Πρώτο βήμα μιας αναγκαίας αλλαγής γραμμής

Ζούμε εξαιρετικά δύσκολες στιγμές ως χώρα και ως δημοκρατικό, προοδευτικό εγχείρημα στο χώρο της Ευρώπης. Τα γεράκια της ευρωκρατίας προωθούν μεθοδικά το στραγγαλισμό μας, έχοντας στήσει παγιδεύσεις με δύο καθαρούς στόχους:

α) Την πλήρη ακύρωση του εγχειρήματος και άρα την άμεση παλινόρθωση του δανειακού/μνημονιακού καθεστώτος μέσω μιας μετατόπισης μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ, που θα τον εξανάγκαζε σε πλήρη ματαίωση όλων των εξαγγελιών του και την εκβιαστική συνεργασία του με άλλες μνημονιακές δυνάμεις (Ποτάμι, Καραμανλική Ν.Δ., κάποια εκδοχή ΠΑΣΟΚ, τεχνοκράτες τραπεζών κ.λπ.).

β) Την άμεση πτώση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και συνεπώς την επιβεβαίωση της τακτικής περί «αριστερής παρένθεσης».

Όπλο για την επιβολή της μνημονιακής τάξης είναι ασφαλώς η ρευστότητα και η δημιουργία κατάστασης πλήρους ακυβερνησίας στη χώρα.

Όταν στην Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ και στην Κ.Ε. εγέρθηκαν φωνές για τη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη, το αντεπιχείρημα που εισέπραξαν ήταν πως έτσι η κυβέρνηση κερδίζει χρόνο. Τώρα, κάθε μέρα που περνά, γίνεται φανερό πως ο χρόνος δεν κυλά ουδέτερα υπέρ της νέας κυβέρνησης, αλλά υπέρ των «πολιορκητών» οι οποίοι κόβοντας κάθε γραμμή ανεφοδιασμού εφαρμόζουν ένα σχεδιασμένο εμπάργκο για να πέσει το «κάστρο». Δεν έχουμε, λοιπόν, μεγάλα περιθώρια να πανηγυρίζουμε για την επταμερή νυκτερινή συνάντηση. Λέγεται ότι επιβεβαιώθηκε η ισχύς της συμφωνίας της 20ής Φλεβάρη και αυτό αποτελεί επιτυχία. Ωραία γραμμή άμυνας για μια χώρα που βρίσκεται προ στραγγαλισμού! Το πραγματικό πρόβλημα είναι η απεμπλοκή από την μέγγενη της συμφωνίας της 20ης Φλεβάρη και όχι η επιβεβαίωσή της. Γιατί οι εταίροι που κάθισαν στο ίδιο τραπέζι, επανέλαβαν τον εκβιασμό, απαίτησαν την άμεση εμπλοκή και προσωπική δέσμευση του Α. Τσίπρα για μεταρρυθμίσεις, οι οποίες θα αξιολογηθούν από αυτούς. Ζήτησαν να λειτουργήσουν οι «θεσμοί» στις Βρυξέλλες, να ελέγχουν επιτόπου (Αθήνα) οι τεχνικές επιτροπές, ώστε να τρέξει η χρηματοδότηση -με το σταγονόμετρο- να τεθούν, εν ολίγοις, οι βάσεις για την υπογραφή του 3ου Μνημονίου. Αυτά θα γίνουν μέχρι τον Ιούνιο ή εντός του Απριλίου. Αυτό είναι το πακέτο τους και η στόχευσή τους.

Τι κάνουμε εμείς

Το ερώτημα είναι τι κάνουμε εμείς. Δηλαδή η ελληνική πλευρά σε όλες τις εκδοχές της. Η κυβέρνηση, η Αριστερά, του λαϊκό κίνημα, ο πολιτικός κόσμος, ο λαός, οι παραγωγοί, οι συνταξιούχοι, οι ψηφοφόροι, η νεολαία, η διανόηση κ.λπ.

Πώς αντιμετωπίζεται η κατάσταση, ποια πραγματική προετοιμασία υπάρχει, ποιες είναι οι κόκκινες γραμμές και τι θα πράξουμε, αν προωθηθεί ο σχεδιασμός των εταίρων-δανειστών μας;

Κυκλοφορούν υπονοούμενα που αφορούν την πολιτική σφαίρα. Πιο συγκεκριμένα, να χρησιμοποιηθούν τα πολιτικά όπλα που διαθέτει η χώρα απέναντι στους δανειστές. Ακούστηκαν ιδέες για εκλογές, για δημοψήφισμα, για γερμανικές αποζημιώσεις / επανορθώσεις, για χρησιμοποίηση της γεωπολιτικής ατζέντας, για αναζήτηση χρηματοδότησης από… άλλες «πηγές». Το βασικό ερώτημα είναι αν αυτά λέγονται ως αντίβαρο στην πίεση που μας ασκείται, ώστε να πέσουμε σε μια πιο μαλακή αντιμετώπιση από τους δανειστές / δυνάστες. Ή, αν πραγματικά τα εννοούμε, οπότε μοιάζει σαν εξωπραγματική η αναντιστοιχία των στόχων που θέτουμε, της προετοιμασίας που επιδεικνύεται σε όλους τους τομείς και της απελπιστικής ανεμελιάς απέναντι στα μνημονιακά στηρίγματα που λειτουργούν και μακροημερεύουν, στα υπουργεία, στις τράπεζες, στον κρατικό και διοικητικό μηχανισμό.

Εκτός αν δεν βλέπουμε τη ματαίωση των φαντασιώσεων περί μιας συμφωνίας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, περί μιας σχετικά εύκολης εφαρμογής του Προγράμματος της Θεσσαλονίκης (με ΤΧΣ που δεν υπάρχει πλέον με τη συμφωνία της 20/2 και με ΕΣΠΑ που πάλι είναι στα χέρια των «φίλων» δανειστών) και μιας ανώδυνης πολιτικής λύσης που θα άνοιγε το δρόμο σε νέους πανευρωπαϊκούς συσχετισμούς.

Τώρα που αυτά «πιάνουν τοίχο», τίθεται το ερώτημα τι ακριβώς μπορούμε να κάνουμε;

• Πρώτα από όλα, αλλαγή γραμμής.
• Αίσθηση της πραγματικότητας.
• Όλη η αλήθεια να ειπωθεί στο λαό.

Στήριξη σε ένα σχέδιο που να θέτει τις βάσεις για απεγκλωβισμό από το δανειακό καθεστώς. Κινητοποίηση όλων των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας, εκπόνηση πραγματικού σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης. Αλλαγές στο πολιτικό σύστημα. Θεσμικές μεταρρυθμίσεις σε προοδευτική τροχιά. Καταλογισμός ευθυνών, κάθαρση σε όλο το κρατικό μηχανισμό από μνημονιακούς θύλακες, σύγκρουση με τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Κήρυξη μιας δημοκρατικής επανάστασης στην Ευρώπη ενάντια στην νεοφιλελεύθερη αντιδημοκρατική θέσμισή της και την γερμανική ηγεμονία. Και βεβαίως, μετακίνηση του γεωπολιτικού στίγματος. Κοντολογίς, απόκτηση ενός κεντρικού σχεδιασμού που να στηρίζεται σε ένα αξιακό πρότυπο και σ’ ένα αντίστοιχο εθνικό-κοινωνικό σχέδιο διεξόδου της χώρας από την κρίση και τον διαμελισμό.

Ρήξη και αξιοποίηση δυνατοτήτων

Αυτή η επιλογή σημαίνει πολιτική ρήξεων και όχι συνδιαλλαγή με αυτούς που μας βάζουν τη θηλιά στο λαιμό, κάθε μέρα που περνά.

Αυτή η επιλογή σημαίνει χρησιμοποίηση όλων των δυνατοτήτων που έχουμε ως ισότιμα μέλη της Ε.Ε. και άλλων δυτικών οργανισμών, χρησιμοποιώντας τα βέτο και τις εξαιρέσεις μας από ό,τι βλάπτει την χώρα μας.

Αυτή η επιλογή σημαίνει κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα σε κάθε δραστηριότητα, πολιτική, οικονομική, κοινωνική.

Ο κυβερνητισμός, η υποβάθμιση και η ακύρωση του κόμματος, η αποδιοργάνωση της Αριστεράς, η δικαιολόγηση κάθε εξόφθαλμα λαθεμένης επιλογής, αντίθετης με το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργούν όρους για να περάσει απρόσκοπτα ο «δανειστής» κι όχι να κάνει κουμάντο ο λαός.

Σαν σκεπτόμενοι άνθρωποι πρέπει να θέσουμε το ερώτημα αν όσα κάνουμε και όσα γίνονται είναι τα μόνα που μπορούν να γίνουν, αν με τη δράση μας εξαντλούμε όλες τις δυνατότητες, αν δεν μπορούσαν και δεν μπορούν να γίνουν διαφορετικά πράγματα, αν χειριζόμαστε σωστά ή λαθεμένα τα εργαλεία και «όπλα» που διαθέτουμε, αν γενικώς όλα πάνε καλά και «φτάνει η γκρίνια»…

Ως σκεπτόμενοι άνθρωποι ας αμφισβητήσουμε κι ας κριτικάρουμε την ελαφρότητα και την ευκολία με την οποία καταπιανόμαστε για να λύσουμε τεράστια, μεγάλα και δύσκολα προβλήματα, από θέση ευθύνης. Αυτό θα ήταν ένα μεγάλο βήμα μπροστά.

Δύο μήνες, είναι ελάχιστος χρόνος για να κριθεί μια νέα κυβέρνηση. Ο χρόνος όμως τρέχει, είναι πυκνός, γεμάτος. Μέσα σε δύο μήνες έγιναν πολλά, μπήκαν πολλά εμπόδια που πρέπει οπωσδήποτε να υπερβούμε, αποφεύγοντας την παγίδευση των δανειστών, προβάλλοντας μια πιο καθολική πολιτική πρόταση από τη «διαπραγμάτευση», καθολική με την έννοια ότι αγκαλιάζει όλους τους τομείς της κοινωνικής και δημόσιας ζωής, αλλιώς η επιστροφή στην «κανονικότητα», η συστημική παλινόρθωση, δεν είναι πολύ μακριά…

Είναι η ώρα μιας συστηματικής αριστερής κριτικής. Αν αυτή ασκηθεί με συνέπεια και ουσία, μακριά από άγονα στερεότυπα, θα είναι ευεργετική για τη λαϊκή υπόθεση.

Συνέντευξη για τις πολιτικές εξελίξεις, με τον Κ. Κοτρώτσο στην εκπομπή “Σκληρό Ροκ”

.

Η επιλογή του Π. Παυλόπουλου δεν είναι πολιτική κίνηση δευτερεύουσας σημασίας ή απλά επικοινωνιακής φύσης, όπως αρκετές άλλες της πρόσφατης περιόδου. Αποτελεί πολιτική επιλογή που ανιχνεύει στοιχεία πραγματικού συσχετισμού και στρατηγικών επιλογών.

Η συγκυρία είναι πυκνή και φέρνει στην επιφάνεια με ορμητικό τρόπο αδυναμίες και αντιφάσεις που δεν εντάσσονται εύκολα σε έναν σχεδιασμό – αν υποτεθεί ότι υπάρχει ακριβώς τέτοιος σε επιτελικό επίπεδο. Κάποιες επιλογές, όμως, μοιάζουν να είχαν δρομολογηθεί σαν σχέδια και σενάρια κινήσεων από την προηγούμενη περίοδο που οι σημερινοί συσχετισμοί τα επιβάλλουν ή τα αναπροσαρμόζουν.

Πριν από λίγα χρόνια, το να υπάρχει μια κυβέρνηση κυρίως της Αριστεράς, θα ήταν όνειρο θερινής νύχτας αλλά και η συνεργασία με ένα κόμμα του δεξιού χώρου, θα ήταν ανεπίτρεπτο εγχείρημα. Κι όμως, η μνημονιακή πραγματικότητα και το σάπισμα του παλιού πολιτικού κόσμου δημιούργησαν αυτήν τη δυνατότητα. Η γρήγορη επιλογή του Αλ. Τσίπρα να σχηματίσει κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ, χαρακτηρίστηκε θετική κίνηση και έδωσε ώθηση σε πρωτοβουλίες για κινήσεις που ήταν άμεσα αναγκαίες.

Η συγκατοίκηση

Από την άλλη μεριά, η επιλογή «πρωθυπουργός από την Αριστερά – Πρόεδρος από τον κεντροδεξιό χώρο», δεν επιβλήθηκε από τις περιστάσεις, δεν αφορά έθιμα και «σαβουάρ βιβρ» του πολιτικού κόσμου, ούτε και δημιούργησε κάποια ανάταση. Ορισμένοι σύνδεσαν την επιλογή αυτή με την πορεία της διαπραγμάτευσης, αλλά ούτε εκεί βρίσκεται όλη η αλήθεια, παρόλο που εμπεριείχε μηνύματα προς πάσα κατεύθυνση.

Στις συνθήκες που έχει βρεθεί η χώρα, δεν μπορείς να κυβερνήσεις απλά με ένα 35%, ούτε ως μονοκομματική κυβέρνηση. Ας υποθέσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε εξασφαλίσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία, και πάλι δεν θα μπορούσε εύκολα να σταθεί σε τέτοια κατάσταση και έχοντας ανοιχτό ένα διπλό μέτωπο, εσωτερικά το τρίγωνο της διαπλοκής και εξωτερικά τους «δανειστές».

Η συγκυρία βγάζει, λοιπόν, στην επιφάνεια, αντιφατικά και ορμητικά, την ανάγκη να συμπτυχθεί ένα ευρύτατο εθνικό και κοινωνικό μπλοκ δυνάμεων που θα ενώνονταν στη βάση στόχων που απαιτεί η πολιτική, οικονομική, κοινωνική διέξοδος της χώρας. Το αίτημα για «μέτωπο» που πλανήθηκε αλλά δεν υπηρετήθηκε από κανέναν ουσιαστικά στη διετία 2010-2012, μια τέτοια ανάγκη έφερνε στο προσκήνιο, αλλά οι πολιτικές ηγεσίες δεν φάνηκαν έτοιμες μπροστά στο καθήκον αυτό.

Σήμερα, γίνεται όλο και πιο φανερό πως δεν είναι εύκολη η αναμέτρηση με ό,τι εκφράζει ο Σόιμπλε και η ευρωκρατία, είτε από μια κυβέρνηση της Αριστεράς, είτε από μια συγκυβέρνηση, στο βαθμό που δεν υπάρχει ανταπόκριση στην ανάγκη εθνικής πολιτικής. Με την έννοια της δυνατότητας να στηριχθεί ένα σχέδιο προοδευτικής ανασυγκρότησης και ανόρθωσης της χώρας, τέτοιο που να υπερβαίνει το καθεστώς δανεισμού.

Η εκλογή Παυλόπουλου επιχειρείται, λοιπόν, να συνδεθεί με το γεγονός της ανάγκης σύγκλισης ευρύτερων δυνάμεων για να ασκηθεί μια τουλάχιστον αξιοπρεπής ανορθωτική πολιτική για την χώρα.

Ο αρχικός σχεδιασμός ήταν, βέβαια, λίγο πιο βεβαρημένος: Κεντροδεξιό μεν πρόσωπο αλλά όχι απαλλαγμένο από σχέσεις με τη διαπλοκή και με ειδικές σχέσεις με τον υπερατλαντικό παράγοντα. Η επιλογή Αβραμόπουλου σχεδιάστηκε ως επιλογή για ένα δυσμενέστερο συσχετισμό για τον ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα για την περίπτωση συγκυβέρνησης με το Ποτάμι και όχι με 149 βουλευτές και τους ΑΝΕΛ. Οι αντιδράσεις που υπήρξαν προς το πρόσωπο του Αβραμόπουλου βάρυναν ώστε να γίνει αυτόματα η επιλογή Παυλόπουλου, χωρίς να τροποποιηθεί ο σχεδιασμός για κεντροδεξιό Πρόεδρο.

«Προωθητικός συμβιβασμός»

Αμέσως μετά τις Ευρωεκλογές, μπήκε σε εφαρμογή η πολιτική του «προωθητικού συμβιβασμού» σαν εξάρτημα της «τεχνοπολιτικής» και όχι σαν στοιχείο δυναμικής ανάγνωσης του συσχετισμού δυνάμεων. Εσωτερικά, όλες οι προσπάθειες συγκεντρώθηκαν στην μη εκλογή Προέδρου και την άμεση πρόκληση εκλογών. Ελάχιστη σημασία δόθηκε στην ανάγκη να οικοδομηθεί ένα πολιτικό ρεύμα διεξόδου, να προβληθούν μεγάλες αλλαγές ανόρθωσης και διεξόδου της χώρας, στην οικονομία, το πολιτικό επίπεδο, την κοινωνική συνείδηση.

Η ορμή του προγράμματος της Θεσσαλονίκης δημιούργησε προσδοκίες και η φθορά των Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, μαζί με τα αλλεπάλληλα λάθη τους, έκαναν την υπόλοιπη δουλειά. Βεβαίως, δεν πάρθηκε όσο θα έπρεπε υπ’ όψιν η παγίδευση που μεθόδευσαν οι ευρωκράτες, σε συνεργασία με το εδώ πειθήνιο πολιτικό προσωπικό τους, και κακώς εκτιμήθηκε πως μια συμφωνία με τους Ευρωπαίους θα ήταν σχετικά εύκολη υπόθεση.

Οι οπισθοχωρήσεις που έχουν γίνει μέσα σε 25 μέρες επιβεβαιώνουν ότι άλλα λογαριάζονταν ως εφικτά κι άλλα δρομολογήθηκαν. Οι ευρωκράτες προχωρούσαν με την πολιτική των κανονιοφόρων, ενώ εδώ επικρατούσε η ζάλη της ιστορικής νίκης. Ωστόσο, ήταν αρκετά δυο τρία «όχι» για να δημιουργηθεί μια ανάταση στους Έλληνες, ανεξάρτητα από το τι είχαν ψηφίσει, να ξανάρθει το χαμόγελο και να γεμίσουν ξανά οι πλατείες όταν φάνηκε να υπάρχει σοβαρός λόγος και όροι ακηδεμόνευτης έκφρασης.

Η δυνατότητα εφαρμογής ενός ρεαλιστικού άμεσου σχεδίου φιλολαϊκής πολιτικής που θα δυνάμωνε ένα, εφικτό να οικοδομηθεί, εθνικό-λαϊκό μπλοκ, ήρθε αντιμέτωπη με την παγίδευση της ευρωκρατίας και την έλλειψη σοβαρών όρων για την προώθησή του. Αυτό, όμως, έπρεπε να είχε προβλεφθεί και να είχε σχεδιαστεί μια αντιμετώπισή του.

Εθνική σύγκλιση;

Η κίνηση προς τον κεντροδεξιό χώρο, επομένως, εμφανίζεται σαν αναγκαστική μόνο επειδή εξακολουθεί να μη διαβάζεται σωστά η δυναμική του συσχετισμού και το πού θέλει να οδηγήσει η ευρωκρατία: Αν όχι στην πτώση της κυβέρνησης, στον εγκλωβισμό της σε μια μορφή μνημονιακής πολιτικής και συνδιαχείρισης της πολιτικής εξουσίας με τις μνημονιακές δυνάμεις.

Αν αυτό, όπως και η δυναμική και ορμή που είχαν δημιουργήσει τα πρώτα «όχι», εκτιμούνταν καθαρά, θα γίνονταν η επιλογή αντιμνημονιακού Προέδρου, ώστε να έμενε ανοικτός ο δίαυλος «συνομιλίας» με το λαό και τις πλατείες, ώστε ακόμα κι αν χρειάζονταν υποχωρήσεις, να μην βρισκόταν κανείς περικυκλωμένος από αχρείαστους «σύμμαχους».

Με άλλα λόγια: Αν θεωρήσουμε αναγκαία μια εθνική σύγκλιση για να αντιμετωπιστεί ο στραγγαλισμός που μεθόδευαν οι ευρωκράτες, αυτή έπρεπε να γίνει με όρους που να μην παγώνει ο λαϊκός παράγοντας. Οι κινήσεις των τελευταίων ημερών (συμπεριλαμβανομένης της προεδρίας) δείχνουν ότι ενώ βοούσε αυτή η ανάγκη, έγιναν όλα τα βήματα προς το πάγωμα του κόσμου, με μοναδικό όφελος το κέρδισμα (αν επιτευχθεί) λίγου χρόνου.

Είναι τέτοιοι, όμως, οι όροι που κερδίζεται ο χρόνος που τείνει να ακυρωθεί το πρόγραμμα. Και να αρχίσει να ανασυντάσσεται το μνημονιακό στρατόπεδο, μόλις του δοθούν οι πρώτες ευκαιρίες πολιτικής παρέμβασης. Επομένως, το δεύτερο βήμα του εγκλωβισμού θα είναι η «εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης», η «εθνική συνεννόηση», το «συμβούλιο αρχηγών των κομμάτων υπό τον Πρόεδρο» και, γιατί όχι, μία κυβέρνηση πολυκομματικής συνεννόησης.

Αν δεν προκύπτει καθαρά από τα παραπάνω η θέση, ας ανακεφαλαιώσουμε: Η επιλογή Προέδρου δεν βασίζεται σε σωστή ανάγνωση του πραγματικού συσχετισμού και των δυναμικών που αυτός εμπεριέχει. Η εθνική ενότητα είναι αναγκαία αλλά σε πλήρη σύμπνοια με την απαίτηση απαλλαγής από τον παλιό μνημονιακό πολιτικό κόσμο. Η κοινωνία όχι μόνο είναι ώριμη να αποδεχθεί τον αποκλεισμό των υπαίτιων της καταστροφής, αλλά και η δυναμική της θα ωθούνταν ακόμα περισσότερο από μια τέτοια επιλογή. Αντίθετα, το στοιχείο της «εθνικής ενότητας» και συναίνεσης δρομολογείται με περιεχόμενο που δίνει σανίδα σωτηρίας στο παλιό πολιτικό σύστημα και δημιουργεί όρους, τόσο για την παλινόρθωσή του, όσο και για την περαιτέρω παγίδευση μιας πολιτικής διεξόδου.

Υπάρχει διέξοδος; Βεβαίως. Σε άλλες ράγες από την υποχωρητικότητα και την επιστροφή στην «κανονικότητα». Στη χάραξη μιας ανορθωτικής πολιτικής με σαφή πρωταγωνιστικό ρόλο του λαϊκού παράγοντα. Αυτό, όμως, επιβάλλει όλη την αλήθεια στο λαό, τολμηρό πατριωτικό και κοινωνικό κάλεσμά για να μείνει όρθια και περήφανη η χώρα, βγάζοντας τις θηλιές της κυνικής ευρωκρατίας.

Κοινώς, εδώ που φτάνουμε δεν υπάρχει «αμοιβαία επωφελής συμφωνία» με τους δανειστές. Υπάρχει αποτίναξη του ζυγού, αποφυγή του στραγγαλισμού, αλλαγή άμεσα της πολιτικής. Αλλιώτικα διατυπωμένο: Να μπει άμεσα η πολιτική στο τιμόνι: Η χώρα και ο λαός δεν υποτάσσονται στους ευρωκράτες. Φωνή και έκφραση στον λαό. Προσφυγή σε αυτόν και προετοιμασία για περήφανη εθνική ανορθωτική πολιτική.

Η συμφωνία στην οποία υποχρεώνεται η χώρα, είναι προβληματική, τόσο με τα σημερινά δεδομένα, όσο και σε ό,τι αφορά την προοπτική της. Δεν νοείται να χαρακτηρίζεται επιτυχής, αφού δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο.

Τα μνημονιακά δεσμά δεν χαλαρώνουν. Καμιά αλλαγή δεν είναι επιτρεπτή. Η συνεχιζόμενη απώλεια κυριαρχίας και ο αμείλικτος έλεγχος της ευρωκρατίας επιβάλουν στην κοινωνία καθολική ασφυξία και όχι μόνο οικονομική. Τίποτα δεν προδιαγράφει επιστροφή σε κάποια μορφή «κανονικότητας». Το σοκ θα συνεχιστεί.

Αυτή η πραγματικότητα δεν εξωραΐζεται. Ο συντελούμενος συμβιβασμός, αργά ή γρήγορα θα διαχυθεί στην κοινωνία, εγκαθιστώντας σε κάθε επίπεδο τη λογική του.

Η ελπίδα όμως, για κοινωνική ανάταξη και αναγέννηση της χώρας πρέπει να μείνει ζωντανή. Γι’ αυτό απαιτείται επαναπροσδιορισμός της πολιτικής, των στόχων, των μέσων και των προϋποθέσεών της.

Κυρίως, αναδεικνύεται επιτακτικά η ανάγκη να μιλήσουν τα μέλη και η κοινωνική βάση του ΣΥΡΙΖΑ. Αναδεικνύεται, επίσης, η ανάγκη να ειπωθεί από την κυβέρνηση όλη η αλήθεια στο λαό, αφού στο τέλος ο λαός θα σφραγίσει με τη ζωντανή παρουσία του τις όποιες πολιτικές εξελίξεις.

23/2/15

Ρούντι Ρινάλντι,
μέλος Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ

Αναγκαία η κατεδάφιση του καθεστώτος που επιβλήθηκε το 2010

Όλα γίνονται με εκπληκτική ταχύτητα. Κάθε μέρα κρύβει εκπλήξεις και νέα δεδομένα. Τουλάχιστον κανείς δεν μπορεί να παραπονεθεί ότι πλήττει με όσα συμβαίνουν ή με την αγωνία της συνέχειας.

Υπάρχει η ουσία, υπάρχουν οι διαδικασίες, υπάρχουν οι τακτικές και υπάρχει και η στρατηγική. Μερικές στιγμές όλα μπερδεύονται: οι κακοί θέλουν να διαιωνίσουν την υπάρχουσα, μέχρι χτες, κατάσταση και στήνουν παγίδες. Οι καλοί θέλουν να κερδίσουν χρόνο ώστε να ξεφύγουν λίγο από την ασφυκτική πίεση. Έως εδώ καλά. Από εδώ και κάτω αρχίζει ένα παιχνίδι που δεν είναι απλώς παιχνίδι λέξεων αλλά και μετατοπίσεων. Οι τρεις μαγικές λέξεις «extend, amend and conclude» (παράταση, τροποποίηση και ολοκλήρωση) δεν είναι το βασικό αγκάθι, παρ’ όλο που όλα παίζουν το ρόλο τους…

Η άρνηση υποταγής στη γερμανική Ευρώπη (που έχει επιβάλλει την πολιτική της στους ευρωπαϊκούς θεσμούς) με τη συνεχόμενη στρογγυλοποίηση ή και μετατόπιση από θέσεις και δεσμεύσεις που είχαν προβληθεί προεκλογικά, είναι η διαρκής αντίφαση του ΣΥΡΙΖΑ που πιθανόν θα καταλήξει σε μια ρευστή κινούμενη ισορροπία (που είναι αμφίβολο να κριθεί προκαταβολικά ποιος και τι κερδίζει) ή μπορεί να οδηγήσει σε μια μεγαλύτερη εμπλοκή και ρήξη.

Πέρα από τη μεγάλης σημασίας απόσυρση της θέσης για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους (που ας ευχηθούμε ότι μένει να ειδωθεί μετά την συμφωνία-γέφυρα που επιδιώκεται) υπάρχει μια ακόμα θορυβώδης μετατόπιση που, κατά την γνώμη μας, αδυνατίζει την επιχειρηματολογία και τη διαπραγματευτική ισχύ: Ότι δηλαδή το 70% του Μνημονίου κινείται σε σωστή εκσυγχρονιστική, μεταρρυθμιστική κατεύθυνση και το 30% είναι τοξικό, αρνητικό, απορριπτέο. Και, επομένως, τροποποιώντας το 30% σε θετική κατεύθυνση και υλοποιώντας το «ουδέτερο» 70%, βάζουμε τη χώρα σε μια τροχιά εξόδου από την κρίση και ιδιαίτερα από τη λιτότητα.

Η θέση αυτή είναι αυτοϋπομονομευτική. Παίζει σε ένα επίπεδο που έχει επιβληθεί, αυτό των μνημονίων, και αναζητεί μια μεταμνημονιακή πραγματικότητα εκκινώντας από τη θέση ότι τα μνημόνια περιείχαν και ορισμένες αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που έτσι κι αλλιώς πρέπει να γίνουν. Αυτή η αποδόμηση των μνημονίων, σε ποσοστά τοξικών μερών και υγειών τμημάτων, μας καθηλώνει σε μια περιοχή όπου το δανειακό καθεστώς παραμένει απολύτως αναγκαίο και ο πειθαναγκασμός στις ευρωπαϊκές νεοφιλελεύθερες συνθήκες είναι «φυσιολογικός».

Αντίθετα, η ισχύς της νωπής εντολής του ελληνικού λαού και η μεγάλη συσπείρωση που υπάρχει γύρω από τη θέση της μη υποταγής, επιβάλλουν ως διαπραγματευτικό ατού, τη διαρκή επίκληση των καταστροφικών επιδράσεων που επέφερε το σύνολο των μνημονίων και την υπεραναγκαία κατεδάφιση όλων των ρυθμίσεων που αυτά επέβαλλαν στην πολιτική, οικονομική, κοινωνική ζωή της χώρας. Τα μνημόνια δεν είναι μόνο το πολιτικό εποικοδόμημα (τρόικα, Ράιχανμπαχ, Φούχτελ, Τask Force και τριανδρίες επιτόπιων ελέγχων) αλλά το σύνολο των ρυθμίσεων και εφαρμοστικών νόμων που οδήγησαν στην αποικία χρέους και την καταστροφή της χώρας.

Η θέση για 70% θετικά στο Μνημόνιο ξεκίνησε σαν μια ατάκα του υπουργού Οικονομικών για το νόημα της οποίας χρειάστηκαν και διορθωτικές δηλώσεις και σιγά-σιγά έγινε επίσημη θέση με την έννοια ότι χρειάζονται σαρωτικές μεταρρυθμίσεις, τις οποίες η κυβέρνηση δεσμεύεται να προωθήσει και μάλιστα άμεσα. Τώρα κοντεύει να γίνει νέα επίσημη θέση του ΣΥΡΙΖΑ…

Οι κακοί μάλλον ευχαριστιούνται να γίνεται η συζήτηση σε αυτό το επίπεδο. «Εντάξει, το 70% που αρχίσατε να το παραδέχεστε και εσείς, για πείτε μας για το 30% τι προτάσεις έχετε». Όχι στη λιτότητα; Όχι άλλα μέτρα; Οι πλεονασματικοί προϋπολογισμοί να είναι της τάξης του 1.5% και όχι του 3-4%; ΟΚ. Πείτε όμως ποια θα είναι τα «ισοδύναμα μέτρα»… «Αυξήσεις, όχι απολύσεις, όχι περικοπές συντάξεων; Μα έτσι κοροϊδεύετε και περιφρονείτε την Ευρώπη που όλοι μαζί χτίζουμε».

Χρειαζόμαστε χρόνο αλλά μη διανοηθείτε ότι θα προσκυνήσουμε. Αυτό είναι το μήνυμα προς το Βερολίνο. Ο αγώνας για μια δημοκρατική Ευρώπη περνά και μέσα από την πάλη για το γκρέμισμα της γερμανικής Ευρώπης. Ο πολιτικός αγώνας και το προχώρημα σε μια καθαρή 100% αντιμνημονιακή γραμμή είναι λιγότερο ουτοπική από μια συμφωνία που εμείς θα ονομάζουμε «Μνημόνια τέλος» και αυτοί θα περιγράφουν λέγοντας «Ευχαρίστως να σταματήσουμε να το αποκαλούμε “τρόικα”’, αλλά οι τρεις θεσμοί θα πρέπει να συνεχίσουν τον εποπτικό τους ρόλο στην Ελλάδα».

Άλλο αντιμνημονιακός αγώνας για πολιτική, οικονομική, κοινωνική διέξοδο, ώστε να μπει τέλος στο απάνθρωπο καθεστώς δανεισμού της Ελλάδας και άλλο ηπιότερη(;) διαχείριση της διαρκούς λιτότητας και ό,τι άλλο ετοιμάζουν οι κυνικοί ευρωκράτες…

Πολιτικός αγώνας απάντηση στους ευρω(τρομο)κράτες

Ο ελληνικός λαός έδιωξε από τη διακυβέρνηση το μνημονιακό πολιτικό μπλοκ και έδωσε εντολή στον ΣΥΡΙΖΑ να προχωρήσει σε μια διαφορετική πορεία, καταργώντας άμεσα το ειδικό καθεστώς «αποικίας». Καθεστώς που είχε επιβάλλει η ευρωκρατία, μέσω της τρόικας και της άμεσης επιτήρησης. «Τρόικα τέλος», λοιπόν, και αυτή είναι μια πολιτική απόφαση που αγκαλιάστηκε από τον ελληνικό λαό. Ξεκαθαρίσαμε πολιτικά ότι κάτι σημαντικό άλλαξε στην Ελλάδα, ότι υπάρχει νωπή εντολή για άλλη πορεία. Αντιμνημονιακή, ανορθωτική, δημοκρατική και λαϊκή, για τη διέξοδο της χώρας.

Τα κάγκελα που έφυγαν από το Σύνταγμα, ο πρωθυπουργός που κατέθεσε στεφάνι στην Καισαριανή, η στάση του Γ. Βαρουφάκη απέναντι στον Ντάισελμπλουμ, έφτασαν για να νιώσει ο λαός ανακούφιση και να διαπιστώσει ότι «αυτοί που ήρθαν δεν είναι σαν τους άλλους. Έχουν άλλη πολιτική και πρέπει να τους δοθεί η ευκαιρία και η δυνατότητα να προχωρήσουν». Και όταν η ευρωκρατία, με τον πιο επίσημο τρόπο, μίλησε και έστειλε τελεσίγραφα συμμόρφωσης, τότε ο λαός, με τη μορφή του «Κανένα», ξαναβρέθηκε στο Σύνταγμα και αλλού, για να δείξει ότι το χαμόγελο των πρώτων ημερών μπορεί να γίνει απόφαση αγώνα.

Απέναντι στην πρόκληση που συνιστά για τη νεοφιλελεύθερη υπό γερμανική ηγεμονία Ευρώπη, το γεγονός ότι ένας λαός μπορεί να αποφασίσει μια διαφορετική πορεία, απέναντι στον τρόμο να απλωθεί η «ανταρσία», ο σκληρός πυρήνας της υπαρκτής Ε.Ε. αποφάσισε να προχωρήσει στο δεύτερο στάδιο: Κανένας χρόνος, καμιά ανάσα στην ελληνική κυβέρνηση εκτός κι αν υποταχθεί σε μια συμφωνία που θα συνεχίζει στις ράγες που χαράχτηκαν από τα μνημόνια. Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε. Χρειάζεται, όμως, να σκεφτούμε λίγο πιο συνεκτικά τι έχει συμβεί.

Το όπλο της πολιτικής

Η μνημονιακή πολιτική υποβίβασε την Ελλάδα σε μια «αποικία χρέους». Αυτή την εκδοχή πήρε, πολιτικά και οικονομικά, η μεταπρατική πραγματικότητα. Από την ποιότητα «αποικία-χρέους» έχουμε εξέλθει μόνο πολιτικά. Αυτό είναι τεράστιο βήμα, αλλά καθένας αντιλαμβάνεται ότι για την πλήρη πολιτική ανεξαρτησία, για να είναι ο λαός αυτεξούσιος και να κατοχυρωθεί η λαϊκή κυριαρχία, απαιτείται να αντιμετωπιστεί το ειδικό οικονομικό καθεστώς που έχει εγκαθιδρυθεί. Καθεστώς βασισμένο σε μια οικονομία που υπάρχει και διαιωνίζεται μέσα από τον δανεισμό και την ανατροφοδότηση του χρέους.

Γιατί είναι πασιφανές ότι το χρέος στην Ευρωζώνη χρησιμοποιείται ως εργαλείο ελέγχου των οικονομιών υπό γερμανική εποπτεία και κατ’ επέκταση ως εργαλείο πολιτικού πειθαναγκασμού χωρών. Όταν, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ θέτει θέμα χρέους (μείωσης, διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους) ζητά, ουσιαστικά, να μπουν άλλοι όροι και απειλεί το βασικότερο εργαλείο άσκησης «οικονομικής ορθοδοξίας» στην Ευρώπη.

Επομένως, οι ευρωκράτες θα εργαστούν για τον πειθαναγκασμό της Ελλάδας, ενάντια στην θέληση του λαού της. Οι θεσμοί τους, εμποτισμένοι στο νεοφιλελευθερισμό και στα δόγματα της χρεομηχανής και προστασίας των προϊόντων της «άυλης οικονομίας», θα στραφούν εναντίον της απειλής που αντιπροσωπεύει για την πολιτική τους η Ελλάδα.

Πολιορκημένοι, αλλά ελεύθεροι, έχουμε ένα μεγάλο όπλο στα χέρια μας. Αυτό είναι που μας δίνει δύναμη και έχει ταράξει τα νερά και τις ισορροπίες στην Γηραιά Ήπειρο: Το όπλο της πολιτικής. Όχι μόνο ή όχι απλά στην κυβερνητική του διάσταση, αλλά σε αυτήν ενός αγωνιζόμενου λαού και μιας χώρας που επιζητά τη σωτηρία και τη διέξοδό της, γνωρίζοντας πλέον καλά και πιο ξεκάθαρα, ποιοι και μέσα από ποιους μηχανισμούς την εμποδίζουν να υπάρξει. Το όπλο της πολιτικής που συμπυκνώνεται στη λαϊκή συσπείρωση γύρω από νέα κυβέρνηση και την παροτρύνει: «Παλέψτε, μην κάνετε πίσω».

Παρ’ όλο που οικονομικά είμαστε σε δύσκολη θέση, παρ’ όλο που οι πολιορκητές κόβουν τη χρηματοδότηση για να μας στραγγαλίσουν, η πολιτική απόφαση ότι η Ελλάδα θα υπάρχει, θα υπάρχει περήφανη και μετά τα τελεσίγραφά τους, έχει εξαιρετική δύναμη και διαπραγματευτική ισχύ. Αυτή η ασυμμετρία ανάμεσα στη μεγάλη πολιτική δύναμη και συσπείρωση που υπάρχει τώρα και στην οικονομική αδυναμία, πρέπει να χρησιμοποιηθεί για να μπουν οι βάσεις μιας οικονομίας που θα στηρίζεται όχι στα δανεικά, αλλά στην παραγωγική ανασυγκρότηση και την πνευματική αναγέννηση της χώρας.

Το όπλο της πολιτικής δεν αξιοποιείται με τακτικισμούς ή επικοινωνιακά κόλπα. Σε τέτοιες συνθήκες εφαρμόζεται δια του πολιτικού αγώνα, με καθαρούς στόχους και φυσικά μέσα από την πλήρη κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα.

Νέος κύκλος αλλά ανοιχτός

Ο τρόπος που διαβάζει κανείς τον συσχετισμό δύναμης είναι κρίσιμο ζήτημα όταν πρέπει να στηριχθεί στον πολιτικό αγώνα. Για παράδειγμα, ο εσωτερικός και ο διεθνής συσχετισμός αλληλοεπηρεάζονται αλλά δεν ταυτίζονται. Οι Ζαπατίστας κράτησαν γιατί εκμεταλλεύτηκαν τη διεθνή αλληλεγγύη κατά αριστοτεχνικό τρόπο και αυτό τους έδωσε ανάσα, χρόνο και πολιτική δύναμη. Η Ελλάδα δεν είναι η ζούγκλα της Λακαντόνα στο Τσιάπας, αλλά τα διδάγματα πρέπει να εξάγονται.

Ο συσχετισμός δυνάμεων σχετίζεται και με την ιεράρχηση τριών σημαντικών παραγόντων: Εσωτερική αντίδραση (διαπλοκή, 4-5 μεγάλες «οικογένειες», ΜΜΕ, πολιτικό σύστημα). Ευρωκρατία, δανειστές και αγορές. Γεωπολιτικά τόξα και συναρθρώσεις τους. Ποιος είναι ο πιο «αδύναμος κρίκος»; Παίρνοντας φιλολαϊκά μέτρα, κτυπώντας τη διαπλοκή, προωθώντας τη δημοκρατία παντού, δημιουργείται μια ισχυρή βάση ισχύος στο εσωτερικό. Τέτοια που επιτρέπει και την εκμετάλλευση των όποιων ρωγμών που φέρνουν αντιμέτωπους τους «μεγαπαίκτες», αλλά και δίνει περιθώρια για διαπραγμάτευση που δεν θα ισούται με εγκλωβισμό.

Ο κύκλος που ξεκινά με την «νεοπολίτευση» είναι ανοικτός: Αν επικρατήσουν οι φοβικές ισορροπίες (ανοίγματα προς το παλιό πολιτικό προσωπικό, ακόμα και η υπόθεση της Προεδρίας, μέχρι και σήμερα σέρνεται η πρόταση για Αβραμόπουλο!), τότε αντί για Πολιτική με το λαό στο προσκήνιο, θα κυριαρχήσει ο τακτικισμός και οι γέφυρες με τον συστημικό κόσμο. Ακόμα και οι αμφιλεγόμενες δηλώσεις για πακέτο μεταρρυθμίσεων που ίσως κατά 67% να μοιάζει με όσα επιζητά η τρόικα, δεν βοηθούν ιδιαίτερα και δείχνουν αμηχανία μπροστά στην απόφαση των ευρωκρατών να μην μας αφήσουν καθόλου χρόνο. Η κατεύθυνση «ούτε σύγκρουση, ούτε υποτέλεια» σε στιγμές που σε στραγγαλίζουν δεν είναι η πιο βοηθητική.

Η μετάβαση σε μια άλλη Ελλάδα πρέπει να υπηρετεί και να επιλύει τον «λαϊκό καημό» για δημοκρατία, ελευθερία, παραγωγική ανασυγκρότηση, πνευματική αναγέννηση. Αυτά σημαίνουν να είναι ο λαός υποκείμενο της μετάβασης. Το κοινωνικό μπλοκ της μετάβασης στήνεται και στηρίζεται κυρίως στο εσωτερικό, την ίδια στιγμή που πρέπει να αξιοποιεί κάθε μέσο διεθνούς αλληλεγγύης προς τους πολιορκημένους αλλά ελεύθερους Έλληνες.

Να μπει τέλος στη γερμανική Ευρώπη, αυτό τρομάζει σήμερα τους υποτιθέμενους σκληρούς. Να αναδειχθεί ένα μέτωπο των λαών του Νότου και των εργαζομένων όλης της Ευρώπης. Να εκδηλωθεί μια δημοκρατική επανάσταση στην Γηραιά Ήπειρο. Το παράδειγμα της Ελλάδας πρέπει να συνεισφέρει στο έργο αυτό. Εκεί έγκειται και η ιστορική σημασία της μετάβασης. Κάθε άλλος δρόμος συμβιβασμού θα οδηγήσει σε μια νέα εκδοχή επαναδανειοδότησης, αποτελμάτωσης και υποτέλειας.

Συνέντευξη για τις πολιτικές εξελίξεις, με τον Γιώργο Γκόντζο στην εκπομπή ”Ό,τι πεις εσύ”.