Η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ : 3ο Μνημόνιο , ψήφος εμπιστοσύνης, το εσωκομματικό πεδίο

Ακολουθούν δυο άρθρα γύρω από τα ζητήματα που αναδείχθηκαν τις τελευταίες ημέρες.

ΜΕΡΟΣ Α'(15/8/2015) : Ψήφος εμπιστοσύνης; Σε ποιον και γιατί;

Στο ερώτημα ποια είναι η στάση απέναντι στον μεταλλαγμένο πλέον ΣΥΡΙΖΑ, η απάντηση είναι μία και μοναδική και πρέπει να δοθεί στην πράξη χωρίς υπεκφυγές: Πλήρης πολιτικός διαχωρισμός, πλήρης αποστασιοποίηση από τη μετάλλαξη που έχει συντελεστεί και κατάδειξή της. Συνέχιση του αγώνα ενάντια στην καταστροφή που φέρνει η ευρωκρατία στη χώρα, συνέχιση της πάλης για διέξοδο της χώρας από την καθολική κρίση. Επένδυση όλων των προσπαθειών στο να χτιστεί το βασικό που έλειψε και λείπει: Ένα πολιτικό κίνημα διεξόδου. Τα καθήκοντα αυτά αναγκαστικά έρχονται σήμερα σε σύγκρουση με τον μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ/Μαξίμου προχωρά τον σχεδιασμό του με την ψήφιση του 3ου μνημονίου και την δήλωση ότι θα θέσει πρόταση ψήφου εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση ώστε να συνεχίσει τα επόμενα βήματα και τις πρόωρες εκλογές όσο το δυνατόν νωρίτερα. Η πρόταση ψήφου εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση δημιουργεί προβλήματα σε όποιον δεν έχει τοποθετηθεί ανοικτά απέναντι στην κυβέρνηση Τσίπρα (σε όποιον κινήθηκε με το τακτικό «στηρίζουμε την κυβέρνηση, καταψηφίζουμε τα μνημόνια», ονόματα δεν λέμε) και για αυτό γίνεται λόγος περί «ωμού εκβιασμού». Ο Τσίπρας θα πάει σε εκλογές όχι γιατί η «Πρώτη φορά Αριστερά» διαλύεται επειδή προσχώρησε στο μνημονιακό στρατόπεδο και συνεργάζεται ανοικτά με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, (αλήθεια ποιος πίστευε πριν 1-2 μήνες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ψήφιζε όλα τα μνημονιακά μέτρα μαζί με τις παροδοσιακές δυνάμεις, κι ότι θα στηρίζονταν σε αυτές για να κρατιέται στην κυβέρνηση;) αλλά γιατί θα παρουσιάζει το εσωκομματικό του τοπίο ως κύρια αιτία των δυσαρμονιών και δυσλειτουργιών της κυβέρνησής του.

Με κυνικό τρόπο ο Τσίπρας και το Μαξίμου αναγορεύουν σε κεντρικό ζήτημα της πολιτικής σκηνής την εσωκομματική κατάσταση του ΣΥΡΙΖΑ και παρουσιάζουν αυτήν ως την πηγή των προβλημάτων, κάνοντας μια εξαιρετική μετάθεση του πεδίου από το πραγματικό και δραματικό: Η χώρα εισέρχεται σε μια φάση εθνικής και κοινωνικής καταστροφής, το 3ο μνημόνιο δεν σώζει την χώρα αλλά την βυθίζει περισσότερο και την μετατρέπει σε αποικία και προτεκτοράτο. Αυτό το πραγματικό και δραματικό γεγονός αποκρύβεται (όσο μπορεί να αποκρυφτεί) πίσω από ένα παραπέτασμα εσωκομματικών διενέξεων και αντιπαραθέσεων, μετατρέποντας το ζήτημα του ΣΥΡΙΖΑ σε κεντρικό ζήτημα της χώρας.

Με άλλα λόγια ο Τσίπρας έχει υποθηκεύσει την επικαιρότητα της χώρας στο εσωτερικό ζήτημα του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή καθιστά το εσωτερικό ζήτημα του ΣΥΡΙΖΑ κεντρικό στην πολιτική επικαιρότητα και αυτό γίνεται εσκεμμένα βραχυκυκλώνοντας και αποπροσανατολίζοντας όλο τον κόσμο. Την ώρα που ο ίδιος αποδεικνύεται μικρότερος των περιστάσεων και υπογράφει ό,τι του παρουσιάζουν οι τροϊκανοί, συνεχίζει το παιχνίδι όπως αντιλαμβάνεται την πολιτική και την επικαιρότητα: ως τον τρόπο που ο ίδιος θα κυριαρχήσει στους εσωτερικούς αντίπαλους, ακόμα και στην αντιπολίτευση. Στην παγίδα αυτή πέφτουν και διάφορες αντιπολιτευόμενες δυνάμεις μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, που από την μια δεν καταλαβαίνουν την κλίμακα της εθνικής και κοινωνικής καταστροφής και άρα το ποια καθήκοντα απορρέουν από αυτήν την διαπίστωση, και από την άλλη νομίζουν πως αν βρίσκονται στο φως και στο προσκήνιο της πολιτικής αντιπαράθεσης, εφαρμόζουν κάποια πολιτική. Δεν διακρίνουν δηλαδή τον σχεδιασμό και την ενορχήστρωση που στήνει ο Τσίπρας/Μαξίμου.

Ο χρόνος τελειώνει για τακτικές και τακτικισμούς χωρίς να ξεδιπλωθούν θέσεις, προοπτικές, εναλλακτικές. Δεν είναι ώρα για μεμψιμοιρίες, ούτε ώρα ιδιαίτερων κολπέτων. Είναι ώρα καθαρών εξηγήσεων και δήλωση προθέσεων για την συνέχεια. Διάφορα επεισόδια μπορεί να εξελιχθούν με αντικείμενο «τι μπορεί να περισωθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ». Αλλά πρώτα πρέπει να βγουν συμπεράσματα και απολογισμοί για την διανυθείσα πορεία, αν φυσικά ενδιαφερόμαστε για κάτι βαθύ, ουσιαστικό, πραγματικά ενδιαφέρον.

Με απλά λόγια: Ο μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ/Μαξίμου δεν τυγχάνει καμιάς εμπιστοσύνης μας, για τον απλούστατο λόγο ότι πολιτεύτηκε καταστρατηγώντας όλες τις θέσεις και τις αρχές που είχαμε θέσει ξεκινώντας το εγχείρημα αυτό. Το μόνο που κάνει και αυτό είναι η πολιτική του: διεκπεραιώνει τα μνημονιακά συμβόλαια – διατηρεί με κάθε τρόπο την εξουσία, γαντζώνεται σε αυτήν – εξοντώνει τους αντιπάλους του όπως μπορεί χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα του πολιτικαντισμού.

Γι αυτό και είναι καταδικασμένος. Η πολιτική δεν είναι η τέχνη του εφικτού και δεν είναι φορέας κυνισμού των εξουσιαζόντων. Αυτός είναι ένας πολύ στενός καθυστερημένος ορισμός της πολιτικής. Είναι μια μισοαλήθεια της τεχνοπολιτικής των διαχειριστών του γερασμένου αστικού κόσμου. Είναι απόλυτη αλήθεια για τα ενσωματωμένα ηγετικά κλιμάκια και τις σερνόμενες γραφειοκρατίες. Είναι το νεύμα προς τους ποικίλους μηχανισμούς.

Η πολιτική, κύριοι του Μαξίμου, είναι κάτι άλλο που δεν το φτάνετε. Είναι μεγάλοι στόχοι, και είναι μέσον για την επίτευξή τους, είναι όπλο στα χέρια αυτών που θέλουν να τελειώνουν με την χειραγώγηση και την επιζητούν την κοινωνική δικαιοσύνη και χειραφέτηση. Εσείς αντιλαμβάνεστε την πολιτική ως αμοραλισμό.

Τα υπόλοιπα ζητήστε τα από τον κύριο Σαγιά, θα σας τα εξηγήσει καλύτερα. Μετά το γάντζωμα στην εξουσία και την εξόντωση των αντιπάλων έρχεται η διαφθορά και ο εκφυλισμός. Σε αυτό το κατώφλι βρισκόμαστε και όσα είδαμε το τελευταίο διάστημα είναι διαφωτιστικά.

Για άλλον ΣΥΡΙΖΑ κινήσαμε, κι όχι αυτόν που έτσι τον καταντήσατε. Φέρουμε και εμείς ευθύνες για αυτό το κατάντημα –και ο απολογισμός είναι απαραίτητος όπως και η αυτοκριτική, γιατί η πολιτική πρέπει να ξανασυνδεθεί με την ηθική- αλλά τώρα ο πλήρης διαχωρισμός από το έκτρωμα που κατασκευάζεται είναι πρώτιστη ανάγκη.

 

ΜΕΡΟΣ Β'(17/8/2015): Ο ΣΥΡΙΖΑ ΜΕΤΑΛΛΑΣΣΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟΣΑΘΡΩΝΕΤΑΙ. Αυτό όμως δεν μπορεί να περιγραφεί και να βιωθεί σαν διάσπαση.

 

Γίνεται λόγος για πιθανή διάσπαση ή για συντελεσθείσα διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Η λέξη διάσπαση στο πολιτικό λεξιλόγιο και δη της αριστεράς δημιουργεί αρνητικούς συνειρμούς. Ο διασπαστής και η διάσπαση προξενούν κακό και η πράξη γίνεται μέσα από σκληρές αντιπαραθέσεις, που συνήθως δεν αφορούν πραγματικά ζητήματα της κοινωνίας αλλά διαμάχες κλειστές, ιδεολογικές, δογματικές ανάμεσα σε μηχανισμούς σχηματισμένους και σε ομάδες σχηματοποιημένες και αλληλομαχόμενες μετά μανίας. Ενίοτε οι διασπάσεις αφορούν ή εμφανίζονται σαν αντιπαράθεση δύο – τριών προσώπων για την εξουσία του κόμματος.

Στον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα δεν συμβαίνει κάτι παρόμοιο. Δεν πραγματοποιείται διάσπαση. Συντελείται και βιώνεται μέσα από τις επιλογές μιας ηγετικής ομάδας (Τσίπρας – Μαξίμου) μια αποδιάρθρωση  που μεταμορφώνει το κόμμα και το μεταλλάσσει σε κεντροαριστερά ώστε να συμβαδίζει με την συστημική προσαρμογή και τις μνημονιακές προδιαγραφές. Αποδιάρθρωση στις ριζοσπαστικές όψεις της ιδεολογικής του ταυτότητας, στην κεντρική του κατεύθυνση, στις απογοητευτικές επιλογές της ηγετικής ομάδας που είναι αναιρετικές της όποιας προοπτικής. Αποδιάρθρωση που εκτείνεται πλέον και στην ίδια την οργανωτική του οντότητα. Χιλιάδες μέλη του, δεκάδες οργανώσεις εγκαταλείπονται και παραδίνονται στους κλειδοκράτορες του κομματικού μηχανισμού.

Ενεργός παράγοντας αυτής της μετάλλαξης είναι ο σκληρός πρώην γραφειοκρατικός μηχανισμός που πλέον έγινε κυβερνητικός και αναπαράγεται στο έδαφος της κρατικής διοίκησης και διαχείρισης. Η ορμή αυτών των δυνάμεων είναι μεγάλη και ο κυνισμός τους πολύ εμφανής. Αυτή είναι η πλευρά που διευθύνει ή προωθεί την αποδιάρθρωση του ΣΥΡΙΖΑ.

 

Η άλλη πραγματικότητα

Υπάρχει όμως και μια άλλη πραγματικότητα στον ΣΥΡΙΖΑ που παραμένει στο ημίφως των εξελίξεων και των σκηνοθετημένων πολώσεων που μονοπωλούν την επικαιρότητα. Αφορά επίσης χιλιάδες κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος παραμένει μετέωρος, αποσβολωμένος, αρνούμενος να δεχτεί αυτό που βλέπει, ματαιωμένος. Ζητά χρόνο για να καταλάβει, να βιώσει, να ξεπαγώσει, να τοποθετηθεί. Πρόκειται για ένα μεγάλο κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ – την πλειοψηφία – που η στάση του θα βαρύνει όχι μόνο σαν ποσότητα αλλά και σαν ποιότητα. Πρόκειται για ανθρώπους που δεν είναι αγόμενοι και μαζικά υποκείμενοι σε χειρισμούς. Εδώ άλλωστε πρέπει να θυμηθούμε ότι ο κόσμος του 37% δεν είναι ένα απλό μετακινούμενο εκλογικό ποσοστό ούτε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα συμπαγές κομματικό μόρφωμα που ερμηνεύεται με τα κλασσικά σχήματα για το καθεστώς των κομμάτων. Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ της πρώτης περιόδου, όσο και αυτός του 2011 – 2014, είναι ένα εγχείρημα με σχέση με κινήματα και τον ριζοσπαστισμό τα οποία τροφοδοτούσαν την φρεσκάδα του. Είχε περισσότερο τα ανοιχτά χαρακτηριστικά της μορφής «κόμμα – κίνημα» τα οποία δεν κατάφερε να αναδείξει, και των οποίων η θετική παραπέρα μετεξέλιξη μπλοκαρίστηκε από τον κυρίαρχο λόγο του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι να καθηλωθεί στις εύκολες συνθηματολογίες και τις υποσχέσεις αυτόματων λύσεων μακριά από τις βοούσες ριζοσπαστικές και πολιτικές ανάγκες, για να φτάσει τελικά  στην μορφή αρχηγικού κόμματος παλαιάς κοπής.

 

Τα όρια της εσωτερικής αντιπαράθεσης

Μέχρι στιγμής η εσωτερική αντιπαράθεση του ΣΥΡΙΖΑ, παρά την υπερπροβολή της από τα ΜΜΕ, υπολείπεται ως προς την ουσία, δεν είναι αντίστοιχη της κρισιμότητας των περιστάσεων. Οι φορείς των διάφορων αντιπολιτευτικών σχεδίων επέτρεψαν στον Τσίπρα να αναγορεύσει τους ίδιους ως το μείζον της συγκυρίας. Να διαμορφώσει εν πολλοίς μια νόθα πόλωση και μέσα από αυτήν να δραπετεύσει από τα αποτελέσματα της πολιτικής του. Το τρίτο μνημόνιο πέρασε με τον λαό μεταλλαγμένο σε κοινή γνώμη, να ασχολείται με τα διαδικαστικά της Βουλής, τα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ και τα επεισόδια της μικροπολιτικής. Εντελώς αποτυχημένη αντιπολίτευση…

Η συγκυρία προτάσσει την ανάγκη για μαζικό προσανατολισμό καθώς όλες οι σταθερές, τα πλάνα, οι αυταπάτες, οι οπτικές, τα ψευδεπίγραφα σχέδια αποκαθηλώθηκαν. Η συγκάλυψη αυτής της ανάγκης ή η επιμονή να αντικατασταθούν τα ναυαγισμένα σχέδια με αντίστοιχες αυτόματες δήθεν λύσεις, δεν θα μακροημερεύσουν. Όπως επίσης, δεν αντέχουν και δοκιμάζονται οι τακτικισμοί μέσα από τους οποίους θέλησαν κάποιοι να υποκαταστήσουν την πολιτική, αναδεικνύοντας ζητήματα όπως αν θα πάμε σε διαρκές ή έκτακτο συνέδριο, αν στηρίζουμε την κυβέρνηση αλλά όχι την πολιτική της, κ.λ.π.

Υπάρχουν όμως και οι φωνές που καλούν σε διαφορετική στάση. Θεωρούν πως πρέπει να δοθεί μια μάχη μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Να δοθεί μια ευκαιρία στην ενότητα και στο εγχείρημα. Κάτω από αυτό το αίτημα συνωστίζονται κάποιες ετερόκλητες απαιτήσεις. Υπάρχουν πρώτα απ’ όλα όσοι πραγματικά θέλουν και το πιστεύουν έχοντας κατά νου έναν τρόπο που μπορεί να γίνει αυτό. Απέναντί τους κανένα πρόβλημα. Σεβασμός. Άλλωστε ούτε μόνο μία οπτική υπάρχει, ούτε ένας μονόδρομος, ούτε αποκλειστικοί κάτοχοι της ορθότητας υπάρχουν, ένας δρόμος αγώνα είναι που προτείνεται πάντα. Στα υπ’ όψιν, ότι το μέσα και το έξω ειδικά στο ΣΥΡΙΖΑ δεν χωρίζονταν ποτέ από σινικά τείχη.

Ωστόσο, θα έπρεπε να σκεφτεί κανείς αν, λέμε αν, για μια στιγμή αποδεχτούμε την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και τα επιχειρήματα της πλευράς Τσίπρα, ότι δηλαδή πρόκειται για τακτική αλλαγή στροφής (λες και επιτρέπεται στον καθένα η οποιαδήποτε τακτική σαν να υπάρχουν άπειρες επιλογές δίχως όρια), ή αν πρόκειται για ήττα, αλλά τακτική και όχι στρατηγική (αν δηλαδή έτσι αυθαίρετα μπορεί ο καθένας να βαφτίζει το κάθε Βατερλώ σε τακτική ήττα). Ή αν πιστεύει ότι το μνημόνιο θα το παλέψουμε από μέσα στην εφαρμογή του, στις ρωγμές που υποτίθεται ότι αυτό θα αφήνει (λες και δεν ήταν από παντού τσιμεντωμένες όλες οι ρωγμές, λες και αυτό ήταν μια ασυνεχής και διακοπτόμενη πολιτική και όχι μια άλλη μορφή καθεστώτος -και μάλιστα ανελαστικού- το οποίο μας επιβλήθηκε ως μόνο μπλοκ στερώντας μας οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη επιλογή). Αν όλα αυτά τα δεχτούμε  προς στιγμήν, τότε και πάλι θα έπρεπε να σταθούμε στο ερώτημα: «και τώρα τι κάνει η κυβέρνηση;» όπου πολύ γρήγορα διαπιστώνουμε ότι, μετά τις πρώτες μεγαλοστομίες για συγκρούσεις με την διαπλοκή, ώστε να να ξεγελάσει την οργή του κόσμου, έμεινε όπως πάντα στα συνηθισμένα, ήτοι:  προβολή των εσωτερικών του ΣΥΡΙΖΑ και αποπροσανατολισμός του πολιτικού σκηνικού από αυτήν την θεματολογία, προβολή των εκλογών ως αμέσως επόμενο βήμα και υπόσχεση –φαλκιδεύουσα- για ατζέντα συνέχισης των διαπραγματεύσεων με τους εταίρους για το χρέος. Και μόνο έτσι να την δούμε βαλμένη αυτήν την ατζέντα αντιλαμβανόμαστε ότι δεν υπάρχει ούτε σκέψη για εναλλακτική πορεία.

Ωστόσο υπάρχουν και άλλοι που μέσα από το σύνθημα να δώσουμε την «μάχη από τα μέσα», συνήθως εννοούν ακινησία, να μην κάνουμε τίποτα μέχρι να κατακάτσουν τα πράγματα. Καιροσκοπισμός δηλαδή. Ή άλλοι που ψέγουν τους αντιστεκόμενους, διαρκώς, με το επιχείρημα «να μην ξεκοπούμε», θεωρώντας πως κάθε κίνηση πρέπει να γίνεται υπό την έγκριση του αντίπαλου ή τουλάχιστον να είναι στο πεδίο νομιμότητας που αυτός ορίζει. Υπάρχουν τέλος και όλοι όσοι έχουν κιόλας συμπαραταχθεί με τον ρεαλισμό και δεν το λένε, είτε σκόπιμα είτε γιατί ντρέπονται. Αυτοί που ζητούν πίστωση χρόνου για να το φανερώσουν.

 

Αναζητώντας διέξοδο

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να αποτελέσει ένα «κόμμα- κίνημα», σήμερα η διέξοδος από την κατάσταση αυτή δεν μπορεί να είναι ένα άλλο «κόμμα» που θα έχει πιο κάτω στάνταρ και από το ίδιο το εγχείρημα ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα κάτι που θα μπορούσε να αποτελέσει μια άλλη ενδιάμεση μορφή θα ήταν η σύσταση ενός ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΔΙΕΞΟΔΟΥ που θα είχε ένα σαφές πλαίσιο ακριβώς στα θέματα όπου ο ΣΥΡΙΖΑ χρεοκόπησε: στα στρατηγικά ζητήματα (Ευρώπη – γεωπολιτικά – θέση της χώρας), στο πολιτικό σύστημα (αναγκαίες και επείγουσες πολιτειακές αλλαγές) στο υποκειμενοποιητικό επίπεδο (μορφές οργάνωσης, πάλης, αγώνες, συσπείρωσης, αριστεράς κλπ). Και βεβαίως ενιαία αντίληψη για το επείγον της αποφυγής μιας τεράστιας εθνικής και κοινωνικής καταστροφής που είναι μπροστά μας.

 

Tagged : / /

Τι άλλο χρεοκοπεί, εκτός από τη χώρα, άρθρο στο Δρόμο της Αριστεράς (φ.272, 18/7/2015)

Κατάρρευση τακτικών, στρατηγικών, στερεότυπων και εύκολων απαντήσεων

 

Η χώρα μας έχει μπει σε τροχιά χρεοκοπίας και βίαιης εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, της οικονομίας, της κυριαρχίας της, μέσα από τις νέες -αλλά και κλασικές- μορφές ιμπεριαλιστικής επιβολής. Επανειλημμένα έχει υποστηριχθεί από τις στήλες αυτής της εφημερίδας ότι η Ελλάδα δεν λογαριάζεται ως χώρα του πυρήνα της Ευρώπης, ούτε καν ανήκει στον λεγόμενο Νότο. Στους σχεδιασμούς των ευρωκρατών είναι κάτι υποδεέστερο: «νότος του Νότου». Πρέπει να εξομοιωθεί με «χώρα-σκουπίδι», όπως έγινε με τις χώρες της Aνατολικής Ευρώπης αμέσως μετά την κατάρρευση. Και όχι μόνον. Χώρα-προτεκτοράτο σε μια δύσκολη περιοχή όπου συναντούνται διεθνή γεωπολιτικά τόξα. Προγεφύρωμα ή και πεδίο βολής, περιοχή πειραματισμών μοντέλων προς εξαγωγή για άλλες ευρωπαϊκές περιοχές. Τέτοιες αναφορές ήταν συχνά δυσάρεστες σε κύκλους και χώρους της Αριστεράς που ήθελαν να αγνοούν πεισματικά αυτές τις διαστάσεις του νεοελληνικού προβλήματος και της καθολικής κρίσης, μένοντας προσκολλημένοι σε στερεότυπα που ένα-ένα καταρρέουν εκκωφαντικά.

Χρεοκόπησε ο ευρωπαϊσμός σε όλες τις εκδοχές του. Η Ε.Ε. και όλοι οι θεσμοί που έχουν οικοδομηθεί σαν υλική συμπύκνωση συμφερόντων των ισχυρών κρατών και του μονοπωλιακού κεφαλαίου, «ολοκληρώνονται», μέσα από τη συνταγή του νεοφιλελευθερισμού, στη μορφή της γερμανικής Ευρώπης και των δορυφόρων της. Αυτή οδηγεί σε διαρκή και βαθιά κρίση και πυροδοτεί αντιθέσεις με άλλες δυνάμεις που νοιώθουν τον ασφυκτικό γερμανικό εναγκαλισμό. Οι στρατηγικές για τον νότο του Νότου, για την Ελλάδα δεν διαβάστηκαν σωστά και έτσι όλη η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ στηρίχθηκε στη δυνατότητα εύκολης συμφωνίας με τους «εταίρους».

Δεν διαβάστηκαν καλά και οι ευρωατλαντικές σχέσεις και θεωρήθηκε ότι η βοήθεια και παρέμβαση των ΗΠΑ θα διευκόλυνε την επίτευξη συμφωνίας. Όλα ήταν διαφορετικά και πιο σύνθετα. Το «μένουμε Ευρώπη» για να αποφύγουμε το GRexit θα χρεοκοπήσει κι αυτό, γιατί καμία ευρωπαϊκή δύναμη δεν νοιάζεται ακριβώς για την σωτηρία μας… Εσωτερικά, το «μένουμε Ευρώπη για να αποφύγουμε το GRexit» στηρίζεται από το παλιό πολιτικό σύστημα μαζί με τον μνημονιακά μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ. Η πολιτική κρίση είναι διαρκής και οι ψευδαισθήσεις για κυριαρχία και ηγεμονία του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά του Αλέξη Τσίπρα δοκιμάζονται αρκούντως. Μπήκαμε διά της ευρωπαϊκής οδού στην «επόμενη μέρα», όπου όλα θα είναι διαφορετικά.

Χρεοκόπησε ο κυβερνητισμός (το «εργαλείο», όπως λέγεται τελευταία από τους προπαγανδιστές του Μαξίμου, που δεν το εγκαταλείπεις αλλά το χρησιμοποιείς έως την τελευταία στιγμή). Δηλαδή, η ιδέα και η πρακτική πως μπορεί να προκύψουν σοβαρές και μεγάλες αλλαγές χωρίς την παρεμβολή του λαϊκού παράγοντα, πως είναι αρκετό να βάλεις στο χέρι την διακυβέρνηση της χώρας και όλα μπαίνουν στον αυτόματο πιλότο. Η ιδέα πως μια κυβέρνηση μπορεί να κάνει τα πάντα χωρίς τον λαϊκό παράγοντα ή με επίκλησή του όποτε θέλει για να συνεχίσει να κάνει ό,τι νομίζει χωρίς να δίνει λογαριασμό. Μια κυβέρνηση, ένα μικρό επιτελείο και στην συγκεκριμένη περίπτωση χωρίς καμιά πείρα, να διαχειριστεί μια χώρα και μια μείζονα καθολική κρίση.

Αποδεικνύεται περίτρανα πως χωρίς τομές στο πολιτικό σύστημα, το «εργαλείο» έχει τις δικές του νόρμες και τους δικούς του κανόνες και έρχεται η στιγμή που διαπιστώνεις ότι δεν το ελέγχεις και γίνεσαι υποχείριο αυτού που κατέχει την πραγματική εξουσία. Τώρα το «εργαλείο» είναι στα χέρια των δανειστών, των «θεσμών», της τρόικας και μάλιστα με την υπογραφή της κυβέρνησης της Αριστεράς… Όταν στο τιμόνι μπαίνει η κεντροαριστεροποίηση, και μάλιστα σε συνθήκες μνημονιακής εμβάθυνσης, τότε οδηγούμαστε σε διαρκή ρευστοποίηση του πολιτικού σκηνικού και κρίση εκπροσώπησης -μια κλασική πολιτική κρίση.

Χρεοκόπησε η λογική των εύκολων λύσεων και των αυτοματισμών. Ο ΣΥΡΙΖΑ επέμενε ότι υπάρχει Πρόγραμμα (Θεσσαλονίκης), είναι κοστολογημένο, θα καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ, στα 12.000 ευρώ το αφορολόγητο, «ψηφίστε με για να το υλοποιήσω»… Η πραγματικότητα εξελίχθηκε διαφορετικά. «Θα σας φέρω συμφωνία και θα είναι μέρα μεσημέρι». «Θα είναι και αμοιβαία επωφελής». Η πραγματικότητα εξελίχθηκε πολύ διαφορετικά. «Θα σκίσω τα μνημόνια, θα πρωτοτυπήσω και θα εφαρμόσω το πρόγραμμά μας». Η πραγματικότητα διέψευσε αυτές τις διακηρύξεις. Η απάντηση στην καθολική κρίση που έχει βυθιστεί η χώρα απαιτεί σοβαρή και σύνθετη πολιτική διεξόδου, σε πόλεμο με τις «λύσεις ευκολίας» και την ακατάσχετη προχειρότητα.

Χρεοκόπησε η λογική της «διαπραγμάτευσης». Κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος η μονομέρεια και η εξάντληση όλου του κυβερνητικού έργου στο ζήτημα της «διαπραγμάτευσης». Η «διαπραγμάτευση» ως επιλογή και μάλιστα «χωρίς σύγκρουση» (όπως αποφασίστηκε τον Αύγουστο του 2014) στηρίζονταν στην ιδέα ενός εύκολου συμβιβασμού με την ευρωπαϊκή πλευρά και παράλληλα έφερε στην επιφάνεια μια άλλη οργανική ανικανότητα της κυβέρνησης Τσίπρα: Δεν κατάλαβε την παγίδευση που είχε οργανωθεί, την υποτίμηση, πίστεψε ότι έστω την τελευταία στιγμή θα υποχωρούσαν. Διαπραγματεύεται κανείς έχοντας δημιουργήσει κάποιους όρους, δείχνοντας πως είναι αποφασισμένος και φυσικά έχοντας κατανοήσει σε βάθος το σχεδιασμό και την στρατηγική του αντιπάλου.

Χρεοκόπησε η λογική του συμβιβασμού. Όχι πως αποκλείονται οι συμβιβασμοί στη ζωή και την πολιτική πάλη. Δεν αγωνίζεσαι, όμως, με την ιδέα και την σημαία του συμβιβασμού. Πριν ακόμα γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και μετά, η λέξη συμβιβασμός, με όλα τα αναγκαία καλλωπιστικά επίθετα έγινε η διακηρυγμένη επίσημη πολιτική του. Οι λίγες εξαιρέσεις που τροφοδότησαν και τη λαϊκή κινητοποίηση, ήταν όταν ειπώθηκαν πράγματα πέρα από την λογική του συμβιβασμού: τα πρώτα «όχι» στον Σόιμπλε και το πρόσφατο δημοψήφισμα.

Το τρίπτυχο χαρμάνι ευρωπαϊσμού – διαπραγμάτευσης – συμβιβασμού με όλες τις υπερφίαλες προχειρότητες και ρηχότητες ενός ασυντόνιστου κυβερνητικού σχήματος, χωρίς πρόγραμμα και στρατηγική οδήγησε στην ανοικτή συνθηκολόγηση και στην ταπεινωτική συμφωνία για τρίτο μνημόνιο.

Πέρα από αυτά, χρεοκόπησε μια αντίληψη για την πολιτική που θα την λέγαμε «επικοινωνιακή» ή «μεταμοντέρνα», που στηρίζεται στο ίματζ, την εικόνα, το φαίνεσθαι, στη διαμόρφωση προσώπου και εικόνας, στη χρήση του μάρκετινγκ και της επικοινωνίας, στις διαρροές, τα non paper, την έλλειψη εμπιστοσύνης στο λαό και στην αντίληψη ότι όλα είναι εργαλεία προς χρήση όπως και όποτε νομίζουμε. Όλα αυτά καταγράφονται στην αστική και δη μεταμοντέρνα αντίληψη της πολιτικής, που είναι πιο αδύναμη από τα κλασικά περί συσχετισμών, συνασπισμών, εξουσίας κ.λπ. Φέρνει κάποια αποτελέσματα, δεν εξηγεί την ιστορική κίνηση, καταποντίζεται πανεύκολα στα δύσκολα. Αυτή η αντίληψη για την πολιτική χαρακτηρίζεται από ένα σύμφυτο χαρακτηριστικό του μεταμοντερνισμού: την έλλειψη βάθους.

Οι καλές στιγμές του ΣΥΡΙΖΑ, σε όλη την ιστορία του, ήταν εκείνες που η έστω στοιχειακή του κίνηση συναντιόνταν με το βάθος της ιστορικής κίνησης και ανάγκης. Για να έχεις συναίσθηση του βάθους χρειάζεσαι ένα επιτελείο αντάξιο των περιστάσεων. Αυτό δεν υπάρχει και δεν υπήρξε. Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες. Δυστυχώς…

http://www.e-dromos.gr/ti-allo-xreokopei/

Tagged : / /