Πρόβλεψη και συσχετισμός δυνάμεων – Άρθρο στο Δρόμο (φ.360 – 20/5/2017)

«Μόνο όποιος θέλει έντονα, προσδιορίζει τα αναγκαία στοιχεία για την πραγματοποίηση της θέλησής του»

του Ρούντι Ρινάλντι

 

Οι σκέψεις που εκθέτει ο Γκράμσι στις σημειώσεις του για τον Μακιαβέλι, την πολιτική και το σύγχρονο κράτος έχουν τροφοδοτήσει πλήθος από αναλύσεις, δοκίμια, βιβλία, παρεμβάσεις. Στο σύντομο σημείωμα που ακολουθεί θα δώσουμε εντελώς συνοπτικά τις βασικές σκέψεις του Γκράμσι για δύο κρίσιμα θέματα: Την πρόβλεψη και τον συσχετισμό δυνάμεων. Εξυπακούεται ότι ο καλύτερος τρόπος είναι η άμεση επαφή και ανάγνωση του έργου του που κυκλοφορεί στην χώρα μας (Για τον Μακιαβέλι, εκδόσεις Ηριδανός).

Αναφερόμενος στην πρόβλεψη ο Γκράμσι σημειώνει πως «είναι βέβαιο ότι προβλέπω σημαίνει μονάχα βλέπω καλά το παρόν και το παρελθόν σαν κίνηση: βλέπω καλά, δηλαδή διακρίνω με ακρίβεια τα βασικά και μόνιμα στοιχεία της διαδικασίας». Αλλά, θα προσθέσει πως «είναι παράλογο να σκεφτούμε μία πρόβλεψη καθαρά αντικειμενική. Όποιος κάνει την πρόβλεψη, στην πραγματικότητα έχει ένα “πρόγραμμα” πού θέλει να το κάνει να θριαμβεύσει και η πρόβλεψη είναι ακριβώς στοιχείο αυτού του θριάμβου».

Ακόμα περισσότερο, ο Γκράμσι θα υποστηρίξει πως «μπορούμε να πούμε ότι μονάχα στο βαθμό που η πρόβλεψη συνδέεται με ένα πρόγραμμα, αποκτάει και μια αντικειμενικότητα». Και εξηγεί αυτήν την φαινομενικά παράδοξη άποψη με τα εξής επιχειρήματα:

1) Μονάχα το πάθος οξύνει το νου και συνεργεί στο να κάνει πιο καθαρή τη διαίσθηση και άρα να αποκτάμε μια εμπειρία στην ανάλυση των διαφόρων καταστάσεων και κινήσεων,

2) Μόνο η ύπαρξη στον «προβλέποντα» ενός προγράμματος για πραγματοποίηση τον καθιστά ικανό ώστε να κρατιέται στο ουσιώδες, και

3) διότι, εφόσον η πραγματικότητα είναι αποτέλεσμα εφαρμογής της ανθρώπινης θέλησης στην κοινωνία των πραγμάτων, το να κάνουμε αφαίρεση κάθε βουλητικού στοιχείου ή να υπολογίζουμε μονάχα την επέμβαση των θελήσεων των άλλων και να θεωρούμε τα στοιχεία αυτά σαν αντικειμενικούς όρους, ακρωτηριάζουμε την πραγματικότητα.

Για να γίνει πιο εμφανής η άποψή του θα την συνοψίσει σε μια φράση: «Μόνο όποιος θέλει έντονα, προσδιορίζει τα αναγκαία στοιχεία για την πραγματοποίηση της θέλησής του» και έτσι μετατρέπεται και αυτός σε ένα στοιχείο της πραγματικότητας, σε ένα ενεργό στοιχείο που πασχίζει να διαμορφώσει την πραγματικότητα τροποποιώντας τους συσχετισμούς των δυνάμεων.

Για τον Γκράμσι δεν υπάρχουν σινικά τείχη ανάμεσα στους αντικειμενικούς και υποκειμενικούς παράγοντες. Όποιος ορθώνει τέτοια τείχη φοβάται την κοινωνική δυναμική, δεν θέλει έντονα, βουλιάζει στον αντικειμενισμό και στον οικονομισμό, γίνεται συντηρητικός, δεν εκτιμάει τα ξεσπάσματα, καταδικάζει το αυθόρμητο και περιμένει κάποιους αυτοματισμούς που θα έρθουν, όταν ωριμάσουν οι αντικειμενικοί όροι…

Για τον Γκράμσι, «ο πολιτικός σε δράση (ο πολιτικός οργανισμός) είναι ένας δημιουργός, ένας διεγέρτης, αλλά ούτε δημιουργεί από το μηδέν, ούτε κινείται μέσα στο θολό κενό των επιθυμιών και των ονείρων του. Βασίζεται πάνω στην έγκυρη πραγματικότητα».

Αλλά τι είναι αυτή η έγκυρη πραγματικότητα; Είναι ίσως κάτι στατικό και ακίνητο ή μάλλον ένας συσχετισμός δυνάμεων σε συνεχή κίνηση και αλλαγή ισορροπίας; Όταν χρησιμοποιείς την θέληση για να δημιουργήσεις μια καινούρια ισορροπία δυνάμεων που πραγματικά υπάρχουν και δρουν, στηριζόμενος επάνω σε κείνη τη δύναμη που θεωρείται προοδευτική, και ισχυροποιώντας την για να την κάνεις να θριαμβεύσει, σημαίνει πάντα ότι κινείσαι στο έδαφος της έγκυρης πραγματικότητας, αλλά, για να την κυριαρχήσεις και να την ξεπεράσεις ή να συμβάλλεις σε αυτό.

O Γκράμσι θα φτάσει σε ένα σημείο συμπύκνωσης αυτής της αντίληψης λέγοντας ότι το «πώς πρέπει να είναι τα πράγματα», δηλαδή, το πώς πρέπει να γίνουν τα πράγματα σύμφωνα με ένα σχέδιο και πρόγραμμα είναι άρα κάτι το συγκεκριμένο, είναι μάλιστα η μοναδική ρεαλιστική και ιστορική ερμηνεία της πραγματικότητας, είναι μόνον ιστορία σε δράση και φιλοσοφία σε δράση, μόνον πολιτική.

Άρα, η πολιτική για τον Γκράμσι είναι ιστορία και φιλοσοφία σε δράση, είναι πραγματική κίνηση ανθρώπων που αγωνίζονται για ένα στόχο, έχοντας μια κοσμοαντίληψη και ένα σχέδιο για το πώς πρέπει να είναι τα πράγματα αρνούμενοι την υπάρχουσα κατάσταση.

 

Συσχετισμός δυνάμεων και πολιτική συνείδηση

Όμως πρέπει να αποκτήσουμε την ικανότητα να αναλύουμε τον συσχετισμό των δυνάμεων. Αν δεν αναλύσεις την πραγματικότητα και αν δεν καθορίσεις με όση μεγαλύτερη ακρίβεια γίνεται τον συσχετισμό δυνάμενων είναι αδύνατο να ασκήσεις οποιαδήποτε πολιτική.

O Γκράμσι παρατηρώντας ότι υπάρχει μια σύγχυση γύρω από το ζήτημα του συσχετισμού δυνάμεων θα πει: «Διαβάζουμε συχνά μέσα σε ιστορικές αφηγήσεις τη γενική έκφραση “συσχετισμός των δυνάμεων ευνοϊκός ή δυσμενής για τούτη ή εκείνη την τάση”. Έτσι αφηρημένα, η διατύπωση αυτή δεν εξηγεί τίποτα ή σχεδόν τίποτα».

Στο μελέτη του συσχετισμού των δυνάμεων, ο Γκράμσι διακρίνει τρεις βασικές στιγμές ή βαθμίδες:

1) Έναν συσχετισμό των κοινωνικών δυνάμεων που συνδέεται στενά με τη δομή, που είναι αντικειμενικός, ανεξάρτητος από τη θέληση των ανθρώπων, τέτοιος που μπορεί να μετρηθεί με τα συστήματα των θετικών ή των φυσικών επιστημών. Πάνω στη βάση του βαθμού ανάπτυξης των υλικών δυνάμεων της παραγωγής υπάρχουν οι κοινωνικοί σχηματισμοί που καθένας τους αντιπροσωπεύει μια λειτουργία και έχει μια δεδομένη θέση στην παραγωγή. H σχέση αυτή είναι που αποτελεί μια πραγματικότητα που δεν επιδέχεται αλλαγή: κανένας δεν μπορεί να αλλάξει τον αριθμό των επιχειρήσεων και όσων εξαρτώνται από αυτές, τον αριθμό των πόλεων με το δεδομένο πληθυσμό τους κτλ. Αυτή η βασική διάταξη επιτρέπει να μελετήσουμε αν υπάρχουν μέσα στην κοινωνία οι αναγκαίοι και επαρκείς όροι για έναν μετασχηματισμό της, επιτρέπει δηλαδή να ελέγχουμε το βαθμό του ρεαλισμού και του πραγματοποιήσιμου των διαφόρων ιδεολογιών ή και προγραμμάτων.

2) Mια διαδοχική στιγμή είναι ο συσχετισμός των πολιτικών δυνάμεων· δηλαδή «η εκτίμηση του βαθμού της ομοιογένειας της αυτοσυνείδησης και της οργάνωσης που έχουν πετύχει οι διάφορες κοινωνικές ομάδες».

Υπάρχουν βαθμίδες «που αντιστοιχούν στις διάφορες στιγμές της συλλογικής πολιτικής συνείδησης, έτσι όπως έχουν εκδηλωθεί μέχρι τώρα στην ιστορία», ξεκινώντας από την οικονομικο-συνεταιριστική ως την πιο καθαρά πολιτική όταν μια τάξη συνειδητοποιήσει τα κοινά συμφέροντα της έως αυτή της ηγεμονίας και του κράτους.

3) H τρίτη στιγμή είναι του συσχετισμού των στρατιωτικών δυνάμεων, που είναι άμεσα αποφασιστική ορισμένες φορές.

O Γκράμσι θέλοντας να εξοπλίσει όσους δεν κατέχουν την πολιτική επιστήμη συμπληρώνει την ανάλυσή του με δύο σημαντικές παρατηρήσεις σχετικά με τον συσχετισμό των δυνάμεων και τις τρεις βαθμίδες του.

Α) H ιστορική εξέλιξη αιωρείται αδιάκοπα ανάμεσα στην πρώτη και την τρίτη βαθμίδα, με τη μεσολάβηση της δεύτερης. Δηλαδή η ιστορική εξέλιξη καθορίζεται αδιάκοπα από την πορεία του συσχετισμού των κοινωνικών δυνάμεων και του στρατιωτικού συσχετισμού. Όμως η ιστορική εξέλιξη μεσολαβείται από την πορεία και τις εκδηλώσεις του πολιτικού συσχετισμού, γιατί αυτός κινητοποιεί, δικαιολογεί, συγκεντρώνει, συνενώνει, αποσυνθέτει, δημιουργεί όρους επικράτησης κ.λπ.

Β) Αλλά η πιο σημαντική –λέει ο Γκράμσι– παρατήρηση που πρέπει να κάνουμε αναφορικά με κάθε συγκεκριμένη ανάλυση του συσχετισμού των δυνάμεων είναι ετούτη: ότι οι όποιες αναλύσεις δεν μπορούν και δεν πρέπει να αποτελούν σκοπό από μόνες τους, αλλά αποκτούν σημασία μόνο αν χρησιμεύουν στο να δικαιώσουν μια πρακτική δραστηριότητα, μια πρωτοβουλία της θέλησης. Αυτές δείχνουν ποια είναι τα σημεία της «ήσσονος αντιστάσεως» όπου η δύναμη της θέλησης μπορεί να εφαρμοστεί πιο αποτελεσματικά, υπαγορεύουν τις άμεσες τακτικές ενέργειες, δείχνουν πώς μπορεί καλύτερα να καταρτιστεί μια εκστρατεία πολιτικής ζύμωσης, ποια γλώσσα θα είναι καλύτερα αντιληπτή από τις μάζες κ.λπ.

Και θα τονίσει με έμφαση πως το αποφασιστικό στοιχείο κάθε κατάστασης είναι η μόνιμα οργανωμένη δύναμη και ετοιμασμένη από καιρό να επέμβει όταν κρίνεται ότι μια κατάσταση είναι ευνοϊκή.

Για τον Γκράμσι είναι ευνοϊκή μια κατάσταση μόνο στο βαθμό που μια τέτοια δύναμη οργανωμένη και ετοιμασμένη από καιρό υπάρχει και είναι γεμάτη από μαχητική θέρμη. Για αυτό –τονίζει– «το ουσιαστικό καθήκον είναι να καταγινόμαστε συστηματικά και υπομονετικά για να διαμορφώσουμε, αναπτύξουμε και να κάνουμε όλο και πιο ομοιογενή και συμπαγή, με συνείδηση του εαυτού της αυτή τη δύναμη».

https://www.e-dromos.gr/provlepsi-kai-sysxetismos-dynameon/

 

 

Tagged : /

Η λαϊκή διαθεσιμότητα αφετηρία και κατάληξη κάθε χειραφετητικής πολιτικής – Άρθρο στο Δρόμο(φ.358 – 6/5/2017)

Στην κατάσταση διάλυσης και ήττας αυταπατών και ελπίδων, ζητούμενο είναι η σύνθεση, η βαθιά και ουσιαστική διαδικασία αντιμετώπισης των θεμάτων του υποκειμένου

 

Βρισκόμαστε σε μια κατάσταση σύγχυσης και αποπροσανατολισμού που παίρνει μεγάλες διαστάσεις. Τέτοιου βαθμού μάλιστα, που η παραλυτική και διαλυτική επίδρασή τους γίνεται αντιληπτή μεν, ταυτόχρονα όμως μοιάζει να μην μπορεί να αντιμετωπιστεί. Ή, ακόμα περισσότερο, μοιάζει να μην αξιολογείται η σημασία και η πρωταρχικότητα αυτών των θεμάτων ώστε να τεθεί στο επίκεντρο η αντιμετώπισή τους.

Το «ζήτημα των ζητημάτων» της συγκυρίας είναι αυτό της λαϊκής διαθεσιμότητας, δηλαδή ποιο είναι το επίπεδο της κοινωνικής συνείδησης αλλά και οι διεργασίες που συντελούνται στον λαϊκό παράγοντα. Βέβαια, αυτή η αξιολόγηση αφορά όσους –για να συνεννοηθούμε– κατανοούν πως χωρίς την ενεργοποίηση των ανθρώπων, χωρίς την συμμετοχή και την συγκρότησή τους σε μαχητικό παράγοντα, την συγκρότησή των ανθρώπων αυτών σε πολιτεία, δεν μπορεί να υπάρξει θετική εξέλιξη και διέξοδος από τα προβλήματα και τα σκληρά διλήμματα που τίθενται μπροστά μας.

Επομένως, ανάμεσα σε όλους τους όρους που συνθέτουν την συγκυρία (οικονομικούς, πολιτικούς, γεωπολιτικούς), πρέπει να συνυπολογίζεται το ζήτημα της λαϊκής διαθεσιμότητας, καθώς είναι αποφασιστικό στον υπολογισμό του συσχετισμού δυνάμεων και των δυνατοτήτων παρέμβασης. Πλάι σε κάθε πολιτική πρόταση και πλαίσιο, είναι αναγκαίο να συνυπολογισθεί μια δυναμική πολιτική για την λαϊκή διαθεσιμότητα και την προαγωγή της. Μια πολιτική για την κατάσταση και την ποιότητα του υποκειμένου. Με μια έννοια, αυτή η πλευρά έχει αυτοδύναμη, θεμελιακή διάσταση για έναν πολύ ουσιαστικό λόγο: Η λαϊκή διαθεσιμότητα, το υποκείμενο γενικά, δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται εργαλειακά, ως μέσον για επίτευξη κάποιων στόχων, ή ακόμα χειρότερα να αγνοείται.

Αν ο απώτερος σκοπός είναι να χειραφετηθούν οι άνθρωποι, να κατακτήσουν μια κοινωνία δικαιοσύνης και ισότητας, να οργανώσουν την κοινωνία έτσι ώστε να είναι ελεύθεροι, να γίνουν καλύτεροι με αντίστοιχες ποιοτικές προσλαμβάνουσες, δεν μπορεί να μην υπάρχει ενδιαφέρον για την κατάσταση του υποκειμένου, για την λαϊκή διαθεσιμότητα και την κοινωνική συνείδηση. Πώς νοιώθουν και πώς αισθάνονται οι άνθρωποι, σε τι κατάσταση βρίσκονται; Αυτό πρέπει να αποτελεί μόνιμη κεντρική μέριμνα. Να τεθεί ως ζήτημα θεμελιώδους σημασίας στο «διάβασμα» της εκάστοτε συγκυρίας.

 

Βαθαίνει η υποστροφή

Η κατάσταση εξελίσσεται με τέτοιο τρόπο που εξουθενώνει ανθρώπους και ακυρώνει νοήματα. Η υποστροφή της λαϊκής διαθεσιμότητας, που κορυφώθηκε στα χρόνια 2010-2012, συνεχίζεται, προκαλώντας διάλυση και αποσύνθεση. Βρισκόμαστε σε έναν κύκλο «κατωφέρειας» και διαλυτισμού. Σε μια διαδικασία που «μοριοποιείται» και εξατομικεύεται με εξαιρετικά γρήγορους και επιδεινούμενους ρυθμούς. Η εκτίμηση της κατάστασης αυτής, αποτελεί βασικό ζήτημα. Είναι θέμα ουσίας το αν προσεγγίζεται προς επίλυση αυτό το πρόβλημα ή κάποιο άλλο, αν προωθείται μέσα από την δραστηριοποίηση κάθε φορέα ή προσπάθειας και πόση σχέση έχει η δραστηριοποίηση με την απάντηση στο ζήτημα αυτό.

Για παράδειγμα, είναι εντελώς διαφορετικές οι στοχεύσεις που αυτή τη στιγμή έχουν ο Γιάνης Βαρουφάκης, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και όσοι πορεύονται μαζί του, ή η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Όλοι παρακάμπτουν το ζήτημα της λαϊκής διαθεσιμότητας, την πραγματική κατάσταση της κοινωνίας. Θεωρούν ότι τα διαβήματά τους, να βρεθούν στο κέντρο της επικαιρότητας και κυρίως να πετύχουν την εκλογική επάνοδο στην πολιτική σκηνή, είναι καθοριστικής σημασίας, είναι «το κέντρο του κόσμου». Μερικές φορές μάλιστα ο τρόπος τους μοιάζει να περιγελά και να περιφρονεί την κατάσταση της λαϊκής διαθεσιμότητας.

Το «κάτι να κάνουμε» και το «τι κάνουμε» δεν μπορεί να αγνοήσει τον αναγκαίο σήμερα διαχωρισμό, ανάμεσα σε όσους παραδέχονται το ζήτημα όπως το περιγράφουμε, δηλαδή ότι κεντρικό και κύριο παραμένει η κατάσταση του λαϊκού παράγοντα και η μετάβαση από τη φάση της διαλυτότητας και της καθοδικής πορείας σε κάτι άλλο. Είναι διαφορετική προτεραιότητα μια γενική δραστηριοποίηση χωρίς να δίνεται η πρέπουσα σημασία στον παράγοντα αυτόν, με το βλέμμα στραμμένο στις επόμενες εκλογές. Για ορισμένες –ίσως τις περισσότερες- αριστερές δυνάμεις, το κύριο είναι η επένδυση σε έναν «φτηνό» κομματισμό ή κομματικό συσχετισμό που ίσως οδηγήσει στην παρουσία μέσα στους θεσμούς και όχι η λαϊκή διαθεσιμότητα αυτή καθ’ αυτή. Γι’ αυτό και «μαϊμουδίζουν» αντιγράφοντας την αστική πολιτική, τις μεθόδους πολιτικής δράσης του φαίνεσθε κι όχι τη σύνδεση με αυτούς που έχουν πραγματικά προβλήματα. Ο «ακτιβισμός» πολιτικών στελεχών, σε μια διαρκή προεκλογική καμπάνια προβάλλεται ως η νέα μορφή εκπροσώπησης των από κάτω. Τραγωδία…

Στην κατάσταση διάλυσης και ήττας αυταπατών και ελπίδων, ζητούμενο είναι η σύνθεση, η βαθιά, ουσιαστική διαδικασία αντιμετώπισης θεμάτων του υποκειμένου που θα έχει ως ειδικά χαρακτηριστικά: α) την παραδοχή της σημερινής κατάστασης της λαϊκής διαθεσιμότητας και β) την στράτευση για την αντιστροφή της μέσα από συνθετικές παρεμβάσεις και πολιτικές.

 

Ας περιγράψουμε λίγο καλύτερα την λαϊκή διαθεσιμότητα

Τελούμε σε όρους ανυπαρξίας του μαζικού λαϊκού κινήματος. Δεν υπάρχει ούτε το οργανωμένο συνδικαλιστικό, τοπικό ή κλαδικό κίνημα, ούτε αξιόπιστες διαδικασίες που σε αυτές να αναφέρονται οι πολίτες. Δεν υπάρχει καν κομματική λειτουργία και διαδικασίες πολιτικής κοινωνικοποίησης και ένταξης. Σωματεία, συνδικάτα, μορφές συλλογικής δράσης κόμματα, οργανώσεις, συλλογικότητες φυτοζωούν. Όχι μόνο έχουν υποχωρήσει τα στοιχεία του οργανωμένου μαζικού κινήματος, αλλά τελούμε και σε διάλυση του διάχυτου πνεύματος που «μπόλιασε» την λαϊκή διαθεσιμότητα, όπως -σε μεγάλο βαθμό- και του πνεύματος αλληλεγγύης που επιδείχθηκε σε δύσκολες συνθήκες.

Οι άνθρωποι που είχαν δραστηριοποιηθεί ή ενδιαφερθεί για κάποια αλλαγή στην ζωή τους, που συμμετείχαν, υποστήριζαν ή έβλεπαν με συμπάθεια το αντιμνημονιακό κίνημα, τώρα κατακερματισμένοι και ατομικοποιημένοι κατακλύζονται από ανάμικτα συναισθήματα και ψυχολογικές καταστάσεις.

Θυμός, νεύρα, απολυτότητα, εναλλαγή διάθεσης και συναισθημάτων, ακραίες «καθαρές» γραμμές, επιθετικότητα προς όλους και όλα, «πέσιμο» στον διπλανό, τον φίλο, τον συνομιλητή. Όλοι εναντίον όλων. Στο διαδίκτυο, καυγάδες και «σκυλοβρίσιμο» που διαρκεί μια-δυο μέρες το πολύ, για να επανέλθει σε άλλο θέμα μετά από μια μικρή ανάπαυση… Η αφορμή μπορεί να είναι ασήμαντη, η ένταση είναι εκτονωτικού τύπου, χωρίς να συνθέτει το παραμικρό.

Ένα τέτοιο νέφος καλύπτει την κοινωνία (σε κάποιους υπάρχει ακόμα και η αίσθηση πως «μας ψεκάζουν»…). Μια κοινωνία εξουθενωμένη από το άγχος της οικονομικής επιβίωσης, τα αδιέξοδα, την έλλειψη μέλλοντος και προοπτικής, εγκαταλελειμμένη στην οθόνη της τηλεόρασης ή του υπολογιστή, μήπως και βρει κάποια διαφυγή, χαλάρωση ή εκτόνωση.  Μια κοινωνία «ζελές». Όπου ο καθένας μπορεί να πλακωθεί στο ξύλο για μια θέση πάρκινγκ, αλλά να μην θέλει ή να μη μπορεί να δει την πραγματικότητα, τους πραγματικούς κινδύνους και τις απειλές («Τι μου λες για γεωπολιτικά και πολέμους; Δεν θέλω να ξέρω…»).

 

Να απαντήσουμε σε αυτό το ζήτημα

Σε κάθε περίοδο που υποχωρεί κατά κύματα το κίνημα και η λαϊκή διαθεσιμότητα, αναδύονται όλα τα αρνητικά χαρακτηριστικά. Ο κόσμος δεν βγάζει συμπέρασμα από την πείρα του, πελαγοδρομεί στον ατομισμό και την «αυθεντία», βυθίζεται στον κυνισμό και στην σκληρότητα της απόφασης να μην αλλάξει προς το καλύτερο. Σε συνθήκες που το κίνημα δεν αφήνει καμιά υποθήκη (με την μορφή βασικών συμπερασμάτων για το τι έγινε και γιατί), φουντώνει ο αποπροσανατολισμός, απουσιάζει κάθε αυτοκριτική στάση, ενισχύεται η απόφαση να μην αλλάξει προς το καλύτερο ο καθένας. Όλα αυτά οδηγούν στην σημερινή Βαβέλ, στον θεμελιώδη αποπροσανατολισμό που κυριαρχεί.

Για να είμαστε πιο σαφείς, το χαρακτηριστικό της κατάστασης είναι η μαύρη σκοτεινιά κι ας μην είναι τόσο καθαρός «πολιτικός όρος», περιγράφει όμως καλά την κατάσταση πνευμάτων. Μαύρη σκοτεινιά που αγγίζει βαθύτερες πτυχές του ανθρώπου, βαθύτερα στρώματα της ανθρώπινης ψυχής. Δεν βρισκόμαστε απλά μπροστά σε ένα φαινόμενο διαλυτισμού που αγγίζει μόνο τον αριστερό χώρο μετά από μια ήττα, αλλά σε μια καθηλωτική κατάσταση που αγκαλιάζει μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Ένα πένθος και ένας μηδενισμός βαθύτερος.

Μια διαδικασία μαζικού επαναπροσανατολισμού δεν μπορεί να γίνει χωρίς να κτυπηθούν διάφορα μοντέλα σκέψης που στηρίζουν την υπάρχουσα κατάσταση. Χρειάζεται να δούμε την πραγματικότητα με βαθύτερη ματιά και τις υποβαστάζουσες αντιλήψεις που την συγκροτούν.

Ο αποπροσανατολισμός υπερβαίνει ομάδες και συλλογικότητες. Ο υποκειμενισμός του μικρού κλειστού κύκλου, του μικρόκοσμου, δεν συνεισφέρει σε διεξόδους. Κάθε συλλογικότητα, καλό είναι να φροντίσει τουλάχιστον να μην αναπαράγει τον αποπροσανατολισμό του εαυτού της.

Το συμπέρασμα είναι προφανές: Μόνο μια σοβαρή, αποτελεσματική αντιμετώπιση και επικέντρωση γύρω από το θέμα της λαϊκής διαθεσιμότητας, των όρων αντιστροφής του καθολικού αποπροσανατολισμού της, μπορεί να δημιουργήσει πραγματικούς όρους μιας άλλης πορείας. Απόρριψη κάθε αυταπάτης για γρήγορη έξοδο από την «μαύρη κατάσταση», αυθορμήτως, αυτομάτως, μαγικά, μεσσιανικά ή, ακόμα χειρότερα, εκλογικά.

Η διέξοδος πρέπει να στηρίζεται στα υπαρκτά στοιχεία της λαϊκής διαθεσιμότητας, στην ανάγνωση του υποκειμένου στην αντιφατικότητα του, στην ψηλάφηση θετικών στοιχείων όπου υπάρχουν, με όποια μορφή κι αν εκδηλώνονται. Η διέξοδος προϋποθέτει ότι θα εγκαταλείψουμε την εργαλειακή αντίληψη για το υποκείμενο, δίνοντας την πρέπουσα έμφαση στις υποκειμενοποιητικές διεργασίες και ανάγκες.

 

https://www.e-dromos.gr/h-laiki-dia8esimotita-afetiria-kai-katalixi/

Tagged : /

Εθνική και λαϊκή κυριαρχία – Άρθρο στο Δρόμο (φ.357 – 29/4/2017)

Ζητούμενα σε μια χώρα ειδικού καθεστώτος (αποικίας χρέους)

 

Η είσοδος της χώρας στην εποχή των μνημονίων οδήγησε στην εγκαθίδρυση ενός νέου καθεστώτος που έχει τη μορφή μιας μετανεωτερικής αποικίας – όπου στοιχεία της πολιτικής ανεξαρτησίας (όσα υπήρχαν) αδειάζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό και οι έννοιες της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας καταρρακώνονται.

Το χρέος και η χρεομηχανή που έχει στηθεί εδώ και μερικές δεκαετίες αποτέλεσαν τον ειδικό μηχανισμό προώθησης αυτής της νέας ποιότητας-υποβάθμισης της χώρας, σε χώρο εκποίησης της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και τοκογλυφικής απομύζησης προς όφελος ισχυρών δυνάμεων της Ε.Ε. (Γερμανία) και διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων (ΔΝΤ).

Η χρεομηχανή σχετίζεται με δύο παράλληλες χρονικά διαδικασίες: τη χρηματιστικοποίηση της οικονομίας, δηλαδή το «άλμα στο άυλο» σαν απάντηση στην παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού, καθώς και τη νέα μορφή συσσώρευσης που επιβλήθηκε μέσα στην κρίση: «τη συσσώρευση μέσω της αφαίρεσης πόρων από άλλους» (Harvey). Το πιστωτικό σύστημα και το χρηματιστικό κεφάλαιο μετατράπηκαν σε σημαντικούς μοχλούς αρπαγής, απάτης και κλεψιάς. Η υποταγή της οικονομίας στον χρηματοπιστωτικό τομέα –από τα μέσα της δεκαετίας του ’70– υπήρξε θεαματική, τόσο για τον κερδοσκοπικό όσο και για τον αρπακτικό χαρακτήρα της. Η αύξηση των επιπέδων του χρέους οδήγησε στη μετατροπή ολόκληρων πληθυσμών ακόμη και ανεπτυγμένων χωρών σε μια κατάσταση δουλοπαροίκων λόγω του χρέους.

Παράλληλα, έχουν δημιουργηθεί εντελώς νέοι μηχανισμοί συσσώρευσης μέσω της αφαίρεσης πόρων από άλλους (βλέπε εκστρατεία εκτεταμένων ιδιωτικοποιήσεων, την έμφαση που δίνεται στα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, τη βιοπειρατεία γύρω από το γενετικό υλικό κ.λπ.).

Επομένως, έχει δημιουργηθεί ένα τεράστιο παγκόσμιο δίκτυο καθώς και ειδικοί μηχανισμοί για να καθυποτάξουν την οικονομία, την πολιτική, τον πολιτισμό στις ανάγκες και την κυριαρχία των μεγάλων σφαιρικοποιημένων πολυκλαδικών μονοπωλίων. Η τάση συγκεντροποίησης οικονομικής και πολιτικής δύναμης έχει οδηγήσει, στο σύγχρονο κόσμο, στη δημιουργία μονοπωλιακών ενώσεων μέσω των οποίων μοιράζονται τον κόσμο (και παράλληλα ξεχωρίζουν) μερικές μεγάλες δυνάμεις που ανταγωνίζονται για το μοίρασμά του.

 

Ποικιλία μορφών εξάρτησης και προσάρτησης

Σε έναν κόσμο αλληλεξαρτώμενο σε αφάνταστο βαθμό και με πρωτοφανείς δυνατότητες ελέγχου και εκμηδένισης του χρόνου αλλά και διάχυσης, κατάτμησης της παραγωγικής διαδικασίας, δεν έχουν αναιρεθεί τα χαρακτηριστικά του ιμπεριαλισμού. Η κυριαρχία και η υπεροχή του χρηματιστικού κεφαλαίου πάνω σε όλες τις υπόλοιπες μορφές κεφαλαίου σημαίνει κυρίαρχη θέση του εισοδηματία και της χρηματιστικής ολιγαρχίας, σημαίνει ξεχώρισμα μερικών κρατών, που κατέχουν τη χρηματιστική «δύναμη», από όλα τα υπόλοιπα. Η κυριαρχία αυτή επιβάλλεται με ειρηνικές μέθοδες ή και πολεμικές, σκληρές. Παράγει όμως έτσι κι αλλιώς εθνική καταπίεση και τάση προς την ανελευθερία.

Από τις αρχές του 20ού αιώνα είχε επισημανθεί ότι ανάμεσα στην ανοικτή αποικιακή πολιτική (στην οποία έχει τις ρίζες της ο ιμπεριαλισμός) και τις ανεπτυγμένες ισχυρές ανεξάρτητες χώρες, υπάρχει πλήθος από «μεταβατικές μορφές κρατικής εξάρτησης». Η επέμβαση και ο πόλεμος, η λύση με βάση την επέμβαση και τη δύναμη, δεν αποκλείεται διόλου – αν και μερικές φορές η οικονομική προσάρτηση και η εξαγορά κυβερνήσεων και επιχειρήσεων μπορεί να διευκολύνει την ισχυροποίηση των χρηματιστικών κέντρων και των μεγάλων δυνάμεων.

Στις αρχές του 21ου αιώνα έχουμε πάλι μια ευρεία ποικιλία μορφών προσάρτησης (αναλογιστείτε ολόκληρο το ανατολικό μπλοκ, πώς εντάχθηκε στο καπιταλιστικό σύστημα), εξάρτησης, αρπαγής, ελέγχου, απομύζησης, τοκογλυφίας οργανωμένης σε διεθνή κλίμακα. Εδώ δεν θίγονται απλά οι προλετάριοι και η φτωχή αγροτιά της Γης. Καταστρέφονται ολόκληρα τμήματα μεσαίων στρωμάτων και μικρομεσαίες επιχειρήσεις, καταστρέφονται χώρες, κλάδοι της οικονομίας ή και ολόκληρες οικονομίες. Το αποτέλεσμα είναι να εντείνεται η αρπαγή, η εκμετάλλευση, η πολιτική και εθνική καταπίεση σε ολόκληρο τον κόσμο.

 

Το μνημονιακό ημιαποικιακό καθεστώς:  μια σύγχρονη μεταβατική μορφή κρατικής εξάρτησης

Στη χώρα μας έχει επιβληθεί ένα νέο καθεστώς, μια σύγχρονη μορφή κρατικής εξάρτησης που εγκαθιδρύει την κυριαρχία των μεγάλων χρηματιστικών δυνάμεων. Ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του;

Η χώρα, το κράτος, υπόκειται στην άμεση εποπτεία τρίτων δυνάμεων. Η κυριαρχία της έχει περιοριστεί δραστικά, είναι εντελώς τυπική. Οι αποφάσεις που παίρνονται δεν προκύπτουν από την εσωτερική νόμιμη διαδικασία, αλλά επιβάλλονται. Οι θεσμοί της απλά επικυρώνουν τις αποφάσεις που παίρνονται αλλού, και οφείλουν να τις εκτελούν. Οι ισχυρές δυνάμεις (π.χ. Γερμανία, Ε.Ε., ΔΝΤ) παρεμβαίνουν και συνδιαμορφώνουν την πολιτική ζωή. Η οικονομία βρίσκεται υπό τον έλεγχο τρίτων, η δε ανάπτυξη επιτρέπεται μόνο με τρόπο που συμπληρώνει τις ανάγκες τους και όχι σύμφωνα με τις δυνατότητες της χώρας. Τα κλειδιά της αγοράς, του τραπεζικού συστήματος και του Δημοσίου ελέγχονται και εποπτεύονται άμεσα από τους δανειστές. Όλη η δημόσια περιουσία εκχωρείται στους δανειστές προς «αξιοποίηση», δημιουργούνται ελεύθερες ζώνες, προγράμματα ευρείας αποκρατικοποίησης και ξεπουλήματος. Πλήθος από στοιχεία και παραδείγματα μπορούν να δείξουν αυτήν την τραγική υποβάθμιση της χώρας.

Η Ελλάδα είναι μια «αποικία χρέους» εντός της Ε.Ε., η οποία με τη σειρά της δεν έχει καμιά σχέση με ένωση ισότιμων κρατών, αλλά ως μονοπωλιακή ένωση κρατών χαρακτηρίζεται και στο εσωτερικό της από πολλές διαβαθμίσεις (Ευρωπαϊκός Βορράς – Νότος, πολλαπλές ταχύτητες, πλεονασματικές χώρες, χώρες προς αποχώρηση κ.λπ.). Η σχέση της Ελλάδας με την Ε.Ε. δεν οδήγησε σε μια ενδυνάμωση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, αλλά στο ακριβώς αντίθετο. Βάθυνε την εξάρτηση, διέλυσε την οικονομία, διαλύει την κοινωνία και ανοίγει διάπλατα την πόρτα προς μια μεγάλη εθνική καταστροφή.

 

Η Ελλάδα: μια χώρα της ευρωζώνης υπό εχθρική απειλή

Η υπόσταση της Ελλάδας ως ανεξάρτητης τυπικά χώρας απειλείται ανοικτά από μια γειτονική της χώρα, την Τουρκία, μέλος της ίδιας στρατιωτικής συμμαχίας στην οποία μετέχει και η Ελλάδα (ΝΑΤΟ). Άρα η Ελλάδα οφείλει να αντιμετωπίσει, πέρα από την υποβάθμισή της σε αποικία χρέους, και την άμεση στρατιωτική απειλή μιας επεκτατικής χώρας, η οποία προφανώς στοχεύει να πλήξει κι όχι να δυναμώσει τα στοιχεία εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας ή ακόμα και τυπικής ανεξαρτησίας που διαθέτει η Ελλάδα.

Αν αφαιρούσαμε την απειλή της Τουρκίας, που στοχεύει ευθέως τα κυριαρχικά δικαιώματα και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, τότε θα διαπράτταμε ένα σφάλμα μεγάλο. Επειδή, στην εποχή της γεωπολιτικής και των πολιτικών ισχύος στην οποία έχουμε εισέλθει, δεν επιτρέπεται να κλείνουμε τα μάτια σε ορισμένες απειλές, και μάλιστα τόσο οφθαλμοφανείς…

 

Η λαϊκή και εθνική κυριαρχία δεν είναι επιστροφή στο παρελθόν

Ο στόχος της επιβίωσης μιας χώρας, της αφαίρεσης της θηλιάς που την πνίγει, δεν θα είναι αποτέλεσμα μιας πράξης και μόνο. Είναι μια διαδικασία κατάκτησης στόχων μέσα από ρήξεις και ανατροπές δεδομένων, αλλαγές συσχετισμών. Σε εποχές έντασης της εθνικής καταπίεσης, της εκμετάλλευσης και της τοκογλυφικής απομύζησης, σε εποχές επιστροφής της γεωπολιτικής, χρειάζονται πολιτικοί στόχοι και πολιτικές που να συσπειρώνουν ευρύτατα κοινωνικά και πολιτικά μπλοκ. Χωρίς αυτά τα μεγάλα πληθυσμιακά μπλοκ, που θα υποστηρίζουν συγκεκριμένους στόχους και θα αγωνίζονται γι’ αυτούς, δεν μπορεί να νοηθεί κάποια θετική εξέλιξη.

Η κατάκτηση της κυριαρχίας από μια σειρά χώρες σημαίνει αγώνα απέναντι στη νέα χρηματοπιστωτική ολιγαρχία και τους νέους μηχανισμούς που αυτή έχει δημιουργήσει. Δεν σημαίνει γενικά αντικαπιταλιστική πάλη και ανατροπή, αλλά συνδυασμό μιας κοινωνικής λαϊκής πολιτικής διεξόδου, μέσω της βήμα-βήμα κατοχύρωσης της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, μέσω του ξετυλίγματος του πολιτικού αγώνα και του συνδυασμού της πάλης αυτής με το στόχο ενός βαθιού, μεγάλου κοινωνικού μετασχηματισμού.

Ο πολιτικός αγώνας και το πολιτικό κίνημα θα ενώσει τη βαθύτερη ουσία αιτημάτων του αντιμνημονιακού αγώνα με τον αγώνα για βαθύ κοινωνικό μετασχηματισμό. Αυτά τα δύο συμπλέκονται, είναι αδιαχώριστα. Δεν αποτελούν ξεχωριστά στάδια. Και τα δύο μαζί μπορούν να βάλουν τη χώρα σε μια πορεία μετάβασης.

Επομένως, θέτοντας το ζήτημα της κυριαρχίας της χώρας, το συνδέουμε άμεσα με μια άλλη προοπτική – δεν αφορά μια επαναφορά στην κατάσταση του 2008. Η επαναφορά σε μια κατάσταση σαν του 2008 είναι μια ουτοπία, μια φαντασίωση που δεν σχετίζεται καθόλου με το τι σημαίνει αντιμνημονιακό μέλλον/διέξοδος της χώρας σε συνδυασμό με μια πορεία κοινωνικού μετασχηματισμού (ελευθερία, δημοκρατία, κοινωνική ισότητα, χειραφέτηση).

Αντικειμενικά, το αίτημα της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας συνδέει στις παρούσες συνθήκες αιτήματα εθνικά, κοινωνικά, αντιιμπεριαλιστικά και αντικαπιταλιστικά. Εκτός αν αφεθεί να καλυφθεί από άλλες δυνάμεις…

https://www.e-dromos.gr/e8niki-kai-laiki-kyriarxia/

Tagged : /

Ένας κόσμος σε πλήρη αναστάτωση – Άρθρο στο Δρόμο (φ.356 – 22/4/2017)

Πολιτική και γεωπολιτική παίρνουν την πρωτοκαθεδρία από την οικονομία

 

Τον τελευταίο διάστημα δεν περνά ούτε μία εβδομάδα χωρίς κάποιο μεγάλο γεγονός, τέτοιο που να απασχολεί ανθρώπους όπου κι αν βρίσκονται. Είναι τόσο πυκνά και συχνά τα μεγάλα γεγονότα, τα σημαντικά γεγονότα, που καθιστούν ιδιαίτερα δύσκολη την κατανόηση και την ερμηνεία τους. «Εκπλήξεις» είναι στην ημερήσια διάταξη και ο κόσμος γίνεται πιο ρευστός και θολός, πιο αβέβαιος και συγκρουσιακός.

Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε το δημοψήφισμα στην Τουρκία, που σωστά απασχόλησε τα πρωτοσέλιδα του διεθνούς Τύπου, την Τερέζα Μέι να εξαγγέλλει εκλογές στη Μ. Βρετανία για τις 8 Ιουνίου, ενώ η επόμενη βδομάδα θα κυριαρχηθεί από το αποτέλεσμα των γαλλικών προεδρικών εκλογών. Πριν 15 μέρες είχαμε το βομβαρδισμό της Συρίας από τις ΗΠΑ, καθώς και τις απειλές Τραμπ προς τη Β. Κορέα – στα σύνορα της οποίας λέγεται ότι συγκεντρώνονται στρατεύματα της Κίνας και της Ρωσίας.

Παράλληλα, πολλές ευρωπαϊκές πόλεις γεύονται τον τρόμο που δημιουργούν χτυπήματα φανατικών ή του ίδιου του ISIS. Τα προσφυγικά κύματα απειλούν τον «πολιτισμένο κόσμο», ενώ τεράστιες περιοχές ανεργίας και δυστυχίας περικυκλώνουν νησίδες φθίνουσας και κρισιακής ευημερίας/πολυτέλειας. Τι συμβαίνει λοιπόν;

 

1. Το τέλος του «οικονομισμού»

Ο κόσμος, όπως τον γνωρίζαμε μέχρι τώρα, κυβερνήθηκε εδώ και δυο-τρεις δεκαετίες μέσα από το μονόδρομο του νεοφιλελευθερισμού και των δογμάτων της παγκοσμιοποίησης, μέσα από το ξήλωμα και την αποσάθρωση κάθε κρατικής εποπτείας και παρέμβασης ώστε να είναι απρόσκοπτη η χρηματιστικοποίηση της οικονομίας. Ήταν οι δεκαετίες που η οικονομία και η αγορά βρίσκονταν στο τιμόνι και ένας αυτόματος πιλότος είχε τεθεί σε λειτουργία, καθιστώντας την πολιτική σχετικά άχρηστη και μετατρέποντας τους φορείς της σε ομοιόμορφους πρωτοκολλητές αποφάσεων τις οποίες έπαιρναν οι «αγορές», τα υπερεθνικά ιδρύματα. Στην Ε.Ε., για παράδειγμα, το Γιούρογκρουπ και η ΕΚΤ, με επικεφαλής τον Σόιμπλε, καθόριζαν την πορεία ακόμα και κυβερνήσεων και ολόκληρων χωρών.

Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που αυτού του τύπου ο «οικονομισμός» έχει φάει τα ψωμιά του. Δεν μπορεί πλέον να εξασφαλίσει την «κυβερνησιμότητα» χωρών και περιοχών, πόσο μάλλον μορφών καπιταλιστικής ολοκλήρωσης όπως η Ε.Ε. Η κρίση, στην οποία υποτίθεται ότι θα απαντούσαν αυτές οι επιλογές, δημιούργησε άλλα «τέρατα και δαιμόνια» που ο αυτόματος πιλότος του «οικονομισμού» δεν μπορεί να τιθασεύσει. Πρώτα και κύρια, γέννησε τα άγρια κύματα της λαϊκής αμφισβήτησης και απονομιμοποίησης των δογμάτων και συνταγών που απεργάζονται οι «θεσμοί» της παγκοσμιοποίησης. Στη συνέχεια, η φθίνουσα πορεία της Δύσης έδωσε έδαφος σε πολλές άλλες δυνάμεις να προκύψουν και να αποτελούν πλέον «παίκτες» στην παγκόσμια σκακιέρα και στις εστίες έντασης ενός χαοτικού κόσμου. Η προσφιλής στάση, ειδικά των ΗΠΑ, να προκαλείται μια χαώδης κατάσταση σε μια ευαίσθητη περιοχή και μετά αυτές να παρεμβαίνουν δυναμικά επιβάλλοντας λύσεις, ανήκει κι αυτή σαν συνταγή στο παρελθόν. Δεν υπάρχει πλέον αυτή η ικανότητα τιθάσευσης.

Το τέλος του οικονομισμού μας βάζει σε μια νέα φάση που έχει δύο παρεπόμενα, δύο βασικά χαρακτηριστικά, μια διπλή άφιξη: της γεωπολιτικής και της πολιτικής.

 

2.Η άφιξη της γεωπολιτικής

Τα γεωπολιτικά ζητήματα και οι σχέσεις ανάμεσα στους μεγαπαίκτες αποκτούν κεντρική σημασία. Σαν γεγονός αυτό υποδηλώνει την ωρίμανση, μάλλον την υπερωρίμανση, των αντιθέσεων που υπάρχουν τόσο μέσα σε κάθε μεγάλη χώρα ή περιφέρεια όσο και στις σχέσεις μεταξύ των μεγάλων χωρών και περιφερειών. Πρόκειται για μια ωρίμανση αντιθέσεων διεθνικής διάστασης, οι οποίες δεν επιλύονται χωρίς διεθνείς συνεργασίες, με σημεία τριβής και πολεμικής έντασης, σημεία σύγκρουσης ζωνών και τόξων συμφερόντων για έλεγχο ζωτικών τομέων. Σε μια τέτοια περίοδο οι χθεσινές συμμαχίες επανακαθορίζονται, όπως επανακαθορίζονται ζώνες επιρροής και ζωτικοί χώροι.

Δεν είναι μόνο οι σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας ή ΗΠΑ-Κίνας που έχουν έρθει στο επίκεντρο. Στην Ευρώπη, η διάσπαση και η αποσυναρμολόγηση π.χ. της ΕΕ είναι σε εξέλιξη. Η Γερμανία οφείλει να επαναπροσδιορίσει τις επιλογές της. Η Γαλλία, αν θέλει να έχει ένα ρόλο, πρέπει να αποφασίσει αν θα το κάνει ως συνέταιρος της Γερμανίας ή διαφορετικά. Η Μεγάλη Βρετανία αποκολλάται από την Ε.Ε. Η απάντηση σε όλα αυτά έρχεται από τη Μέρκελ που έχει πάρει τη δυτική σκυτάλη της παγκοσμιοποίησης (από τον Ομπάμα) με τη δημιουργία ενός διευθυντηρίου (Γερμανία, Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία) – και, εντελώς περίεργα, η Ισπανία θέτει στην Αγγλία ζήτημα Γιβραλτάρ. Η Αγγλία θυμίζει τον πόλεμο των Φόκλαντ (δηλαδή των Μαλβίνων) και στέλνει ένα αντιτορπιλικό για να δείξει αποφασιστικότητα. Με παρότρυνση των παγκοσμιοποιητών τίθεται ζήτημα επανασύνδεσης Σκωτίας, και εγείρεται το Ιρλανδικό απέναντι στην Αγγλία. Η Μέι απαντά και με προκήρυξη εκλογών. Ο Γιούνκερ, προσπαθώντας να πιάσει το πνεύμα της εποχής (αν και σαν γραφειοκράτης ίσως πέσει στα αζήτητα την εποχή της γεωπολιτικής), νουθετεί τον Τραμπ να μην επιτίθεται τόσο πολύ στην Ε.Ε. γιατί θα γίνει πόλεμος στα Δυτικά Βαλκάνια. Από τα οικονομικά εμπάργκο, τις πολιτικές του οικονομικού στραγγαλισμού μέσα από τα προγράμματα λιτότητας, περνάμε στα τελεσίγραφα, στις αποσχίσεις, στις αποχωρήσεις από συνασπισμούς. Από ομαδοποιήσεις κρατών με βάση κάποιο σημαντικό πρόβλημα (π.χ. ομάδα Βίζεγκραντ για το προσφυγικό) περνάμε στην αποστολή κανονιοφόρων και συστοιχιών πυραύλων.

 

3. Η άφιξη της πολιτικής

Είναι τέτοια η έκταση, το βάθος και η ποιότητα των ζητημάτων που τίθενται ώστε ο οικονομικός αυτόματος πιλότος είναι εντελώς ανίκανος να τα διαχειριστεί. Επομένως, είναι αναγκαία η επανεμφάνιση της πολιτικής. Η πολιτική πρέπει να πετύχει να συσπειρώσει γύρω από στόχους, ιδέες, προγράμματα τέτοια που να είναι κάπως βιώσιμα σε ένα ταραγμένο τοπίο, ένα τοπίο κοινωνικά και οικονομικά συγκρουσιακό. Είναι αναγκαία συνθήματα, πολιτικοί ηγέτες, στόχοι που να δημιουργούν συνοχή, να δημιουργούν ισχύ και προβλήματα σε αντιπάλους και ανταγωνιστικές δυνάμεις. Που να ανοίγουν δρόμους σε περιβάλλοντα και αναμορφώσεις που εξελίσσονται.

Πολλοί κάνουν λόγο για επιστροφή του λαϊκισμού. Εδώ υπάρχουν ορισμένα ζητήματα που πρέπει να εξεταστούν. Οι ελίτ της παγκοσμιοποίησης δυσαρεστούνται από την επιστροφή της πολιτικής γιατί αυτή σημαίνει, συν τοις άλλοις, και κάποια μορφή συμμετοχής των πολιτών στις διαδικασίες της – και οι ελίτ απεχθάνονται τη λαϊκή συμμετοχή, τη θεωρούν εν δυνάμει επικίνδυνη. Θα προτιμούσαν τους πολίτες να αναζητά ο καθένας την ιδιαίτερη ταυτότητά του και να εξαντλεί τη συμμετοχή του σε κάποια ακίνδυνη ΜΚΟ. Η εμφάνιση του λαϊκισμού, δεξιάς ή αριστερής κοπής, σημαίνει και τη συγκρότηση μιας συλλογικής θέλησης και παρέμβασης, που δεν μπορεί να γίνεται με παντελή αφαίρεση των υλικών συνθηκών διαβίωσης και την αναμονή μιας μεγέθυνσης της «πίτας» που ποτέ δεν έρχεται.

Η επιστροφή της πολιτικής φέρνει στην επιφάνεια το ζήτημα της κυριαρχίας μιας χώρας και βάζει ένα τέρμα –σε μεγάλο βαθμό– στην ιδέα ότι η διαχείριση γίνεται από κάπου αλλού, μακριά, από τις Βρυξέλες, τη Φρανκφούρτη ή, έστω, από μια σουίτα του Χίλτον. Η εθνική και λαϊκή κυριαρχία επανεμφανίζονται μετά από μια ηγεμονία των παγκοσμιοποιητικών κοσμοπολίτικων συνθημάτων και αυταπατών.

Η πολιτική επιστρέφει στο εσωτερικό κάθε χώρας, στην επικράτειά της, και υποδεικνύει ότι αυτό είναι ένα πεδίο διεξαγωγής της πολιτικής πάλης και των αποφασιστικών ρήξεων. Και μέσα από αυτήν την «επιστροφή» δημιουργούνται όροι για περιφερειακά και διεθνικά κύματα και ενεργές μορφές περιφερειακού δι-εθνισμού.

 

4. Ποιες οι διαχωριστικές στον κόσμο;

Το ερώτημα δεν είναι τόσο εύκολο να απαντηθεί. Κυρίως επειδή απουσιάζει ένας πόλος προοδευτικός, που να έχει κάποια εμβέλεια και ένα κάποιο σχέδιο πιο κοινό, πιο επεξεργασμένο και πιο συντονισμένο στην προώθησή του. Δεν είναι εύκολο να απαντηθεί και επειδή υπάρχει μια συστημική ενδόρρηξη, μια διαφορετική επιλογή ανάμεσα σε βασικές δυνάμεις της Δύσης. Η Δύση έχει να αντιμετωπίσει τη «δύση» της σε παγκόσμιο επίπεδο, και την απειλή που νοιώθει να έρχεται από Ρωσία και Κίνα. Παράλληλα στο εσωτερικό της Δύσης, στα πιο βαθιά κέντρα, υπάρχει μια διάρρηξη για το πώς θα γίνει αυτό. Οι απαντήσεις συνήθως δεν είναι μόνο αυτές που φαίνονται. Για παράδειγμα, δεν προβάλλονται πολύ αλλά κερδίζουν έδαφος εξτρεμιστικές απόψεις για έναν πυρηνικό πόλεμο που θα προκαλέσει δύο αποτελέσματα: πρώτο, θα οδηγήσει ορισμένους ανταγωνιστές σε μια άλλη εποχή αφού πληγούν, και δεύτερο, θα εξαφανίσει 2 δισεκατομμύρια ανθρώπους που ίσως περισσεύουν. Μην σας φαίνεται παράξενο – μελετούνται και τέτοια σενάρια.

Όμως ας εξετάσουμε αυτά που προβάλλονται: Υπάρχει μια αντίθεση ανάμεσα αφενός σε δυνάμεις που ποντάρουν στην παγκοσμιοποίηση όπως τη γνωρίσαμε μέχρι σήμερα (Ομπάμα,. Μέρκελ, αλλά και η κινεζική ηγεσία εν μέρει, μεγάλες επιχειρήσεις του διαδικτύου κ.λπ.), και αφετέρου σε τάσεις μιας άλλης παγκοσμιοποίησης που εμφανίζονται και έχουν στη ρητορική τους την εθνική κυριαρχία (Πρώτα η Αμερική, Πρώτα η Αγγλία, Πρώτα η Γαλλία κ.λπ.). Στην ουσία αυτή η εκδοχή είναι η απάντηση που δίνει μια μερίδα των ελίτ για τη δική τους μορφή ιμπεριαλιστικού οικουμενισμού, που θα εξασφαλίσει τα δικά τους συμφέροντα απέναντι στων άλλων, με τις ανάλογες νέες συμμαχίες και επιλογές.

Αυτή η αντιπαράθεση που υπάρχει αντικειμενικά θα μπορούσε, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, να αποτελέσει θετικό παράγοντα για την προώθηση ενός πολυπολικού κόσμου, με κριτήριο τη δημιουργία όρων ώστε να αναπνέουν πιο ελεύθερα άλλα εγχειρήματα, τα οποία θα ξεφεύγουν από τον ασφυκτικό ζυγό των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

 

5. Το επίδικο της εθνικής κυριαρχίας

Σήμερα, και με αυτό εννοούμε μια φάση σημαντική, κεντρικό επίδικο της πάλης των λαών και των υποτελών τάξεων αλλά και των εθνών αποτελεί το ζήτημα της εθνικής κυριαρχίας. Όχι με την έννοια της απομόνωσης και της νησίδας μέσα σε έναν κόσμο που περιβάλλει, αλλά ως οντότητας και κοινότητας-χώρου όπου παίρνονται καθοριστικές αποφάσεις για τα κοινωνικά σύνολα, ως όρου για μια οικειοθελή αποδοχή συνεργασιών και συμμαχιών με αμοιβαίο όφελος και καλή γειτονία. Ως αναγκαίου όρου ανάπτυξης μια πραγματικής δημοκρατίας και ενός ελέγχου που θα εγγυώνται βαθιούς και συλλογικά επεξεργασμένους σχεδιασμούς και μετασχηματισμούς.

Καμιά χώρα και κοινωνία δεν μπορεί να προαχθεί χωρίς να έχει κατοχυρώσει την εθνική και λαϊκή κυριαρχία της, η οποία δεν μπορεί να ανταλλαχθεί στο όνομα ενός κίβδηλου ιμπεριαλιστικού οικουμενισμού που θα προσφέρει ομπρέλα προστασίας σε αποικιακούς ζήτουλες.

Ακόμα κι ο δρόμος ενός ριζικού μετασχηματισμού, ενός σοσιαλισμού, περνά μέσα από την κατάκτηση της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας κι όχι μέσα από άλλου τύπου απελευθέρωση, που δεν προϋποθέτει την κατάκτησή της ή τη θεωρεί μη αναγκαία. Κανένα ταξικό δίπολο (κεφάλαιο/εργασία) δεν μπορεί να αδιαφορήσει για το θέμα της κυριαρχίας.

Ακριβώς επειδή έχουμε μπει στην εποχή και περιοχή της γεωπολιτικής, θα δούμε μια σειρά από φαινόμενα που θα συνδυάζουν ορισμένες τάχα αρχαϊκές μορφές με εικόνες επιστημονικής φαντασίας. Αλλά και θα τεθούν διλήμματα και τελεσίγραφα που χωρίς το επίδικο της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας δεν μπορούν να απαντηθούν. Όποιος δεν κατανοήσει ότι το ταξικό, το κοινωνικό, διασταυρώνεται και συμπλέκεται με το εθνικό, δεν θα μπορεί καν να υπάρξει.

https://www.e-dromos.gr/enas-kosmos-se-anastatwsh/

Tagged :

Τουρκικός επεκτατισμός: Γυμνή απειλή για Ελλάδα – Άρθρο στο Δρόμο (φ.355 – 14/4/2017)

Η Τουρκία απεργάζεται σχέδια που να την ενδυναμώσουν μέσω της όξυνσης στα δυτικά της και εδραιώνοντας θέσεις στα Βαλκάνια

 Οποιοδήποτε αποτέλεσμα κι αν καταγραφεί στο δημοψήφισμα της Τουρκίας, θα πρέπει να εκτιμήσουμε ότι η επιθετικότητά της και οι διεκδικήσεις της θα στραφούν προς δυσμάς. Οι λόγοι αφορούν ορισμένους παράγοντες: Τις εξελίξεις στο μέτωπο της Συρίας, την ένταση της κρίσης στο Κουρδικό, τα παιχνίδια της τουρκικής πολιτικής με ΗΠΑ και Ρωσία, καθώς και τη γενικότερη προσπάθεια να διοχετευθεί ο επεκτατισμός προς πλευρές όπου η Άγκυρα εκτιμά ότι μπορεί να κατοχυρώσει θέσεις.

Όταν λέμε «προς δυσμάς», εννοούμε κατ’ αρχάς το τόξο Έβρος – Αιγαίο – Καστελλόριζο – Κύπρος, στη συνέχεια τα Βαλκάνια, και ακολούθως τη Δυτική Ευρώπη, με τις πιέσεις που ασκούνται μέσω του Προσφυγικού και των Τούρκων μεταναστών στις ευρωπαϊκές χώρες. Απέναντι στην Ελλάδα, η Άγκυρα αισθάνεται ότι έχει τη δύναμη και τα μέσα να εκβιάσει, να αντιπαρατεθεί και να πραγματοποιήσει απειλές. Με σκοπό, να αποσπάσει παραχωρήσεις και να προωθήσει επεκτατικές βλέψεις σε βάρος της Ελλάδας, και να εδραιώσει θέσεις στα Βαλκάνια.

Η στρατηγική της Τουρκίας να καταστεί μεγαλοκρατική δύναμη με διεθνή ρόλο σε μια κρίσιμη περιοχή, στην παρούσα φάση περνά μέσα από μια μερική «απόσυρσή» της από το συριακό μέτωπο. Αλλά και από το παράλληλο σταδιακό άνοιγμα μετώπων «προς δυσμάς», με ανάπτυξη μιας αντιευρωπαϊκής, αλλά και ανθελληνικής πολιτικής. Στο μενού αυτής της πολιτικής, η όξυνση των σχέσεων και η δημιουργία τετελεσμένων σε όλη τη γραμμή που την αντιπαραθέτει με την Ελλάδα. Η τουρκική στρατηγική απεργάζεται λοιπόν σχέδια που σκοπεύουν να την ενδυναμώσουν μέσω της όξυνσης στα δυτικά της.

Ένα σημαντικό όπλο για την Άγκυρα, είναι η πολιτική πληθυσμών και μειονοτήτων που ασκεί σε Κύπρο, Θράκη, Βουλγαρία, Αλβανία, ΠΓΔΜ, αλλά και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες με παρουσία τουρκικού στοιχείου. Παράλληλα, εμφανίζεται έτοιμη να πυροδοτήσει τη «βόμβα» του Προσφυγικού που αξιοποιείται για να «γκριζάρει» το Αιγαίο και την πληθυσμιακή σύνθεση ορισμένων νησιών (μεγάλων, όπως  η Λέσβος και η Χίος, και όχι κάποιων βραχονησίδων). Ακόμα, θα πιέζει τις ευρωπαϊκές χώρες για ευνοϊκή μεταχείριση απέναντι στις διεκδικήσεις της σε βάρος της ελληνικής και κυπριακής κυριαρχίας, καθώς και για έναν αυξημένο ρόλο στη Βαλκανική.

Η Τουρκία θεωρεί πως απέναντι στην Ελλάδα μπορεί να τα βγάλει πέρα και να προωθήσει τους στόχους της. Κατανοεί πως οι αμερικανικές και ρωσικές βλέψεις στην ευρύτερη περιοχή είναι αποφασιστικής σημασίας για την προώθηση των στόχων της και για αυτό, με συνεργασίες ή εναλλαγές συμμαχιών, θα προσπαθεί να δημιουργήσει όρους για την επιτυχία της πολιτικής της. Αυτός είναι ο λόγος που έχει μηνύσει – όπως έχει γίνει εδώ και καιρό γνωστό – σε ορισμένες ΝΑΤΟϊκές χώρες, να μην παρέμβουν για 72 ώρες σε περίπτωση ελληνοτουρκικής εμπλοκής.

Μην ξεχνάμε ότι η Τουρκία υπάρχει μέσα σε ένα σύστημα ισχύος που προωθεί διαρκώς εσωτερικούς και εξωτερικούς πολέμους και μάχεται ταυτόχρονα σε πολλά μέτωπα. Το καθεστώς Ερντογάν δοκιμάζεται από πολλαπλές ρήξεις και συγκρούσεις. Το γεγονός όμως αυτό, δεν δαμάζει το στοιχείο του επεκτατισμού, αλλά περισσότερο το ενδυναμώνει. Η ερντογανική πολιτική φαίνεται ότι μπορεί να έχει ελπίδες επιτυχίας μόνο στηριζόμενη σε έναν μεγαλοκρατισμό και προωθώντας διαρκώς συγκρούσεις και ρήξεις.

Η Ελλάδα επομένως βρίσκεται πρώτη στη «δυτική πορεία» της Τουρκίας και θα αντιμετωπίσει – αντιμετωπίζει ήδη – τα κύματα της επεκτατικής πολιτικής. Με συγκεκριμένους τρόπους, όπως η εμπλοκή στο Κυπριακό, η ένταση στο Αιγαίο, η δραστηριοποίηση στη Θράκη, η βαλκανική φλόγα και οι εστίες που επιπροσθέτως ανοίγουν από τη δραστηριοποίηση του αλβανικού εθνικισμού και του ακραίου ισλαμικού στοιχείου (πυρήνες του ISIS κ.λπ.), και τέλος με το άνοιγμα ξανά της «στρόφιγγας» του Προσφυγικού.

Η ένταση που προκαλεί η Τουρκία δεν είναι παροδική, αλλά θα κλιμακωθεί. Ήρθε για να μείνει και να γνωρίσει νέα επεισόδια, πιο σοβαρά από όσα ζήσαμε μέχρι σήμερα. Ο προς δυσμάς επεκτατισμός δεν είναι «παράλογος», αλλά αποτελεί λογική απόληξη της στρατηγικής της Άγκυρας.

Τούτων δοθέντων, η Ελλάδα αντιμετωπίζει πίεση σε δύο μέτωπα, αυτό της ευρωκρατίας και εκείνο του τουρκικού επεκτατισμού. Δεν μπορεί να σχεδιαστεί οποιαδήποτε εναλλακτική πρόταση ή πορεία διεξόδου χωρίς συνυπολογισμό αυτών των δύο μετώπων. Αλληλοτροφοδοτούνται, διασταυρώνονται και αθροίζονται, δίνοντας ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στην ελληνική κρίση, αλλά και στους όρους εξόδου από αυτήν.

Όσο πιο γρήγορα συνειδητοποιηθεί τόσο το καλύτερο.

https://www.e-dromos.gr/tourkikos-epektatismos/

Tagged : /

Συμφωνία της Μάλτας: Σφίγγει ο κλοιός των δανειστών – Άρθρο στο Δρόμο (φ. 354 – 8/4/2017)

Αυταπάτη η διάσωση της κυβέρνησης, το κόστος διαχείρισης θα πληρωθεί

 

Με τον πιο πανηγυρικό τρόπο επιβεβαιώνονται τα μέτρα που διέρρεαν όλο το τελευταίο διάστημα. Στο Eurogroup της Μάλτας, αποφασίστηκε τελικά χθες (με συμφωνία και της ελληνικής κυβέρνησης) να παρθούν μέτρα περικοπών στις συντάξεις ύψους 1% του ΑΕΠ κατά το 2019 («οι συντάξεις δεν θα κοπούν»…) και 1% του ΑΕΠ από τη μείωση του αφορολόγητου το 2020 (μέτρο που κτυπά αποκλειστικά τα φτωχά στρώματα, δείγμα «ταξικής μεροληψίας» του λαμπρού υπουργού Οικονομικών που είχε δηλώσει παλιότερα ότι αν πήγαινε το αφορολόγητο κάτω από τα 10.000 ευρώ, θα παραιτούνταν αμέσως…).

Ο Γερούν Ντάισελμπλουμ παρουσίασε την απόφαση ως «πολιτική συμφωνία» που επιτρέπει τη γρήγορη ολοκλήρωση της β’ αξιολόγησης. Φυσικά τα περί «αντίμετρων» θα μπορούν να συζητηθούν μόνο εφόσον επιτευχθούν οι στόχοι των πλεονασμάτων. Η τροϊκανή μέγγενη σφίγγει απελπιστικά τη χώρα.

Οι πανηγυρικοί τόνοι αυτή την φορά έλειψαν από την κυβέρνηση. Δύσκολο να πανηγυριστούν τέτοια μέτρα. Πρέπει όμως να «σερβιριστούν» με πολλή «ασάφεια» και μπόλικο ψέμα. Έτσι, ο Τσακαλώτος μίλησε για άμεση νομοθέτηση αντίμετρων και εφαρμογή των μέτρων μόνο αφού υπάρξει αντιμετώπιση του χρέους μέχρι τότε. Υπάρχει, φαίνεται, κάποια συναίσθηση ότι το κόστος διαχείρισης μιας τέτοιας συμφωνίας θα πληρωθεί και από όσους την επικυρώσουν…

Το ΔΝΤ ακόμα δεν έχει τοποθετηθεί, αν και ο Ντάισελμπλουμ δήλωσε ότι αν δεν υπήρχε η σύμφωνη γνώμη του, δεν θα μιλούσε για συμφωνία. Πάντως, στη συνεδρίαση του «Ταμείου» στις 21-23 Απριλίου, θα διαφανούν περισσότερο οι βλέψεις και η στάση του στο ζήτημα.

Βέβαια, η συμφωνία αυτή, εφόσον επικυρωθεί και από τη Βουλή, θα δεσμεύει τη χώρα για αυτά τα καταστροφικά μέτρα, οποιαδήποτε κυβέρνηση κι αν έχουμε το 2019 και το 2020. Η κυβέρνηση περνά έτσι αυτά που ήθελαν οι δανειστές, μεταθέτοντάς τα καιροσκοπικά λίγο στο χρόνο, κερδίζοντας χρόνο για την ίδια και νομίζοντας ότι θα αποφύγει τη μεγάλη φθορά, αυτόν τον πραγματικό μεγάλο εχθρό της.

Η πράσινη τσόχα και το γονάτισμα της χώρας

Πολλά λέγονται για τις επιδόσεις στο πόκερ πολλών στελεχών του Μαξίμου. Μεταφορικά, πολλοί αναλυτές παρομοιάζουν τις τακτικές κινήσεις του Τσίπρα ως κινήσεις ποκαδόρου που παίζει ή μπλοφάρει για να κερδίσει (μάλλον μόνο χρόνο) στην παρτίδα.

Η «αξιολόγηση» και η «διαπραγμάτευση» έχουν μετατραπεί σε πεδίο διάλυσης και εκποίησης μιας ολόκληρης χώρας και παράλληλα σε όχημα για την κυβέρνηση Τσίπρα να κυβερνά «διαχειριζόμενη» τη σχέση με τους δανειστές.

Η πρόφαση περί «βιασύνης» δεν πείθει κανέναν. Καμιά πλευρά, όσους όρκους κι αν κάνει, δεν βιάζεται πραγματικά. Η εκποίηση της χώρας προϋποθέτει τεράστια υποτίμηση – απαξίωση πραγματικού πλούτου, ώστε να αγοραστεί κοψοχρονιά, καθώς και πολύ μεγάλη αφαίμαξη εισοδήματος και αποταμιεύσεων που θα γίνει με τα ισοπεδωτικά μέτρα («μεταρρυθμίσεις») που ζητάνε Ε.Ε. και ΔΝΤ.

Η ουσία λοιπόν είναι ότι το μεγάλο πλιάτσικο είναι ήδη σε εξέλιξη όσον αφορά τη δημόσια περιουσία (βλέπε Υπερταμείο). Αυτό, όσες κορδέλες κι αν κόψει ο Τσίπρας σε εγκαίνια έργων (να θυμηθούμε το μυστρί άλλων εποχών, αφού σε λίγες μέρες έχουμε και επέτειο…), δεν μπορεί να το συγκαλύψει. Η σημερινή κυβέρνηση έχει συμφωνήσει ότι οι συντάξεις θα κοπούν 30-40%, όπως και ότι το αφορολόγητο θα φθάσει στα 5.600. Πράγματα αδιανόητα μέχρι πριν λίγο καιρό. Παζαρεύει απλά το πότε θα εφαρμοστούν. Αυτό είναι και το πιο χυδαίο, αφού στο ζύγι βάζουν από τη μια μεριά την παραμονή τους στο Μαξίμου, και από την άλλη την εξαθλίωση του λαού.

Ποιο πρόβλημα αντιμετωπίζει η κυβέρνηση Τσίπρα; Εσωτερικά δεν έχει μεγάλη πίεση. Οι κοινωνικές αντιδράσεις είναι εντελώς χλιαρές, παρόλη τη δυσαρέσκεια και οργή που υπάρχει. Η αντιπολίτευση (αξιωματική και ελάσσων) δεν πιέζει καθόλου την κυβέρνηση, της αφήνει ουσιαστικά ανοιχτό το πεδίο να πάρει εκείνη όλα τα μέτρα. Οι «έξω» έχουν άλλους πονοκέφαλους, κυρίως εκλογικούς. Θα επαναχαράξουν τη στρατηγική τους και σε σχέση με το πώς εξελίσσονται οι γεωπολιτικές διενέξεις. Απέναντι στην Ελλάδα, μπορούν να συνεχίσουν μια «σκληρή» στάση για να τα έχουν καλά με τα εκλογικά τους ακροατήρια ή μπορεί η Ελλάδα να αποτελέσει πεδίο δοκιμασίας των αμερικανογερμανικών σχέσεων (εδώ πάλι έχουν σημασία οι αποφάσεις της επερχόμενης συνόδου του ΔΝΤ).

Επομένως, το βασικό πρόβλημα του Αλ. Τσίπρα είναι η φθορά του. Για πόσο θα παραμείνει στην εξουσία, ώστε να έχει κάποια πρωτοβουλία κινήσεων, πόσο θα μπορεί να υπάρχει στις μελλούμενες εξελίξεις, πώς θα αποφύγει να γίνει «νέος ΓΑΠ» σε σύντομο διάστημα. Γνωρίζει πως από τη στιγμή που θα περάσει όλα τα μέτρα που του ζητούν, η φθορά θα είναι τεράστια. Θέλει λοιπόν να τα μεταθέσει χρονικά, να τα παρουσιάσει σαν «συζητήσιμα», να τα ωραιοποιήσει με διάφορα «αντίμετρα» κ.λπ. Κυρίως, να κερδίσει χρόνο μειώνοντας παράλληλα τον ρυθμό φθοράς του.

Στο πλαίσιο αυτά, το «παιχνίδι» των τελευταίων ημερών παίχτηκε με το σενάριο να μαζεύει λεφτά η κυβέρνηση για να πληρώσει τη δόση του Ιουνίου – άρα να μην υπογράψει συμφωνία μέχρι τότε. Η απάντηση των δανειστών ήρθε αμέσως: Τότε μιλάμε σε εντελώς νέα βάση για όλα τα θέματα. Ο Τσίπρας απάντησε με πρόταση για επαναφορά του θέματος του χρέους και μετά για σύγκληση Συνόδου Κορυφής. Τότε άρχισαν να έρχονται κι άλλες απαντήσεις από τους δανειστές για μέτρα από το 2018. Και κάπως έτσι φθάσαμε στην «πολιτική απόφαση» της Μάλτας…

Η αντιπολίτευση προσπαθεί να μην μείνει εκτός των όσων προδιαγράφονται, αρκούμενη στο να κερδίσει από τη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ. Η Ν.Δ. θέλει να κυβερνήσει και να τιθασεύσει τις εσωτερικές της διαφοροποιήσεις (κυρίως την καραμανλική πτέρυγα). Οι υπόλοιποι διαγκωνίζονται για το ποιος θα βρεθεί στην 3η θέση, ενώ σχεδόν όλοι βρίσκουν μια κοινή γλώσσα και συνεννόηση σε διάφορα θέματα, θεωρώντας χρήσιμες τις βολιδοσκοπήσεις (βλέπε συναντήσεις Μητσοτάκη με τους άλλους αρχηγούς κομμάτων).

Η δραστηριοποίηση του Στουρνάρα, αλλά και των πρώην πρωθυπουργών και τα πλασαρίσματα που έχουν αρχίσει, εντάσσονται ακριβώς στην προετοιμασία του εδάφους για διάδοχα σχήματα, «οικουμενικά» ή «εθνικής ενότητας», που θα μεθοδεύσουν τη συνέχεια, φορτώνοντας στη διακυβέρνηση Τσίπρα το κόστος της οικονομικής αποτυχίας και αποτιμώντας το σε πολλά δισ. ευρώ.

Πάνω σε αυτόν τον καμβά (ή στην «πράσινη τσόχα»), οδεύουμε προς πολιτικές εξελίξεις. Είτε ο Τσίπρας αποδέχεται όλα τα μέτρα και φθείρεται σε σημείο που να μην μπορεί να κυβερνήσει (αν π.χ. δημοσκοπικά είναι κάτω από 10%, δεν κρατιέται στην κυβέρνηση), είτε αναλαμβάνει κάποια πολιτική πρωτοβουλία (άνοιγμα σε άλλες δυνάμεις και κάλεσμα να στηρίξουν τη συμφωνία, απειλή εκλογών κ.λπ.) ανοίγοντας τον δρόμο σε έναν νέο γύρο με δική του παρουσία.

Σε όλες τις περιπτώσεις και υπό όλες τις περιστάσεις, η χώρα βρίσκεται γονατισμένη, χωρίς σχέδιο ανάκαμψης. Την κυβερνούν αετονύχηδες που αδιαφορούν για το μέλλον, αποικιοκρατούμενη από δανειστές, εκτεθειμένη σε εθνικούς κινδύνους και διαμελισμούς, σε μια εντελώς ταραγμένη γειτονιά.

Η «πόκα» που παίζεται, τα ψέματα, τα δελτία ειδήσεων, τα πάνελ και οι αναλύσεις, όλα μα όλα είναι εντελώς κάτω των περιστάσεων και των αναγκών. Μια χώρα γονατισμένη, με απειλητικούς «σωτήρες» και επιθετικούς γείτονες. Μια κοινωνία σαστισμένη, θυμωμένη, καχύποπτη. Σε αυτή την εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση, αναζητείται διέξοδος. Αλλά και ποιος είπε ότι αυτός ο λαός είναι μόνο για τα εύκολα;

https://www.e-dromos.gr/symfonia-ths-maltas-sfiggei-o-kloios/

Tagged : /

Η κεντροαριστερή κοροϊδία σε νέα επεισόδια – Άρθρο στο Δρόμο (φ.353 – 1/4/2017)

Προφάσεις και πλασαρίσματα στο φόντο της «αξιολόγησης»

 

Αυτό που ζούμε, ως φαρσοκωμωδία αλλά με τραγικά αποτελέσματα, είναι δυστυχώς πραγματικό. Η «κεντροαριστερή διαχείριση» αποκτά διαστάσεις παραποίησης της πραγματικότητας με κυρίαρχο το διαρκές ψέμα και τη συστηματική προσπάθεια να λειανθεί το έδαφος για να επιβληθούν τα πιο επώδυνα μέτρα που έχουν υιοθετηθεί από το 2010 μέχρι σήμερα.

Η παράταση μιας δήθεν σκληρής «διαπραγμάτευσης», το κέρδισμα χρόνου δηλαδή, αποτελεί το μοναδικό εργαλείο για την κυβέρνηση, η οποία βολεύεται έτσι μια χαρά (σαν τους πρώτους μήνες του ΓΑΠ), ενώ και οι δανειστές δεν φαίνεται να βιάζονται τόσο. Η γραμμή με λίγα λόγια είναι «κερδίζουμε χρόνο όσο μπορούμε, κι ας βουλιάζει το καράβι», αδιαφορούμε αν κρίσιμες αποφάσεις και επιλογές μετατίθενται στο προσεχές μέλλον, υποθηκεύοντάς το.

Ο «αριστερός λόγος» της κυβέρνησης είναι απλά «φερετζές» της μνημονιακής δουλοπρέπειας, της εμμονικής εξουσιομανίας κεντροαριστερών (κι όχι μόνο) αιλουροειδών. Φερετζές και όχι πρόσωπο καθαρό και τίμιο, αφού το μυαλό και η καρδιά έχουν εθιστεί στο να υπηρετούν αφεντάδες και να παραπλανούν το «πόπολο».

 

Η ουσία είναι αλλού

Η μεγάλη καθυστέρηση της «αξιολόγησης» οδηγεί σε αντίστοιχη εμπλοκή. Θα στηθεί κλίμα δραματοποίησης της κατάστασης με τους γνωστούς εκβιασμούς, που θα φέρουν – άμεσα σχεδόν – μεγάλα πολιτικά γεγονότα. Οι επόμενοι μήνες θα είναι έκρυθμοι, οι πολιτικές εντάσεις και οι τόνοι θα κορυφωθούν σε όλα τα μέτωπα.

Το αίνιγμα των εξελίξεων δεν μπορεί να αναλυθεί αν δεν μελετηθούν δύο κρίσιμοι παράγοντες. Πρώτον, οι εξελίξεις στην «Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων». Ποια θα είναι η θέση της Ελλάδας σε αυτήν και πόσο ρεαλιστικό είναι να παραμείνει στον «σκληρό πυρήνα» της Ε.Ε., όπως διαλαλεί ο Προκόπης Παυλόπουλος; Τι απεργάζονται οι βασικοί αρχιτέκτονες της νέας Ευρώπης για την Ελλάδα; Και δεύτερον, σε ποιο βαθμό και με ποια ένταση θα εκδηλωθεί ο τουρκικός επεκτατισμός και τι είδους γεγονότα θα υπάρξουν στο τόξο Έβρος – Αιγαίο – Καστελλόριζο – Κύπρος.

Ο πολιτικός κόσμος στο σύνολό του, και ειδικά το Μαξίμου, μπορεί να επιδίδεται σε κάθε λογής «τσαλίμια» και ελιγμούς, τεχνάσματα, αποπροσανατολιστικές μεθοδεύσεις, μικρο ή μεγα-σκάνδαλα που τεχνητά φέρνουν στην πολιτική επιφάνεια, πρωτοβουλίες αλλαγής της ατζέντας, κι ό,τι άλλο επιστρατεύεται συνήθως. Δεν θα μπορέσει να αποφύγει τα διλήμματα και τις συνέπειες που θα προκύψουν έτσι κι αλλιώς από τους δύο αυτούς παράγοντες.

Για να γίνει πιο φανερό το πραγματικό διακύβευμα: Η προβλεπόμενη διάλυση κοινωνίας και χώρας μέσω της μνημονιακής αποικιοκρατικής πολιτικής, υπερβαίνει κατά πολύ αυτό που μπορεί να αντέξει ή να σηκώσει το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Από το 2010 έχουν παρελάσει και έχουν φθαρεί οι: Γ. Παπανδρέου, Λ. Παπαδήμος με τρικομματική στήριξη, Α. Σαμαράς και τώρα ο Αλ. Τσίπρας (αφού επέζησε με ψήφους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στο 3ο μνημόνιο το καλοκαίρι του 2015). Η φθορά του Τσίπρα είναι εντυπωσιακή και χωρίς τα σωληνάκια που του προσφέρονται (Καμμένος-ΑΝΕΛ, ακόμα και «Οικολόγοι» με έναν υπουργό και έναν βουλευτή), θα είχε ήδη πέσει.

Στην κυβέρνηση Τσίπρα, οι ευρωκράτες βρήκαν μια λύση για να περάσουν μέτρα που κανένας από τους προκατόχους δεν θα μπορούσε χωρίς μεγάλους κοινωνικούς κλυδωνισμούς. Βρήκαν στο πρόσωπο του Τσίπρα και της παρέας του Μαξίμου, τους πιο πειθήνιους συνεργάτες. Αλλά μετράνε κι αυτοί τη ραγδαία φθορά και σκέπτονται εναλλακτικές. Από την άλλη, μια πανεθνική κρίση και πολεμική εμπλοκή με την Τουρκία – σενάριο που όλοι νομίζουν ότι είναι φανταστικό – θα δημιουργήσει όρους τεράστιας οπισθοχώρησης σε όλους τους τομείς με απρόβλεπτες εξελίξεις. (Έχουμε εισέλθει σε μια εποχή στην οποία ο στρουθοκαμηλισμός δεν βοηθά να αντιμετωπισθεί η εξελισσόμενη πραγματικότητα).

Η κεντροαριστερή διαχείριση αποδέχεται το πλαίσιο αυτό, επιζητά κυνικά να κερδίσει χρόνο, ελπίζει ότι δεν θα σκάσει στα χέρια της μια ανοικτή χρεοκοπία της χώρας ή μια εθνική τραγωδία. Γνωρίζει ότι δεν υπάρχει «δεύτερος γύρος», «δεύτερη ευκαιρία» για αυτήν, γι’ αυτό και προσπαθεί να δρομολογήσει εξελίξεις που δεν θα την εξαφανίσουν από την πολιτική σκηνή. Αυτός είναι ο λόγος που εμφανίζεται πρόθυμη να ψηφίσει μέτρα και μνημόνια διάλυσης της χώρας και της κοινωνίας, κρατώντας και κάποια «φύλλα συκής» ως πρόσχημα.

Στο έδαφος αυτό έχουμε μπροστά μας, ένα διογκούμενο ροζ «παπατζιλίκι» (παράλληλο πρόγραμμα, αντίμετρα, ευαισθησία για τα εργασιακά, μεγάλες επιτυχίες στην οικονομία, περήφανη πολιτική, επενδύσεις, επιδόματα, θέσεις εργασίας, παιδικοί σταθμοί κ.λπ.). Μια φτηνή εκστρατεία υποσχέσεων χωρίς αντίκρισμα, στον αντίποδα της φοβερής «μαχαιριάς» που επιφυλάσσεται για τον λαό.

 

Περίοδος πλασαρισμάτων

Μέσα σε αυτήν τη συγκυρία που προμηνύει μεγάλα πολιτικά γεγονότα και σημαδεύει μια νέα πολιτική φάση ανακατατάξεων και εξελίξεων, είναι φυσικό να εντείνονται διεργασίες μέσα κι έξω από το κομματικό φάσμα. Αντικειμενικά διανοίγεται ένα πλαίσιο για παρεμβάσεις και «πλασαρίσματα».

Δύο πρώην πρωθυπουργοί, οι Κ. Καραμανλής και Κ. Σημίτης, κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Ο πρώτος πλασάρεται ως ο λιγότερο φθαρμένος και ίσως ο εγγυητής μιας εθνικής πολιτικής μετά από καταστροφές. Ο δεύτερος, μετά από 13 χρόνια απουσίας, παρεμβαίνει πιο άμεσα ζητώντας εκλογές. Ο Στουρνάρας, μετά το φλερτ με την κυβέρνηση, επιτίθεται ξανά και δείχνει να έχει βλέψεις, επιδιώκοντας να παίζει έναν αυξημένο ρυθμιστικό ρόλο εγγυητή ευρωπαϊκών συμφερόντων. Η πίεση προς την κατεύθυνση συγκυβερνήσεων θα δυναμώσει και οι οικουμενικές κυβερνήσεις θα αναδειχθούν σαν μια κάποια λύση.

Η κυβέρνηση, επικοινωνιακά ρίχνει στο τραπέζι ό,τι έχει και δεν έχει, προκειμένου να αποπροσανατολίσει και να ελέγξει την πολιτική ατζέντα. Σύνταγμα, σκάνδαλα, Μπελογιάννης, επίσκεψη στον Πανάγιο Τάφο στα Ιεροσόλυμα, Πάπας, «μάχες» για τα εργασιακά: Από όλα έχει ο μπαξές… Αντιλαμβάνεται ότι τα περιθώρια στενεύουν, τρώει την μια μετά την άλλη «καρπαζιά» (π.χ. απάντηση Γιούνκερ στην επιστολή Τσίπρα και αγνόηση των «ελληνικών θέσεων» στην διαπραγμάτευση) και μετρά την φθορά που ήδη έχει. Ο Αλ. Τσίπρας βλέπει πως η υπερψήφιση όσων ζητούν οι δανειστές σημαίνει τον πολιτικό του θάνατο και για αυτό απεργάζεται και δεύτερες σκέψεις – σενάρια. Το παιχνίδι αν πρέπει να υπερψηφιστούν τα μέτρα από παραπάνω από 151 ή όχι, είναι ακόμα ανοικτό και ίσως αποτελέσει δικλείδα για περαιτέρω πίεση ή ακόμα και προσφυγή σε εκλογές. Επιβοηθητική σε αυτό το σημείο είναι η παρέμβαση της ευρωκρατίας για συμμόρφωση και ευθυγράμμιση του Μητσοτάκη.

Στο εσωτερικό της κυβέρνησης, τα πράγματα εξελίσσονται ως εξής: Ο Τσακαλώτος φορτώνεται τη βρώμικη δουλειά της διαπραγμάτευσης, και ως διπλωματικός και οικονομικός διαχειριστής της αξιολόγησης, αντιμετωπίζει τα πίσω-μπρος του Μαξίμου, χωρίς μεγάλη χαρά, αφού σημαίνουν και δικό του «άδειασμα». Ο Σκουρλέτης, αποστασιοποιείται ως ένα βαθμό πλασαριζόμενος στο εσωκομματικό τοπίο (πάντως η συνείδησή του δεν του επιτρέπει να διαφωνήσει κι άρα θα ψηφίσει ό,τι έρθει). Ο Φίλης κάτι θα πει οσονούπω. Βέβαια, η κλασική διαδικασία προβλέπει διάφορα «μασάζ», σύγκλιση της Κ.Ε. για «ξεμπούκωμα» και κατάθεση αντιρρήσεων – μικροεκβιασμών, και μετά η κοινοβουλευτική ομάδα θα πράξει το «καθήκον» της, όπως έχει δείξει πολλές φορές και ο πολύς Μπαλαούρας…

Οι ΑΝΕΛ ήδη σε συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας, όπου ο Τσακαλώτος τους ενημέρωσε για όλα, δήλωσαν ότι τα ψηφίζουν όλα και ότι η Κ.Ο. τους είναι «χάλυβας» και όχι μπετόν… Ενώ ο Ζουράρις προχώρησε σε μια… παλληκαρίσια δήλωση: «Διαφωνώ με όλα, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι δεν θα ψηφίσω».

Ο Τσιρώνης (στέλεχος των πάλαι ποτέ «απείθαρχων» του Χημικού Αθήνας) δεν έχει πρόβλημα. Το ίδιο και ο πολλών κιλών τεστοστερόνης Κνίτης Πολάκης, θα βρίζει τα «βοθροκάναλα» και θα ψηφίζει κι άλλα μνημόνια «γιατί έχουμε πόλεμο», ενώ ο Αθανασίου (προερχόμενος από το Δίκτυο για τα δικαιώματα) θα είναι ανακατεμένος σε κάποια από τα λειτουργήματα του «ναού της δημοκρατίας»… Δεν ξεχνάμε βεβαίως ούτε τους «εξάδελφους» και λοιπούς συγγενείς, ούτε τους αντιπεριφερειάρχες που συνεχίζουν να στηρίζουν το «πλαίσιο Τσίπρα» και τη «δημοκρατική επανάσταση», άλλωστε όλα έχουν μια τιμή κι ο τόπος είναι μικρός.

Στα όχι και τόσο παλιά χρόνια (2010-2014) μπορούσε να βρεθεί κάποιος Πασόκος ή Νεοδημοκράτης να ψηφίσει Κατά ή Παρόν σε κρίσιμες ψηφοφορίες και φυσικά να διαγραφεί. Στην «πρώτη φορά Αριστερά» (μαζί και με τους ορκισμένους αντιμνημονιακούς ΑΝΕΛ), δεν βρίσκεται ούτε ένας να κάνει την διαφορά. Μεγαλείο κατάπτωσης…

Βέβαια τα πλασαρίσματα δεν σταματούν εδώ. Μεγάλη κινητικότητα και στους «Ποταμίσιους» που βλέπουν να φυλλοροούν προς Ν.Δ. και Δημοκρατική Συμπαράταξη, ενώ ο Μητσοτάκης αντιμετωπίζει γκρίνιες για τα ψηφοδέλτια, υπόσχεται θέσεις σε πολλούς και προσπαθεί να έχει σε διαρκή ετοιμότητα τον εκλογικό μηχανισμό. Η κίνηση της Διαμαμαντοπούλου δραστηριοποιείται χωρίς να ξεκαθαρίζει τι θα κάνει, ενώ ο Φώτης Κουβέλης, σταθερά ΣΥΡΙΖΑ, περιμένει στη στάση το τρόλεϊ (μια θέση κάπου, βρε παιδιά…). Τέλος, ακόμα δύο προσωποπαγή κόμματα (Ραχήλ Μακρή και Νότης Μαριάς) εξαγγέλθηκαν πρόσφατα.

 

«Εργασιακό μεσαίωνα δεν υπογράφω»  – Διαφανές το «φύλλο συκής» του Τσίπρα

Διαρροές από το Μαξίμου εμφάνισαν τον Τσίπρα να δήλωσε «ορθά-κοφτά» στους υπόλοιπους Ευρωπαίους ηγέτες κατά τη Σύνοδο της Ρώμης στις 25 Μαρτίου ότι ο ίδιος δεν πρόκειται να υπογράψει «εργασιακό μεσαίωνα». Και φυσικά, έγινε λόγος για τις συλλογικές συμβάσεις. Από εκείνη τη μέρα, τα καθεστωτικά μέσα (ΕΡΤ, Αυγή, ΕφΣυν, Left κ.λπ.) έχουν επιδοθεί σε μια καμπάνια «αποκάλυψης» των αισχρών συνθηκών εργασίας, της ευλυγισίας και της μαύρης εργασίας, εμφανίζοντας την κυβέρνηση και τον Τσίπρα σαν σταυροφόρους υπερασπιστές των συλλογικών συμβάσεων και πολέμιους του Μεσαίωνα. Οι δανειστές ίσως αφήσουν τον Τσίπρα να εφαρμόσει τις συλλογικές συμβάσεις αλλά όταν «τελειώσει το πρόγραμμα».

Η ουσία είναι αλλού: Η κυβέρνηση που έχει υπογράψει τη διάλυση της Ελλάδας, εμφανίζεται ως υπερασπιστής των συλλογικών συμβάσεων. Η κυβέρνηση που έχει «κλείσει» το αφορολόγητο για όλους να πέσει κάτω από 5.900 και να επιβαρύνει τα πιο φτωχά στρώματα, που έχει συμφωνήσει τη μείωση των συντάξεων (κατάργηση της «προσωπικής διαφοράς») κατά 30-50% (χοντρικά, κάποιος που παίρνει σήμερα σύνταξη 700 ευρώ, θα πάει στα 450 και άλλος από τα 450 στα 300), η κυβέρνηση δηλαδή που καταδικάζει σε θάνατο τη χώρα (πως θα ζήσουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι) έχει τα μούτρα να εμφανίζεται σαν πολέμιος του εργασιακού μεσαίωνα. Μα πού ζούνε; Ποιον κοροϊδεύουν; Για ποιες συλλογικές συμβάσεις μιλάνε; Αυτές έχουν ήδη καταργηθεί. Ποια υπεράσπιση των εργαζομένων δυόμιση χρόνια τώρα; Φτάνει το δούλεμα, κύριοι. Σας έχουν πάρει όλοι χαμπάρι. Όλοι; Όχι ακριβώς. Αυτά απευθύνονται σε κάποιους κυρίως εκπροσώπους της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας (κυρίως στο χώρο του Δημοσίου).

https://www.e-dromos.gr/h-kentroarisrteri-koroidia-se-nea-epeisodia/

Tagged : /

Ευρώπη: είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα… -Άρθρο στο Δρόμο (φ.352 – 24/3/2017)

 Ζούμε μια ιλαροτραγωδία στα 60χρονα της Συνθήκης της Ρώμης, βαδίζοντας με ταχύτητα προς μεγάλες πολιτικές εξελίξεις

 

Το Σάββατο 25 Μαρτίου στη Ρώμη θα γιορταστούν τα 60 χρόνια από την πρώτη Συνθήκη που έβαζε τις βάσεις του οικοδομήματος που είναι σήμερα οι Ευρωπαϊκή Ένωση.

Τέτοιους καιρούς, ποιος έχει διάθεση για γιορτές; Οι θλιβεροί «ηγέτες» της Ευρώπης θα μαζευτούν και θα θελήσουν να δείξουν ότι έχουν βγάλει βαθιά και ουσιαστικά συμπεράσματα και θα ορκιστούν στην ικανότητα της «Ευρώπης Μας» να ξεπερνά δυσκολίες και αντιφάσεις και στο τέλος να βρίσκει διεξόδους και λύσεις. Βέβαια, η συνάντηση γίνεται δυο μέρες μετά την τρομοκρατική απόπειρα στο Λονδίνο, δυο βδομάδες μετά τις ολλανδικές εκλογές, λίγες μέρες μετά την πρώτη ψυχρή συνάντηση Τραμπ – Μέρκελ, λίγες βδομάδες από τις κρίσιμες εκλογές στη Γαλλία, λίγο πριν να βγει καπνός από το ΔΝΤ (21-23 Απριλίου) για το τι θα πράξει στα ευρωπαϊκά ζητήματα, κι όταν έχει ήδη αρχίσει ο Ερντογάν να λασκάρει πάλι την προσφυγική ροή προς Ελλάδα και Ευρώπη.

Υποτίθεται πως θα διαφανούν οι σχεδιασμοί για τη νέα Ευρώπη, αυτήν των «πολλών ταχυτήτων» με συνέχιση της γερμανικής ηγεμονίας και τους αναγκαίους συμβιβασμούς ή τις νέες προτεραιότητες που πρέπει να τεθούν. Αν και δεν φαίνεται να βγει πολύς άσπρος καπνός για τους πραγματικούς σχεδιασμούς στις γιορτές των 60 χρόνων. Μάλλον θα τονιστεί η «ευθύνη», η «συναίσθηση», η «ανάγκη να προχωρήσουμε», και άλλα τέτοιου είδους. Οι αποφάσεις θα παρθούν σε πιο στενό κύκλο…

Εδώ ταιριάζει καλά η φοβερή ατάκα του Ντίνου Ηλιόπουλου «Πάντως, είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα».

 

Η μεγάλη μάχη της πλάκας…

Ο μεγάλος ηγέτης (όπως τον αποκαλεί ο καραμανλικός υπουργός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, οι Οικολόγοι, και ο Παπαγγελόπουλος) Τσίπρας, αφού έκανε λιώμα τις «πολλαπλές ταχύτητες», αντιπροτείνοντας τις «πολλαπλές επιλογές», άφησε για μέρες να διαρρέει ότι στη Ρώμη η ελληνική πλευρά ίσως δεν υπογράψει τη διακήρυξη. Ο λόγος; Θέλει να διασφαλίζεται το ευρωπαϊκό κεκτημένο των συλλογικών συμβάσεων και σε χώρες που βρίσκονται σε μνημονιακό πρόγραμμα. Όλοι οι ισχυροί της Ευρώπης τρομοκρατήθηκαν, μόλις το έμαθαν και σχεδόν έχασαν τον ύπνο τους. Ο Αλέξης Τσίπρας θα αρνηθεί! Τρόμος πάνω από την Ενωμένη Ευρώπη… Αντίθετα οι απειλές της Πολωνίας να μην υπογράψει τίποτα το Σάββατο, ασφαλώς παίρνονται υπόψη γιατί υπήρξε σύγκρουση στο ζήτημα του Τουσκ και γενικά η Πολωνία διαλέγει ΗΠΑ… και είναι υπολογίσιμο μέγεθος.

Είναι τόσο της πλάκας η φαντασιακή σύγκρουση, που το Διευθυντήριο της Ευρώπης έστειλε τούτες τις μέρες παραγγελιά προς όλο το πολιτικό σύστημα της αποικίας, ότι ζητά πλήρη ευθυγράμμιση με τον «μνημονιακό ορίζοντα». Το Διευθυντήριο καθιστά σαφές πως στην Ελλάδα δεν θα κυβερνά με πρόθυμους τοποτηρητές υπαλλήλους, αλλά με πρόσωπα που στην πορεία θα γίνονται δικοί τους, κι από φραστικοί αντίπαλοι ή και πραγματικοί αντίπαλοι θα αναγκάζονται να γίνονται δικοί τους και να προσκυνούν την μεγάλη Πύλη Βερολίνου-Βρυξελλών. Το μάθημα το πήραν όλοι μέχρι τώρα: Γ. Παπανδρέου, Αντ. Σαμαράς, Αλ. Τσίπρας και τώρα το μαθαίνει ο Κυρ. Μητσοτάκης. Για ποιο λόγο δεν απευθύνονται άμεσα σε τοποτηρητές και υπαλλήλους τους; Απλούστατα γιατί η προβλεπόμενη διάλυση της χώρας είναι πολύ ευρύτερη και μεγαλύτερη από αυτό που μπορεί να αντέξει το πολιτικό προσωπικό. Επιλέγονται όσοι συγκεντρώνουν μια λαϊκή προσδοκία σαν καταλληλότεροι αναλώσιμοι από απλούς υπαλλήλους.

Ο Μητσοτάκης ήδη πήρε την ειδοποίηση και άρχισε να ανακαλύπτει τη «συνέχεια του κράτους», τα «δεν θα ψηφίσω μεν αλλά θα σεβαστώ και εφαρμόσω δε».

 

Καλό καλοκαίρι…

Και ενώ όλοι οι σχεδόν τίποτα υπουργοί και υπουργίσκοι δηλώνουν ότι η αξιολόγηση «καθαρογράφεται» και προλαβαίνουμε, όπου να ‘ναι ξανάρχονται οι θεσμοί (όπως παλιά έλεγαν «κορίτσια ο στόλος»…), οι διαδικασίες και η διελκυστίνδα τραβάει για καλό καλοκαίρι. Όλοι – άσχετα με το τι λένε – περιμένουν το ΔΝΤ, που συνεδριάζει τέλη Απρίλη. Δηλαδή πάνω στις γαλλικές εκλογές κι ότι αυτές θα φέρουν. Ίσως τότε να αναγνωριστεί η αλήθεια του ραγιάδικου «καλύτερα μια χειρότερη συμφωνία και στο χέρι τώρα, παρά μια καλύτερη μετά από κάποιο χρόνο», που τόλμησε να πει ο Χουλιαράκης. Τώρα βέβαια στη μάχη έχει μπει και ο μπαρουτοκαπνισμένος Δραγασάκης, ειδικός στην «άμυνα» και στην «προκαταβολική οπισθοχώρηση», ενώ στου Μαξίμου οι «γκάμπλερ» (οι παίκτες του πόκερ) νοιάζονται να κερδίζουν χρόνο και να καμώνονται ότι έχουν 3-4 παραπάνω άσσους από αυτούς που έχει η κανονική τράπουλα.

Η χώρα και η κοινωνία βυθίζονται. Η διάλυση και αποσάρθρωση του πολιτικού συστήματος είναι το πιο εύκολο για τους μνημονιακούς, γιατί έχουν κοστολογήσει το βάθος και το ύψος του. Όταν ο Σόιμπλε αναφέρεται ότι έχει καταπιεί τόσους υπουργούς Οικονομικών (αλλά και πρωθυπουργούς) της χώρας, εκφράζει μιαν αλήθεια για την πραγματική φύση του πολιτικού κόσμου εν Ελλάδι.

Τώρα, φτάνοντας στο καλοκαίρι, έχοντας μια μεγαλύτερη εσωτερική στάση πληρωμών από αυτήν των πρώτων μηνών του 2015, με γονατισμένη οικονομία και αγορά, με εκτίναξη του εσωτερικού δανεισμού και των κόκκινων δανείων, και τις τράπεζες υπό κατάρρευση – τα περιθώρια θα είναι ισχνά και το πιστωτικό γεγονός πραγματικότητα. Όλα αυτά θα συνοδεύονται από απειλές ή και σχεδιασμούς Grexit.

Κύριο εξαγόμενο: Βαδίζουμε με ταχύτητα προς μεγάλες πολιτικές εξελίξεις. Το τοπίο της Ευρώπης αλλάζει ραγδαία και η Ελλάδα βουλιάζει.

Πάντως είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα…

 

 

Ρώμη: δύο αφίσες για τον Τσίπρα…

 Στη Ρώμη, με αφορμή τους εορτασμούς έχουν οργανωθεί εκδηλώσεις, αλλά και διαδηλώσεις. Στις 25 Μαρτίου θα γίνει μια μεγάλη διαδήλωση ενάντια στην Ε.Ε. Στις 23 Μαρτίου η Ευρωπαϊκή Αριστερά διοργανώνει στο πανεπιστήμιο της Ρώμης μια συνάντηση με θέμα «Μια Ευρώπη για τον λαό και οικοδομημένη από τον λαό» στην οποία θα παρελάσουν προσωπικότητες της Ευρωπαϊκής Αριστεράς μεταξύ των οποίων και ο Αλ. Τσίπρας.
Ιδιαίτερη εντύπωση έχει προκαλέσει μια κατακόκκινη νεολαιίστικη αφίσα που απεικονίζει τον Αλέξη Τσίπρα, όπου αναφέρεται κεντρικό σύνθημα: «Όποιος πουλάει τον λαό του δεν είναι ευπρόσδεκτος». «Εξαπάτησε τους Έλληνες για να συνεχίσει μετά τις αντιλαϊκές πολιτικές που επιβλήθηκαν από την Ε.Ε., την ΕΚΤ, το ΔΝΤ υπό τον εκβιασμό του δημόσιου χρέους. Από τον Τσίπρα δεν παίρνουμε μαθήματα».
Το Μέτωπο της Κομμουνιστικής Νεολαίας (που υπογράφει την αφίσα) στην επίσημη σελίδα επισημαίνει: «Την Πέμπτη 23 Μαρτίου, ο Τσίπρας θα βρίσκεται στη Σαπιέντζα για να μιλήσει για την Ευρώπη και να διαδώσει ακόμα εκείνες τις ψευδαισθήσεις, με τις οποίες η κυβέρνησή του στην Ελλάδα – σε πλήρη συνέχεια των προκατόχων του – πέρασε αντιλαϊκά και κοινωνικής «σφαγής’» μέτρα για να διασφαλίσει τα κέρδη των καπιταλιστών, εφαρμόζοντας ένα τρίτο Μνημόνιο και ετοιμάζοντας ένα τέταρτο. Πίσω από μία μάσκα «λαϊκή» και «Αριστερή», διέθεσε τις ελληνικές στρατιωτικές βάσεις στις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, συμμετέχοντας ενεργά στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο».
«Δεν έχει σημασία πίσω από ποια μάσκα κρύβεται, ένας υπηρέτης των αφεντικών δεν μπορεί να μας δώσει μαθήματα, δεν είναι ευπρόσδεκτος. Έξω ο Τσίπρας από το Πανεπιστήμιο!».

https://www.e-dromos.gr/evropi-eimaste-mia-oraia-atmosfaira-atmosfaira/

Tagged : /

Σκέψεις για τη λαϊκή αμφισβήτηση και διαθεσιμότητα σήμερα -Άρθρο στο Δρόμο (φ. 351 – 18/3/2017)

Οποιοσδήποτε σοβαρός πολιτικός σχεδιασμός δεν μπορεί παρά να εκκινεί από την εκτίμηση της λαϊκής αμφισβήτησης και διαθεσιμότητας, τις τάσεις της και την κατάσταση που διαμορφώνεται ιδιαίτερα στα στρώματα που την προηγούμενη περίοδο είχαν επιδείξει μια ορμητική είσοδο στον πολιτικό στίβο (περίοδος 2010-2012) έχοντας εκρηκτικό χαρακτήρα και με αιχμή την ανατρεπτικότητα.

Από την περίοδο εκείνη μέχρι σήμερα, έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι και έχουν αλλάξει αρκετά πράγματα που πρέπει να επισημάνουμε.

Οι πίνακες που παρατίθενται είναι όλοι από το Πολιτικό Βαρόμετρο που διενεργεί κάθε μήνα η εταιρεία Public Issue (www.publicissue.gr).

 

Υπάρχει, ογκώνεται, αλλά…

Αμφισβήτηση και δυσαρέσκεια υπάρχει, είναι ογκώδης, τεράστια, αφορά σχεδόν τους πάντες. Όμως δεν έχει δυναμική και δεν διοχετεύεται άμεσα στην κεντρική πολιτική σκηνή. Τρεις πίνακες που παραθέτουμε, ο πρώτος πρόσφατος και οι άλλοι πριν μερικούς μήνες δείχνουν πέρα πάσης αμφιβολίας ότι: α) ο βαθμός της δυσαρέσκειας του πληθυσμού για την κατεύθυνση της χώρας και τα μνημονιακά μέτρα – πακέτα είναι τεράστιος και β) η αποστασιοποίηση από την πολιτική έτσι όπως αυτή γίνεται και υπάρχει ογκώνεται, αφού δεν περιμένει τίποτα από αυτό το πεδίο ο πολίτης. Ο συνδυασμός των στοιχείων δείχνει μια συντελούμενη υποστροφή του ριζοσπαστισμού και της δυσαρέσκειας αλλά παράλληλα την πλήρη δυσπιστία για τις πολιτικές που προτείνονται και εφαρμόζονται.

Η λαϊκή δυσαρέσκεια μετά το καλοκαίρι του 2015 βρίσκεται σε κατάσταση σύγχυσης και αποπροσανατολισμού. Δεν είναι επικεντρωμένη σε μια διέξοδο, δεν βλέπει διέξοδο από πουθενά. Δεν διαθέτει προσανατολισμό.

Η κύρια διαφορά της διαθεσιμότητας σήμερα σε σχέση με το 2010-12 , βρίσκεται στη μετατροπή της από αιχμή που ήταν τότε, σε υπόστρωμα που είναι σήμερα.

Αυτές οι διαπιστώσεις οδηγούν σε ένα πρώτο συμπέρασμα: Όποιος επενδύσει σε αυτοματισμούς που τάχα φέρνει η παρόξυνση της δυσαρέσκειας θα παρατηρήσει μια αφλογιστία των σχεδιασμών του.

Ορισμένες πιο ειδικές πλευρές της

Αν θέλουμε να δούμε από πιο κοντά και ίσως πιο βαθιά την αμφισβήτηση θα πρέπει να επισημάνουμε και τα ακόλουθα.

Η έλλειψη μιας αναφοράς, μιας διεξόδου ή και μιας ορατής ελπίδας, οδηγεί την υποστροφή σε κανάλια αδιέξοδα και γενικεύονται σημάδια ασυνεννοησίας, έλλειψη κατανόησης, αποδοχής και συλλογικότητας.  Ο καθένας κλείνεται περισσότερο στον στενό του ορίζοντα, φιλονικεί και νευριάζει με τον διπλανό του, ακόμα και για ασήμαντα ζητήματα, δεν ακούει, αδιαφορεί να κατανοήσει.

Παράλληλα σημειώνεται μια σκλήρυνση της μαζικής ψυχολογίας και μαζικής στάσης που εμφανίζεται με μια αντιπαλότητα όλων εναντίων όλων (που δεν υπήρχε στον ορίζοντα του 2010-12) και σημαδεύεται από χαρακτηριστικά «πεσίματος» στον άλλο, σε παρέες, συλλογικότητες, ομάδες, από φοβερές κόντρες με λίγη σημασία για την ουσία των θεμάτων. Πρακτικά ξύνεται ο πάτος του βαρελιού και η κατάσταση μοιάζει λίγο με όσα περιέγραφαν παλιότερα οι στίχοι: «Η ψυχή μας αλλιώτεψε, αγριεμένο το σκυλί γαυγίζει την ουρά του – βοήθα θεέ μου μην φαγωθούμε μεταξύ μας».

Όταν συμβαίνουν τέτοιες καταστάσεις, που επηρεάζουν και τις συλλογικότητες, οργανώσεις, κόμματα κλπ, δεν επιτρέπονται μετωπικές αυταπάτες. Δεν επιτρέπεται να σχεδιαστεί κάτι στη βάση ότι ο καθείς θα κάνει τις αναγκαίες υπερβάσεις. Το γενικό κλίμα μάλλον εμποδίζει να γίνουν. Για αυτό όποιοι προσδοκούν σε εύκολες συγκολλήσεις, μετωπικές συμπράξεις και άλλες τέτοιου χαρακτήρα ενότητες, μάλλον θα απογοητευτούν.

Τέλος, αξίζει να σημειωθεί η μεγάλη συσπείρωση της παραδοσιακής βάσης της Δεξιάς στη ΝΔ. Αυτή πραγματοποιείται μέσω της αποπολιτικοποίησης αυτών των δυνάμεων και παίρνει μαχητικά χαρακτηριστικά εναντίωσης στον Τσίπρα και την Αριστερά. Θυμίζουμε πως μια προηγούμενη περίοδο ψηφοφόροι της ΝΔ ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ αλλά και πήραν μέρος σε αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις ή εκφράζονταν με μια αντίθεση συνολικά προς το πολιτικό σύστημα και είχαν πάρει αποστάσεις και από τη ΝΔ.

Όλα όσα αναφέραμε θέτουν σοβαρά ερωτήματα για το πώς μπορεί να γίνει μια ανάταξη στο πεδίο της λαϊκής διαθεσιμότητας και τι είδους παρεμβάσεις είναι αναγκαίες για την επιτυχία της.

Αλλά πάντα υπάρχει η άλλη πλευρά…

Παρόλη την υποστροφή που έχει συντελεστεί υπάρχουν παράλληλα βουβά αποθέματα διαθεσιμότητας που στηρίζουν μεγάλες ανάγκες και μεγάλες αλλαγές, αν αυτές προβληθούν και επισημανθούν ρεαλιστικά και ελπιδοφόρα. Υπάρχουν εν δυνάμει μεγάλα αποθέματα, που σήμερα παραμένουν βουβά και συγχρόνως βρίσκονται σε μεγάλο βαθμό σε κατάσταση αγανάκτησης και απόγνωσης και γι’ αυτό χαρακτηρίζονται και από βαθμούς μετάπτωσης και εναλλαγών διαθέσεων.

Οι παρακάτω πίνακες δίνουν μια εικόνα για ενεργές τάσεις μέσα στο σώμα της λαϊκής διαθεσιμότητας και συμπεριφοράς. Τα στοιχεία είναι όλα του 2016-2017 και άρα παίρνουν υπόψη τους τάσεις που έχουν συντελεστεί μέσα στα μνημονιακά χρόνια.

Αν κανείς ενδιαφερθεί πραγματικά για αυτά τα βουβά αποθέματα οφείλει να μελετήσει σοβαρά τα ποσοτικά και ποιοτικά στοιχεία της λαϊκής δυσαρέσκειας και διαθεσιμότητας, για να βρει μια κατάλληλη «γλώσσα» επικοινωνίας και επαφής. Η γλώσσα της γενικόλογης καταγγελίας δεν αποκαλύπτει τίποτα και δεν κινητοποιεί, ενώ η συνηθισμένη εκδοχή πολιτικής (βλέπε ψήφοι και ψηφοφόροι) δημιουργούν απέχθεια.

Χρειάζεται τρόπος…

https://www.e-dromos.gr/skepseis-gia-thn-laiki-amfisvitisi-kai-dia8esimotita-simera/

 

Tagged : /

Εποχές αβεβαιότητας και διεθνούς αταξίας – Άρθρο στο Δρόμο (φ.348 – 24/2/2017)

Το στρατόπεδο της παγκοσμιοποίησης ανασυντάσσεται – Πρώτες εκ του σύνεγγυς αντιπαραθέσεις στα διεθνή φόρα – Πολλαπλασιασμός επαφών και διεργασιών

 

Ενώ στις ΗΠΑ μαίνεται μια σκληρή μάχη για τη σταθεροποίηση ή την ανατροπή του Ντόναλντ Τραμπ πραγματοποιήθηκαν επί γερμανικού εδάφους ορισμένες διεθνείς συναντήσεις όπου δοκιμάστηκαν οι πρώτες διερευνητικές αψιμαχίες και βολιδοσκοπήσεις σχετικά με το νέο περιβάλλον που έχει δημιουργηθεί στο γεωπολιτικό επίπεδο με τα πυκνά γεγονότα που συνέβησαν μέσα σε έναν μόνο χρόνο, το 2016. Το 2017 αναμένεται να είναι αρκούντως ταραγμένο και διαφορετικό από μια «ομαλή συνέχιση» των γνωστών συνταγών και πολιτικών που ίσχυαν μέχρι πρότινος.

Οι σημαντικότερες συναντήσεις ήταν α) η Διεθνής διάσκεψη για την Ασφάλεια που έγινε στο Μόναχο, β) η συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών του G20 που έγινε στη Βόννη και γ) η συνάντηση της Μέρκελ με την επικεφαλής του ΔΝΤ Λαγκάρντ στο Βερολίνο, την άτυπη πρωτεύουσα της Ε.Ε. όπως το αποκαλούν. Με έναν τρόπο, έστω ως οικοδεσπότης, η Γερμανία διαδραματίζει έναν πιο ενεργό ρόλο στις διεθνείς διεργασίες και ψάχνει να διατηρήσει μια θέση αξιόλογη και ισχυρή παρά την κρίση που έχει το ευρωενωσιακό οικοδόμημα και παρά το ότι η Ευρώπη φαίνεται να διαπερνιέται από την πιο βαθειά κρίση και είναι ο μεγάλος χαμένος μέχρι τώρα. Επιπροσθέτως η γερμανική Ευρώπη έχει να αντιμετωπίσει τον ανοικτό πόλεμο που της έχει κηρύξει η Αμερική του Τραμπ.

Για τους Αμερικανούς αξιωματούχους της διοίκησης Τραμπ ήταν η πρώτη συμμετοχή τους σε πολυμερείς συναντήσεις και μάλιστα σε «εκτός έδρας» παιχνίδι. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως βρίσκεται σε εξέλιξη μια συντονισμένη εκστρατεία ανατροπής του Τραμπ στις ΗΠΑ με την πρωτοβουλία να περνά στο «βαθύ κράτος» και τους μηχανισμούς του. Το βασικό μοτίβο θα είναι το στήσιμο μιας δικαστικής περιπέτειας –ανάλογης με το Γουότεργκεϊτ επί Νίξον που εξαναγκάστηκε σε παραίτηση– και το περιεχόμενο θα αφορά τις σχέσεις με Ρώσους αξιωματούχους. Το σχέδιο είναι σε πλήρη εξέλιξη και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την κατάληξή του. Πληθαίνουν όμως οι φωνές και οι απόψεις ότι δεν θα μπορέσει να κρατηθεί ο Τραμπ με όλη τη διαρκή πίεση που δέχεται. Δεν του κάνουν απλά αντιπολίτευση, αλλά θέλουν να τον ρίξουν εδώ και τώρα.

 

Η Διάσκεψη του Μονάχου για την Ασφάλεια (17-19/2)

Πρόκειται για ένα «ανεξάρτητο φόρουμ» που δημιουργήθηκε από ιδιωτικές πρωτοβουλίες προσωπικοτήτων, κάτι ανάλογο με το Φόρουμ του Νταβός που γίνεται κάθε χρόνο για την οικονομία, μόνο που τα θέματα που συζητιούνται σε αυτό αφορούν ζητήματα γεωπολιτικής και ασφάλειας.

Η φετινή διάσκεψη, θεωρείται η πλέον πετυχημένη των τελευταίων 10 χρόνων και το ενδιαφέρον που εκδηλώθηκε σε αυτήν σχετίζεται με τα ζέοντα προβλήματα που έχουν προκύψει στις διεθνείς σχέσεις. Σε μια εποχή που όλες οι δομές της μεταψυχροπολεμικής παγκόσμιας αρχιτεκτονικής δοκιμάζονται, μεταβάλλονται, τροποποιούνται είναι φυσικό να προκληθεί μεγάλο ενδιαφέρον.

Στην τριήμερη διάσκεψη πήραν μέρος περισσότεροι από 500 αξιωματούχοι: 16 αρχηγοί κρατών, 15 πρωθυπουργοί, 47 υπουργοί Εξωτερικών, 30 υπουργοί Άμυνας, 59 αντιπρόσωποι από διεθνείς οργανισμούς, εκπρόσωποι της Ε.Ε., του ΝΑΤΟ και 65 επιχειρηματίες (πχ Μπιλ Γκέιτς). Στα πλαίσια της διάσκεψης έγιναν περίπου 2.000 διμερείς άτυπες συναντήσεις. Να προστεθεί ότι στη διάσκεψη πήρε μέρος και ο Κινέζος υπουργός Εξωτερικών μετά από τηλεφωνική συνομιλία Τραμπ και Κινέζου πρωθυπουργού, όπου ο Τραμπ διευκρίνισε ότι οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν μία μοναδική Κίνα (θέση αμετακίνητη για τους Κινέζους σχετικά με το ζήτημα της Ταϊβάν).

Το βασικό εισηγητικό υλικό για τη διάσκεψη, ένα κείμενο 90 σελίδων τιτλοφορούνταν «Μετα-αλήθεια, μετα-Δύση, μετα-Τάξη;»  για να προσδιοριστεί η εποχή στην οποία μπαίνουμε και οι νέες προκλήσεις που γεννιούνται στο έδαφος αυτό. Έτσι δίνεται μια γεύση για τις ανησυχίες που διαπερνούν τα κορυφαία διευθυντήρια του σύγχρονου κόσμου. Η αβεβαιότητα και η ρευστότητα ζητούν απαντήσεις. Ο κόσμος βρίσκεται ένα βήμα πριν τη «Μετά-Δύση-Εποχή», πριν δηλαδή το τέλος της φιλελεύθερης παγκόσμιας τάξης πραγμάτων στην οποία κυρίαρχο ρόλο έχει η Δύση. Οι λόγοι που οδηγούν σε αυτές τις ανησυχίες; Η έλλειψη ενότητας στην Ε.Ε., η αναδιοργάνωση των πηγών πληροφόρησης, η εξάπλωση των fake-news (ψευδών ειδήσεων), η εκλογή του Τραμπ και η τάση των πολιτών να χάνουν την πίστη τους στο φιλελεύθερο μοντέλο και τις αξίες του. Ο πόλεμος στη Συρία σηματοδοτεί ενεργά το πέρασμα σε μετα-Δύση κατάσταση, όπως εξάλλου και η εξάπλωση της τρομοκρατίας του ισλαμικού κράτους.

Η Μέρκελ στην ομιλία της τόνισε ότι μόνο όλοι μαζί και μέσα από συνεργασία μπορούν να αντιμετωπιστούν τα σύγχρονα προβλήματα και ότι χρειάζεται να ενισχυθούν οι διεθνείς συμμαχίες όπως Ε.Ε., ΝΑΤΟ και ΟΗΕ. Ο Αμερικανός αντιπρόεδρος Πενς καθησύχασε για τις σχέσεις με το ΝΑΤΟ αλλά θύμισε πως οι Ευρωπαίοι πρέπει να πληρώσουν τον λογαριασμό, ενώ δεν είπε κουβέντα για την Ε.Ε., πράγμα που εξόργισε τους Γερμανούς και λοιπούς Ευρωπαίους φίλους τους. Επίσης φρόντισε από το βήμα αυτό να στοχεύσει το Ιράν, χαρακτηρίζοντάς το ως «προεξάρχον κράτος-υποστηρικτή της τρομοκρατίας». Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Λαβρόφ μίλησε για την ανάγκη οικοδόμησης μιας μετα-δυτικής παγκόσμιας αρχιτεκτονικής ασφαλείας και απάντησε στις αλαζονικές δυτικές στηρίξεις προς την Ουκρανία και τις επιθέσεις προς τη Ρωσία. Ο Κινέζος υπουργός Εξωτερικών Βανγκ Γι σε ομιλία με τίτλο «Να υποστηρίξουμε την ιδέα της συνεργασίας για να κάνουμε τη σωστή επιλογή», υποστήριξε την «πολυπολικότητα» και την ανάγκη της ειρήνης και της ανάπτυξης. Μόνο που αυτές οι επιλογές επιβάλλουν ενίσχυση μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης  καθώς και την πριμοδότηση περιφερειακών συνεργασιών σε όλα τα επίπεδα.

Η παρουσία της Τουρκίας στη διάσκεψη ήταν αναβαθμισμένη και πολυεπίπεδη. Παρόντες ήταν ο πρωθυπουργός Μπεμαλί Γιλντιρίμ, ο υπουργός Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούλογλου, ο υπουργός Άμυνας Φικρί Ισίκ και ο αρχηγός της ΜΙΤ Χακάν Φιντάν.

Στην ομιλία του ο Τούρκος ΥΠΕΞ. αναφέρθηκε στη συμβολή της Τουρκίας για τη σταθερότητα σε Συρία και Ιράκ, στον πόλεμο που διεξάγει η χώρα του μαζί με τους συμμάχους εναντίον του ΙΚ, την εξομάλυνση των σχέσεων με τη Ρωσία και το Ισραήλ, το ενδιαφέρον της Τουρκίας για λύση του Παλαιστινιακού, στηλίτευσε τον «τρομοκρατικό» ρόλο του ΡΚΚ και των Κούρδων της Συρίας στην περιοχή, άσκησε κριτική στη Δύση για τον ρόλο της στη Λιβύη. Δεν είπε λέξη για Κυπριακό, για Αιγαίο, για μετανάστες, για Ε.Ε.… Στο περιθώριο της Διάσκεψης έγινε συνάντηση μεταξύ του Τούρκου πρωθυπουργού και του Αμερικανού αντιπροέδρου.

Η Ελλάδα σε κυβερνητικό επίπεδο εκπροσωπήθηκε από τον υπουργό άμυνας Πάνο Καμμένο. Μια εντελώς υποβαθμισμένη, υποτονική, πρόχειρη παρουσία…

Βέβαια συμμετείχαν κι άλλοι Έλληνες με τις διεθνείς ιδιότητές τους: ο Επίτροπος για τη Μετανάστευση Δημήτρης Αβραμόπουλος, ο στρατηγός Μιχάλης Κωσταράκος ως Πρόεδρος της Στρατιωτικής Επιτροπής της Ε.Ε., και βέβαια, ο πολυάσχολος ειδικός πράκτωρ Άλεξ Ρόντος ως ειδικός εκπρόσωπος της Ε.Ε. (EEAS) για το Κέρας της Αφρικής…

https://www.e-dromos.gr/epoxi-avevaiotitas-kai-die8nous-ataxias/

Tagged : /