«Ούτε αισιοδοξία, ούτε απαισιοδοξία, δικαιοσύνη» – Μέχρι τότε καμιά ειρήνη, η σιωπή μας δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρά υπόκωφη οργή

 

Την στιγμή που ψάχνουν στο υπέδαφος για υδρογονάνθρακες σε Αιγαίο, Ιόνιο και Κρητικό πέλαγος και στα «οικόπεδα» της Κύπρου, στον εναέριο χώρο πληθαίνουν οι τουρκικές παραβιάσεις και την ίδια στιγμή η μνημονιακή Ελλάς αποκτά «διαστημική» υπηρεσία υπό τον κ. Παππά, προετοιμαζόμενη για την «καθαρή έξοδο». Όμως επί της ελληνικής γης, εντός της ελληνικής κοινωνίας, τι άραγε συμβαίνει; Τι σημαντικό έγινε την χρονιά που πέρασε και τι μας περιμένει, ή τι περιμένουμε –αν περιμένουμε κάτι– από το 2018; Το ερώτημα θα μπορούσε να διατυπωθεί και διαφορετικά: υπάρχει κάτι ενδιαφέρον που να έγινε σε οποιοδήποτε τομέα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής που να χρωματίζει και να σημαδεύει την χρονιά που πέρασε;

Η απάντηση δεν είναι εύκολη και συναρτάται από την πλευρά που βλέπει κανείς τα πράγματα. Όμως δεν υπάρχει ένα γεγονός που όλοι άσχετα από την οπτική που έχει ο καθένας να το αξιολογούν ως το σημαντικότερο.

Η κυβέρνηση μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι το εύκολο κλείσιμο της τρίτης αξιολόγησης και η επικείμενη έξοδος από το μνημόνιο και να προσπαθεί να καλύψει την φθορά της. Η αντιπολίτευση να κορδώνεται για τις 12 μονάδες διαφορά που έχει και με το «είμαστε έτοιμοι» του πρόσφατου συνεδρίου της να καλύπτει κι αυτή το γεγονός ότι δεν έχει δημιουργήσει ένα ορμητικό ρεύμα υπέρ της. Το ΠΑΣΟΚ με το «ξαναρχόμαστε» ως «Κίνημα αλλαγής», μπορεί να ισχυρίζεται ότι κούτσα-κούτσα ίσως αναδειχθεί τρίτη πολιτική δύναμη και ολίγον ρυθμιστής της κατάστασης. Το ΚΚΕ μετά το 20ό συνέδριό του, μπορεί να σταθεροποιείται και να ευελπιστεί ότι κάτι μπορεί να «τσιμπήσει» σε ποσοστά. Η Χρυσή Αυγή μετά από μια «κοιλιά» που έκανε με την «κοινοβουλευτοποίησή» της, τώρα ξαναξεκινάει τους «ακτιβισμούς» της.

Από την άλλη πάλι η κυβέρνηση μπορεί να καυχιέται πως πήρε παράταση από τους ισχυρούς προστάτες «δανειστές», πως η χώρα αποκτά ιδιαίτερη σημασία ξανά, ήρθε ο Μακρόν στην Ελλάδα, ο Τραμπ δέχθηκε τον Τσίπρα στις ΗΠΑ, ήρθε και ο πολύς Ερντογάν και του απαντήσαμε. Ψηφίσαν και την νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου στα 15 έτη, τηλεφώνησαν στον Σουλτς να πάρει μέρος στην κυβέρνηση στην Γερμανία και ο Τσακαλώτος αναγνωρίζεται από το Politicon ως σπουδαίος ευρωπαίος πολιτικός. Πολιτικοκοινωνικά η κυβέρνηση αναγκάζεται σε ανοίγματα προς χώρους του μαύρου χρήματος και του λαθρεμπορίου, του τζόγου κ.λπ. Στήνει τα δικά της ΜΜΕ και πρωταγωνιστεί στον πόλεμο στο χώρο του Τύπου με άλλα συμφέροντα.

Κοινωνικά. Η φτωχοποίηση καλπάζει μαζί με τις φοροεπιδρομές παντός είδους. Τα προαπαιτούμενα των δανειστών-μνημονίων διαρκώς απομυζούν τους πολίτες και την χώρα ολόκληρη. Τώρα στήνεται η μεγάλη ληστεία της περιουσίας των πολιτών με τη φάμπρικα των πλειστηριασμών. Το 2018 θα είναι ιδιαίτερα δύσκολο. Οι «εργαζόμενοι» ζουν με 4-5 κατοστάρικα (όσοι δουλεύουν), ενώ ταυτόχρονα κάποιοι συνεχίζουν να πλουτίζουν. Με άλλα λόγια, το δίπολο φτώχεια-πλούτος μεγεθύνεται και γίνεται ολοένα και πιο ορατό στη μνημονιακή Ελλάδα, ενώ η κυβέρνηση ως νέα Φρειδερίκη μοιράζει ελεημοσύνη.

Η κοινωνία, όμως, κινδύνευσε και δοκιμάστηκε από φυσικές καταστροφές (φωτιές, σεισμούς, μόλυνση της θάλασσας και πλημμύρες) και είδε με τα μάτια της την αναλγησία, την ανικανότητα και τη διάλυση του κρατικού μηχανισμού. Όπως επίσης έγινε κατανοητό στα νησιά πως η έκρηξη του προσφυγικού είναι σχεδόν προγραμματισμένη και η συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας (σε βάρος της Ελλάδας) δημιουργεί ασφυκτικές διαστάσεις. Η γκετοποίηση και η εγκληματικότητα κάθε είδους διασταυρώνεται με την προώθηση μεγαλύτερων κατασταλτικών μηχανισμών.

Τέλος, η χώρα εμπλέκεται στην πολεμική μηχανή της Δύσης σε μια περιοχή όπου οι φλόγες του πολέμου μπορεί να έρθουν και από βορρά και από νοτιοανατολικά. Η επιθετικότητα της Τουρκίας αυξάνεται σε βάρος της Ελλάδας και με πολλαπλούς μοχλούς προωθεί μια ιδιαίτερη φινλανδοποίησή της.

Αυτές είναι οι επιτυχίες της μνημονιακής νεοαποικιακής Ελλάδας και του πολιτικού της κόσμου.

Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο

Ουσιαστικά αυτό που έχει το περισσότερο ενδιαφέρον είναι η συνεχιζόμενη υποστροφή και συστροφή της δυσαρέσκειας, του ριζοσπαστικού πνεύματος και της λαϊκής διαθεσιμότητας που εκδηλώθηκε στα χρόνια 2010-2012. Η καθοδική του πορεία συνεχίστηκε και κορυφώνεται από το τσάκισμα των αυταπατών και της ελπίδας ότι κάπου θα υπάρχει ένα τέρμα στον κατήφορο. Αυτός ο πάτος, που ποτέ δεν τον προσεγγίζουμε, δημιουργεί μια μονιμότητα και ένα πάγωμα κάθε σκέψης για κάτι καλύτερο για τον τόπο, την κοινωνία αλλά και τον καθένα ατομικά.

Αυτό το πάγωμα και η σιωπή της κοινωνίας απέναντι σε όσα της κάνουν και όσα γίνονται, είναι το πιο ενδιαφέρον στοιχείο. Το στοιχείο που θέλει εξήγηση αλλά και παρέμβαση για να αλλάξει και να τροποποιηθεί. Ο κορεσμός του κόσμου, προς την πολιτική γενικά (και το διαρκές της ψεύδος και τις πολιτικές περσόνες), προς τα μεγάλα λόγια (θα τα σκίσουμε εμείς αφού ο άλλος πρόδωσε), προς τον καταγγελτικό λόγο («έξω», «κάτω») είναι δικαιολογημένος και φυσιολογικός.

Η συνέχιση αυτής της κατάστασης δημιουργεί συστροφή, και η συστροφή τροφοδοτεί επιθετικό ατομικό υποκειμενισμό που με την σειρά του δημιουργεί περισσότερους όρους διαλυτισμού και κατακερματισμού.

Μέσα σε αυτό το γενικό πλαίσιο υπάρχει και μια θετική πλευρά: στα έγκατα του ριζοσπαστισμού υπάρχει το στοιχείο της καρτερίας, της σιωπηλής καρτερίας για το καινούργιο, την διέξοδο, την εναλλακτική πρόταση. Υπάρχει η προσπάθεια να μην σπαταληθούν δυνάμεις σε άσκοπα και μη ενδιαφέροντα πράγματα. Υπάρχει η στροφή προς την τέχνη και τον πολιτισμό. Αναζητείται το ανθρώπινο στοιχείο και η ανθρωπιά. Η αλληλεγγύη ακόμα συγκινεί. Πόσοι συνάνθρωποι δεν αγοράζουν λίγα μακαρόνια και λίγο ρύζι και τα εναποθέτουν στην είσοδο μιας θεατρικής παράστασης; Γιατί το κάνουν αυτό; Γιατί τους συγκινεί ο ΣΚΑΪ; Την ίδια στιγμή βέβαια η πλειοψηφία χάσκει στους διαγωνισμούς και τα σόου του ΣΚΑΪ, στις λοταρίες, στα καταστήματα του ΟΠΑΠ…

Το πιο ενδιαφέρον λοιπόν στοιχείο του 2017 καταγράφεται και αποτιμάται: πολιτικά όλες οι συνταγές που υιοθετούνται δεν έχουν την λαϊκή συναίνεση, δεν υπάρχει κανένα ρεύμα υπέρ όσων απεργάζεται ο πολιτικός κόσμος. Δημοσκοπικά, ο «Κανένας» παίρνει περίοπτη θέση όταν ρωτούν ποιος είναι καταλληλότερος πρωθυπουργός ή κυβέρνηση. Στο επίπεδο των ιδεών υπάρχουν σημάδια της υποστροφής και της συστροφής του ριζοσπαστισμού προς έναν ρεαλισμό και ένα σκύψιμο του κεφαλιού για να τα βγάλει πέρα ο καθένας στη δύσκολη μάχη της επιβίωσης. Αυξάνεται η τάση φυγής και μετανάστευσης, παρά τα πανηγύρια της κυβέρνησης για μείωση της ανεργίας. Η διανόηση σιωπά εκκωφαντικά. Οι νέο-φαναριώτες κάνουν την εμφάνισή τους. Ο δικαιωματισμός μαζί με τους 53+, Φίλη κοκ, καλά κρατούν σε θέσεις και οφίτσια. Η Αριστερά δεν βλέπει, δεν καταλαβαίνει την πραγματικότητα, από πούθε έρχονται οι κίνδυνοι και είναι αμφίβολο αν μπορεί να αυτό-γιατρευτεί.

Αυτή είναι η κατάσταση που πρέπει να ξεπεραστεί, να αντιστραφεί, να αλλάξει. Αυτό είναι το κύριο και πιο ενδιαφέρον πράγμα με το οποίο πρέπει να ασχοληθεί κάθε προοδευτική φωνή στον τόπο μας. Η απάντηση δεν θα έρθει εύκολα ούτε με τους γνωστούς τρόπους. Κι αφού αναφερθήκαμε στους γνωστούς τρόπους ας προσθέσουμε τα ακόλουθα: ήδη έχουμε εισέλθει σε μια προεκλογική παρατεταμένη περίοδο (βουλευτικές, ευρωεκλογές, αυτοδιοικητικές). Άρα το 2018 θα σημαδευτεί κι από αυτά. Κυρίως όμως θα σημαδευτεί από τα μεγάλα γεωπολιτικά κύματα.

Ποια πράγματα λοιπόν μπορούν να χαρακτηριστούν ως «ενδιαφέροντα εγχειρήματα»; Με ποιο κριτήριο; Με ποιες προϋποθέσεις; Με ποια προτάγματα;

Αποχαιρετάμε το 2017 με αυτά τα ερωτήματα και ελπίζουμε μαζί με εσάς, που μας διαβάζετε και μας στηρίζετε, να συμβάλουμε στις απαντήσεις. Καλή και δημιουργική χρονιά!

https://www.e-dromos.gr/kai-epi-gis/

Tagged : Δρόμος / Ρούντι Ρινάλντι

Πώς στήνεται το πολιτικό σκηνικό του 2018

Ολοένα και περισσότερο αντιλαμβανόμαστε ότι ο κυρίαρχος κυβερνητικός λόγος θα περιστραφεί γύρω από την έξοδο από το μνημόνιο τον Αύγουστο του 2018. Για όποιον δεν το έχει αντιληφθεί, γύρω απ’ αυτό το ζήτημα θα στηθεί σχεδόν ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό στις αρχές της νέας χρονιάς. Ήδη, παράγεται μια αναγκαία σύγχυση γύρω από όρους και νοήματα που ίσως μπερδέψει πολλούς και διευκολύνει το πέρασμα του κυβερνητικού αφηγήματος. Οι λέξεις «πρόγραμμα», «τρίτη δανειακή σύμβαση», «μνημόνιο» θα εναλλάσσονται και άλλοι θα υποστηρίζουν ότι βγαίνουμε από το πρόγραμμα αλλά παραμένουμε στα μνημόνια, ενώ άλλοι θα τονίζουν ότι όλα αυτά είναι απάτη αφού μέχρι το 2060 ισχύουν όσα έχουμε ήδη υπογράψει. Άλλοι, πονηρότεροι, θα υπογραμμίσουν πως με Τσίπρα δεν είναι δυνατή μια «καθαρή έξοδος».

Τον Αύγουστο του 2018 λήγει η Δανειακή Σύμβαση. Λήγει το πρόγραμμα χρηματοδότησης, έναντι δημοσιονομικής προσαρμογής και προαπαιτούμενων, και οι «θεσμοί» λέγουν ότι είναι στο χέρι της Ελλάδας αν θα ζητήσει νέο πρόγραμμα (4^ο μνημόνιο) ή θα βρει χρήματα μέσω των αγορών με πιο σκληρά επιτόκια. Η αλήθεια είναι πως τα μεγάλα ποσά αποπληρωμής για την χώρα τοποθετούνται στο έτος 2022 (33 δισ.) ενώ μέχρι τότε πρέπει να πληρώνουμε για τόκους και χρεολύσια περίπου 14-17 δισ. ετησίως.

Επομένως, τα ερωτήματα που τίθενται αφορούν κυρίως την περίοδο 2018-2022 και το τι περιθώρια θα υπάρχουν σε μια χώρα χωρίς την σκληρή και ασφυκτική επιτροπεία που ασκούν προγράμματα και μνημόνια (όπως τα γνωρίσαμε από το 2010 έως σήμερα). Η εξ αρχής τοποθέτηση ότι τα μνημόνια θα είναι μια διαρκής κατάσταση, περίπου όπως και ο καπιταλισμός, δεν βοηθά τη σκέψη και τη νόηση ώστε να χαραχτούν πολιτικές ικανές να δίνουν απάντηση στο ερώτημα «πόση και ποια Ελλάδα» μπορεί να σωθεί.

Ας υποθέσουμε, λοιπόν, πως το όλο στήσιμο της υπόθεσης εξόδου είναι μια απάτη και πως, από πλευράς ποιότητας, το μνημονιακό καθεστώς με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα παρατείνει την ύπαρξή του. Και σε αυτήν την περίπτωση δεν επιτρέπεται να αγνοήσουμε το νέο σκηνικό που στήνεται από κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Γιατί απλούστατα στο πεδίο αυτό θα παιχτούν όροι ανακατανομής ισχύος μεταξύ τους και θα μπούνε βάσεις για τον τρόπο και τα διλήμματα των επόμενων αναμετρήσεων, κυρίως εκλογικών.

Το αφήγημα Τσίπρα για έξοδο από τα μνημόνια θα είναι η μεγάλη επένδυση που θα δικαιολογεί επιλογές και θα επικεντρώσει σε αυτό την επιβίωσή του στην επόμενη φάση. Η σανίδα σωτηρίας για τον Τσίπρα θα είναι η «έξοδος» και μέσω αυτής θα περιμένει ένα ποσοστό που θα τον βγάλει κάπως αλώβητο και πάντως όχι σαν το ΠΑΣΟΚ που κατρακύλησε στο 4%. Άρα, η αναχαίτιση της φθοράς δεν μπορεί να γίνει χωρίς ένα αφήγημα ισχυρό. Μέσω της «εξόδου» ο Τσίπρας παίζει ένα πολιτικό μέλλον παρουσίας του κόμματός του στην πολιτική σκηνή.

Η άλλη πλευρά, η ΝΔ, προσπαθεί να βρει τρόπο να εμποδίσει τον ΣΥΡΙΖΑ να στήσει ένα τέτοιο σκηνικό. Έχει μια διαφορά τουλάχιστον 10 μονάδων, ποντάρει σε μια μείωση της φορολογίας (σαν αμυδρή υπόσχεση) και προσπαθεί να φθείρει τον ΣΥΡΙΖΑ είτε κτυπώντας τον Καμμένο και το σκάνδαλο με την Σαουδική Αραβία, είτε, τώρα, ποντάροντας σε μια φθορά με την υπόθεση των πλειστηριασμών, χωρίς να δεσμεύεται και σε τίποτα η ίδια. Ο Κ. Μητσοτάκης δεν θα εμφανιστεί με αντιμνημονιακή πλατφόρμα, αλλά θα καταγγέλλει πως η «έξοδος» του Τσίπρα είναι μια απάτη. Τα υπόλοιπα θα τα διευθετήσει, όταν σχηματίσει κυβέρνηση, και , ανακαλύψει την «καμένη γη» και την «συνέχεια του κράτους».

 

Τρεις παράγοντες

Εδώ υπεισέρχονται τρεις παράγοντες. Ο λιγότερος σημαντικός είναι ο παράγοντας μπαλαντέρ, δηλαδή η Δημοκρατική Συμπαράταξη ή Κίνημα Αλλαγής, όπως ονομάστηκε. Φθορά ΣΥΡΙΖΑ που δεν αναχαιτίζεται, ΝΔ που δεν δημιουργεί ακόμα ένα ρεύμα –άρα η αυτοδυναμία ίσως δεν είναι δυνατή– αλλά κυβέρνηση πρέπει να υπάρξει, άρα συνεργασία ΝΔ και Κινήματος Αλλαγής. Ο Τσίπρας θέλει να εμποδίσει μια τέτοια εξέλιξη, αλλά πρέπει να μετρηθεί η δύναμή του (η φθορά του) και να έχει ένα δέλεαρ για τη συνεργασία με το Κίνημα Αλλαγής σε μια πιθανότητα νέων πρόωρων εκλογών. Ο μπαλαντέρ θέλει να δυναμώσει, αλλά δεν έχει ξεκαθαρίσει τι θα κάνει ακριβώς.

Ο δεύτερος και πιο σημαντικός παράγοντας έγκειται στο γεγονός ότι δεν υπάρχει λαϊκή και κοινωνική συναίνεση, ξεκινά ένας νέος γύρος θυμικού και οργής του κόσμου και πολύ πιθανά με την υπόθεση των πλειστηριασμών να υπάρξει μια μεγάλη αντίδραση. Η λαίλαπα των κατασχέσεων και ο σφυγμός του κόσμου γύρω από αυτό το πολύ ευαίσθητο θέμα, μπορεί να τινάξει στον αέρα σχεδιασμούς και σκηνικά που στήνονται. Αυτό το φοβούνται οι κυβερνητικοί κύκλοι αλλά τα περιθώρια ελιγμών είναι μικρά γιατί οι δανειστές είναι απόλυτοι για το μέτρο αυτό. Κυβέρνηση και μνημονιακοί κύκλοι, μπορεί να μην ανησυχούν για τις λαϊκές αντιδράσεις μέσω των απεργιών και των ακτιβισμών και ιδιαίτερα των πολιτικών φορέων της αριστεράς, μετράνε όμως και φοβούνται πολύ την λαϊκή οργή που συσσωρεύεται. Η πρόσφατη γενική απεργία δεν είναι ο καταλληλότερος καθρέφτης, ούτε δίνει ανάγλυφα την εικόνα της λαϊκής δυσαρέσκειας που απλώνεται.

Ο τρίτος παράγοντας, σημαντικός κι αυτός, αφορά το γενικό γεωοικονομικό και γεωπολιτικό περιβάλλον. Η πορεία της κρίσης, οι ευρωπαϊκές διευθετήσεις με τον σχηματισμό της μελλοντικής γερμανικής κυβέρνησης, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, τα βαλκανικά και ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή κι όσα εγκυμονούν, δεν μπορούν να αφαιρεθούν από το γενικό κάδρο, δεν μπορεί να «καταργηθούν» από τους στενούς σχεδιασμούς πολιτικών φορέων γύρω από ποσοστά και τις προσωπικές φιλοδοξίες επίδοξων πολιτικών.

 

Αναγκαία τα ουσιαστικά συμπεράσματα

Το να προκαθορίζεται, λοιπόν, απλά η συνέχεια της μνημονιακής κατάστασης απαλλάσσει μεν από σκέψη και προτάσεις διεξόδου, παραιτείται από οποιαδήποτε ουσιαστική παρέμβαση στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο, αφήνει δε τον χώρο εντελώς κενό για να παίζουν οι αστικές δυνάμεις και το σάπιο πολιτικό προσωπικό.

Το ταχύτερο δυνατόν πρέπει να βγούνε συμπεράσματα για τα χρόνια 2010 – 2018, τι έγινε και τι θα μπορούσε να είχε γίνει, πέρα από το μόνο –και μάλιστα παγκαλικής κοπής– συμπέρασμα ότι «είχαμε ξανοιχθεί πολύ» και «μαζί τα φάγαμε, άλλος πολλά άλλος λίγα». Το τι έγινε (πείραμα) και σε τι κατάσταση είναι το «πειραματόζωο», το αν υπάρχουν δυνατότητες ανάταξης και διεξόδου και ποιες, δεν είναι εύκολα θέματα. Ούτε υπάρχει λύση «μια και έξω»… Τώρα, με υποθηκευμένη τη χώρα και στραγγαλισμένη την οικονομία και την κυριαρχία, δεν υπάρχει απλά ζήτημα να βγούμε από το «πρόγραμμα», αλλά αναζητείται ένας τρόπος προσαρμογής σε μια στρατηγική ανεξάρτητη και κυρίαρχη, μια στρατηγική μετασχηματισμού των κοινωνικών σχέσεων. Μια στρατηγική μακράς πορείας προς τον σοσιαλισμό.

Το «πόση» Ελλάδα, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτιστικά θα έχουμε, δεν είναι ποσοτικό ζήτημα. Είναι ποιοτικό.

https://www.e-dromos.gr/exodos-apo-to-mnhmonio/

Tagged : Δρόμος / Ρούντι Ρινάλντι

Η φινλανδοποίηση πιο κοντά παρα ποτέ – Η επίσκεψη Ερντογάν και ο άκρατος τυχοδιωκτισμός της ομάδας Τσίπρα

O χειρισμός της επίσκεψης Ερντογάν φέρνει στην επιφάνεια πολλά στοιχεία μιας συγκεκριμένης αντίληψης που ο Αλ. Τσίπρας και το επιτελείο του Μαξίμου έχουν για την πολιτική. Η αντίληψη αυτή αποδεικνύεται εκ των αποτελεσμάτων πόσο επικίνδυνη και ζημιογόνα είναι. Δεν πρόκειται απλώς για άγνοια (Ιστορίας και κινδύνου), ούτε μόνο για αυταπάτες και ψευδαισθήσεις. Πρόκειται για δομικό στοιχείο, για το οποίο όσο κι αν ψάξει κανείς δεν θα βρει λέξη πιο κοντινή στην πραγματικότητα από τη λέξη «τυχοδιωκτισμός». Τόσο ως πολιτική ουσία όσο και ως συμπεριφορά.

Σύμφωνα με αυτή την αντίληψη, η πολιτική είναι απλώς επικοινωνία, πόζες, λόγια ή υποσχέσεις που στη συνέχεια αθετούνται. Όταν αυτή εκδηλώνεται σε θέματα εξωτερικής πολιτικής ή εθνικά ζητήματα –εκεί δηλαδή που μετρά η ισχύς και εύκολα «κοστολογείται» ο καθένας– τότε οι ήττες και τα στριμώγματα είναι κορυφαία και πολλαπλά επιζήμια για τη χώρα.

Κάποιοι νομίζουν ότι ο Τσίπρας απάντησε στον Ερντογάν και μάλιστα τον έβαλε στην θέση του. Ξεχνούν ότι ο Τσίπρας «τα είχε πει» και στη Μέρκελ για τις αποζημιώσεις και είχε ορθώσει κάποιες αντιρρήσεις, για να μετατραπεί τελικά σε έναν από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές της. Της «τα είχε πει» τότε, όπως και τώρα «τα είπε» στον Ερντογάν, αλλά στην εξωτερική πολιτική και σε όλα τα κορυφαία θέματα, μετράνε άλλα πράγματα πέρα από τα λόγια και τις φανφάρες.

Επιβολή της ατζέντας

Ο Τσίπρας και το επιτελείο που είναι υπεύθυνο για την εξωτερική πολιτική, νόμισαν ότι μπορούν να περάσουν ανώδυνα μια επίσκεψη του Ερντογάν. Θέλησαν να τη διαχειριστούν στο πλαίσιο μιας επικοινωνιακής πολιτικής και μιας εικόνας αβρότητας με τη γείτονα χώρα. Ακόμα κι αν εκτελούσαν κάποια παραγγελία άλλων, θα έπρεπε να ήσαν πολύ πιο προσεκτικοί. Δεν εκτίμησαν την πρωτοφανή επιθετικότητα με την οποία ο Ερντογάν θα επιδείκνυε την ισχύ του και επί ελληνικού εδάφους. Αυτή όμως δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Προκύπτει από τη στρατηγική ανάδειξης της Τουρκίας σε περιφερειακή μεγαλοκρατική δύναμη που έχει λόγο σε ολόκληρη την περιοχή των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής με επεκτατικές αξιώσεις σε Αιγαίο, Κύπρο και Θράκη.

Όσο κι αν ψάχνουν οι εγχώριοι υπεύθυνοι, δεν μπορούν να βρουν ούτε ένα θετικό στοιχείο από την επίσκεψη Ερντογάν. Κατάφεραν μάλιστα αυτό που εκείνος προσδοκούσε Να τεθεί δηλαδή με τον πιο επίσημο τρόπο και «εντός έδρας» ολόκληρη η ατζέντα και οι διεκδικήσεις Ερντογάν, δημιουργώντας κεκτημένο στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Έτσι, από εκεί που θα συζητούσαμε αποκλειστικά για το θέμα της υφαλοκρηπίδας των νησιών και τίποτα άλλο (1974), έχουμε συρθεί στο σημείο να πρέπει να συζητούμε όλες τις αξιώσεις του τούρκικου επεκτατισμού σε βάρος της εθνικής κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας.

Ο Τσίπρας και το επιτελείο του, είναι υπόλογοι για την ανεύθυνη πολιτική που εφαρμόζουν παίζοντας με την φωτιά και αποδεχόμενοι την επιθυμία του Ερντογάν να επισκεφθεί την Αθήνα χωρίς να μπορέσουν να εκτιμήσουν τις προθέσεις και την πολιτική του. Πρόκειται για αυτοεγκλωβισμό σε μια πολιτική εικόνας τη στιγμή που χρειάζεται πολιτική ουσίας και αποτελεσματικότητας απέναντι σε έναν γείτονα με δεδομένες προθέσεις και στρατηγική.

Είναι ακόμα περισσότερο υπόλογοι και υπεύθυνοι για την ελαφρότητα που επιδεικνύουν, από τη στιγμή που ο Ερντογάν διατύπωσε καθαρά την πολιτική του από πριν, στη συνέντευξή του στον Αλ. Παπαχελά. Αυτή, μεταδόθηκε την παραμονή της επίσκεψης αλλά είχε δοθεί πιο πριν. Το ταξίδι Ερντογάν ξεκίνησε στην πραγματικότητα με τη συνέντευξη και την πλήρη οριοθέτηση από πλευράς του των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Αντίδραση από ελληνικής πλευράς, δεν υπήρξε.

Πώς έφτασαν στο φιάσκο

Ο Ερντογάν έθεσε ξανά τα θέματα γύρω από τη συνθήκη της Λωζάννης, επικεντρώνοντας στο ζήτημα της Θράκης. Προκύπτει ένα ερώτημα: Αν ο Ερντογάν ήθελε –όπως υποστήριζαν την προηγούμενη βδομάδα όλοι οι κύκλοι στο εσωτερικό– τόσο πολύ ένα ταξίδι σε δυτική χώρα επειδή είναι πολύ στριμωγμένος διεθνώς, τότε γιατί δεν αποκλείστηκε η επίσκεψη στη Θράκη; Την έχουν επισκεφθεί τόσο ο τούρκος πρωθυπουργός όσο και ο υπουργός Εξωτερικών μέσα σε ένα χρόνο, δεν είναι αυτό αρκετό; Δεν είναι γνωστή η δράση του τουρκικού προξενείου στην περιοχή; Δεν είναι γνωστό ότι η τουρκική πολιτική χειρίζεται ιδιαίτερα τα ζητήματα των πληθυσμών στην επεκτατική της πολιτική;

Το πώς σύρθηκε η κυβέρνηση σε μια μεγάλης σημασίας ήττα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις θα φανεί από τις λεπτομέρειες που ήδη διαρρέουν. Ο Ερντογάν ζητούσε επίσημη επίσκεψη, από την Αθήνα καθυστερούσαν να την κανονίσουν. Απείλησε να πάει στη Θράκη και τότε του όρισαν ημερομηνίες. Έστησε στη συνέχεια τη συνέντευξη για την παραμονή, ήρθε, τα ξαναείπε και πήγε σαν «ελευθερωτής» στη Θράκη. Η ελληνική πλευρά ψέλλισε κάτι για σωστές ερμηνείες και εκσυγχρονισμό και φαίνεται ότι έχει συρθεί στην αποδοχή συνομιλιών για όλα τα θέματα. Η φινλανδοποίηση είναι εδώ και την πέτυχε η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ – Καμμένου – ΝΔ και η αφασία της υπόλοιπης αριστεράς. Τα λογύδρια Παυλόπουλου και Τσίπρα περί απόκρουσης των προκλήσεων είναι απλώς για εσωτερική κατανάλωση.

Το φιάσκο της τυχοδιωκτικής επικοινωνιακής πολιτικής πολυπραγμοσύνης άνευ ουσίας από μεριάς Τσίπρα και υπουργείου Εξωτερικών, οδηγεί αντικειμενικά σε όξυνση των σχέσεων με την Τουρκία σε μια ιδιαίτερη, από γεωπολιτική άποψη, στιγμή στην ευρύτερη περιοχή. Και μόνο γι αυτό, καταρρέουν σαν τραπουλόχαρτα όλα τα ρητορικά σχήματα που χρησιμοποιεί η ελληνική πλευρά («Ευρωπαϊκή προοπτική για την Τουρκία», «νέο κεφάλαιο στις ελληνοτουρκικές σχέσεις που δεν θα βασίζεται στην αμοιβαία καχυποψία», «ιστορική επίσκεψη μετά από 65 χρόνια» κ.λπ.).

Οι μετρημένες αποστάσεις που πήραν ΗΠΑ και Ευρώπη από τις δηλώσεις Ερντογάν στην Αθήνα, φυσικά δεν ήρθαν σαν αποτέλεσμα της ικανότητας των κυβερνόντων. Σχετίζονται με το γεγονός ότι θέλουν να βάλουν ένα φρένο στην ορμή του Ερντογάν και να του ασκήσουν κάποια πίεση, δείγμα ότι τον υπολογίζουν ως σημαντικό περιφερειακό παίκτη.

Πέρα βρέχει η Αριστερά

Όσο για τις πτέρυγες της –πέραν της κατ’ όνομα κυβερνητικής– Αριστεράς, για αυτές δεν φαίνεται να υπάρχει ιδιαίτερο ζήτημα. Έτσι, η επίσκεψη Ερντογάν δεν πολυαπασχόλησε. Για την πλειοψηφία αυτού του χώρου, υπάρχει μόνο το κεφάλαιο και η κερδοφορία του, οι αστικές τάξεις και ο ιμπεριαλισμός Ελλάδας και Τουρκίας. Ο κίνδυνος από τον τούρκικο επεκτατισμό υποτιμάται εντελώς και επιδεικνύεται μεγάλη αδιαφορία για τα εθνικά θέματα. Αδιαφορία που εκχωρεί ένα ζωτικής σημασία ζήτημα σε δεξιούς και ακροδεξιούς κύκλους.

https://www.e-dromos.gr/paizontas-me-ta-spirta-ston-axyrona/

Tagged : Δρόμος / Ρούντι Ρινάλντι