Βιβλιοπαρουσίαση:«Άσχημη περίοδο διαλέξατε να διαφωνήσετε…»

Roudi.vivlio.low

 

 

 

 

 

 

Οι εκδόσεις Α/συνέχεια σας προσκαλούν στην παρουσίαση του νέου βιβλίου «Άσχημη περίοδο διαλέξατε να διαφωνήσετε…» του Ρούντι Ρινάλντι που θα γίνει την Πέμπτη 14 Ιουλίου, ώρα 7.30 μμ, στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ Ακαδημίας 20

 

Θα μιλήσουν:

  • Αγλαΐα Κυρίτση
  • Νίκος Λάιος
  • Σταύρος Λυγερός
  • Ευτύχης Μπιτσάκης

Θα παρέμβουν ο συγγραφέας του προλόγου Ανδρέας Καρίτζης και του βιβλίου Ρούντι Ρινάλντι

Συντονίζει ο Βασίλης Ξυδιάς

Tagged : / /

«Άσχημη περίοδο διαλέξατε να διαφωνήσετε…»

 

exof. roudi (1)

Μία κατάθεση για τη  μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ

 Πρόλογος: Ανδρέας Καρίτζης

232 σελίδες

 Ένα χρόνο μετά το δημοψήφισμα και τη συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ, οι εκδόσεις Α/συνεχεια κυκλοφορούν μια συλλογή από άρθρα και παρεμβάσεις του Ρούντι Ρινάλντι, συνοδευόμενα με αδημοσίευτα ντοκουμέντα (επιστολές, non paper, κ.λπ.) που φωτίζουν πλευρές, όχι και τόσο γνωστές, γύρω από κομβικά ζητήματα της περιόδου από το καλοκαίρι του 2014 μέχρι σήμερα.

Ο τίτλος του βιβλίου «Άσχημη περίοδο διαλέξατε να διαφωνήσετε…» είναι δανεισμένος από μια φράση που ο Αλέξης Τσίπρας απηύθυνε στον συγγραφέα στην τελευταία συνάντηση που είχε μαζί του, τον Οκτώβριο του 2014.

Το βιβλίο έχει εκδοτικό, πολιτικό και δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, καθώς ο αναγνώστης, μεταξύ άλλων, θα βρει στις σελίδες του:

  • Ένα, ακυκλοφόρητο μέχρι τώρα, κείμενο ομάδας εργασίας του ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Γ. Δραγασάκη όπου τον Αύγουστο του 2014 περιγράφονται τα δύο σενάρια για τον ΣΥΡΙΖΑ και προκρίνεται εκείνο της «διαπραγμάτευσης χωρίς σύγκρουση» και όχι της «μονομερούς κατάργησης των Μνημονίων». Στο κείμενο αναλύεται επίσης και η προτεινόμενη πολιτική για τα υπουργεία, τις τράπεζες και τους κρατικούς οργανισμούς.
  • Μια, επίσης ακυκλοφόρητη, επιστολή προς τον Αλ. Τσίπρα όπου τον Οκτώβριο του 2014 αναλύονται λάθη και προβλήματα της πολιτικής και της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ προς την διακυβέρνηση.
  • Μια σημαντική κατάθεση για την κατάσταση που επικρατούσε στην Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ τους πρώτους μήνες μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης (Ιανουάριος – Ιούλιος 2015).
  • Αρκετές άγνωστες απομαγνητοφωνημένες τοποθετήσεις στην Κεντρική Επιτροπή και την Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ.
  • Μια σειρά από άρθρα, δημόσιες δηλώσεις και συνεντεύξεις του συγγραφέα για τα κρίσιμα ζητήματα των τελευταίων ετών.
  • Τον πολιτικά επίκαιρο πρόλογο του διδάκτορα Φιλοσοφίας και πρώην στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ Ανδρέα Καρίτζη.

Το βιβλίο αποτυπώνει μια οπτική για τα γεγονότα ενώ αυτά συνέβαιναν και καταγράφει, έτσι, την αντίσταση στην πορεία που ακολουθήθηκε (με τα γνωστά αποτελέσματα), καθώς και την προσπάθεια να επισημανθούν στοιχεία μιας διαφορετικής κατεύθυνσης. Αποτελεί, δε, μια κατάθεση από κάποιον που «από μέσα» παρακολουθούσε τις εξελίξεις, παρενέβαινε όσο μπορούσε και σε όσα αντιλαμβανόταν. Υπηρετεί την πεποίθηση του συγγραφέα ότι είναι αναγκαίος ο αυτοκριτικός αναστοχασμός, σε αντιδιαστολή με τις συνήθεις στην Αριστερά στάσεις και πρακτικές έλλειψης αυτοκριτικής και ελέγχου.

opisthofyllo 2

 

Επίσης δείτε εδώ αποσπάσματα από τα συμπεράσματα του συγγραφέα όπως διατυπώνονται στην εισαγωγή του βιβλίου και τα περιεχόμενα του βιβλίου για να σχηματίσουν οι αναγνώστες μας μια ιδέα.

 

Tagged : / /

Η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ : 3ο Μνημόνιο , ψήφος εμπιστοσύνης, το εσωκομματικό πεδίο

Ακολουθούν δυο άρθρα γύρω από τα ζητήματα που αναδείχθηκαν τις τελευταίες ημέρες.

ΜΕΡΟΣ Α'(15/8/2015) : Ψήφος εμπιστοσύνης; Σε ποιον και γιατί;

Στο ερώτημα ποια είναι η στάση απέναντι στον μεταλλαγμένο πλέον ΣΥΡΙΖΑ, η απάντηση είναι μία και μοναδική και πρέπει να δοθεί στην πράξη χωρίς υπεκφυγές: Πλήρης πολιτικός διαχωρισμός, πλήρης αποστασιοποίηση από τη μετάλλαξη που έχει συντελεστεί και κατάδειξή της. Συνέχιση του αγώνα ενάντια στην καταστροφή που φέρνει η ευρωκρατία στη χώρα, συνέχιση της πάλης για διέξοδο της χώρας από την καθολική κρίση. Επένδυση όλων των προσπαθειών στο να χτιστεί το βασικό που έλειψε και λείπει: Ένα πολιτικό κίνημα διεξόδου. Τα καθήκοντα αυτά αναγκαστικά έρχονται σήμερα σε σύγκρουση με τον μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ/Μαξίμου προχωρά τον σχεδιασμό του με την ψήφιση του 3ου μνημονίου και την δήλωση ότι θα θέσει πρόταση ψήφου εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση ώστε να συνεχίσει τα επόμενα βήματα και τις πρόωρες εκλογές όσο το δυνατόν νωρίτερα. Η πρόταση ψήφου εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση δημιουργεί προβλήματα σε όποιον δεν έχει τοποθετηθεί ανοικτά απέναντι στην κυβέρνηση Τσίπρα (σε όποιον κινήθηκε με το τακτικό «στηρίζουμε την κυβέρνηση, καταψηφίζουμε τα μνημόνια», ονόματα δεν λέμε) και για αυτό γίνεται λόγος περί «ωμού εκβιασμού». Ο Τσίπρας θα πάει σε εκλογές όχι γιατί η «Πρώτη φορά Αριστερά» διαλύεται επειδή προσχώρησε στο μνημονιακό στρατόπεδο και συνεργάζεται ανοικτά με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, (αλήθεια ποιος πίστευε πριν 1-2 μήνες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ψήφιζε όλα τα μνημονιακά μέτρα μαζί με τις παροδοσιακές δυνάμεις, κι ότι θα στηρίζονταν σε αυτές για να κρατιέται στην κυβέρνηση;) αλλά γιατί θα παρουσιάζει το εσωκομματικό του τοπίο ως κύρια αιτία των δυσαρμονιών και δυσλειτουργιών της κυβέρνησής του.

Με κυνικό τρόπο ο Τσίπρας και το Μαξίμου αναγορεύουν σε κεντρικό ζήτημα της πολιτικής σκηνής την εσωκομματική κατάσταση του ΣΥΡΙΖΑ και παρουσιάζουν αυτήν ως την πηγή των προβλημάτων, κάνοντας μια εξαιρετική μετάθεση του πεδίου από το πραγματικό και δραματικό: Η χώρα εισέρχεται σε μια φάση εθνικής και κοινωνικής καταστροφής, το 3ο μνημόνιο δεν σώζει την χώρα αλλά την βυθίζει περισσότερο και την μετατρέπει σε αποικία και προτεκτοράτο. Αυτό το πραγματικό και δραματικό γεγονός αποκρύβεται (όσο μπορεί να αποκρυφτεί) πίσω από ένα παραπέτασμα εσωκομματικών διενέξεων και αντιπαραθέσεων, μετατρέποντας το ζήτημα του ΣΥΡΙΖΑ σε κεντρικό ζήτημα της χώρας.

Με άλλα λόγια ο Τσίπρας έχει υποθηκεύσει την επικαιρότητα της χώρας στο εσωτερικό ζήτημα του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή καθιστά το εσωτερικό ζήτημα του ΣΥΡΙΖΑ κεντρικό στην πολιτική επικαιρότητα και αυτό γίνεται εσκεμμένα βραχυκυκλώνοντας και αποπροσανατολίζοντας όλο τον κόσμο. Την ώρα που ο ίδιος αποδεικνύεται μικρότερος των περιστάσεων και υπογράφει ό,τι του παρουσιάζουν οι τροϊκανοί, συνεχίζει το παιχνίδι όπως αντιλαμβάνεται την πολιτική και την επικαιρότητα: ως τον τρόπο που ο ίδιος θα κυριαρχήσει στους εσωτερικούς αντίπαλους, ακόμα και στην αντιπολίτευση. Στην παγίδα αυτή πέφτουν και διάφορες αντιπολιτευόμενες δυνάμεις μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, που από την μια δεν καταλαβαίνουν την κλίμακα της εθνικής και κοινωνικής καταστροφής και άρα το ποια καθήκοντα απορρέουν από αυτήν την διαπίστωση, και από την άλλη νομίζουν πως αν βρίσκονται στο φως και στο προσκήνιο της πολιτικής αντιπαράθεσης, εφαρμόζουν κάποια πολιτική. Δεν διακρίνουν δηλαδή τον σχεδιασμό και την ενορχήστρωση που στήνει ο Τσίπρας/Μαξίμου.

Ο χρόνος τελειώνει για τακτικές και τακτικισμούς χωρίς να ξεδιπλωθούν θέσεις, προοπτικές, εναλλακτικές. Δεν είναι ώρα για μεμψιμοιρίες, ούτε ώρα ιδιαίτερων κολπέτων. Είναι ώρα καθαρών εξηγήσεων και δήλωση προθέσεων για την συνέχεια. Διάφορα επεισόδια μπορεί να εξελιχθούν με αντικείμενο «τι μπορεί να περισωθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ». Αλλά πρώτα πρέπει να βγουν συμπεράσματα και απολογισμοί για την διανυθείσα πορεία, αν φυσικά ενδιαφερόμαστε για κάτι βαθύ, ουσιαστικό, πραγματικά ενδιαφέρον.

Με απλά λόγια: Ο μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ/Μαξίμου δεν τυγχάνει καμιάς εμπιστοσύνης μας, για τον απλούστατο λόγο ότι πολιτεύτηκε καταστρατηγώντας όλες τις θέσεις και τις αρχές που είχαμε θέσει ξεκινώντας το εγχείρημα αυτό. Το μόνο που κάνει και αυτό είναι η πολιτική του: διεκπεραιώνει τα μνημονιακά συμβόλαια – διατηρεί με κάθε τρόπο την εξουσία, γαντζώνεται σε αυτήν – εξοντώνει τους αντιπάλους του όπως μπορεί χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα του πολιτικαντισμού.

Γι αυτό και είναι καταδικασμένος. Η πολιτική δεν είναι η τέχνη του εφικτού και δεν είναι φορέας κυνισμού των εξουσιαζόντων. Αυτός είναι ένας πολύ στενός καθυστερημένος ορισμός της πολιτικής. Είναι μια μισοαλήθεια της τεχνοπολιτικής των διαχειριστών του γερασμένου αστικού κόσμου. Είναι απόλυτη αλήθεια για τα ενσωματωμένα ηγετικά κλιμάκια και τις σερνόμενες γραφειοκρατίες. Είναι το νεύμα προς τους ποικίλους μηχανισμούς.

Η πολιτική, κύριοι του Μαξίμου, είναι κάτι άλλο που δεν το φτάνετε. Είναι μεγάλοι στόχοι, και είναι μέσον για την επίτευξή τους, είναι όπλο στα χέρια αυτών που θέλουν να τελειώνουν με την χειραγώγηση και την επιζητούν την κοινωνική δικαιοσύνη και χειραφέτηση. Εσείς αντιλαμβάνεστε την πολιτική ως αμοραλισμό.

Τα υπόλοιπα ζητήστε τα από τον κύριο Σαγιά, θα σας τα εξηγήσει καλύτερα. Μετά το γάντζωμα στην εξουσία και την εξόντωση των αντιπάλων έρχεται η διαφθορά και ο εκφυλισμός. Σε αυτό το κατώφλι βρισκόμαστε και όσα είδαμε το τελευταίο διάστημα είναι διαφωτιστικά.

Για άλλον ΣΥΡΙΖΑ κινήσαμε, κι όχι αυτόν που έτσι τον καταντήσατε. Φέρουμε και εμείς ευθύνες για αυτό το κατάντημα –και ο απολογισμός είναι απαραίτητος όπως και η αυτοκριτική, γιατί η πολιτική πρέπει να ξανασυνδεθεί με την ηθική- αλλά τώρα ο πλήρης διαχωρισμός από το έκτρωμα που κατασκευάζεται είναι πρώτιστη ανάγκη.

 

ΜΕΡΟΣ Β'(17/8/2015): Ο ΣΥΡΙΖΑ ΜΕΤΑΛΛΑΣΣΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟΣΑΘΡΩΝΕΤΑΙ. Αυτό όμως δεν μπορεί να περιγραφεί και να βιωθεί σαν διάσπαση.

 

Γίνεται λόγος για πιθανή διάσπαση ή για συντελεσθείσα διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Η λέξη διάσπαση στο πολιτικό λεξιλόγιο και δη της αριστεράς δημιουργεί αρνητικούς συνειρμούς. Ο διασπαστής και η διάσπαση προξενούν κακό και η πράξη γίνεται μέσα από σκληρές αντιπαραθέσεις, που συνήθως δεν αφορούν πραγματικά ζητήματα της κοινωνίας αλλά διαμάχες κλειστές, ιδεολογικές, δογματικές ανάμεσα σε μηχανισμούς σχηματισμένους και σε ομάδες σχηματοποιημένες και αλληλομαχόμενες μετά μανίας. Ενίοτε οι διασπάσεις αφορούν ή εμφανίζονται σαν αντιπαράθεση δύο – τριών προσώπων για την εξουσία του κόμματος.

Στον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα δεν συμβαίνει κάτι παρόμοιο. Δεν πραγματοποιείται διάσπαση. Συντελείται και βιώνεται μέσα από τις επιλογές μιας ηγετικής ομάδας (Τσίπρας – Μαξίμου) μια αποδιάρθρωση  που μεταμορφώνει το κόμμα και το μεταλλάσσει σε κεντροαριστερά ώστε να συμβαδίζει με την συστημική προσαρμογή και τις μνημονιακές προδιαγραφές. Αποδιάρθρωση στις ριζοσπαστικές όψεις της ιδεολογικής του ταυτότητας, στην κεντρική του κατεύθυνση, στις απογοητευτικές επιλογές της ηγετικής ομάδας που είναι αναιρετικές της όποιας προοπτικής. Αποδιάρθρωση που εκτείνεται πλέον και στην ίδια την οργανωτική του οντότητα. Χιλιάδες μέλη του, δεκάδες οργανώσεις εγκαταλείπονται και παραδίνονται στους κλειδοκράτορες του κομματικού μηχανισμού.

Ενεργός παράγοντας αυτής της μετάλλαξης είναι ο σκληρός πρώην γραφειοκρατικός μηχανισμός που πλέον έγινε κυβερνητικός και αναπαράγεται στο έδαφος της κρατικής διοίκησης και διαχείρισης. Η ορμή αυτών των δυνάμεων είναι μεγάλη και ο κυνισμός τους πολύ εμφανής. Αυτή είναι η πλευρά που διευθύνει ή προωθεί την αποδιάρθρωση του ΣΥΡΙΖΑ.

 

Η άλλη πραγματικότητα

Υπάρχει όμως και μια άλλη πραγματικότητα στον ΣΥΡΙΖΑ που παραμένει στο ημίφως των εξελίξεων και των σκηνοθετημένων πολώσεων που μονοπωλούν την επικαιρότητα. Αφορά επίσης χιλιάδες κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος παραμένει μετέωρος, αποσβολωμένος, αρνούμενος να δεχτεί αυτό που βλέπει, ματαιωμένος. Ζητά χρόνο για να καταλάβει, να βιώσει, να ξεπαγώσει, να τοποθετηθεί. Πρόκειται για ένα μεγάλο κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ – την πλειοψηφία – που η στάση του θα βαρύνει όχι μόνο σαν ποσότητα αλλά και σαν ποιότητα. Πρόκειται για ανθρώπους που δεν είναι αγόμενοι και μαζικά υποκείμενοι σε χειρισμούς. Εδώ άλλωστε πρέπει να θυμηθούμε ότι ο κόσμος του 37% δεν είναι ένα απλό μετακινούμενο εκλογικό ποσοστό ούτε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα συμπαγές κομματικό μόρφωμα που ερμηνεύεται με τα κλασσικά σχήματα για το καθεστώς των κομμάτων. Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ της πρώτης περιόδου, όσο και αυτός του 2011 – 2014, είναι ένα εγχείρημα με σχέση με κινήματα και τον ριζοσπαστισμό τα οποία τροφοδοτούσαν την φρεσκάδα του. Είχε περισσότερο τα ανοιχτά χαρακτηριστικά της μορφής «κόμμα – κίνημα» τα οποία δεν κατάφερε να αναδείξει, και των οποίων η θετική παραπέρα μετεξέλιξη μπλοκαρίστηκε από τον κυρίαρχο λόγο του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι να καθηλωθεί στις εύκολες συνθηματολογίες και τις υποσχέσεις αυτόματων λύσεων μακριά από τις βοούσες ριζοσπαστικές και πολιτικές ανάγκες, για να φτάσει τελικά  στην μορφή αρχηγικού κόμματος παλαιάς κοπής.

 

Τα όρια της εσωτερικής αντιπαράθεσης

Μέχρι στιγμής η εσωτερική αντιπαράθεση του ΣΥΡΙΖΑ, παρά την υπερπροβολή της από τα ΜΜΕ, υπολείπεται ως προς την ουσία, δεν είναι αντίστοιχη της κρισιμότητας των περιστάσεων. Οι φορείς των διάφορων αντιπολιτευτικών σχεδίων επέτρεψαν στον Τσίπρα να αναγορεύσει τους ίδιους ως το μείζον της συγκυρίας. Να διαμορφώσει εν πολλοίς μια νόθα πόλωση και μέσα από αυτήν να δραπετεύσει από τα αποτελέσματα της πολιτικής του. Το τρίτο μνημόνιο πέρασε με τον λαό μεταλλαγμένο σε κοινή γνώμη, να ασχολείται με τα διαδικαστικά της Βουλής, τα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ και τα επεισόδια της μικροπολιτικής. Εντελώς αποτυχημένη αντιπολίτευση…

Η συγκυρία προτάσσει την ανάγκη για μαζικό προσανατολισμό καθώς όλες οι σταθερές, τα πλάνα, οι αυταπάτες, οι οπτικές, τα ψευδεπίγραφα σχέδια αποκαθηλώθηκαν. Η συγκάλυψη αυτής της ανάγκης ή η επιμονή να αντικατασταθούν τα ναυαγισμένα σχέδια με αντίστοιχες αυτόματες δήθεν λύσεις, δεν θα μακροημερεύσουν. Όπως επίσης, δεν αντέχουν και δοκιμάζονται οι τακτικισμοί μέσα από τους οποίους θέλησαν κάποιοι να υποκαταστήσουν την πολιτική, αναδεικνύοντας ζητήματα όπως αν θα πάμε σε διαρκές ή έκτακτο συνέδριο, αν στηρίζουμε την κυβέρνηση αλλά όχι την πολιτική της, κ.λ.π.

Υπάρχουν όμως και οι φωνές που καλούν σε διαφορετική στάση. Θεωρούν πως πρέπει να δοθεί μια μάχη μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Να δοθεί μια ευκαιρία στην ενότητα και στο εγχείρημα. Κάτω από αυτό το αίτημα συνωστίζονται κάποιες ετερόκλητες απαιτήσεις. Υπάρχουν πρώτα απ’ όλα όσοι πραγματικά θέλουν και το πιστεύουν έχοντας κατά νου έναν τρόπο που μπορεί να γίνει αυτό. Απέναντί τους κανένα πρόβλημα. Σεβασμός. Άλλωστε ούτε μόνο μία οπτική υπάρχει, ούτε ένας μονόδρομος, ούτε αποκλειστικοί κάτοχοι της ορθότητας υπάρχουν, ένας δρόμος αγώνα είναι που προτείνεται πάντα. Στα υπ’ όψιν, ότι το μέσα και το έξω ειδικά στο ΣΥΡΙΖΑ δεν χωρίζονταν ποτέ από σινικά τείχη.

Ωστόσο, θα έπρεπε να σκεφτεί κανείς αν, λέμε αν, για μια στιγμή αποδεχτούμε την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και τα επιχειρήματα της πλευράς Τσίπρα, ότι δηλαδή πρόκειται για τακτική αλλαγή στροφής (λες και επιτρέπεται στον καθένα η οποιαδήποτε τακτική σαν να υπάρχουν άπειρες επιλογές δίχως όρια), ή αν πρόκειται για ήττα, αλλά τακτική και όχι στρατηγική (αν δηλαδή έτσι αυθαίρετα μπορεί ο καθένας να βαφτίζει το κάθε Βατερλώ σε τακτική ήττα). Ή αν πιστεύει ότι το μνημόνιο θα το παλέψουμε από μέσα στην εφαρμογή του, στις ρωγμές που υποτίθεται ότι αυτό θα αφήνει (λες και δεν ήταν από παντού τσιμεντωμένες όλες οι ρωγμές, λες και αυτό ήταν μια ασυνεχής και διακοπτόμενη πολιτική και όχι μια άλλη μορφή καθεστώτος -και μάλιστα ανελαστικού- το οποίο μας επιβλήθηκε ως μόνο μπλοκ στερώντας μας οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη επιλογή). Αν όλα αυτά τα δεχτούμε  προς στιγμήν, τότε και πάλι θα έπρεπε να σταθούμε στο ερώτημα: «και τώρα τι κάνει η κυβέρνηση;» όπου πολύ γρήγορα διαπιστώνουμε ότι, μετά τις πρώτες μεγαλοστομίες για συγκρούσεις με την διαπλοκή, ώστε να να ξεγελάσει την οργή του κόσμου, έμεινε όπως πάντα στα συνηθισμένα, ήτοι:  προβολή των εσωτερικών του ΣΥΡΙΖΑ και αποπροσανατολισμός του πολιτικού σκηνικού από αυτήν την θεματολογία, προβολή των εκλογών ως αμέσως επόμενο βήμα και υπόσχεση –φαλκιδεύουσα- για ατζέντα συνέχισης των διαπραγματεύσεων με τους εταίρους για το χρέος. Και μόνο έτσι να την δούμε βαλμένη αυτήν την ατζέντα αντιλαμβανόμαστε ότι δεν υπάρχει ούτε σκέψη για εναλλακτική πορεία.

Ωστόσο υπάρχουν και άλλοι που μέσα από το σύνθημα να δώσουμε την «μάχη από τα μέσα», συνήθως εννοούν ακινησία, να μην κάνουμε τίποτα μέχρι να κατακάτσουν τα πράγματα. Καιροσκοπισμός δηλαδή. Ή άλλοι που ψέγουν τους αντιστεκόμενους, διαρκώς, με το επιχείρημα «να μην ξεκοπούμε», θεωρώντας πως κάθε κίνηση πρέπει να γίνεται υπό την έγκριση του αντίπαλου ή τουλάχιστον να είναι στο πεδίο νομιμότητας που αυτός ορίζει. Υπάρχουν τέλος και όλοι όσοι έχουν κιόλας συμπαραταχθεί με τον ρεαλισμό και δεν το λένε, είτε σκόπιμα είτε γιατί ντρέπονται. Αυτοί που ζητούν πίστωση χρόνου για να το φανερώσουν.

 

Αναζητώντας διέξοδο

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να αποτελέσει ένα «κόμμα- κίνημα», σήμερα η διέξοδος από την κατάσταση αυτή δεν μπορεί να είναι ένα άλλο «κόμμα» που θα έχει πιο κάτω στάνταρ και από το ίδιο το εγχείρημα ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα κάτι που θα μπορούσε να αποτελέσει μια άλλη ενδιάμεση μορφή θα ήταν η σύσταση ενός ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΔΙΕΞΟΔΟΥ που θα είχε ένα σαφές πλαίσιο ακριβώς στα θέματα όπου ο ΣΥΡΙΖΑ χρεοκόπησε: στα στρατηγικά ζητήματα (Ευρώπη – γεωπολιτικά – θέση της χώρας), στο πολιτικό σύστημα (αναγκαίες και επείγουσες πολιτειακές αλλαγές) στο υποκειμενοποιητικό επίπεδο (μορφές οργάνωσης, πάλης, αγώνες, συσπείρωσης, αριστεράς κλπ). Και βεβαίως ενιαία αντίληψη για το επείγον της αποφυγής μιας τεράστιας εθνικής και κοινωνικής καταστροφής που είναι μπροστά μας.

 

Tagged : / /

H μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ -Άρθρο στο Δρόμο της Αριστεράς (φ.274 -01/8/2015)

Επένδυση όλων των δυνάμεων στην οικοδόμηση ενός πολιτικού κινήματος διεξόδου

 

Από πολλές πλευρές ακούγεται ότι είναι πιθανή η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ από την στιγμή που εισάγει και στηρίζει το 3ο Mνημόνιο. Η μετάλλαξη περιγράφεται σαν απειλή, σαν ένα ενδεχόμενο κοντινό ή και μακρινό, όχι όμως συντελεσμένο.

Πολλοί που τώρα αναγκάζονται να μιλήσουν για έναν τέτοιο κίνδυνο, δεν συνειδητοποιούσαν για καιρό την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Μια πορεία προσαρμογής και κεντροαριστεροποίησης, ποδηγέτησης του ριζοσπαστισμού στα πλαίσια μιας κυβερνητικής εναλλαγής και μιας «διαπραγμάτευσης» που θα είχε αίσιο τέλος.

Αρκετοί, μάλιστα, όχι μόνο δεν προειδοποιούσαν για την πιθανή κατάληξη αυτής της πορείας, αλλά συναίνεσαν σε αρκετές επιλογές με την γραμμή «τώρα πρέπει να στηρίξουμε και να πάρουμε μέρος στην κυβέρνηση, έπειτα βλέπουμε».

Έτσι όμως άνοιγαν το δρόμο στη διάσταση «Μαξίμου-ΣΥΡΙΖΑ», που ήταν ο τελευταίος σταθμός της πορείας προς τη μετάλλαξη. Η πορεία αυτή ολοκληρώνεται με τη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε μνημονιακό κόμμα, συμμέτοχο του παλιού πολιτικού συστήματος, κύριο παράγοντα του μπλοκ των 230 «ναι» στην Βουλή όπου εφαρμόζουν τα προαπαιτούμενα. Κόμμα που συμβάλλει έτσι πρωταγωνιστικά στην πρόσδεση της χώρας στην παράταξη του «Mένουμε Ευρώπη και ευρώ πάση θυσία», ακόμα κι αν διαλύεται η κοινωνική συνοχή και η χώρα βυθίζεται στην κατάσταση της «αποικίας-χρέους» για δεκάδες χρόνια ακόμα.

Και όλα αυτά από μια κυβέρνηση Αριστεράς, της πρώτη φορά Αριστεράς (ΠΦΑ) που σε απίστευτα μικρό χρονικό διάστημα τίναξε στον αέρα υποσχέσεις, θέσεις, δεσμεύσεις, στοιχεία προγράμματος για να κυβερνήσει (κυβερνώσα Αριστερά γαρ) με τον πιο τυχάρπαστο, πρόχειρο, ερασιτεχνικό τρόπο και με όλα τα στοιχεία της αστικής πολιτικής στο τιμόνι: Διαρροές, απειλές, διαπόμπευση πρώην συνεργατών, πραξικοπήματα και βέβαια με όλες τις κοινοβουλευτικές πρακτικές που είχαν επινοήσει και μεθοδεύσει οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνητικές πλειοψηφίες (ΠΝΠ, νόμοι-εξπρές, μνημόνια σε ένα άρθρο κ.λπ.).

Έτσι, η ΠΦΑ «σώζει» την πατρίδα! Μαζί με τον παλιό πολιτικό κόσμο που της κρατάει τα… σωληνάκια στις ψηφοφορίες και μαζί με τους ΑΝΕΛ που ξεπέρασαν εύκολα τόσους αντιμνημονιακούς όρκους για μερικές θέσεις στην Βουλή, την κυβέρνηση και τους διάφορους οργανισμούς. Και μαζί φέρνουν το δέσιμο της χώρας στη φίλη-σύμμαχο, τις ΗΠΑ, που ο Γ. Δραγασάκης φρόντισε κι αυτός να ευχαριστήσει, μιμούμενος το περίφημο «ευχαριστούμε την κυβέρνηση των ΗΠΑ» του Κ. Σημίτη μια μέρα μετά την κρίση στα Ίμια…

 

Ποια στάση απέναντι σε μια συντελεσμένη μετάλλαξη;

Το ερώτημα διατυπώνεται με καθαρότητα, γιατί η απάντηση που δίνει ο καθένας πρέπει να είναι σαφής. Δεν μπορεί να στηρίζεται σε τακτικισμούς και σχεδιασμούς ορισμένων πόλων που δεν ανοίγουν όλα τα χαρτιά τους στο φως και καθαρά. Σημειώνουμε, χρειάζεται η τακτική, αλλά όταν όλα ανάγονται στην τακτική τότε γίνεται κάποιο λάθος.

Ζήτημα πρώτο. Δεν βρισκόμαστε μπροστά σε μια κρίση του οργανισμού ΣΥΡΙΖΑ, σαν αυτές που έχει γνωρίσει στην 10χρονη ιστορία του, ούτε σε μια νέα κρίση απλώς πιο βαθιά και έντονη. Δεν βρισκόμαστε μπροστά σε μια ακόμα εκδοχή ηγεμονισμού του ΣΥΝ απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ και όσους τον συναποτελούν, όπως π.χ. το 2004 όταν διεκόπη η λειτουργία του, αφού ο ΣΥΝ αθέτησε όλες τις συμφωνίες για πλουραλιστική εκπροσώπηση στην Βουλή. Ή όπως λίγα χρόνια μετά, όταν αρνιόταν επίμονα την ιδιότητα του μέλους σε όσους πλησίαζαν τον ΣΥΡΙΖΑ και επιβαλλόταν ένα μόρφωμα που επίσημα ονομαζόταν «ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ» από τις στήλες της Αυγής.

Επίσης, δεν βρισκόμαστε μπροστά σε μια κρίση κορυφής, σαν αυτή που εκδηλώθηκε με την αντιπαράθεση ανάμεσα στον Αλ. Αλαβάνο και την υπόλοιπη ηγετική ομάδα του ΣΥΝ. Κρίση ανεξήγητη για την βάση του οργανισμού, που «μπουσουλούσε» ανάμεσα σε πανελλαδικές συνδιασκέψεις και διάφορες ομαδοποιήσεις, για να σταματήσει ξανά την κοινή λειτουργία του και να χρειαστεί η «επανεκκίνηση» του 2011.

Τώρα συμβαίνει κάτι εντελώς διαφορετικό σε έκταση, ένταση, ποιότητα και αποτελέσματα: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην διακυβέρνηση, έχει δηλαδή την ευθύνη της πορείας της χώρας, δεν είναι ένα μικρό αριστερό κόμμα της αντιπολίτευσης. Διαχειρίζεται το παρόν και συνάπτει συμφωνίες που αφορούν το μέλλον της κοινωνίας για αρκετές δεκαετίες. Εισάγει τώρα ένα τρίτο μνημόνιο, σκληρότερο και με τεράστιες οδύνες για την κοινωνία (τα περί «ταξικής μεροληψίας» και αναδιανομής με ιδιαίτερα κριτήρια, είναι για να αποκοιμίζουν όσους θέλουν να κοιμούνται βαθύ ύπνο). Κυβέρνησε έξι μήνες στην τροχιά της χρεοκοπίας και δεν ξέρουμε τι ακόμα είναι πρόθυμο να υπογράψει το επιτελείο του, φτάνει να παραμένει στην διακυβέρνηση. Δεν δεσμεύεται, άλλωστε, πλέον από τίποτα και καθημερινά βεβαιώνει ότι κάθε εναλλακτική οδηγεί στην κόλαση.

Ζήτημα δεύτερο. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υποστεί μια μετάλλαξη, όχι γιατί οι Οργανώσεις Μελών του έγιναν κάτι άλλο ή αλλαξοπίστησαν, αλλά γιατί στα αποφασιστικά πεδία της πολιτικής (κράτος, πολιτικό σύστημα, ηγεσία κόμματος, κυβέρνηση, κοινοβουλευτική ομάδα) έχουν επιβληθεί μνημονιακές πολιτικές και συμφωνίες. Σε αυτά τα πεδία, γίνεται αποδεκτή, δικαιολογείται και στηρίζεται μια καταστροφική πολιτική σε πλήρη αντίθεση με όσα διακηρύσσονταν και περίμενε ο κόσμος από την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτή η μετάλλαξη δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Η πασοκοποίηση του κόμματος, η μετατροπή του σε αρχηγικό κόμμα με παλαιοκομματικές πρακτικές, η σύνθεση της κυβέρνησης, η υποβάθμιση όλης της πολιτικής σε μια αποτυχημένη «διαπραγμάτευση» και ο τρόπος που έγινε η πλήρης συνθηκολόγηση, επιδεικνύουν έναν κυνισμό που είναι συνακόλουθο στοιχείο του κυβερνητισμού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ό,τι απομείνει από αυτόν ως μεταλλαγμένο κόμμα, θα σύρεται στο πολιτικό σκηνικό ως κεντροαριστερός εταίρος και θα συναγωνίζεται με μια κεντροδεξιά εκδοχή –σε πλήρη εναρμόνιση με τους μνημονιακούς ευρωκρατικούς και ευρωατλαντικούς όρους. Η μετάλλαξη ορίζει μια νέα ποιότητα και ένα σημείο χωρίς επιστροφή.

Ποια στάση επομένως απέναντι στο μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ; Ποια στάση απέναντι στην κυβέρνηση που αυτός συγκροτεί, ποια η στάση απέναντι στο Μαξίμου; Ποια στάση απέναντι σε ένα κόμμα φορέα της μνημονιακής προσαρμογής, σε ένα κόμμα που υπηρετεί αυτήν την πολιτική, αποδέχεται και στηρίζει την αυτήν την κυβέρνηση, δικαιολογώντας τις επιλογές της.

Δεν χωράνε πολλές απαντήσεις στο ερώτημα αυτό: Πλήρης πολιτικός διαχωρισμός, πλήρης αποστασιοποίηση από τη μετάλλαξη που έχει συντελεστεί και κατάδειξή της. Συνέχιση του αγώνα ενάντια στην καταστροφή που φέρνει η ευρωκρατία στη χώρα, συνέχιση της πάλης για διέξοδο της χώρας από την καθολική κρίση. Επένδυση όλων των προσπαθειών στο να χτιστεί το βασικό που έλλειψε και λείπει: Ένα πολιτικό κίνημα διεξόδου. Τα καθήκοντα αυτά αναγκαστικά έρχονται σήμερα σε σύγκρουση με τον μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν είναι ώρα για μεμψιμοιρίες, ούτε ώρα ιδιαίτερων τακτικών. Είναι ώρα καθαρών εξηγήσεων και δήλωση προθέσεων για τη συνέχεια. Διάφορα επεισόδια μπορεί να εξελιχθούν με αντικείμενο «τι μπορεί να περισωθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ». Αλλά πρώτα πρέπει να βγουν συμπεράσματα και απολογισμοί για την διανυθείσα πορεία, αν φυσικά ενδιαφερόμαστε για κάτι βαθύ, ουσιαστικό, πραγματικά ενδιαφέρον.

http://www.e-dromos.gr/i-metallaksi-tou-suriza/

Tagged : / /

Τοποθέτηση στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ – Ηχητικό – 30/7/2015

Την παραίτησή του από την Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωσε ο Ρούντι Ρινάλντι μιλώντας στη συνεδρίαση του οργάνου την Πέμπτη 30 Ιουλίου. Μαζί με ακόμα 16 μέλη της Κ.Ε., εξηγούν τους λόγους της παραίτησής τους με δήλωση που έδωσαν στη δημοσιότητα και μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

 

Ακούστε εδώ ολόκληρη την τοποθέτηση στην Κ.Ε.


 

 

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Συγχωρήστε μου έναν προσωπικό τόνο γιατί είναι η τελευταία φορά που μιλώ στο όργανο αυτό του ΣΥΡΙΖΑ.

Πιστεύω ότι είναι λίγο οξύμωρο να έχουν παρθεί αποφάσεις σε κυβερνητικό επίπεδο, να έχουν παρθεί πολύ κρίσιμες αποφάσεις σε επίπεδο Μαξίμου, να έχουν συναφθεί διακρατικές συμφωνίες, να έχουν παρθεί δεσμεύσεις και να έχουν ψηφιστεί προαπαιτούμενα, με μια σύνθεση που δεν μας τιμά πολύ μέσα στην ελληνική Βουλή, και κατόπιν εορτής το κόμμα να συσκέπτεται για να αποφασίσει μια διαδικασία για το Σεπτέμβρη και εκεί να σκεφτεί την στρατηγική του στις νέες συνθήκες ή τις προτάσεις που μας φέρνει ο σ. Δραγασάκης για την επανίδρυση του κόμματος.

Συγγνώμη σύντροφοι, δεν καταλαβαίνετε τι συμβαίνει ή δεν καταλαβαίνω εγώ τι συμβαίνει. Η χώρα μπαίνει σε μια εθνική και κοινωνική καταστροφή. Τα προαπαιτούμενα και τα μνημόνια εντείνουν αυτή την πορεία προς την εθνική και κοινωνική καταστροφή.

Έχει τεράστιες ευθύνες το Μαξίμου, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, τεράστια ευθύνη όσοι ψήφισαν «ναι» για αυτή την πορεία. Και εγώ προσωπικά, δεν μπορώ πλέον να υποστηρίζω αυτή την πορεία και δεν μπορώ να είμαι στα καθοδηγητικά όργανα του κόμματος που ευθύνεται για αυτή την πορεία, παρόλο που δεν έχει το κόμμα ακριβώς την ευθύνη αυτών των πραγμάτων. Αλλά οι διαδικασίες έχουν δευτερεύουσα σημασία.

Η διαδικασία η σημερινή γίνεται για να ελευθερωθούν τα χέρια για το παραπέρα προχώρημα των δεσμεύσεων που έχουμε πάρει και έχουμε ήδη προωθήσει και θα συνεχίσουμε να προωθούμε και τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο. Δηλαδή εν λευκώ η κυβέρνηση και το Μαξίμου θα συνεχίσουν αυτά για τα οποία έχουν δεσμευθεί και η Αριστερά θα συσκεφθεί το Σεπτέμβρη μήνα σε έκτακτο συνέδριο ή σε οποιαδήποτε άλλη διαδικασία. Κάτι δεν πάει καλά σύντροφοι σε αυτή την κατάσταση.

Δεύτερο πράγμα. Επειδή είπε πολλά ο σύντροφος Φίλης και τέλος πάντων έξυσε καταστάσεις, δεν θέλω να του απαντήσω τίποτα, τίποτα απολύτως. Απλά θα πάω κι εγώ σε έναν μικρό λαϊκισμό για τα …κωλομακαρόνια που με τόση ευκολία ρώτησε «μα τόσα πολλά μακαρόνια τρώτε;», που αυξάνεται η τιμή τους, και θέλω να του πω ότι ο κόσμος βιώνει με πολύ τρομερό τρόπο αυτή την τεράστια καταστροφή που υπάρχει στον τόπο και ναι, προσπαθεί να φάει και μακαρόνια. Για αυτό μην τον κοροϊδεύετε σαν κυβερνητικοί εκπρόσωποι, σαν να μιλάτε ως ΣΚΑΪ εδώ μέσα για τα θέματα αυτά.

Αλλά δεν με ενδιαφέρει αυτό. Με ενδιαφέρει κάτι πιο βασικό. Σύντροφοι, πήραμε την κυβέρνηση, ήρθε το 62%, υπάρχει ένας λαός κι ένας κόσμος που πίστεψε αυτά που του είπαμε. Δεν του είπαμε αυτά που αποφασίσαμε κι αυτά που υπογράψαμε, άλλα του είπαμε και μας εμπιστεύτηκε και μιλάτε όλοι για ήττα, κανείς δεν βγαίνει εδώ να πει ότι είναι περήφανής νίκη αυτό που πετύχαμε. Ωραία. Και λέτε ότι ήταν οι συσχετισμοί συντριπτικοί. Έστω. Δεν μπορούμε να προβληματιστούμε στο τι έλειψε ή τι λείπει απ’ όλη αυτή την προσπάθεια; Δεν άκουσα τίποτα. Άκουσα μόνο βολονταρισμούς, κινηματισμούς κ.λπ. Αυτή η σχέση πληγώθηκε. Πληγώθηκε η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τον λαό, με τις υποσχέσεις που είχαμε δώσει και με έναν κόσμο που περίμενε κάτι διαφορετικό. Δεν περίμενε θαύματα, αλλά περίμενε μια διαφορετική στάση κι αυτή την στάση δεν την είδε.

Η απόφαση κι αυτά που έχουμε υπογράψει κι αυτά που ψηφίζουμε μέσα στη Βουλή οδηγούν σε μετάλλαξη του εγχειρήματος μας και σε παλινόρθωση του μνημονιακού καθεστώτος με όλα τα «ταρατατζούμ» που έχει αυτή η παλινόρθωση.

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια εθνική και κοινωνική καταστροφή και πρέπει να κάνουμε ότι μπορούμε για να την αποσοβήσουμε ή να μην έχει τραγικές συνέπειες για την χώρα και τον λαό. Η γραμμή, όμως, να μειώσουμε τις συνέπειες από αυτά που έχουμε ήδη αποφασίσει είναι σαν αυτό που λέγονταν ότι πάμε για μια αμοιβαία επωφελή συμφωνία, που δεν μπορούσε να υπάρξει κάτι τέτοιο. Ωραιοποιούμε την κατάσταση λέγοντας αυτά τα πράγματα.

Όσο αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, σας λέω ότι μεταλλάσσεται με αυτές τις αποφάσεις. Μεταλλάσσεται ως κόμμα γιατί η ηγεσία, η κυβέρνηση, το Μαξίμου, το κράτος παίρνουν κάποιες αποφάσεις που σημαδεύουν αυτή την πορεία. Δεν μπορείς να πεις εγώ είχα μια διαφωνία, έλεγα κάτι μέσα εκεί κ.λπ.

Δεν υπηρετούμε τις υποτελείς τάξεις. Είναι ψέμα να πιστεύουμε ότι αυτή η πολιτική υπηρετεί τις υποτελείς τάξεις και ούτε καν κάνει άρση της απώλειας κυριαρχίας της χώρας. Αλλά ίσα-ίσα προσυπογράφουμε το βάθεμα της υποτέλειας στη χώρα κι αυτό δεν είναι δουλειά της Αριστεράς, σύντροφοι. Η Αριστερά άλλο πράγμα πρέπει να κάνει. Πρέπει να οργανώνει τον λαό, να αγωνίζεται για απελευθέρωση, για κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία. Κι αυτό δεν γίνεται σώνει και καλά από το κυβερνητικό επίπεδο.

Αυτά είχα να πω (είπα και ελάλησα και αμαρτία δεν έχω), η επιλογή μου μπορεί να είναι λαθεμένη ή σωστή. Το κίνημα αυτό του ΣΥΡΙΖΑ είχε ριζοσπαστισμό, και κινηματισμό, δεν μπορεί να καλουπωθεί σε μνημονιακή μεταμόρφωση. Θα υπάρξουν πάλι κύκλοι, σχέσεις, κοινοί βηματισμοί, προσπάθειες το επόμενο διάστημα. Εκεί θα είμαστε παρόντες και με πάρα πολλούς νομίζω ότι θα πρέπει να μπορούμε να κοιταχτούμε στα μάτια, παρόλο που έχουμε διαφωνήσει και να κρατήσουμε μια σοβαρή στάση. Αυτό απαιτεί ο λαός από εμάς και νομίζω ότι πρέπει να ανταποκριθούμε.

Όσο αφορά το θέμα της πολιτικής μου τοποθέτησης και της προσωπικής μου στάσης θέλω να είμαι καθαρός απέναντι σε αυτό το κόμμα και τον κόσμο που το ακολούθησε και για αυτό παραιτούμαι από την Κεντρική Επιτροπή. Σας ευχαριστώ πολύ.

Tagged : / / / /

Δήλωση παραίτησης από την πολιτική γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ (21/7/2015)

Δήλωση παραίτησης του Ρούντι Ρινάλντι από την πολιτική γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ

Δεν είναι ώρα για πολλά λόγια. Η χώρα μπήκε στην τροχιά της χρεοκοπίας και η κοινωνία θα ζήσει αβάστακτες καταστάσεις με το 3ο Μνημόνιο που πιθανά δεν θα αποτρέψει το Grexit.

Οι ισχυρισμοί περί αναγκαίου και επώδυνου συμβιβασμού δεν ισχύουν. Πρόκειται για ιδεολογική, πολιτική, στρατηγική χρεοκοπία της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτή είχε προδιαγραφεί για λογαριασμό του από την κυρίαρχη ομάδα, από το 2012 και μετά, με σταθμό τις εξαγγελίες της «Θεσσαλονίκης» και κατάληξη την 6μηνη κυβερνητική διαδρομή.

Σε αυτό το χρονικό διάστημα ο κομματικός οργανισμός είχε υποκατασταθεί πλήρως από τον κυρίαρχο μηχανισμό και τις γραφειοκρατικές πρακτικές του, μηχανισμό ο οποίος μάλιστα το τελευταίο 6μηνο έχει επιπλέον κρατικοποιηθεί.

Στα πλαίσια αυτά η Πολιτική Γραμματεία –με αυτονόητες τις ευθύνες της- έχει μετατραπεί σε αδρανοποιημένο και ακολουθητικό συνεργό της συντελούμενης κεντροαριστερής και τώρα μνημονιακής μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ.

Τούτων δοθέντων και μετά την μνημονιακή συμφωνία και την ψήφιση προαπαιτούμενων και δεσμεύσεων που έχουν αναληφθεί, ανοίγει μια περίοδος ριζικού επαναπροσδιορισμού του λαϊκού κινήματος, αλλά και της ουσίας της πολιτικής διαδικασίας σαν τέτοιας, το περιεχόμενο των οποίων μέλλει να αναζητηθεί.

Ωστόσο ο ΣΥΡΙΖΑ προδιαγράφει την πορεία του έξω από τα αιτούμενα αυτού του επαναπροσδιορισμού, μεταλλασσόμενος σε οργανικό υποστύλωμα της μνημονιακής διαδικασίας έστω κι αν λεκτικά την αρνείται.

Στα πλαίσια αυτά παραιτούμαι από την Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ

Η ζωή όμως συνεχίζεται, με ό,τι έχει και ό,τι της λείπει…

21/7/2015

Tagged : / / / /

Τι άλλο χρεοκοπεί, εκτός από τη χώρα, άρθρο στο Δρόμο της Αριστεράς (φ.272, 18/7/2015)

Κατάρρευση τακτικών, στρατηγικών, στερεότυπων και εύκολων απαντήσεων

 

Η χώρα μας έχει μπει σε τροχιά χρεοκοπίας και βίαιης εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, της οικονομίας, της κυριαρχίας της, μέσα από τις νέες -αλλά και κλασικές- μορφές ιμπεριαλιστικής επιβολής. Επανειλημμένα έχει υποστηριχθεί από τις στήλες αυτής της εφημερίδας ότι η Ελλάδα δεν λογαριάζεται ως χώρα του πυρήνα της Ευρώπης, ούτε καν ανήκει στον λεγόμενο Νότο. Στους σχεδιασμούς των ευρωκρατών είναι κάτι υποδεέστερο: «νότος του Νότου». Πρέπει να εξομοιωθεί με «χώρα-σκουπίδι», όπως έγινε με τις χώρες της Aνατολικής Ευρώπης αμέσως μετά την κατάρρευση. Και όχι μόνον. Χώρα-προτεκτοράτο σε μια δύσκολη περιοχή όπου συναντούνται διεθνή γεωπολιτικά τόξα. Προγεφύρωμα ή και πεδίο βολής, περιοχή πειραματισμών μοντέλων προς εξαγωγή για άλλες ευρωπαϊκές περιοχές. Τέτοιες αναφορές ήταν συχνά δυσάρεστες σε κύκλους και χώρους της Αριστεράς που ήθελαν να αγνοούν πεισματικά αυτές τις διαστάσεις του νεοελληνικού προβλήματος και της καθολικής κρίσης, μένοντας προσκολλημένοι σε στερεότυπα που ένα-ένα καταρρέουν εκκωφαντικά.

Χρεοκόπησε ο ευρωπαϊσμός σε όλες τις εκδοχές του. Η Ε.Ε. και όλοι οι θεσμοί που έχουν οικοδομηθεί σαν υλική συμπύκνωση συμφερόντων των ισχυρών κρατών και του μονοπωλιακού κεφαλαίου, «ολοκληρώνονται», μέσα από τη συνταγή του νεοφιλελευθερισμού, στη μορφή της γερμανικής Ευρώπης και των δορυφόρων της. Αυτή οδηγεί σε διαρκή και βαθιά κρίση και πυροδοτεί αντιθέσεις με άλλες δυνάμεις που νοιώθουν τον ασφυκτικό γερμανικό εναγκαλισμό. Οι στρατηγικές για τον νότο του Νότου, για την Ελλάδα δεν διαβάστηκαν σωστά και έτσι όλη η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ στηρίχθηκε στη δυνατότητα εύκολης συμφωνίας με τους «εταίρους».

Δεν διαβάστηκαν καλά και οι ευρωατλαντικές σχέσεις και θεωρήθηκε ότι η βοήθεια και παρέμβαση των ΗΠΑ θα διευκόλυνε την επίτευξη συμφωνίας. Όλα ήταν διαφορετικά και πιο σύνθετα. Το «μένουμε Ευρώπη» για να αποφύγουμε το GRexit θα χρεοκοπήσει κι αυτό, γιατί καμία ευρωπαϊκή δύναμη δεν νοιάζεται ακριβώς για την σωτηρία μας… Εσωτερικά, το «μένουμε Ευρώπη για να αποφύγουμε το GRexit» στηρίζεται από το παλιό πολιτικό σύστημα μαζί με τον μνημονιακά μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ. Η πολιτική κρίση είναι διαρκής και οι ψευδαισθήσεις για κυριαρχία και ηγεμονία του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά του Αλέξη Τσίπρα δοκιμάζονται αρκούντως. Μπήκαμε διά της ευρωπαϊκής οδού στην «επόμενη μέρα», όπου όλα θα είναι διαφορετικά.

Χρεοκόπησε ο κυβερνητισμός (το «εργαλείο», όπως λέγεται τελευταία από τους προπαγανδιστές του Μαξίμου, που δεν το εγκαταλείπεις αλλά το χρησιμοποιείς έως την τελευταία στιγμή). Δηλαδή, η ιδέα και η πρακτική πως μπορεί να προκύψουν σοβαρές και μεγάλες αλλαγές χωρίς την παρεμβολή του λαϊκού παράγοντα, πως είναι αρκετό να βάλεις στο χέρι την διακυβέρνηση της χώρας και όλα μπαίνουν στον αυτόματο πιλότο. Η ιδέα πως μια κυβέρνηση μπορεί να κάνει τα πάντα χωρίς τον λαϊκό παράγοντα ή με επίκλησή του όποτε θέλει για να συνεχίσει να κάνει ό,τι νομίζει χωρίς να δίνει λογαριασμό. Μια κυβέρνηση, ένα μικρό επιτελείο και στην συγκεκριμένη περίπτωση χωρίς καμιά πείρα, να διαχειριστεί μια χώρα και μια μείζονα καθολική κρίση.

Αποδεικνύεται περίτρανα πως χωρίς τομές στο πολιτικό σύστημα, το «εργαλείο» έχει τις δικές του νόρμες και τους δικούς του κανόνες και έρχεται η στιγμή που διαπιστώνεις ότι δεν το ελέγχεις και γίνεσαι υποχείριο αυτού που κατέχει την πραγματική εξουσία. Τώρα το «εργαλείο» είναι στα χέρια των δανειστών, των «θεσμών», της τρόικας και μάλιστα με την υπογραφή της κυβέρνησης της Αριστεράς… Όταν στο τιμόνι μπαίνει η κεντροαριστεροποίηση, και μάλιστα σε συνθήκες μνημονιακής εμβάθυνσης, τότε οδηγούμαστε σε διαρκή ρευστοποίηση του πολιτικού σκηνικού και κρίση εκπροσώπησης -μια κλασική πολιτική κρίση.

Χρεοκόπησε η λογική των εύκολων λύσεων και των αυτοματισμών. Ο ΣΥΡΙΖΑ επέμενε ότι υπάρχει Πρόγραμμα (Θεσσαλονίκης), είναι κοστολογημένο, θα καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ, στα 12.000 ευρώ το αφορολόγητο, «ψηφίστε με για να το υλοποιήσω»… Η πραγματικότητα εξελίχθηκε διαφορετικά. «Θα σας φέρω συμφωνία και θα είναι μέρα μεσημέρι». «Θα είναι και αμοιβαία επωφελής». Η πραγματικότητα εξελίχθηκε πολύ διαφορετικά. «Θα σκίσω τα μνημόνια, θα πρωτοτυπήσω και θα εφαρμόσω το πρόγραμμά μας». Η πραγματικότητα διέψευσε αυτές τις διακηρύξεις. Η απάντηση στην καθολική κρίση που έχει βυθιστεί η χώρα απαιτεί σοβαρή και σύνθετη πολιτική διεξόδου, σε πόλεμο με τις «λύσεις ευκολίας» και την ακατάσχετη προχειρότητα.

Χρεοκόπησε η λογική της «διαπραγμάτευσης». Κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος η μονομέρεια και η εξάντληση όλου του κυβερνητικού έργου στο ζήτημα της «διαπραγμάτευσης». Η «διαπραγμάτευση» ως επιλογή και μάλιστα «χωρίς σύγκρουση» (όπως αποφασίστηκε τον Αύγουστο του 2014) στηρίζονταν στην ιδέα ενός εύκολου συμβιβασμού με την ευρωπαϊκή πλευρά και παράλληλα έφερε στην επιφάνεια μια άλλη οργανική ανικανότητα της κυβέρνησης Τσίπρα: Δεν κατάλαβε την παγίδευση που είχε οργανωθεί, την υποτίμηση, πίστεψε ότι έστω την τελευταία στιγμή θα υποχωρούσαν. Διαπραγματεύεται κανείς έχοντας δημιουργήσει κάποιους όρους, δείχνοντας πως είναι αποφασισμένος και φυσικά έχοντας κατανοήσει σε βάθος το σχεδιασμό και την στρατηγική του αντιπάλου.

Χρεοκόπησε η λογική του συμβιβασμού. Όχι πως αποκλείονται οι συμβιβασμοί στη ζωή και την πολιτική πάλη. Δεν αγωνίζεσαι, όμως, με την ιδέα και την σημαία του συμβιβασμού. Πριν ακόμα γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και μετά, η λέξη συμβιβασμός, με όλα τα αναγκαία καλλωπιστικά επίθετα έγινε η διακηρυγμένη επίσημη πολιτική του. Οι λίγες εξαιρέσεις που τροφοδότησαν και τη λαϊκή κινητοποίηση, ήταν όταν ειπώθηκαν πράγματα πέρα από την λογική του συμβιβασμού: τα πρώτα «όχι» στον Σόιμπλε και το πρόσφατο δημοψήφισμα.

Το τρίπτυχο χαρμάνι ευρωπαϊσμού – διαπραγμάτευσης – συμβιβασμού με όλες τις υπερφίαλες προχειρότητες και ρηχότητες ενός ασυντόνιστου κυβερνητικού σχήματος, χωρίς πρόγραμμα και στρατηγική οδήγησε στην ανοικτή συνθηκολόγηση και στην ταπεινωτική συμφωνία για τρίτο μνημόνιο.

Πέρα από αυτά, χρεοκόπησε μια αντίληψη για την πολιτική που θα την λέγαμε «επικοινωνιακή» ή «μεταμοντέρνα», που στηρίζεται στο ίματζ, την εικόνα, το φαίνεσθαι, στη διαμόρφωση προσώπου και εικόνας, στη χρήση του μάρκετινγκ και της επικοινωνίας, στις διαρροές, τα non paper, την έλλειψη εμπιστοσύνης στο λαό και στην αντίληψη ότι όλα είναι εργαλεία προς χρήση όπως και όποτε νομίζουμε. Όλα αυτά καταγράφονται στην αστική και δη μεταμοντέρνα αντίληψη της πολιτικής, που είναι πιο αδύναμη από τα κλασικά περί συσχετισμών, συνασπισμών, εξουσίας κ.λπ. Φέρνει κάποια αποτελέσματα, δεν εξηγεί την ιστορική κίνηση, καταποντίζεται πανεύκολα στα δύσκολα. Αυτή η αντίληψη για την πολιτική χαρακτηρίζεται από ένα σύμφυτο χαρακτηριστικό του μεταμοντερνισμού: την έλλειψη βάθους.

Οι καλές στιγμές του ΣΥΡΙΖΑ, σε όλη την ιστορία του, ήταν εκείνες που η έστω στοιχειακή του κίνηση συναντιόνταν με το βάθος της ιστορικής κίνησης και ανάγκης. Για να έχεις συναίσθηση του βάθους χρειάζεσαι ένα επιτελείο αντάξιο των περιστάσεων. Αυτό δεν υπάρχει και δεν υπήρξε. Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες. Δυστυχώς…

http://www.e-dromos.gr/ti-allo-xreokopei/

Tagged : / /

Δήλωση Ρούντι Ρινάλντι για την υπόθεση Παναρίτη

Η αγανάκτηση που δημιουργήθηκε πρώτα απ’ όλα στην κοινωνική βάση του ΣΥΡΙΖΑ για την υπόθεση Παναρίτη είναι δίκαιη. Η συγκεκριμένη περίπτωση προστίθεται στη μακρά αλυσίδα αντίστοιχων επιλογών.

Ας αναλογιστούμε λοιπόν τι σηματοδοτεί για το ΣΥΡΙΖΑ και την επιταχυνόμενη πορεία μετάλλαξής του.

Ας αναλογιστούμε επίσης το τι επιχειρεί να συγκαλύψει και να διευκολύνει η κομματική πειθαρχία που θέλουν να επιβάλλουν.

Ωστόσο, επειδή ακριβώς η απήχηση του γεγονότος έχει πάρει μαζικές διαστάσεις, αναπτύσσεται σωρεία αλληλοβαλλόμενων πρακτικών, με ιδιοτελή κίνητρα, που λειτουργεί συσκοτιστικά. Έτσι θα έπρεπε κανείς να επισημάνει:

1. Η επιλογή Παναρίτη ήταν συλλογική από τον ηγετικό κύκλο του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ντόρος που δημιουργήθηκε έδωσε την ευκαιρία σε αυτόν τον κύκλο για υποκριτικούς διαχωρισμούς, υπαναχωρήσεις κ.α. ώστε να απαλλαγούν κάποιοι από το κόστος και να το χρεωθούν κάποιοι άλλοι.

2. Οι ασύνδετες επιφανειακές κριτικές για το συμβάν βοηθούν να εκτονωθεί, εν όψει της συμφωνίας με την τρόικα, ένα φορτίο διαμαρτυρίας που δε συσσωρεύτηκε μόνο από την επιλογή Παναρίτη, αλλά από την γενική πορεία της κυβέρνησης.

3. Η μπουκαπόρτα για την είσοδο κάθε είδους Παναρίτη στο ΣΥΡΙΖΑ έχει ανοίξει προ πολλού και δεν θα κλείσει με αποσπασματικές ενέργειες. Ας αποτελέσει αφετηρία για αποπαθητικοποίηση, για αλλαγή της ευρύτερης πολιτικής στάσης και συμπεριφοράς, τουλάχιστον αυτών που επιθυμούν μια άλλη πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και της χώρας.

Ρούντι Ρινάλντι, μέλος της Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ
31/5/2015

Tagged : /