντεπανάστασης, να αλλάξουν οι παγκόσμιοι συσχετισμοί με την ανάδειξη ενός νέου παγκόσμιου κινήματος κοινωνικής χειραφέτησης. Η Ελλάδα, το κίνημά της, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί να ξαναβρεί το νήμα ως αιχμή ή σημείο αιχμής γι αυτήν τη μετάβαση.

Το «ναι στην ζωή» στην Ελλάδα του 2017 δεν είναι αποκομμένο από ό,τι συμβαίνει στον κόσμο και δεν μπορεί να βρεθεί με λύσεις ευκολίας και με κατάργηση των δύο από τα τρία επίπεδα που συνθέτουν το όλο πρόβλημα. Η πραγματικότητα επιβεβαιώνει ότι μπαίνουν πιο σύνθετα προβλήματα. Δεν μπορείς να προχωρήσεις χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι. Δεν ανατάσσεται ο λαϊκός παράγοντας χωρίς την απάντηση των καίριων τριών ζητημάτων που τονίστηκαν. Απαιτούνται μάλιστα ειδικοί τρόποι ώστε να υπάρχει μια νέα αξιοπιστία και πρέπει να εφευρεθούν θεωρητικά και πρακτικά. Αυτές οι απαιτήσεις είναι καλοδεχούμενες και κυοφορούν όρους απάντησής τους. Οι εύκολες λύσεις έχουν σχολάσει. Όποιος παραμένει στην περιοχή τους, απλώς σπαταλιέται…

 

 

 

3 Η αναγκαία ανάταξη

Τεχνοπολιτική και διεύρυνση του πολιτικού

Αν κάποιος ενδιαφέρεται πραγματικά για τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού κινήματος κοινωνικής απελευθέρωσης, δεν μπορεί παρά να ξεκινά πάντα από την κατάσταση της λαϊκής διαθεσιμότητας, από την κατάσταση πνευμάτων μέσα στα υποτελή στρώματα της κοινωνίας. Αν δεν ενδιαφέρεται για ένα τέτοιο κίνημα, μπορεί κάλλιστα να μελετά τις δημοσκοπήσεις και να ποντάρει σε εκλογικά ποσοστά, αλλά αυτός είναι ένας συμβατός με το σύστημα προσανατολισμός. Το ζητούμενο είναι άλλο, γι αυτό και επιλέγουμε να θέσουμε στο επίκεντρο την ανάταξη της λαϊκής διαθεσιμότητας. Ξεκινάμε από κει, όχι σαν σύμβουλοι ψυχικής στήριξης, αλλά γιατί εκεί βρίσκεται ένα από τα σημαντικότερα «κλειδιά».

Υπάρχει μια διάκριση ανάμεσα στην τεχνοπολιτική, τη χειραγώγηση που αυτή επιδιώκει και σε μια πολιτική απελευθέρωσης και χειραφέτησης των ανθρώπων. Αν δεν ξεκινήσουμε από αυτή τη διάκριση και δεν ξανακερδηθεί η εμπιστοσύνη των ανθρώπων στη δική τους πράξη, δεν είναι δυνατόν να αναστηλωθεί το ηθικό και να επουλωθεί το τραύμα που έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια. Είναι, επομένως, αναγκαία μια διεύρυνση του πολιτικού, να γίνει πλατύτερο και βαθύτερο επί της ουσίας, να αποσπαστεί από τα όρια και τα πλαίσια της τεχνοπολιτικής (γκάλοπ, ποσοστά, ΜΜΕ, διαφημιστικά προϊόντα και συνθήματα μιας χρήσης, πόλεμος διαδικτύου κ.λπ.). Η οικοδόμηση του νέου συλλογικού δεν μπορεί να γίνει απλά στο έδαφος της πολιτικής όπως την γνωρίζουμε σήμερα. Η πολιτική πρέπει να εμπλουτιστεί με καινούργια στοιχεία, να συμπεριλάβει κι άλλα πεδία.

Για να γίνει κατανοητό το θέμα που θίγουμε, τα τελευταία οκτώ χρόνια των μνημονίων, έχουν ειπωθεί σχεδόν τα πάντα και έχουν χρησιμοποιηθεί όλα τα συνθήματα. Δεν ειπώθηκε μόνο το «σκίσιμο των μνημονίων» και η κατάργησή τους με ένα νόμο, ειπώθηκαν πολλά για μέτωπα, ανατροπές, ευρω-εξόδους και επιστροφή στην δραχμή, για τα «Όχι» και ποιος τα εκφράζει. Προωθήθηκαν και συγκεκριμένες πλατφόρμες – προτάσεις απάντησης του οικονομικού προβλήματος της χώρας. Φτιάχτηκαν νέα κόμματα, εκκολάφθηκαν αρχηγοί, αλλά η κατιούσα της λαϊκής δυναμικής δεν αντιστράφηκε. Η συγκυρία δείχνει ότι είναι σχετικά αδύναμες οποιεσδήποτε πλατφόρμες σε πολιτικό επίπεδο.

Γιατί; Διότι η συγκυρία οδήγησε σε μια κατάρρευση, απογοήτευση, κάμψη των ελπίδων και συνολικά του οικοδομήματος εντός του οποίου υπήρχε ο καθένας και ο εαυτός του. Στη θέση αυτού του οικοδομήματος, αναδύονται όψεις του σκληρού σκηνικού που δεν είχε συνειδητοποιηθεί ότι μπορεί να προκύψει. Περίκλειστο και σκοτεινό σκηνικό, που δεν μπορεί να αλλάξει μέσω της υπαρκτής, στενής πολιτικής διαδικασίας.

Πλάι σε αυτή την κατάρρευση, υπάρχει και μια μορφή παλινδρόμησης. Ό,τι κατακτήθηκε και όσα βήματα έγιναν σε επίπεδο συλλογικότητας, γνώσης, πρακτικών, δεν υποχωρούν απλώς. Ο κόσμος τείνει να επιστρέψει σε ιδεολογικά και θεωρησιακά σχήματα που ίσχυαν πριν το 2010. Μέσω κυρίως μιας αναδίπλωσης σε εμμονές και πρότερα σχήματα. Η στροφή προς τον Μητσοτάκη και μια αναβίωση του πασοκισμού (του «αυθεντικού», γιατί υπάρχει βέβαια και ο κυβερνών), όποια έκταση κι αν έχουν, πιστοποιούν αυτήν την παλινδρόμηση. Στις όποιες μαχόμενες δυνάμεις της αριστεράς, αυτό μεταφράζεται σε περισσότερο περίκλειστα σχήματα, σεχταρισμό και δογματισμό.

Η παλινδρόμηση για την οποία κάνουμε λόγο, αντιτίθεται στα μετέωρα βήματα που έγιναν στο πρόσφατο παρελθόν. Μετέωρα γιατί δεν έγιναν κάτω από μια εμπεδωμένη νοοτροπία χειραφέτησης. Οι παλιές βεβαιότητες έπρεπε να καλυφθούν από νέες που δεν ήρθαν, και δεν υπήρξε μια κουλτούρα αναζήτησης μετά την ήττα των παλιών βεβαιοτήτων. Η χειραφέτηση είναι δύσκολο έργο και έχει πλευρές αρκετά προσωπικές, βιωματικές που αρκετές φορές, μετά από στροφές και ήττες φανερώνουν την πολιτική ως αυτοβασανισμό.

Παράλληλα, η πολλαπλή ήττα αυταπατών και προσπαθειών, οδηγεί σε μια ματαίωση που τροφοδοτεί προσωπικές αντιδράσεις με ιδιόμορφα χαρακτηριστικά. Η συγκυρία οδηγεί σε μια συμπλεγματική συμπεριφορά και αντίληψη του εαυτού ως αδύναμου, προδομένου, συρρικνωμένου. Η εποχή μας, όμως, και το «ναι στην ζωή» απαιτούν έναν πιο πλούσιο εαυτό που να είναι σε θέση να υπερβεί το προβαλλόμενο μοντέλο ενός ατόμου επαρμένου, περίκλειστου σε έναν νοσηρό εγωιστικό πυρήνα. Η απελευθέρωση του ατόμου από αυτόν τον ατομισμό θα οδηγούσε σε μια πιο υψηλή σε ποιότητα και περιεχόμενο ατομικότητα. Άτομο και συλλογικότητα, πρέπει να αναπτυχθούν και τα δύο. Η πνευματική ανάπτυξη και των δύο είναι καθοριστικής σημασίας ζήτημα. Εδώ πρέπει να εδράζεται η διεύρυνση του πολιτικού ως δράσης, ποιότητας και πλαισίου θεματολογίας και ιεραρχήσεων.

Η συγκυρία οδηγεί και σε πολλαπλή θραυσματοποίηση. Το δυνάμει ενιαίο υποκείμενο έχει θραυστεί κοινωνικά και πολιτικά. Με μια έννοια, οι περισσότεροι έχουν ξεκόψει από ενοποιητικές διαδικασίες και τελούν σε σύγχυση. Ο κατακερματισμός φθάνει στο έσχατο σημείο του και διαπερνά και όσους συμμετέχουν σε συλλογικότητες της αριστεράς που υποτίθεται ότι έχουν πιο αυστηρές «οριοθετήσεις». Ακόμα και εκεί, οι δεσμοί είναι πιο ανίσχυροι από πριν.

Η πολιτική πάντα αποσκοπούσε σε διαδικασίες ενοποίησης. Το πεδίο ενοποίησης σήμερα δεν είναι το πεδίο της στενής πολιτικής. Δεν επαρκεί. Αναγκαστικά πρέπει να περάσουμε από βαθύτερα επίπεδα σχετικά με έννοιες όπως οργάνωση, λαός, κινήματα, μαχόμενος άνθρωπος, συλλογικότητα.

Αυτά τα ζητήματα δεν μπορούν να προσπεραστούν ούτε να θεωρηθούν εκτός πολιτικής ατζέντας. Ίσα ίσα, το ακριβώς αντίθετο χρειάζεται. Αναγκαία μέθοδος: να ακούμε τον άλλο άνθρωπο, ακόμα και τη σιωπή του, να μην τον βομβαρδίζουμε με τις «αλήθειες» μας. Πρώτα απ’ όλα, να μάθουμε να ακούμε και να καταλαβαίνουμε. Αυτό είναι πιο απελευθερωτικό από αυτά που νομίζαμε…

https://www.e-dromos.gr/ellada-2017-pos-ua-xtisoume-to-nai-sti-zoi/

Tagged : /

Μέρες Ιεράς Συμμαχίας στην Ευρώπη – Άρθρο στο Δρόμο (φ.380 – 4/11/2017)

Η περίπτωση της Καταλονίας επιβεβαιώνει τον αντιδημοκρατικό κατήφορο της γερμανικής Ε.Ε.

 

Ετούτο το διάστημα οι αριστερές δυνάμεις νοσταλγικά θέλουν να θυμούνται μεγάλες και ένδοξες μέρες, και ιδιαίτερα τη Ρωσική Επανάσταση. Και τιμούν επετείους με τρία βασικά χαρακτηριστικά: 1) απουσία καίριων και κρίσιμων συμπερασμάτων, 2) αμηχανία και απουσία πρότασης για το σήμερα, με βαθιά ανεπάρκεια κατανόησης, 3) δηλώσεις του τύπου ακόμα κι αν χάσαμε θα νικήσουμε, θα έρθει κάποτε ο τρίτος γύρος, θα επαναληφθεί ο Οκτώβρης…

Κι όμως, τούτες τις μέρες είναι και μια άλλη επέτειος, λιγότερο γνωστή. Στις 1 Νοέμβρη του 1814 συνερχόταν το συνέδριο της Βιέννης, όπου οι μοναρχικές δυναστικές αντιδραστικές δυνάμεις της Ευρώπης δημιουργούσαν την Ιερά Συμμαχία για να καταπνίξουν το κύμα δημοκρατισμού και επαναστάσεων που είχε συνταράξει έως τότε τον ευρωπαϊκό χώρο. Μόλις είχαν τελειώσει οι ναπολεόντειοι πόλεμοι και μια περίοδος παλινόρθωσης του παλιού καθεστώτος είχε μπει στην ημερήσια διάταξη. Αυστρία, Ρωσία, Αγγλία, καθώς και η ηττημένη Γαλλία, μαζί με όλες τις μοναρχικές δυνάμεις, σχεδίασαν τον χάρτη της Ευρώπης και καταδίωξαν κάθε προοδευτική δημοκρατική φωνή στην Ευρώπη. Πρωταγωνιστικό ρόλο είχαν ο υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας κόμης Κάσλρι, ο καγκελάριος της Αυστρίας πρίγκιπας Μέτερνιχ, ο οποίος και προήδρευσε του συνεδρίου, και ο υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας Ταλεϊράνδος.

 

Η νέα εποχή Μέτερνιχ

Σε σχολικά εγχειρίδια διαβάζουμε: «Η εποχή Μέτερνιχ. Στο Συνέδριο της Βιέννης κυρίαρχη προσωπικότητα αναδείχθηκε ο Μέτερνιχ, ανυποχώρητος υποστηρικτής της μοναρχικής εξουσίας και νομιμότητας και της σταθερότητας. Αν και Αυστριακός στην καταγωγή, πίστευε πως ήταν πρώτα από όλα Ευρωπαίος και πως την ιδέα της Ευρώπης στήριζε και προωθούσε. Ήταν εχθρός των εθνικών κινημάτων και των εθνικών κρατών, επειδή απειλούσαν τη συνοχή της πολύγλωσσης και πολύδοξης αυτοκρατορίας των Αψβούργων, η οποία “στέγαζε” Γερμανούς, Πολωνούς, Μαγυάρους, Νοτιοσλάβους, Σλοβένους, Τσέχους κ.ά., και υπονόμευαν το όραμα της ευρωπαϊκής ενότητας. Ήταν επίσης εχθρός της δημοκρατίας και των ριζοσπαστικών αλλαγών. Ο Μέτερνιχ, ο Κάσλρι και ο Ταλεϊράνδος επιδίωκαν να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για τη διατήρηση μόνιμης ισορροπίας ισχύος στην Ευρώπη, για την αποφυγή της κυριαρχίας μιας μεγάλης δύναμης, όπως αυτή της Γαλλίας του Ναπολέοντα».

Η σημερινή Ευρώπη τραντάζεται από μια διαρκή κρίση. Που δεν είναι κυρίως οικονομική – έχει κι άλλες ισχυρές παραμέτρους: κοινωνική, γεωπολιτική, ιστορική, δημοκρατίας, πολιτική. Ο κορσές της Ευρωπαϊκής Ένωσης παίρνει ολοένα και πιο αντιδραστικά χαρακτηριστικά, μετατρέπεται σε πολιορκητικό κριό και όργανο επιβολής των ισχυρών (εν προκειμένω της Γερμανίας των Μέρκελ-Σόιμπλε) και κυματοθραύστη κάθε απόπειρας απεγκλωβισμού από τα ισχυρά δίκτυα που έχει δημιουργήσει. Το οικοδόμημα αυτό έχει να αντιμετωπίσει δύο κατηγορίες προκλήσεων και αμφισβητήσεων. Φυγόκεντρες δυνάμεις όπως το βρετανικό Brexit, καθώς και έντονες λαϊκές διαμαρτυρίες που παίρνουν διαφορετικά πρόσημα: δημοκρατικά, αριστερά στον ευρωπαϊκό Νότο (Ελλάδα, Ισπανία, δημοψήφισμα στην Ιταλία), δεξιά και ακροδεξιά στην κεντρική Ευρώπη.

Η απάντηση σε αυτές τις προκλήσεις φάνηκε προς στιγμήν να είναι η δημιουργία ενός Διευθυντηρίου που θα αποτελείτο από δύο βασικές δυνάμεις (Γερμανία και Γαλλία) και δύο «τραυματισμένες» μεν αλλά μεγάλες και ισχυρές χώρες του Νότου (Ιταλία και Ισπανία). Το σχέδιο αυτό της Μέρκελ είχε μπροστά του το σκόπελο των γερμανικών εκλογών, που τον αντιμετωπίζει με παζαρέματα για να συγκροτήσει την ομοσπονδιακή κυβέρνηση και αμέσως μετά να βρει κοινή γλώσσα με τους υπόλοιπους του κουαρτέτου, ώστε να προχωρήσουν στην αντιμετώπιση μιας νέας πραγματικότητας (σχέσεις με ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, αντιμετώπιση των αμφισβητήσεων στο εσωτερικό, οικοδόμηση της Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων κόκ).

 

Σιδερένια φτέρνα

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ξεπροβάλλει ορμητικά και η καταλανική κρίση. Μια κρίση που τραντάζει την Ισπανία, και μαζί της ολόκληρη την Ευρώπη. Οι απαντήσεις του ισπανικού κράτους στην απαίτηση της Καταλονίας για ανεξαρτησία είναι σκληρές και άμεσες. Μη αναγνώριση του δημοψηφίσματος, άγρια αστυνομική καταστολή με 900 τραυματίες, τελεσίγραφα προς τις καταλανικές αρχές, διαγγέλματα του βασιλιά Φιλίππου, μετακινήσεις στρατιωτικών μονάδων, ενεργοποίηση του άρθρου 155 που καταλύει όλες τις αρχές της Καταλονίας, φυλάκιση των μελών της καταλανικής κυβέρνησης, αίτημα για ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης του Πουτζδεμόν που έχει καταφύγει στο Βέλγιο. Παράλληλα, έχουν αρχίσει οι διώξεις σε όλες τις δημοκρατικές ριζοσπαστικές δυνάμεις του καταλανικού κινήματος.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι στο πλευρό της Ισπανίας, δεν φαίνεται διόλου να κάνει την επιλογή να υιοθετήσει την πλούσια τάχα Καταλονία σαν μια ανεπτυγμένη περιφέρεια κι άρα να υποστηρίξει την ανεξαρτησία της. Έτσι ο όρος της ισπανικής κυβέρνησης για «συντριβή της στάσης» στην Καταλονία, πρέπει να λειτουργήσει ως φόβητρο και παράδειγμα για οποιονδήποτε θελήσει διαφορετική πορεία μέσα στο ευρωπαϊκό χώρο. Σπάσαμε την σπονδυλική στήλη της Κύπρου, υποτάξαμε την Ελλάδα, ευνουχίσαμε τους Podemos και τώρα συντρίβουμε τους Καταλανούς. Να δούμε ποιος έχει σειρά…

Αυτήν την επίδειξη δύναμης, φρονηματισμού και καταστολής (η οποία αναδεικνύει ακόμα πιο ψηλά τα «ευρωπαϊκά ιδεώδη και αξίες», που εμβαπτίζονται στις αξίες του μοναρχισμού και του φρανκισμού, που τις εφαρμόζει ένας Ραχόι, δεξιός νεοφιλελεύθερος που μετά βίας και με στήριξη των σοσιαλιστών σχημάτισε κυβέρνηση) μοιάζει να μην την παίρνει είδηση μια ευρωπαιόπληκτη ή νοσταλγική αριστερά. Ενδοαστικές αντιθέσεις βλέπει απλά ο Ριζοσπάστης, χωρίς να σπαζοκεφαλιάζει και πολύ. Λύση στα πλαίσια μιας δημοκρατικής ομόσπονδης Ισπανίας ευαγγελίζονται αριστεροί που δεν μπορούν τις «αποσχίσεις». Εξάλλου τώρα έχουμε τις εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια από την Οχτωβριανή Επανάσταση, και βεβαίως την προετοιμασία για τις εκλογές που έρχονται…

Στην περίπτωση της Καταλονίας είχαμε μια κυβέρνηση που δεν ήταν επαναστατική, αλλά δημοκρατικά εκλεγμένη. Ο Πουτζδεμόν δεν είναι ούτε Μαδούρο, ούτε Σαντάμ. Δεν υπάρχει όμως άσυλο, όχι απλά για τους μετανάστες, αλλά ούτε γι’ αυτούς που θέλουν ανεξαρτησία.

 

Το πιθάρι

Για την ιστορία πάντως, η Ιερά Συμμαχία γκρεμίστηκε ουσιαστικά από τις αντιθέσεις που αντιπαρέθεταν τις δυνάμεις που τη συγκρότησαν, αλλά και από ένα δημοκρατικό επαναστατικό κύμα που σάρωσε την Ευρώπη το 1848. Τότε ο Μέτερνιχ, γεροντάκι, κρύφθηκε σε ένα μεγάλο πιθάρι που φορτώθηκε σε μια άμαξα, καταφεύγοντας στο Λονδίνο. Μόνο σαν έφτασε εκεί βγήκε από το πιθάρι… Δεν χρειάστηκε να βγει κανένα ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψής του.

Ο λαός της Καταλονίας, που βρίσκεται στον κλοιό της νέας Ιεράς Συμμαχίας, έχει ανάγκη τη συμπαράστασή μας.

https://www.e-dromos.gr/meres-ieris-symmaxias-stin-evropi/

Tagged : / /