Μέρες Ιεράς Συμμαχίας στην Ευρώπη – Άρθρο στο Δρόμο (φ.380 – 4/11/2017)

Η περίπτωση της Καταλονίας επιβεβαιώνει τον αντιδημοκρατικό κατήφορο της γερμανικής Ε.Ε.

 

Ετούτο το διάστημα οι αριστερές δυνάμεις νοσταλγικά θέλουν να θυμούνται μεγάλες και ένδοξες μέρες, και ιδιαίτερα τη Ρωσική Επανάσταση. Και τιμούν επετείους με τρία βασικά χαρακτηριστικά: 1) απουσία καίριων και κρίσιμων συμπερασμάτων, 2) αμηχανία και απουσία πρότασης για το σήμερα, με βαθιά ανεπάρκεια κατανόησης, 3) δηλώσεις του τύπου ακόμα κι αν χάσαμε θα νικήσουμε, θα έρθει κάποτε ο τρίτος γύρος, θα επαναληφθεί ο Οκτώβρης…

Κι όμως, τούτες τις μέρες είναι και μια άλλη επέτειος, λιγότερο γνωστή. Στις 1 Νοέμβρη του 1814 συνερχόταν το συνέδριο της Βιέννης, όπου οι μοναρχικές δυναστικές αντιδραστικές δυνάμεις της Ευρώπης δημιουργούσαν την Ιερά Συμμαχία για να καταπνίξουν το κύμα δημοκρατισμού και επαναστάσεων που είχε συνταράξει έως τότε τον ευρωπαϊκό χώρο. Μόλις είχαν τελειώσει οι ναπολεόντειοι πόλεμοι και μια περίοδος παλινόρθωσης του παλιού καθεστώτος είχε μπει στην ημερήσια διάταξη. Αυστρία, Ρωσία, Αγγλία, καθώς και η ηττημένη Γαλλία, μαζί με όλες τις μοναρχικές δυνάμεις, σχεδίασαν τον χάρτη της Ευρώπης και καταδίωξαν κάθε προοδευτική δημοκρατική φωνή στην Ευρώπη. Πρωταγωνιστικό ρόλο είχαν ο υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας κόμης Κάσλρι, ο καγκελάριος της Αυστρίας πρίγκιπας Μέτερνιχ, ο οποίος και προήδρευσε του συνεδρίου, και ο υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας Ταλεϊράνδος.

 

Η νέα εποχή Μέτερνιχ

Σε σχολικά εγχειρίδια διαβάζουμε: «Η εποχή Μέτερνιχ. Στο Συνέδριο της Βιέννης κυρίαρχη προσωπικότητα αναδείχθηκε ο Μέτερνιχ, ανυποχώρητος υποστηρικτής της μοναρχικής εξουσίας και νομιμότητας και της σταθερότητας. Αν και Αυστριακός στην καταγωγή, πίστευε πως ήταν πρώτα από όλα Ευρωπαίος και πως την ιδέα της Ευρώπης στήριζε και προωθούσε. Ήταν εχθρός των εθνικών κινημάτων και των εθνικών κρατών, επειδή απειλούσαν τη συνοχή της πολύγλωσσης και πολύδοξης αυτοκρατορίας των Αψβούργων, η οποία “στέγαζε” Γερμανούς, Πολωνούς, Μαγυάρους, Νοτιοσλάβους, Σλοβένους, Τσέχους κ.ά., και υπονόμευαν το όραμα της ευρωπαϊκής ενότητας. Ήταν επίσης εχθρός της δημοκρατίας και των ριζοσπαστικών αλλαγών. Ο Μέτερνιχ, ο Κάσλρι και ο Ταλεϊράνδος επιδίωκαν να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για τη διατήρηση μόνιμης ισορροπίας ισχύος στην Ευρώπη, για την αποφυγή της κυριαρχίας μιας μεγάλης δύναμης, όπως αυτή της Γαλλίας του Ναπολέοντα».

Η σημερινή Ευρώπη τραντάζεται από μια διαρκή κρίση. Που δεν είναι κυρίως οικονομική – έχει κι άλλες ισχυρές παραμέτρους: κοινωνική, γεωπολιτική, ιστορική, δημοκρατίας, πολιτική. Ο κορσές της Ευρωπαϊκής Ένωσης παίρνει ολοένα και πιο αντιδραστικά χαρακτηριστικά, μετατρέπεται σε πολιορκητικό κριό και όργανο επιβολής των ισχυρών (εν προκειμένω της Γερμανίας των Μέρκελ-Σόιμπλε) και κυματοθραύστη κάθε απόπειρας απεγκλωβισμού από τα ισχυρά δίκτυα που έχει δημιουργήσει. Το οικοδόμημα αυτό έχει να αντιμετωπίσει δύο κατηγορίες προκλήσεων και αμφισβητήσεων. Φυγόκεντρες δυνάμεις όπως το βρετανικό Brexit, καθώς και έντονες λαϊκές διαμαρτυρίες που παίρνουν διαφορετικά πρόσημα: δημοκρατικά, αριστερά στον ευρωπαϊκό Νότο (Ελλάδα, Ισπανία, δημοψήφισμα στην Ιταλία), δεξιά και ακροδεξιά στην κεντρική Ευρώπη.

Η απάντηση σε αυτές τις προκλήσεις φάνηκε προς στιγμήν να είναι η δημιουργία ενός Διευθυντηρίου που θα αποτελείτο από δύο βασικές δυνάμεις (Γερμανία και Γαλλία) και δύο «τραυματισμένες» μεν αλλά μεγάλες και ισχυρές χώρες του Νότου (Ιταλία και Ισπανία). Το σχέδιο αυτό της Μέρκελ είχε μπροστά του το σκόπελο των γερμανικών εκλογών, που τον αντιμετωπίζει με παζαρέματα για να συγκροτήσει την ομοσπονδιακή κυβέρνηση και αμέσως μετά να βρει κοινή γλώσσα με τους υπόλοιπους του κουαρτέτου, ώστε να προχωρήσουν στην αντιμετώπιση μιας νέας πραγματικότητας (σχέσεις με ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, αντιμετώπιση των αμφισβητήσεων στο εσωτερικό, οικοδόμηση της Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων κόκ).

 

Σιδερένια φτέρνα

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ξεπροβάλλει ορμητικά και η καταλανική κρίση. Μια κρίση που τραντάζει την Ισπανία, και μαζί της ολόκληρη την Ευρώπη. Οι απαντήσεις του ισπανικού κράτους στην απαίτηση της Καταλονίας για ανεξαρτησία είναι σκληρές και άμεσες. Μη αναγνώριση του δημοψηφίσματος, άγρια αστυνομική καταστολή με 900 τραυματίες, τελεσίγραφα προς τις καταλανικές αρχές, διαγγέλματα του βασιλιά Φιλίππου, μετακινήσεις στρατιωτικών μονάδων, ενεργοποίηση του άρθρου 155 που καταλύει όλες τις αρχές της Καταλονίας, φυλάκιση των μελών της καταλανικής κυβέρνησης, αίτημα για ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης του Πουτζδεμόν που έχει καταφύγει στο Βέλγιο. Παράλληλα, έχουν αρχίσει οι διώξεις σε όλες τις δημοκρατικές ριζοσπαστικές δυνάμεις του καταλανικού κινήματος.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι στο πλευρό της Ισπανίας, δεν φαίνεται διόλου να κάνει την επιλογή να υιοθετήσει την πλούσια τάχα Καταλονία σαν μια ανεπτυγμένη περιφέρεια κι άρα να υποστηρίξει την ανεξαρτησία της. Έτσι ο όρος της ισπανικής κυβέρνησης για «συντριβή της στάσης» στην Καταλονία, πρέπει να λειτουργήσει ως φόβητρο και παράδειγμα για οποιονδήποτε θελήσει διαφορετική πορεία μέσα στο ευρωπαϊκό χώρο. Σπάσαμε την σπονδυλική στήλη της Κύπρου, υποτάξαμε την Ελλάδα, ευνουχίσαμε τους Podemos και τώρα συντρίβουμε τους Καταλανούς. Να δούμε ποιος έχει σειρά…

Αυτήν την επίδειξη δύναμης, φρονηματισμού και καταστολής (η οποία αναδεικνύει ακόμα πιο ψηλά τα «ευρωπαϊκά ιδεώδη και αξίες», που εμβαπτίζονται στις αξίες του μοναρχισμού και του φρανκισμού, που τις εφαρμόζει ένας Ραχόι, δεξιός νεοφιλελεύθερος που μετά βίας και με στήριξη των σοσιαλιστών σχημάτισε κυβέρνηση) μοιάζει να μην την παίρνει είδηση μια ευρωπαιόπληκτη ή νοσταλγική αριστερά. Ενδοαστικές αντιθέσεις βλέπει απλά ο Ριζοσπάστης, χωρίς να σπαζοκεφαλιάζει και πολύ. Λύση στα πλαίσια μιας δημοκρατικής ομόσπονδης Ισπανίας ευαγγελίζονται αριστεροί που δεν μπορούν τις «αποσχίσεις». Εξάλλου τώρα έχουμε τις εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια από την Οχτωβριανή Επανάσταση, και βεβαίως την προετοιμασία για τις εκλογές που έρχονται…

Στην περίπτωση της Καταλονίας είχαμε μια κυβέρνηση που δεν ήταν επαναστατική, αλλά δημοκρατικά εκλεγμένη. Ο Πουτζδεμόν δεν είναι ούτε Μαδούρο, ούτε Σαντάμ. Δεν υπάρχει όμως άσυλο, όχι απλά για τους μετανάστες, αλλά ούτε γι’ αυτούς που θέλουν ανεξαρτησία.

 

Το πιθάρι

Για την ιστορία πάντως, η Ιερά Συμμαχία γκρεμίστηκε ουσιαστικά από τις αντιθέσεις που αντιπαρέθεταν τις δυνάμεις που τη συγκρότησαν, αλλά και από ένα δημοκρατικό επαναστατικό κύμα που σάρωσε την Ευρώπη το 1848. Τότε ο Μέτερνιχ, γεροντάκι, κρύφθηκε σε ένα μεγάλο πιθάρι που φορτώθηκε σε μια άμαξα, καταφεύγοντας στο Λονδίνο. Μόνο σαν έφτασε εκεί βγήκε από το πιθάρι… Δεν χρειάστηκε να βγει κανένα ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψής του.

Ο λαός της Καταλονίας, που βρίσκεται στον κλοιό της νέας Ιεράς Συμμαχίας, έχει ανάγκη τη συμπαράστασή μας.

https://www.e-dromos.gr/meres-ieris-symmaxias-stin-evropi/

Tagged : / /

Τελεσίγραφα στην ταραγμένη Ευρώπη , Στρατοπεδεύσεις σε πλανητική κλίμακα – Άρθρο στο Δρόμο (φ. 378 – 20/10/2017)

Δεν μπορεί παρά να προκαλεί εντύπωση η άκρως κυνική και αντιδραστική έκδοση τελεσιγράφου από τον Ραχόι –εκπρόσωπο του μεταφρανκικού ισπανικού καθεστώτος– απέναντι στον λαό της Καταλονίας. Μέχρι τις 11:00 π.μ. πρέπει να έχετε ξεκαθαρίσει τη στάση σας, αλλιώς εφαρμόζουμε τον Νόμο 115 που καταλύει κάθε έννοια αυτονομίας της Καταλονίας. Και για να μην έχετε την παραμικρή αυταπάτη για την αποφασιστική στάση της Μαδρίτης, σε ένα κρεσέντο αντιδραστικής στάσης, συλλαμβάνονται ήδη δύο εκπρόσωποι των Καταλανών. Κι αυτά ακολουθούν αμέσως μετά το όργιο τρομοκρατίας που εξαπολύθηκε για τη ματαίωση του δημοψηφίσματος με τους 800 τραυματίες και τις πρωτοφανείς επιθέσεις στα εκλογικά τμήματα κ.λπ.

Ο Ραχόι, αλλά και ο κόσμος που αυτός εκπροσωπεί, αρέσκεται να στέλνει προς τους λαούς τελεσίγραφα. Ή θα δεχτείτε τους όρους που «σας προσφέρουμε» ή θα σας πετάξουμε στον Καιάδα. Κάπως έτσι δεν συμπεριφέρθηκαν και απέναντι στην Ελλάδα; Κάπως έτσι δεν έκαναν κουρελόχαρτο (με την αγαστή συνεργασία του πολιτικού κόσμου της Ελλάδας) το «Όχι» του ελληνικού δημοψηφίσματος; Στην Ευρώπη, όπου βασιλεύουν οι λεγόμενες ευρωπαϊκές αξίες, τα τελεσίγραφα προς τους ασθενέστερους και προς τους λαούς θα ενταθούν. Ιδιαίτερα τώρα, σε συνθήκες που δεν είναι εύκολο να αποσπαστούν συναινέσεις, δεν είναι εύκολη, όπως κάποτε, η διακυβέρνηση των χωρών κι όταν οι φυγόκεντρες δυνάμεις από τη συνταγή της παγκοσμιοποίησης αλά ευρωπαϊκά εντείνονται. Δεν φτάνουν πλέον οι οικονομικοί ζουρλομανδύες που τόση δουλειά έκανε το Μάαστριχτ, οι άλλες ευρωπαϊκές συνθήκες, ούτε όλο το έργο που κατέβαλε το Γιούρογκρουπ υπό τον Σόιμπλε (που προειδοποιεί για νέες φούσκες που ενδεχομένως θα σκάσουν). Χρειάζονται και τα τελεσίγραφα κι ό,τι τα συνοδεύει… Αλλά ούτε και η προσφυγή σε αυτά θα απαλύνει τη βαθειά κρίση και τις αντιδημοκρατικές ολοκληρωτικές τάσεις του ευρωενωσιακού οικοδομήματος στο σύνολό του. Κι ακόμα δεν έχουμε ακούσει τα diktat του νέου γερμανικού εθνικισμού σε όλο το μεγαλείο τους…

 

 

Διεθνής αποσταθεροποίηση

Η διοίκηση Τραμπ –κι ό,τι υπάρχει πίσω της– κηρύσσει το Ιράν σαν τον μεγαλύτερο κίνδυνο στη Μέση Ανατολή, αποχωρεί από την UNESCO, δηλαδή τον Εκπαιδευτικό Επιστημονικό και Πολιτιστικό Οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών, για να την ακολουθήσει αμέσως το Ισραήλ που αποχωρεί κι αυτό. Η δικαιολογία είναι ότι ο οργανισμός αυτός δέχεται στους κόλπους του την Παλαιστίνη.

Κι όχι μόνο. Η έδρα του ΟΗΕ είναι στη Νέα Υόρκη των ΗΠΑ και οι αμερικανικές αρχές αρνήθηκαν να χορηγήσουν άδεια εισόδου σε στρατιωτική αντιπροσωπεία της Ρωσίας που θα έπαιρνε μέρος στις εργασίες του ΟΗΕ. Όχι, δεν είναι ένα σύνηθες παιχνίδι διπλωματικό ανάμεσα στις δύο πιο ισχυρές στρατιωτικά χώρες του κόσμου, είναι ότι κάτι βαθαίνει τις υπάρχουσες ρηγματώσεις του σύγχρονου χαοτικού κόσμου. Η Ρωσία, απάντησε ότι σκέπτεται να αποχωρήσει από τον ΟΗΕ (απειλή σκέτη ή κάτι παραπάνω θα δούμε) και να προχωρήσει στη δημιουργία νέου διεθνούς οργανισμού. Ο ΟΗΕ σαν συνέλευση και σαν οργανισμός, σαν βήμα κ.λπ., από πολλές δυνάμεις (και πρώτα από όλες τις ΗΠΑ) θεωρείται ξεπερασμένος οργανισμός. Στην ουσία όλο το πλέγμα των διεθνών σχέσεων και του διεθνούς δικαίου που είχε κτιστεί μετά τον δεύτερο μεγάλο πόλεμο και όπως διαμορφώθηκε στις δεκαετίες του ‘60 με τη μεγάλη έκρηξη του αντιαποικιακού κινήματος και τον πολλαπλασιασμό των χωρών, δεν ανταποκρίνεται στους νέους συσχετισμούς και όλοι ασκούν νέες πολιτικές και τακτικές. Οδεύουμε προς νέες «στρατοπεδεύσεις» όπου η βασική παράμετρος είναι ότι ο νέος κόσμος δεν χωρά και δεν εκφράζεται από τις διαστάσεις και τα μέτρα που έθετε ο «δυτικός κόσμος» ή ακόμα και τις διαστάσεις που είχε ο κόσμος στην εποχή του διπολισμού (ΗΠΑ-ΕΣΣΔ). Η δύση της Δύσης είναι διαδικασία που δεν αντιστρέφεται εύκολα και έχουν αναδυθεί κέντρα όπως η Κίνα, η Ινδία, η Ρωσία και άλλες περιφερειακές δυνάμεις που διεκδικούν μια διαφορετική τάξη πραγμάτων. Ο έλεγχος στρατηγικών τομέων και η απειλή ενός μεγάλου πολέμου και η διεξαγωγή πολέμων σε διάφορες περιοχές είναι η μέχρι τώρα απάντηση της Δύσης.

 

Βαθιές παγκόσμιες ρηγματώσεις

Τα συμπτώματα των νέων στρατοπεδεύσεων και των νέων υπό διαμόρφωση μπλοκ θα δημιουργήσουν εντάσεις και θερμά επεισόδια, όπως ήδη τροφοδοτούν πρόσκαιρες συμμαχίες και αλλαγές συμμαχιών εντός 24 ωρών. Άλλωστε το κύριο χαρακτηριστικό του πολέμου στη Συρία είναι η διαρκής εναλλαγή συμμαχιών και ετερόκλητων συνεργασιών των δρώντων παραγόντων (Ρωσία, ΗΠΑ, Τουρκία, Συρία, ΙΣΙΣ, Ιράκ, Ιράν, Κούρδοι, Ισραήλ, Λίβανος, Σ. Αραβία, Κατάρ κ.λπ.).

Οι ρηγματώσεις στον κόσμο της παγκοσμιοποίησης είναι βαθιές. Μέσα σε τέσσερις δεκαετίες μεταφέρθηκε η βασική παραγωγική δραστηριότητα στην νοτιοανατολική Ασία (Κίνα και Ινδία κόκ) έγιναν περίπου κάτι σαν τους παραγωγικούς πνεύμονες υπεραξίας (πληθυσμός των δύο αναφερόμενων χωρών 2,7 δισ. άνθρωποι) με αλματώδη ανάπτυξη του προλεταριάτου, με ρυθμούς ανάπτυξης πάνω από 7% ενώ όλος ο καπιταλιστικός κόσμος βυθιζόταν στην κρίση και φυσικά μετατράπηκαν σε βασικούς χρηματοδότες του αμερικανικού χρέους. Ο κλασσικός καπιταλιστικός κόσμος ασχολούνταν με τα παράγωγα και τη δημιουργία φουσκών, σύγχρονα τοκογλυφικά εργαλεία εύκολης κερδοφορίας. Η διαρκής κρίση ανατίναζε σχεδιασμούς στον δυτικό κόσμο και έδινε περιθώρια στην ανάδυση νέων δυνάμεων παγκοσμίως. Η προσφυγή στον πόλεμο από τις ΗΠΑ, επιβράδυνε διαδικασίες αλλά δεν τις καταργούσε. Ούτε στάθηκε αρκετή η συστράτευση όλων των δυνάμεων στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Ο ενεργειακός πόλεμος είναι σε εξέλιξη, όπως και ο νομισματικός. Τώρα ανεβαίνουμε κλίμακα στη διεθνή αντιπαράθεση, εξ ου και οι στρατοπεδεύσεις, οι απειλές, η δοκιμασία νέων οπλικών συστημάτων, οι νέες συμμαχίες.

Τούτες τις μέρες πραγματοποιείται το συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας, του κόμματος-κράτους που διευθύνει την Κίνα. Η στρατηγική του Δρόμου του Μεταξιού οδηγεί την Κίνα προς Δυσμάς και είναι μια εξαιρετικά φιλόδοξη πολιτική με παγκόσμια σημασία.

 

Ένα νέο κίνημα κοινωνικής απελευθέρωσης

Ποια η τύχη των λαών απέναντι στα τελεσίγραφα και τις νέες στρατοπεδεύσεις; Να υποκύπτουν στα τελεσίγραφα και να στοιχίζονται πίσω από τον εκάστοτε ισχυρό; Να εγκαταλείψουν την τύχη τους στους νέους εκκολαπτόμενους συσχετισμούς; Η θλιβερή εικόνα του Έλληνα πρωθυπουργού στο ταξίδι στις ΗΠΑ, μια υπερ-ραγιάδικη στάση, προσβλητική για τον ελληνικό λαό, στοίχισης της χώρας στο άρμα των ΗΠΑ και στα συμφέροντά τους στην περιοχή μας. Τι κατάντια!

Οι συνθήκες θέτουν με επιτακτικό και δραματικό τρόπο την ανάγκη ανάδυσης ενός νέου κινήματος κοινωνικής απελευθέρωσης, που θα διαδεχθεί τη μεγάλη παράδοση του εργατικού, σοσιαλιστικού, αντιιμπεριαλιστικού κινήματος του αιώνα των ρήξεων και των πολέμων, του 20ού αιώνα, δημιουργώντας έναν άλλο πόλο στον σύγχρονο κόσμο. Εξαιρετικά δύσκολο αλλά και εξαιρετικά αναγκαίο! Ο στοχασμός, η πνευματική κατάσταση και η δράση πρέπει να αναμετρηθούν με αυτήν την ανάγκη κι όχι να υποταχθούν στη μιζέρια που διαρκώς απλώνεται και αναπαράγεται.

https://www.e-dromos.gr/telesigrafa-stin-taragmeni-evropi-stratopedeuseis-se-planitiki-klimaka/

Tagged : / /

Από το Βερολίνο χωρίς αγάπη – Άρθρο στο Δρόμο (φ.375- 30/9/2017)

Οι γερμανικές εκλογές, η απειλή για τη Δημοκρατία και η ενίσχυση της κυρίαρχης ιδεολογίας

 

Ο μικρός σεισμός που σημειώθηκε με τα εκλογικά αποτελέσματα στην Γερμανία, έχει και την καλή του πλευρά. Γιατί βοηθά όποιον θέλει να καταλάβει κάτι περισσότερο από αυτό που σερβίρουν τα ΜΜΕ, για το πραγματικό πρόβλημα συνολικά της Ευρώπης.

Το κυρίαρχο δόγμα όλων των πλευρών συνίσταται στο ότι η οικονομική πολιτική, ο νεοφιλελευθερισμός γεννά ανισότητα και φτώχεια που τροφοδοτούν ακροδεξιές πολιτικές. Βέβαια, το στερεότυπο αυτό συμπληρώνεται με τη βεβαιότητα πως δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική πέρα από τον νεοφιλελευθερισμό (ΤΙΝΑ).

Η πραγματικότητα, όμως, είναι πολύ διαφορετική.

 

Ποσοστά και συμπεράσματα

Τα αποτελέσματα των εκλογών είναι γνωστά. Ο κυβερνητικός συνασπισμός (GroKo, από το Grosse Koalition, δηλαδή Μεγάλος Συνασπισμός Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών) έχασε συνολικά 13 μονάδες, και πάνω από 4,5 εκατομμύρια ψηφοφόρους, καταγράφοντας τα πιο χαμηλά μεταπολεμικά ποσοστά και για τα κόμματα των Μέρκελ και Σουλτς. Η Μέρκελ με 13 μονάδες διαφορά από το δεύτερο κόμμα διατηρεί την πρωτοβουλία των κινήσεων και γι αυτό δείχνει συγκρατημένα ευχαριστημένη.

Μεγάλοι κερδισμένοι οι Φιλελεύθεροι και οι Ακροδεξιοί που δεν είχαν καταφέρει στις εκλογές του 2013 ούτε καν να μπουν στο Κοινοβούλιο. Τώρα, το μεν ακροδεξιό AfD ανακηρύσσεται τρίτο κόμμα με 94 βουλευτές, το δε FDP τέταρτο με 80 βουλευτές.

Η Die Linke (Αριστερά) και οι Πράσινοι σημειώνουν μια οριακή αύξηση, εκλέγοντας 69 και 67 βουλευτές αντίστοιχα.

Η συμμετοχή στις εκλογές αυξήθηκε από 71% το 2013 σε 76% τώρα.

Στο διάβασμα των εκλογικών αποτελεσμάτων, αξία έχει να σημειώσουμε ότι στην Ανατολική Γερμανία οι ακροδεξιοί αναδεικνύονται δεύτερο κόμμα, όπως και ότι συγκεντρώνουν ψήφους από όλα τα άλλα κόμματα. Ακόμα και η Αριστερά, βλέπει 400.000 ψηφοφόρους της να μετακινούνται προς το AfD (βλ. Πίνακα 2).

Αυτή η εικόνα οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η εσωτερική πολιτική ζωή της Γερμανίας –αλλά και η πολιτική της στην Ευρώπη και διεθνώς- θα μετακινηθεί πιο δεξιά, θα σκληρύνει. Ο νέος γερμανικός εθνικισμός θα αποκτήσει πιο έντονα και επιθετικά χαρακτηριστικά. Το AfD είναι απλά η πιο σκληρή πτέρυγα του νέου αναδυόμενου και ισχυροποιούμενου γερμανικού εθνικισμού. Η γερμανική Ευρώπη σημαίνει υποταγή των ευρωενωσιακών οργάνων και σχεδιασμών στις ανάγκες της ιμπεριαλιστικής ιθύνουσας τάξης της Γερμανίας.

 

Παγκοσμιοποίηση και νέος εθνικισμός

Στο σημείο αυτό, θα πρέπει να γίνουν δύο σημαντικές επισημάνσεις. Η Γερμανία μαζί με την Κίνα είναι δύο χώρες που ευνοήθηκαν πολύ από την παγκοσμιοποίηση. Ειδικά η Γερμανία, μετά την ενοποίηση των δύο τμημάτων της, αποτελεί τη μεγαλύτερη οικονομική και πληθυσμιακή δύναμη της Ε.Ε., επέβαλλε μέσω της Συνθήκης του Μάαστριχτ και του ευρώ μια σκληρή δημοσιονομική πολιτική που την ισχυροποίησε, κατέκτησε και σχεδόν εξάρτησε τον μηχανισμό της Ε.Ε., μετέτρεψε σε δικό της «ζωτικό χώρο» την κεντρική και ανατολική Ευρώπη (η ευρωπαϊκή «Κίνα» της Γερμανίας), επέβαλλε τοκογλυφικούς όρους δανεισμού σε πολλές χώρες μέσω των μνημονίων με χαρακτηριστικότερη περίπτωση την Ελλάδα.

Το Βερολίνο κατόρθωσε να συγκεντρώνει οικονομική δύναμη επιβάλλοντας την πανευρωπαϊκή λιτότητα και λειτουργώντας ως «ταμίας» και «παιδονόμος» των υπόλοιπων «άτακτων» της Ευρώπης. Εξυπακούεται ότι η νεοφιλελεύθερες συνταγές αφορούσαν και το εσωτερικό της Γερμανίας, όπου καταγράφεται ποσοστό φτώχειας 16% και μεγάλη ανισότητα ανάμεσα στο δυτικό και το ανατολικό τμήμα. Βέβαια, οι κυρίαρχες δυνάμεις παρουσιάζουν την σημερινή Γερμανία ως την «καλύτερη που είχαμε ποτέ» και αναφέρονται στις οικονομικές και εξαγωγικές της επιτυχίες και τα χαμηλά ποσοστά ανεργίας που εμφανίζει.

Η δεύτερη επισήμανση εδράζεται στο γεγονός ότι καμία πολιτική δύναμη στη Γερμανία δεν έχει επί της ουσίας αμφισβητήσει τον διεθνή και ευρωπαϊκό ρόλο του κράτους, δηλαδή την πολιτική της γερμανικής Ευρώπης και τον ρόλο του Βερολίνου στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης. Αυτό είναι κεντρικό πολιτικό ζήτημα, γιατί η απλή αντίδραση ή κριτική σε ορισμένες πλευρές δεν συνιστά διαχωριστική θέση από το γενικό ιδεολογικό και πολιτικό, ηγεμονικό εντός της κοινωνίας, σχήμα: «Θα καλυτερεύσουμε τη ζωή μας μέσα σε μια ισχυρή Γερμανία και εις βάρος των άλλων». Ο νέος γερμανικός εθνικισμός στηρίζεται στην ιδέα της κραταιάς Γερμανίας που δικαιούται να έχει πρωταρχικό ρόλο επί των άλλων Ευρωπαίων και πόσο μάλλον επί… απολίτιστων τριτοκοσμικών. Η ιδέα αυτή κερδίζει τη συναίνεση, έχει μεγάλο κοινωνικό consensus μέσα στη Γερμανία.

Η σοσιαλδημοκρατία συγκυβερνούσε το προηγούμενο διάστημα, ο δε επικεφαλής της είχε διατελέσει εξέχων στέλεχος της ευρωενωσιακής γραφειοκρατίας, υιοθετώντας και στηρίζοντας όλες τις υπαγορεύσεις της ιθύνουσας τάξης της Γερμανίας.

Είναι εντυπωσιακό, αλλά ούτε η Die Linke δεν ψέλλισε τίποτα για τον ρόλο της Γερμανίας στην Ευρώπη, για τον ρόλο του νέου γερμανικού εθνικισμού που στηρίζεται και τρέφεται από την υπαγωγή όλου του ευρωενωσιακού κρατικού μορφώματος στις στοχεύσεις του.

Αυτή η σιωπή για τη γερμανοποίηση της Ευρώπης δεν μπορεί να ισοσκελιστεί με γενικές αναφορές στην αλληλεγγύη και τη δικαιοσύνη. Η Die Linke έχασε εξάλλου ψήφους στην ισχυρή της βάση, την Ανατολική Γερμανία. Μετεκλογικά, τονίζει ότι το AfD είναι τέκνο των CDU και του SPD που συγκυβέρνησαν και εφάρμοσαν νεοφιλελεύθερες πολιτικές, αλλά και πάλι ερμηνεύει την άνοδο του AfD ως αποτέλεσμα των κοινωνικών ανισοτήτων. Δεν βλέπει διόλου το μέγα θέμα του νέου γερμανικού εθνικισμού που από το 1990 έχει καταστεί κυρίαρχη ιδεολογία και τις ανάγκες του γερμανικού ιμπεριαλισμού.

Η Μέρκελ ως εκφραστής των πιο συνολικών γερμανικών συμφερόντων, εκφράζει μια σχετική αυτονομία από τις ακραίες κοινωνικές εκφράσεις του νέου γερμανικού εθνικισμού, άσχετα αν η πολιτική της τον στηρίζει και τον τρέφει. Τα κοσμοπολίτικα παγκοσμιοποιητικά χαρακτηριστικά και οι τέτοιου είδους πινελιές που έχει η πολιτική της, υπαγορεύονται από συγκεκριμένες ανάγκες (στο Μεταναστευτικό, για παράδειγμα, η άρχουσα τάξη της Γερμανίας είχε ανάγκη το 1 εκατομμύριο πρόσφυγες και έχει υπολογιστεί πως είναι αναγκαίες σε έναν βαθμό οι ροές εργατικού δυναμικού). Η Μέρκελ προκρίνει, λοιπόν, τον πολιτικό χειρισμό και τέτοιων πλευρών, ενώ άλλες πτέρυγες θα τα χρησιμοποιούν για να προωθήσουν τις θέσεις τους. Μόνο που αυτή η συνταγή καταλήγει να θρέψει ακραίες φασιστικές λογικές και να προσδώσει ιδιαιτέρως επιθετικά χαρακτηριστικά στον νέο γερμανικό εθνικισμό. Αυτή η προσφορά της Μέρκελ και των «παγκοσμιοποιητών» σημαίνει καταρράκωση και συρρίκνωση της δημοκρατίας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και βεβαίως επιφέρει την νέα άνοδο του φασισμού στη Γερμανία και την Ευρώπη.

Είναι υποκριτικό η ολοκληρωτική γερμανική Ευρώπη να παριστάνει πως ανησυχεί για το «αυγό του φιδιού». Η Γερμανία, ως ιθύνουσα δύναμη της Ε.Ε., είναι άκρως επικίνδυνη και υπονομεύει τη δημοκρατία, τη λαϊκή και εθνική κυριαρχία στην Ευρώπη.

 

Διαβουλεύσεις και δυσκολίες

Σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, και τώρα στην Γερμανία, δυσκολεύει η πολιτική διαχείριση μέσα από τις εκλογικές διαδικασίες. Είναι πιο δύσκολες οι κυβερνητικές λύσεις. Μια λύση «Τζαμάικας» (τι κολακευτικό για μια κυρίαρχη χώρα να επικαλούνται τα χρώματα της σημαίας της για να αποδοθεί ένας πιθανός κυβερνητικό συνεταιρισμός), δηλαδή συνεργασίας Μέρκελ, Φιλελεύθερων και Πράσινων, θα κινηθεί σε πιο σκληρές θέσεις, αφού οι Φιλελεύθεροι διαφωνούσαν με τις επιλογές της «ήπιας» Μέρκελ, ενώ η πίεση που θα ασκούν οι Ακροδεξιοί θα επιφέρει κάποια αποτελέσματα.

Η Μέρκελ, αφού σχηματίσει κυβέρνηση με ή χωρίς Σόιμπλε, θα πρέπει να αλλάξει κάποια πράγματα στην Ε.Ε. μαζί με Γαλλία, Ιταλία και Ισπανία, ώστε να εξασφαλίσει όρους συνέχισης της πολιτικής της απέναντι στα μεγάλα εμπόδια που είναι οι ΗΠΑ του Τραμπ και, ανατολικά, ο Πούτιν.

Ελλάδα και γερμανικές εκλογές

Θυμάστε εκείνο το «θα δούμε το ζήτημα του χρέους μετά τις γερμανικές εκλογές»; Σήμερα, μοιάζει με ανέκδοτο να νομίζει κανείς ότι θα μειωθεί η πίεση από την Ε.Ε. και τη Γερμανία. Οι συσχετισμοί πράγματι αλλάζουν, αλλά μάλλον προς το χειρότερο για την Ελλάδα.

Το μήνυμα του κυρίαρχου νέου γερμανικού εθνικισμού, που ενισχύεται από τις εκλογές, είναι πως δεν πρόκειται να γίνει καμιά χάρη στους ασθενέστερους. Εκείνη που είναι πλήρως κατανοητή, είναι η σύγχυση του ΣΥΡΙΖΑ: Ποιον να πρωτοσυγχαρεί; Την Linke λόγω πολιτικής συγγένειας; Τον μέγα φίλο της Ελλάδας Σουλτς; Ή την «μαντάμ Μέρκελ» που είναι η φωνή της σύνεσης και ηγέτης της παγκοσμιοποίησης, στην οποία έχουμε προσχωρήσει ψυχή τε και σώματι; Όποιον και να διαλέξουμε, γενικώς «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας»…

https://www.e-dromos.gr/apo-to-verolino-xwris-agaph/

Tagged : /

Το «άδειο Κιβώτιο» του πολιτικού κόσμου – Άρθρο στο Δρόμο (φ. 374 – 23/9/2017)

Τα μεγάλα… οράματα για την Ελλάδα βουλιάζουν στη διαφθορά και τη διαπλοκή

Τα δύο μεγάλα κόμματα, Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ, παρουσιάστηκαν, δια μέσου των αρχηγών τους και από βήματος της ΔΕΘ, σαν κάτοχοι μεγάλων οραμάτων για την Ελλάδα που δικαιούται η νέα γενιά, για την Ελλάδα του μέλλοντος. Στην πραγματικότητα, δεν έχουν κανένα όραμα για τη χώρα και πολύ περισσότερο δεν εκπονούν αυτοί –τα επιτελεία και τα κόμματά τους- καμία από τις εφαρμοζόμενες πολιτικές. Αυτές αποφασίζονται από τα τροϊκανά όργανα και τις ευρωενωσιακές αποφάσεις, και υλοποιούνται μέσα από τα πακέτα μέτρων των Μνημονίων που ψηφίζονται στο ελληνικό Kοινοβούλιο τα 7 τελευταία χρόνια.

Ο πολιτικός κόσμος, αφού για ένα διάστημα διχάστηκε ανάμεσα σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, τώρα αποδέχεται τη νέα διαμορφωμένη πραγματικότητα και συναγωνίζεται ποιος είναι ικανότερος να προσελκύσει επενδύσεις, να εγγυηθεί για ασφάλεια και κοινωνική ειρήνη. Ο «αυτόματος πιλότος» των όσων συμφωνιών έχει συνάψει το ελληνικό κράτος με τους εταίρους, δεν επιτρέπει παρεκκλίσεις από το «πρόγραμμα» και πριμοδοτεί όσους μπορούν να το φέρουν σε πέρας με τη μεγαλύτερη αποδοτικότητα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρόσφερε τα μέγιστα μέχρι τώρα. Πέρασε ό,τι δεν μπορούσαν να περάσουν οι «κακοί», εγγυήθηκε μια κοινωνική κάλμα που κανείς άλλος δεν θα πρόσφερε για 2,5 χρόνια, καταρράκωσε κάθε ελπίδα για καλύτερη ζωή. Φθείρεται, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ, και προβάλλει ως διάδοχη κατάσταση η Ν.Δ. που έχει μεγαλύτερη ευκολία να διακηρύττει και να εφαρμόζει το Πρόγραμμα. Χωρίς ιδεολογικούς φραγμούς, τύψεις και αναστολές.

Η σιωπή και των δύο για τον «αυτόματο πιλότο» είναι εξηγήσιμη. Τούτες τις μέρες, όμως, ήρθε στην επιφάνεια μια ακόμα σιωπή. Η ρύπανση του Σαρωνικού, όσο κι αν κουκουλώνουν το ζήτημα, φέρνει στην επιφάνεια από πολλές χαραμάδες, τη σχέση εφοπλιστών, υπουργείου Ναυτιλίας, Λιμενικού, πολιτικού κόσμου, ΜΜΕ με την –υπό διωγμόν κατά τ’ άλλα- διαφθορά και διαπλοκή.

Διαφθορά και διαπλοκή ζουν και βασιλεύουν και στη μνημονιακή Ελλάδα. Επιβάλλουν, μάλιστα, ομερτά σε ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο. Κανένας δεν λέει κανένα όνομα. «Μη λες ονόματα», λέει ο ένας στον άλλο. Ο Πολάκης, το παλληκάρι, δεν ξέρει τώρα τίποτα. Ο Δρίτσας από τους «53», που διετέλεσε και υπουργός ναυτιλίας, ήξερε μεν πως ήταν έμπειρος ο γέρος ξάδελφος του Λυκουρέζου στην Αίγινα που παρέσυρε και σκότωσε τόσους ανθρώπους, αλλά για το διαρκές έγκλημα της λαθρεμπορίας, τι να πει αφού δεν ξέρει. Ξέρουν όμως και οι 53 ότι η προσπάθεια να απλοποιηθεί η διαδικασία αλλαγής φύλλου είναι η κορυφαία μεταρρύθμιση, που ίσως τη μπλοκάρουν οι κάκιστοι των ΑΝΕΛ… Ο φοβερός και τρομερός ντετέκτιβ δημοσιογράφος Βαξεβάνης δεν έχει κανένα ρεπορτάζ για το θέμα; Δεν έχει ακούσει τίποτα; Η κυρία Άντα Ψαρρά της ΕφΣυν δεν μπορεί να ανοίξει τους φακέλους της και να κάνει αποκαλύψεις;

Αλλά και η Ν.Δ. τι να πει; Αφού κι αυτή δεν ξέρει τίποτα. Την ενδιαφέρει η πολιτική αξιοποίηση του θέματος και φυσικά το κουκούλωμα της υπόθεσης. Εκτός κι αν ο μεγάλος καυγάς στο βαθύ σύστημα εφοπλισμού και ΜΜΕ, απαιτήσει κάποιες αποκαλύψεις με ρέγουλα.

Ούτε ο υπόλοιπος πολιτικός κόσμος λέει τίποτα αποκαλυπτικό. Το «γιατί» δεν είναι τόσο κρυμμένο. Στην Ελλάδα κυκλοφορεί πολύ μαύρο χρήμα και η συνύφανση (τα κονέ, πιο απλά) ανάμεσα στη φανερή οικονομία και τις «υπόγειες» δραστηριότητες παντός είδους, έχουν τυλίξει νευραλγικούς τομείς της κρατικής και πολιτικής λειτουργίας. Ο πολιτικός κόσμος, ποτέ δεν ήταν τόσο εξαρτημένος από τα κυκλώματα αυτά και ποτέ τόσο αδύναμος. Η γραμμή είναι «κουκούλωμα και διαχείριση». Όλοι θυμόμαστε το «όποιος έχει στοιχεία, να πάει στον εισαγγελέα». Θα ξανακουστεί σύντομα. Βέβαια το λαθρεμπόριο καυσίμων είναι ακόμα πλημμέλημα…

Κανένας, μα κανένας, δεν νοιάζεται για την ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Η επιτροπεία της χώρας έχει άλλους στόχους: Τη γενικευμένη φτωχοποίηση, την τοκογλυφική αφαίμαξη, την αναδιανομή του πλούτου υπέρ μιας ολιγαρχίας αεριτζίδικης, μεταπρατικής ή και μαφιόζικης, την καταστροφή μικρής και μεσαίας τάξης μέσω της αρπαγής (δάνεια, κατασχέσεις, καταθέσεις, αποποιήσεις κληρονομιάς, φορολογία). Αλλά και την εκποίηση φυσικού και ορυκτού πλούτου της χώρας προς όφελος μεγάλων δυτικών μονοπωλίων. Ο λόγος για τις επενδύσεις, αφορά ακριβώς τη φτηνή ιδιωτικοποίηση και «αξιοποίηση» όλων των δημόσιων περιουσιακών στοιχείων που πέρασαν στο υπερταμείο.

Αυτά δεν τα ξέρουν ο Κουρουμπλής (που δεν θα παραιτηθεί ποτέ), ο Τσακαλώτος (που μάλιστα δεν του τραβούν τα αφτιά), ο Δραγασάκης (που κάνει τουρνέ ανά την Ελλάδα μαζί με τον Τσίπρα για την παραγωγική ανασυγκρότηση) ή ο Πάντζας (που θέλει γήπεδο στη Φιλαδέλφεια).

Ο πολύς μαρξισμός ζάλισε τους Δραγασάκη, Σταθάκη, Τσακαλώτο, Κατρούγκαλο και τώρα: «Τα ρέστα μου» ο ένας, «δικαίωμα» ο άλλος, «τα βλέπω» ο τρίτος, «πάσο» ο τελευταίος. «Πάμε για άλλους τρεις γύρους;» λέει ο Φλαμπουράρης. «Φτάνει ρε παιδιά, αύριο 8.30 πρέπει να είμαι Χίλτον» (Κατρούγκαλος). «Ρε Γιάννη, τι λέει ο Μαρξ για το παραγωγικό κεφάλαιο;». «Άσε τις πλάκες Ευκλείδη, δεν είναι ώρα για αστεία»…

Για τον μαρξισμό του άλλου «τραπεζιού» (Τσίπρας, Τζανακόπουλος, Βερναρδάκης, Τσέκερης, Καρανίκας), σε άλλη ευκαιρία. Ο Πιτσιόρλας, λένε οι κακές γλώσσες ότι παίζει ηλεκτρονικό πόκερ, στο κομπιούτερ. Δεν τον καλούνε οι άλλοι.

«Άδειο κιβώτιο» ο πολιτικός κόσμος. Παλιά λέγανε «τενεκές τρύπιος». Μεγάλα λόγια, κούφιες υποσχέσεις και πλήρης αδιαφορία για την κοινωνία, τον τόπο, τη νέα γενιά.

 

Τόσο ίδιοι…

Νομίζω, πιστεύω, και θέλω να μοιραστώ μαζί σας την εκτίμηση ότι ήρθε η ώρα να ανοίξουν η νεολαία, η χώρα, όλοι μας να ανοίξουμε τον βηματισμό μας προς τα μπροστά.
Η μετάβαση, όμως, από την εποχή του Grexit στην εποχή του Grinvest, δεν έγινε με αυτόματο πιλότο.
Και είμαστε αποφασισμένοι να το πετύχουμε και είμαστε αποφασισμένοι να το καταφέρουμε, είμαστε αποφασισμένοι να ξαναστηθεί αυτή η χώρα στα πόδια της, στις δικές της δυνάμεις.
Του χρόνου εδώ θα συζητάμε για το πώς θα οργανώσουμε το μέλλον κα το πώς θα σχεδιάσουμε και θα υλοποιήσουμε μαζί την Ελλάδα της νέας εποχής.
Την Ελλάδα της δίκαιης ανάπτυξης.
Την Ελλάδα της κοινωνικής προκοπής και της δικαιοσύνης.
Την Ελλάδα που αξίζει σε εμάς και κυρίως στη νέα γενιά αυτού του τόπου.
(Αλέξης Τσίπρας, στη ΔΕΘ)

 

Στις δικές μας πλάτες, στην επόμενη κυβέρνηση, πέφτει μια βαριά ευθύνη. Όχι μόνο να πετύχουμε μια μεγάλη πολιτική αλλαγή, αλλά να βγάλουμε οριστικά τη χώρα από την κρίση.
Να γίνει ένας κόσμος που ανατέλλει και όχι μια χώρα που δύει.
Μέσα στην καταχνιά της κρίσης, η Ελλάδα διψά για ένα καλύτερο αύριο. Και το δικαιούται.
Οραματίζομαι μια Ελλάδα με πραγματική ελευθερία, αλλά και με γνήσια αλληλεγγύη. Σε αυτήν την Ελλάδα οι άξιοι επιβραβεύονται. Και οι πιο αδύναμοι υποστηρίζονται. Αυτήν την Ελλάδα αξίζουμε. Διότι αξίζουμε καλύτερα…
Να χτίσουμε για πρώτη φορά μια σύγχρονη Ελλάδα που δεν θα είναι μια οφθαλμαπάτη, δεν θα είναι μια μετέωρη χώρα χωρίς προσανατολισμό, χωρίς θέση στην Ευρώπη και στον κόσμο. Θα είναι αντίθετα η νέα Ελλάδα του 21ου αιώνα.
Πίσω από τη στάχτη της κρίσης να ξαναβρούμε τη φλόγα της δημιουργίας.
(Κυριάκος Μητσοτάκης, στη ΔΕΘ)

https://www.e-dromos.gr/to-adeio-kibwtio-tou-politikou-kosmou/

 

Tagged : /

Αυτό το «κάτι» που λείπει, ξεχνιέται, παραμερίζεται – Άρθρο στο Δρόμο (φ.373 – 16/9/2017)

Το πολιτικό σύστημα και η ανάγκη μιας διαφορετικής πορείας για τη χώρα

 

 Η υποστροφή του λαϊκού παράγοντα οδήγησε σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια σε μετατόπιση του πολιτικού άξονα επί το συντηρητικότερον. Αυτή είναι η «κανονικότητα» που όλοι υποδέχονται περιχαρείς. Για αυτό σήμερα η δημόσια συζήτηση έχει μετατοπιστεί και δεν γίνεται, για παράδειγμα, λόγος για το χρέος, το πολιτικό σύστημα, την έκπτωση της δημοκρατίας ή την εξάρτηση της χώρας. Αντίθετα, έχει υιοθετηθεί μια πολιτική ατζέντα κομμένη και ραμμένη στις προδιαγραφές της μνημονιακής πραγματικότητας.

Από κυβερνητικής πλευράς, βέβαια, λέγονται χοντρά ψέματα, όπως ότι η επόμενη ΔΕΘ θα διοργανωθεί σε μια χώρα εκτός μνημονίων, αφού τον Αύγουστο του 2018 θα έχει τελειώσει η μνημονιακή επιτροπεία. Τι κι αν ο πολύς Μοσκοβισί, αυτός που ομολογεί ότι καταπατήθηκε κάθε δημοκρατική διαδικασία στην περίπτωση της Ελλάδας, τονίζει ότι έξοδος από τα μνημόνια θα υπάρξει μόνο όταν αποπληρωθεί το 75% του χρέους. Του Αγίου Τάδε ανήμερα δηλαδή…

 

Επιστροφή στην «κανονικότητα»

Η προπαγανδιστική μηχανή του Μαξίμου, θέλει να παρουσιάσει μια εικόνα στροφής στην οικονομική ζωή της χώρας. Αναγγέλλει μια νέα εποχή επενδύσεων και εμπιστοσύνης προς την Ελλάδα, μαζί με ένα υποτιθέμενα νέο παραγωγικό και αναπτυξιακό μοντέλο. Η αντιπολίτευση από τη μεριά της, θέλει να δείξει ότι η κυβέρνηση είναι ανίκανη να οδηγήσει την χώρα στην «κανονικότητα», άρα έρχεται η δική της ώρα. Πίσω από το συνηθισμένο σεπτεμβριανό παιχνίδι εντυπώσεων, στο οποίο επιδίδονται κόμματα και πολιτικός κόσμος, υπάρχει ένα θέμα ουσίας.

Με την «απολίπανση» των μεσαίων και μικρομεσαίων στρωμάτων, την εξάπλωση της μερικής απασχόλησης, της απλήρωτης εργασίας και της φορο-ληστείας, οι δυναμικοί παράγοντες της μεγαλοαστικής τάξης (οι εγχώριες παραδοσιακές οικογένειες-όμιλοι και οι αναδυόμενοι μισομαφιόζικοι κύκλοι), έχουν προσαρμοστεί στο περιβάλλον που διαμορφώνεται μετά από 8 χρόνια Μνημόνια. Προσαρμόστηκαν είτε στέλνοντας δραστηριότητες στο εξωτερικό, είτε κάνοντας υπεργολαβικούς «γάμους» συμφερόντων με ξένους ομίλους που έχουν αναλάβει την εκποίηση της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, προς όφελός τους φυσικά.

Ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος (πρώην αντιμνημονιακός ή μη), αν θέλει να έχει σήμερα έναν ρόλο, οφείλει να διευκολύνει αυτό το περιβάλλον. Να υπάρξει και να αναπαραχθεί μέσα σε αυτό, χωρίς φυσικά να το αμφισβητεί.

Επί της ουσίας, δεν υπήρξε σε όλη την μεταπολιτευτική περίοδο τόσο καθολική υπαγωγή του πολιτικού κόσμου στον ξένο και εγχώριο οικονομικό παράγοντα. Υπαγωγή είτε προς τους ξένους «θεσμούς» που υπαγορεύουν «μεταρρυθμίσεις» και πλήρη απορρύθμιση, είτε προς τους εγχώριους «λούμπεν» μαφιόζικους κύκλους που δραστηριοποιούνται στον έλεγχο τζόγου, λιμανιών, λαθρεμπορίου, ποδοσφαίρου, περιοχών, δήμων και ΜΜΕ. Κωνσταντίνος Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου, στις δεκαετίες του 70 και του 80, αντιπροσώπευαν έναν βαθμό αυτονομίας του πολιτικού στοιχείου που οι σημερινοί επίγονοι ούτε μπορούν να φανταστούν.

Επιστροφή στην «κανονικότητα», σημαίνει πως το πολιτικό προσωπικό αντιλαμβάνεται καθαρά και χωρίς περιστροφές πως οι κανόνες άσκησης της πολιτικής και της διαχείρισης θα οριοθετούνται εντός του πλαισίου που δημιούργησαν οι μνημονιακές ρυθμίσεις και όσα υπαγορεύονται από το νέο γεωπολιτικό πλαίσιο. Ορισμένοι πολιτικοί θα «καούν» γιατί δεν θα είναι σε θέση να ισορροπήσουν και να εξυπηρετήσουν όλες τις πλευρές, κι άλλοι γιατί θα βιαστούν ή θα ποντάρουν σε λάθος παίκτες μέσα στον κανιβαλικό χορό που θα στηθεί γύρω από τα μεγάλα «φιλέτα».

Επομένως, δεν χρειάζεται κανένα μεγάλο όραμα ή σύνθημα για μια μεγάλη αλλαγή οποιουδήποτε τύπου. Δεν χρειάζεται ο αντιμνημονιακός λόγος των προηγούμενων χρόνων, ούτε καν στην πιο ρηχή εκδοχή του. Η πλήρης υπαγωγή και συνενοχή του πολιτικού κόσμου στην διαμορφωθείσα κατάσταση, απαιτεί έναν λόγο συστημικό και απαλλαγμένο από κάθε «λαϊκισμό». Επενδύσεις, παραγωγικότητα, κέρδος, επιχειρηματικότητα, Gre-invest, έξοδος στις αγορές, με ολίγη από κοινωνική οικονομία, εταιρική ευθύνη και καινοτομία.

Επιστροφή στην κανονικότητα, σημαίνει για τον πολιτικό κόσμο να βγούμε από την «σκληρή επιτροπεία», εφαρμόζοντας ακριβώς όσα αυτή παραγγέλλει και χωρίς να ενδιαφερόμαστε για το πού οδηγεί τη χώρα. Στην ουσία, πρόκειται για αποδοχή του «γύψου» των μνημονίων και κυρίως των αποτελεσμάτων του, σε μόνιμη βάση. Αποδοχή του νομικού – πολιτικού οικοδομήματος που έχει εγκαθιδρύσει, της κατεδάφισης που έχει προκαλέσει σε δικαιώματα και κατακτήσεις. Αποδοχή της διάλυσης της χώρας και της μετατροπής της σε βορρά των ευρύτερων γεωπολιτικών ανακατατάξεων. Στο πλαίσιο αυτό, ο «εθνολαϊκισμός», και ιδιαίτερα αυτός των χρόνων 2010-2012, πρέπει να ριχθεί στην πυρά.

 

Το κενό στην πολιτική ατζέντα

Στον νέο πολιτικό λόγο, δεν διακρίνεται καθόλου η ανάγκη κάποιας διαφορετικής πορείας για τη χώρα. Σχετικά με το ζήτημα αυτό, ο πολιτικός κόσμος προτιμά να δημιουργεί σύγχυση. Η απάντηση που δίνει είναι, επί της ουσίας, η ανάγκη πλήρους ευθυγράμμισης με ορισμένα δυτικά οικονομικά και πολιτικά στάνταρντς. Τα λένε «ευρωπαϊκά», αλλά μάλλον εκείνο που προωθείται είναι μια «αμερικανοποίηση» της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής πραγματικότητας. Με τριτοκοσμικά ή ανατολικοευρωπαϊκά επίπεδα μισθών και δικαιωμάτων, βεβαίως.

Άλλωστε, η Ελλάδα «δεν μπορεί αλλιώς». Είναι υποχρεωμένη να υπομείνει αυτή την πορεία προδιαγεγραμμένης υποβάθμισης και διάλυσης, ίσως και διαμελισμού και δημογραφικού μαρασμού. Λογικά, σύμφωνα πάντα με την αστική σκέψη, δεν χρειάζεται αλλαγή ρότας, αφού δεν υπάρχει καμία άλλη εναλλακτική. Απαγορεύεται γενικώς να φανταστεί κανείς μια κοινωνία καλύτερη, μια χώρα και έναν λαό με στόχους. Από το «δεν υπάρχει εναλλακτική» ξεκινά και εκεί τελειώνει η κυρίαρχη συστημική πρόταση και σε αυτή τη βάση είναι που στηρίζεται η «αυτοκτονία της σκέψης» των υποτελών τάξεων, του λαού. Στην πραγματικότητα, βέβαια, μάλλον για «φόνο εκ προθέσεως» πρόκειται και λιγότερο για αυτοκτονία..

Δεν απασχολεί κανέναν μια μεγάλη πολιτική μεταβολή ή αλλαγή. Αυτό είναι το «κάτι» που όλοι αποσιωπούν. Το πλαίσιο και τα όρια που έχουν επιβληθεί, τα γνωρίζουν όλοι, τα σέβονται και κυρίως σχεδιάζουν μέσα σε αυτά. Κι όμως, βασική προϋπόθεση για οποιαδήποτε θετική εξέλιξη, είναι μια μεγάλη πολιτική αλλαγή. Μια νέα μεταπολίτευση, που θα καθαρίσει τον κόπρο του Αυγεία (και όχι φυσικά του… Αυγέα, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό). Για να το πετύχει αυτό, σύμφωνα με τον μύθο, ο Ηρακλής έστρεψε δύο ποτάμια προς τα εκεί, τον Αλφειό και τον Πηνειό. Από τα ορμητικά τους νερά, καθάρισε η κόπρος.

Είναι δεδομένο ότι ο πολιτικός κόσμος και οι οικονομικές ελίτ δεν θέλουν και δεν μπορούν να καθαρίσουν την σύγχρονη κόπρο, μέσα στην οποία βουλιάζει η χώρα. Δεν υπάρχει βέβαια Ηρακλής, ούτε και κανένας άλλος σωτήρας. Η ορμητική δύναμη που είναι εντελώς απαραίτητη είναι, χωρίς αμφιβολία, εκείνη του λαϊκού παράγοντα. Πρόκειται, όμως, για δύναμη που τελεί αυτή τη στιγμή εν υπνώσει, σε καθεστώς ήττας και απώλειας προοπτικής με κομβικό στην εξέλιξη αυτή τον ρόλο της Αριστεράς.

Να προσαρμοστεί κανείς στην «κανονικότητα» που όλοι καλωσορίζουν, αλλά καθόλου δεδομένη δεν είναι η έλευσή της, ή να επισημαίνει με επιμονή τον απαραίτητο όρο μια μεγάλης θεμελιακής πολιτικής αλλαγής; Τα μεγάλα ρεύματα δημιουργούνται από πλήθος ρυάκια. Δίχως μεγάλες ιδέες και οράματα, δεν έγινε καμιά σημαντική κοινωνική στροφή. Ο στόχος μιας μεγάλης πολιτικής αλλαγής, όρου αναγκαίου για την κάθαρση από τον μνημονιακό κόπρο, είναι κρίσιμο να μην υποσταλεί.

https://www.e-dromos.gr/ayto-to-kati-poy-leipei-xexnietai-paramerizetai/

Tagged : /

Ο κεντροαριστερός άξονας – Άρθρο στο Δρόμο (φ.372 – 9/9/2017)

Ο ρόλος και η σημασία του στην ελληνική πολιτική ζωή

 

Ιστορικά, σε τρεις κρίσιμες περιόδους η κεντροαριστερή συνταγή αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα για το εγχώριο πολιτικο-οικονομικό σύστημα και τους διεθνείς προστάτες του.

Η πρώτη σχετίζεται με τη δημιουργία της Ένωσης Κέντρου υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου. Βασική επιδίωξη, η αντιμετώπιση και εξουδετέρωση της ανόδου της ΕΔΑ (αξιωματική αντιπολίτευση με 24% και 80 βουλευτές μόλις το 1958, εννέα χρόνια μετά τον εμφύλιο) και η απορρόφηση του ριζοσπαστισμού σε δικομματικά κανάλια. Η «πολιτική ουράς» που ακολούθησε η ΕΔΑ προς την Ε.Κ. προσέδωσε πόντους και αποτελεσματικότητα στο όλο εγχείρημα. Αυτή η «κεντροαριστεροποίηση» οδήγησε σε μεγάλη κρίση το αριστερό και λαϊκό κίνημα, κάνοντας ευκολότερη την επικράτηση της χούντας το 1967.

Δεύτερη περίπτωση, η διαδρομή του ΠΑΣΟΚ από το 1974 έως και την περίοδο Σημίτη. Το κόμμα του Α. Παπανδρέου χρησιμοποίησε αρχικά αριστερό λόγο για να προσεταιριστεί τον ριζοσπαστισμό που αναδύθηκε μετά την πτώση της δικτατορίας. Στη συνέχεια, αναδείχθηκε ως η πιο αποτελεσματική αστική πολιτική δύναμη για τη διαχείριση του συστήματος και την προώθηση του εκσυγχρονισμένου μεταπρατισμού.

Η τρίτη φορά σχετίζεται με τον ΣΥΡΙΖΑ. Σε περίοδο οξύτατης κρίσης του πολιτικού συστήματος, ανέλαβε να διεκπεραιώσει και να προωθήσει τις μνημονιακές πολιτικές, αδρανοποιώντας το λαϊκό κίνημα και αποσαθρώνοντας τον ριζοσπαστισμό των χρόνων 2010-2012. Με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο κυβερνητισμός και η κεντροαριστεροποίηση αποτέλεσαν μοχλό διαιώνισης των μνημονιακών συνταγών και παλινόρθωσης του πολιτικού συστήματος.

Δεν είναι εύκολο να υπολογίσει κανείς ποιες θα ήταν οι εξελίξεις χωρίς την κεντροαριστερή διαχείριση και τον αντίστοιχο προσανατολισμό της πολιτικής ζωής. Πώς, σε τι βαθμό και με ποιες εναλλακτικές θα τιθασεύονταν ο λαϊκός παράγοντας και πόσα προβλήματα και δυσκολότερους όρους θα αντιμετώπιζε η αστική πολιτική στην Ελλάδα.

 

Η βασική συνιστώσα

Η κεντροαριστερή πολιτική είναι μια βασική συστημική πολιτική. Ο πυρήνας από τον οποίο εκκινεί η εκφώνηση και η εκτύλιξή της, είναι η παραμονή εντός του υπάρχοντος συστήματος και των προδιαγραφών του. Δηλαδή στην περίπτωσή μας, η παραμονή εντός του καθεστώτος εξάρτησης (θέση και συμμαχίες της χώρας, συμμετοχή σε ενώσεις και συνασπισμούς) και εντός των πλαισίων όχι μόνο του καπιταλισμού γενικώς, αλλά και της συγκεκριμένης κάθε φορά κυρίαρχης οικονομικής συνταγής.

Η βασική διαφορά αυτής της πολιτικής από εκείνη που ασκούν οι δεξιές και κεντροδεξιές δυνάμεις, είναι η επίκληση μιας κοινωνικής ευαισθησίας, υποστηρίζοντας έναν υποτίθεται δίκαιο, λογικό, ευαίσθητο καπιταλισμό που μέσα από μεταρρυθμίσεις και αναδιανομή θα μετριάσει τις ανισότητες και τις αδικίες. Το μίγμα «δημοκρατίας και αγοράς» στον κεντροαριστερό λόγο δεν παρουσιάζει τα ακραία χαρακτηριστικά που έχει η ρητορική περί ανταγωνιστικής κοινωνίας και ατομικού ωφελιμισμού, όπως για παράδειγμα στις περιπτώσεις τύπου Θάτσερ ή Ρήγκαν.

Στην Ελλάδα, δεν είναι δύσκολο να εξηγηθεί η αποτελεσματικότητα της κεντροαριστερής πολιτικής έναντι της δεξιάς. Οι τραγικές περιπέτειες και η ιστορία του τόπου, η ύπαρξη μιας πολύ μεγάλης «δεξαμενής» πολιτών δημοκρατικών και αριστερών παραδόσεων, η άμεση διασύνδεση των ελίτ με ξένα συμφέροντα, σκιαγραφούν μερικούς από τους λόγους.

Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι ο άξονας της πολιτικής ζωής στην Ελλάδα έχει πιο κεντροαριστερό πρόσημο, δηλαδή κυριαρχείται από λόγο και επιχειρήματα που βρίσκονται πιο κοντά στην κεντροαριστερή αντίληψη. Αυτό σημαίνει πως μια αντιδεξιά, αντινεοφιλελεύθερη ρητορική είναι αναγκαία για την ύπαρξη ενός πυλώνα που θα διαχειρίζεται την κρατική μηχανή και εξουσία. Η κεντροαριστεροποίηση [οικονομικός νεοφιλελευθερισμός + κοινωνική ευαισθησία βιτρίνας+ γενικευμένο ψέμα] αποτελεί βασική συνιστώσα του πολιτικού συστήματος και των εξελίξεων στη χώρα. Έτσι, οι εξελίξεις διευκολύνονται και προωθούνται σε συστημική τροχιά κυρίως με κεντροαριστερές φόρμουλες, και όχι με ανοικτά κεντροδεξιές-ακροδεξιές. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έβγαλε το σύστημα από τεράστιους κινδύνους, προωθώντας ρυθμίσεις που άλλοι δεν θα μπορούσαν να εφαρμόσουν.

Διεθνώς, όλες οι κεντροαριστερές δυνάμεις είναι ισχυροί υποστηρικτές του μπλοκ της παγκοσμιοποίησης. Είναι οι κυριότεροι εκφραστές της παγκοσμιοποίησης και έχουν εγκολπωθεί και χειραγωγήσει τον «δικαιωματισμό» και μεγάλο μέρος του εθελοντισμού. Πρωτοστατούν στον αγώνα ενάντια στον «εθνολαϊκισμό» και επιχειρηματολογούν για την ανάγκη παραχώρησης κυριαρχίας από τις χώρες στους υπερεθνικούς οργανισμούς, ενώ αναγνωρίζουν τις «αγορές» ως βασικά υποκείμενα της σύγχρονης ζωής.

 

Το επικείμενο ξαναμοίρασμα

Οι κεντροαριστερές πολιτικές δεν είναι άφθαρτες. Το αποδεικνύει το παράδειγμα του ΠΑΣΟΚ που από το 44% ξέπεσε στο 5%. Αυτός είναι ίσως και ο μεγαλύτερος πονοκέφαλος για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Έχοντας εισέλθει ήδη σε παρατεταμένη προεκλογική περίοδο (μέχρι το 2019 θα διεξαχθούν εθνικές, αυτοδιοικητικές εκλογές και ευρωεκλογές) με συγκεκριμένες μνημονιακές υποχρεώσεις (τρίτη αξιολόγηση κλπ), ο πολιτικός χάρτης θα αλλάξει, μαζί και ο πολιτικός συσχετισμός στη χώρα.

Η γενικότερη ανασύνθεση της Κεντροαριστεράς, οι εξελίξεις στη Δημοκρατική Συμπαράταξη, η παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ στον χώρο του ΠΑΣΟΚ, οι κινήσεις Λαλιώτη, δείχνουν ότι αρκετοί κατανοούν την σημασία μιας κεντροαριστερής διαχείρισης, αλλά έχουν πολύ φθαρμένο προσωπικό για να εκμεταλλευτούν τις ευκαιρίες προς όφελός τους.

Ο Αλ. Τσίπρας θα παίξει αυτό το χαρτί, με στόχο την διατήρηση ενός ικανοποιητικού ποσοστού που θα του επιτρέπει να κάνει «παιχνίδι» μετεκλογικά, έχοντας περιθώρια συνεργασιών και συμμαχιών. Έτσι, το ερώτημα δεν είναι τώρα ακριβώς «πόσο ΠΑΣΟΚ είναι ο ΣΥΡΙΖΑ», ούτε «πόσα ΠΑΣΟΚ υπάρχουν στη χώρα». Είναι κυρίως πόσο πειστικός θα είναι ο κεντροαριστερός λόγος για τον εγκλωβισμό κόσμου απέναντι στην «λαίλαπα Μητσοτάκη». Ο νέος συσχετισμός που θα προκύψει, θα σημαδέψει και τις επόμενες κινήσεις της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Θα συνδράμει σε μια κυβέρνηση με την Ν.Δ.; Θα προτιμήσει νέα προσφυγή στις κάλπες; Κι αν υπάρξουν πιέσεις για σχηματισμό κυβέρνησης «εθνικής ενότητας»;

Το ξαναμοίρασμα της τράπουλας δεν θα είναι απλή υπόθεση, ούτε θα εξαρτηθεί από τις ικανότητες των επιτελείων ή των διαφημιστικών εταιρειών. Θα καθοριστεί σε μεγάλο βαθμό από τις πιέσεις της πραγματικότητας, από τα μέτρα και τις ρυθμίσεις που πρέπει ακόμα να περάσουν, από τις γεωπολιτικές εξελίξεις και τις ενδοευρωπαϊκές διενέξεις. Αλλά και από τις ρητές ή άρρητες μορφές αντίστασης που θα εμφανιστούν. Ίσως και από την εκλογική συμπεριφορά της τελευταίας στιγμής, αφού το πόσοι θα πάνε στις κάλπες και τι θα κάνουν δεν είναι τόσο προκαθορισμένο.

 

Απαραίτητοι διαχωρισμοί

Ο διαχωρισμός σε πολιτικό επίπεδο από την κεντροαριστερή αντίληψη και η συστηματική αποκάλυψή της, αποτελεί κομβικό σημείο για την αντιστροφή της ατμόσφαιρας καθήλωσης που έχει επικρατήσει στον λαϊκό παράγοντα. Η «αποσυριζοποίηση» είναι ένας όρος αναγκαίος αλλά όχι αρκετός. Καμιά φορά μάλιστα, όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, η γενικευμένη και ηχηρή «καταγγελιολογία» και τα δραματικά αναθέματα για την «προδοσία Τσίπρα» φανερώνουν το αντίθετο από αυτό που διακηρύσσουν, δείχνουν αυταπάτες που δεν έχουν ξεπεραστεί. Ιδιαίτερα όταν δεν συνοδεύονται από προτάσεις στα καίρια ζητήματα. Μια ειδική πολιτική αντιμετώπισης του κεντροαριστερού λόγου και άξονα, της μεγάλης εξαπάτησης που επιχειρούν, είναι απαραίτητη για όσους επιδιώκουν την αντιστροφή της σημερινής κατάστασης.

 

https://www.e-dromos.gr/o-kentroaristeros-axonas/

Tagged : /

Ρόλος και όρια της Αριστεράς στη μεταπολίτευση (1974-2010) – Άρθρο στο Δρόμο (φ.370 – 29/7/2017)

 

Ορισμένοι μελετητές, θέλοντας να αναλύσουν την τυπολογία του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα μετά τη μεταπολίτευση, κάνουν λόγο για «τριπολικό κομματικό σύστημα με δικομματική δυναμική αντιπαράθεσης», για «τρικομματισμό με διπολική δυναμική» ή και για «απόλυτο πολωμένο τρικομματισμό». Ο τρίτος παράγοντας, το «τρίτο πρόσωπο», είναι φυσικά η Αριστερά.

Στα χρόνια της μεταπολίτευσης, ο δικομματισμός κυριάρχησε, συγκεντρώνοντας ποσοστά της τάξης του 80% του εκλογικού σώματος. Πάντα όμως υπήρχε ένας ακόμα πόλος, συμπληρωματικός προς το μεταπολιτευτικό σύστημα, εκφραζόμενος από τις δυνάμεις που αναφέρονταν στην Αριστερά.

Οι προσεγγίσεις που προαναφέραμε, όμως, δεν είναι οι μόνες. Αρκετοί άλλοι αναλυτές θεωρούν τον ρόλο της Αριστεράς κατά την περίοδο 1974-2010 περιθωριακό ή μη ουσιαστικό, παρουσιάζοντάς την περίπου σαν έναν «φτωχό συγγενή» στο πολιτικό σκηνικό.

Η σταθερότητα, αλλά και οι μεταβολές και εναλλαγές της περιόδου, δεν μπορούν όμως να ερμηνευτούν χωρίς να εντοπιστεί η οργανική σχέση που είχε με το μεταπολιτευτικό καθεστώς η σύνολη Αριστερά και η ιδιαίτερη στήριξη των κομμάτων της (ΚΚΕ, ΚΚΕ εσωτ. και αργότερα ΣΥΝ) προς το σύστημα.

Αν θέλουμε να κάνουμε μια γενική παρατήρηση, ο ρόλος της Αριστεράς στην περίοδο 1974-2010 είναι συμπληρωματικός και σταθεροποιητικός. Η συμπληρωματικότητα εκφράζεται με την αποδοχή των ορίων που έθεταν οι αστικές δυνάμεις (και οι συμβιβασμοί ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις), ενώ συνομολογούνταν τα ειδικά κοινωνικά και πολιτικά συμβόλαια που λειτούργησαν (λύση Καραμανλή και αργότερα «αλλαγή» ΠΑΣΟΚ).

Η συμπληρωματικότητα αυτή, δεν τροποποιείται ούτε την εποχή που για πρώτη φορά, σε επίπεδο μεταπολεμικής δυτικοευρωπαϊκής χώρας, η Αριστερά παίρνει μέρος σε κυβερνητικά σχήματα, πρώτα με την Ν.Δ. (κυβέρνηση Τζανετάκη) και μετά με Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ μαζί (οικουμενική Ζολώτα). Οι κυβερνήσεις αυτές δεν ήταν άχρωμες ή «αόρατες», όπως αρέσκονται να τις παρουσιάζουν εκ των υστέρων, αλλά οριοθέτησαν την είσοδο της Ελλάδας στην περιοχή του ανοικτού νεοφιλελευθερισμού των δεκαετιών του ’90 και του 2000 (τριετία Μητσοτάκη, Σημητικός εκσυγχρονισμός, κυβερνήσεις Κώστα Καραμανλή).

Η σταθεροποιητική λειτουργία της Αριστεράς προς το σύστημα, συνίσταται στον ειδικό ρόλο τιθάσευσης και αποπροσανατολισμού του λαϊκού κινήματος και στη συνειδητή άρνηση να εκτιμήσει ή να αξιοποιήσει προς μια άλλη πορεία τον έντονο ριζοσπαστισμό που είχε εκδηλωθεί ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Και όχι μόνο: Πρωταγωνίστησε σε πολλές περιπτώσεις στην συκοφάντηση αγώνων και στον πυροσβεστικό ρόλο απέναντι στις διαθέσεις που εμφανίστηκαν, ενώ δημιούργησε «υγειονομικές ζώνες» απέναντι σε αγωνιστικές δυνάμεις. Η θεωρία του «αριστεροχουντισμού» λανσαρίστηκε ώστε να θεωρηθούν όλοι οι σημαντικοί αγώνες μετά το 1974 ως έργο αριστεριστών και υπολειμμάτων της χούντας, ενώ παντού ανακαλύπτονταν «προβοκάτορες». Ο έλεγχος εκ των άνω και ο ευνουχισμός αγωνιστικών διαθέσεων, η καθυπόταξη της διαθεσιμότητας ενός ευρύτατου δυναμικού σε μια ανούσια κομματική οικοδόμηση που επένδυε μόνο στην κοινοβουλευτική και γραφειοκρατική ποδηγέτηση, η έμφαση στην δημιουργία μηχανισμών, όλα αυτά έδωσαν σοβαρές σταθεροποιητικές ανάσες εν γένει στο σύστημα. Αυτός είναι και ο λόγος που απέσπασε τα εύσημα της υποτιθέμενης «απέναντι» πλευράς για τη σοβαρότητα και την υπευθυνότητα που έδειξε.

Ο συμπληρωματικός και σταθεροποιητικός ρόλος της Αριστεράς στο μεταπολιτευτικό πλαίσιο, δημιούργησε ειδικές σχέσεις με δυνάμεις του κατεστημένου. Ορισμένοι δε χειρισμοί, την οδήγησαν να έχει μια αποδοχή αξιοζήλευτη σε μια περίοδο (1989-91) που παγκοσμίως τέθηκε σε «καραντίνα». Η ελληνική Αριστερά δεν ένοιωσε καμιά πίεση για τις σχέσεις της με τα καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» την εποχή που κατέρρεε, και μάλιστα σε αυτήν την περίοδο δημιουργεί πιο οργανικούς δεσμούς με το σύστημα, μετέχοντας σε κυβερνητικά σχήματα. Το ιταλικό PCI, που από νωρίς είχε διαχωρίσει την θέση του από την ΕΣΣΔ και ήταν οργανικό κόμμα του ιταλικού συστήματος, δέχθηκε έντονη επίθεση, βγήκαν στην φόρα λογαριασμοί και σκοτεινές υποθέσεις, έγιναν δίκες για «κόκκινα εγκλήματα» σε διάφορες περιοχές κ.λπ. Ένα ειδικό αντικομμουνιστικό ρεύμα και μια έντονη πίεση υπήρξε εκείνα τα χρόνια παντού εκτός από την Ελλάδα. Αντίθετα, εδώ η Αριστερά γίνεται πιο οργανικό τμήμα του συστήματος. Ο ρόλος του Χαρίλαου Φλωράκη είναι καταλυτικός και για τους χειρισμούς αλλά και για τις συμφωνίες που γίνονται. Αυτά τα γνωρίζουν βεβαίως όσοι τιμούν το «καπετάνιο» στην αετοφωλιά του (π.χ. Λαφαζάνης-ΛΑΕ). Οι δεσμοί είναι τέτοιοι και τόσοι που ο Ν. Κωνσταντόπουλος (πρόεδρος του ΣΥΝ που θα ψηφίσει και τη συνθήκη Μάαστριχτ) περιοδεύει την επόμενη περίοδο στις βαλκανικές πρωτεύουσες σαν κυβερνητικός εκπρόσωπος των Πασοκικών κυβερνήσεων σε πλήρη συνεννόηση με το υπουργείο Εξωτερικών, ενώ αργότερα πιστεύει βάσιμα ότι μπορεί ο Καραμανλής να τον προτείνει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας…

Η ελληνική Αριστερά έχει μια ακόμα ιδιομορφία: Οι δύο επίσημες εκδοχές της (ΚΚΕ και ΚΚΕ εσωτ.) έδιναν η μια στην άλλη πολλά επιχειρήματα για τον εγκλωβισμό δυνάμεων στα πλαίσιά τους. Ο δογματισμός και η προσκόλληση στον «υπαρκτό» έδινε την δυνατότητα στο ΚΚΕ εσωτ. να μαζεύει ένα δυναμικό ευαίσθητο και κριτικό προς αυτές τις πλευρές, ενώ η πιο ανοιχτά «δεξιά» οπορτουνιστική γραμμή του ΚΚΕ εσωτ. έδινε προσχήματα στο ΚΚΕ ότι μάχεται ενάντια στον «δεξιό αναθεωρητισμό». Ο εμφύλιος ανάμεσα στις παρατάξεις αυτές (όπως και ο ανοικτός πόλεμος και σε άλλες εκφράσεις της Αριστεράς στην Ελλάδα) ήταν ένας από τους λόγους απομάκρυνσης από την Αριστερά.

 

Ιδεολογικός και πολιτικός ευνουχισμός

Ο συμπληρωματικός και σταθεροποιητικός ρόλος της Αριστεράς δεν έγινε σε «εργαστηριακό περιβάλλον», ούτε αφορούσε μια γενική θεωρητική ή ιδεολογική συζήτηση. Έγινε μέσα από την παρέμβαση και την πολιτική που αυτή ακολούθησε. Σε καμιά περίπτωση –στα χρόνια που εξετάζουμε- δεν διανοήθηκε για τον εαυτό της έναν αυτόνομο ρόλο (ένας τέτοιος ρόλος δεν θα πρέπει να συγχέεται με την σφοδρή αυτοαναφορικότητα, τον απεχθή σεχταρισμό και την καταγγελιολογία), δεν κατέθεσε καμιά πραγματική εναλλακτική πρόταση για τη χώρα και την κοινωνία, δεν πρόβαλλε κάποια ιδέα και πολιτική που να συγκινούσε ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού.

Ο ιδεολογικός και πολιτικός ευνουχισμός ήταν αποτέλεσμα ορισμένων ιδεών και επιλογών, με δύο από αυτές να έχουν κεντρική θέση:

Α) Η στήριξη των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού».

Η μία πλευρά (ΚΚΕ) το έκανε με ιδιαίτερη θέρμη, φανατισμό και δογματισμό, σε πλήρη ιδεολογική και πολιτική εξάρτηση από την σοβιετική πολιτική (ο Κώστας Κάππος είναι ο μόνος από τον χώρο αυτό που μίλησε ανοικτά για το ζήτημα όταν παραιτήθηκε κι αποχώρησε από το ΚΚΕ λόγω της συνεργασίας με την Ν.Δ. Πολύ αργότερα ο Γρηγόρης Φαράκος, που διετέλεσε για λίγο και γραμματέας του ΚΚΕ, θα κάνει λόγο και εκείνος για αυτές τις σχέσεις, από άλλη αφετηρία και καταλήγοντας σε άλλα συμπεράσματα). Η άλλη πλευρά, το ΚΚΕ εσωτ., παρ’ όλο που διαφοροποιήθηκε από το αυστηρά σοβιετικό μοντέλο, εντούτοις πλάσαρε κι αυτό σαν σοσιαλισμό καθεστώτα όπως του Τσαουσέσκου, με το οποίο διατηρούσε τις ειδικές σχέσεις που όλοι γνωρίζουμε.

Ωστόσο, και οι δύο πτέρυγες «πέταξαν την σκούφια τους» από χαρά με την πολιτική Γκορμπατσόφ. Δεν κατάλαβαν (ή έκαναν πως δεν κατάλαβαν) ότι αυτή άνοιγε τον δρόμο για την τυπική παλινόρθωση του καπιταλισμού στις χώρες του «υπαρκτού» σε πλήρη συνεργασία με την Δύση και τις τοπικές μαφίες – ολιγαρχίες – σατραπείες που είχαν δυναμώσει την προηγούμενη περίοδο της «σοσιαλιστικής οικοδόμησης»…

Β) Η με ασίγαστο πάθος στήριξη του ΠΑΣΟΚ και της «αλλαγής» σαν μοναδικής προοπτικής για την ελληνική κοινωνία.

Η στήριξη που έδωσε η επίσημη Αριστερά στον Ανδρέα Παπανδρέου, είναι κραυγαλέα και πηγάζει από τα προδικτατορικά σχήματα υπαγωγής σε κεντρώες δυνάμεις με το σκεπτικό ότι δεν είναι εφικτό η Αριστερά να παίξει έναν αυτόνομο πολιτικό ρόλο. Η πολιτική της «ουράς» μιας πτέρυγας της αστικής τάξης, ήταν η πολιτική γραμμή που πρότειναν με όλους τους τρόπους και οι δύο εκδοχές της Αριστεράς.

Η πολιτική της «υπευθυνότητας», έφτασε μέχρι το σημείο να εφευρίσκουν ακόμα και «πολιτικές» συνεργασίας με την Δεξιά σε ειδικές συνθήκες (όπως η προβολή της περίφημης «ΕΑΔΕ» από το ΚΚΕ εσωτ., και η υποστήριξη της «κάθαρσης» από ΚΚΕ και ΚΚΕ εσωτ. το 1989).

Η παράδοση προς το ΠΑΣΟΚ, πάντως, στα χρόνια πριν και μετά το 1981, αλλά και αργότερα, ήταν μεγάλης εμβέλειας και δημιούργησε άλλους όρους. Η ελληνική Αριστερά βούτηξε στα νερά της ευμάρειας και του κράτους δανεισμού, όπως και στα Σημιτικά οράματα για τα Βαλκάνια, την Ολυμπιάδα του 2004 κ.λπ. Ο «κυβερνητισμός» της εποχής εκείνης, είχε πάντα τα χαρακτηριστικά της συμπληρωματικότητας, και πιο λαϊκά ειπωμένο, της «τσόντας» σε κυβερνητικά σχήματα.

***

Τα όσα θα ακολουθήσουν στην μνημονιακή εποχή δεν είναι άσχετα από την πορεία της αριστεράς στην περίοδο της μεταπολίτευσης. Ορισμένα χαρακτηριστικά θα ενταθούν και άλλα θα ατονήσουν, το γενικό όμως φόντο θα είναι η μεγαλύτερη διάλυση και ευνουχισμός του λαϊκού παράγοντα, μέσω του κυβερνητισμού (πλήρης συστημική απορρόφηση) από τη μια και του σεχταρισμού της ακινησίας από την άλλη. Καμία προοπτική, κανένα μέλλον ή σχέδιο για την ελληνική κοινωνία και τη χώρα. Η επιλογή μοιάζει να είναι ανάμεσα στην «έξοδο στις αγορές» εδώ και τώρα και την «λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία» κάποτε. Επί του παρόντος, όλοι μαζί στον προεδρικό κήπο να τιμήσουμε σε μια ευχάριστη ατμόσφαιρα την επέτειο της μεταπολίτευσης…

 

 

Η άλλη αριστερά

Στην χώρα μας δεν υπήρξαν μόνο οι δύο επίσημες παρατάξεις της Αριστεράς. Υπήρξε και μία άλλη Αριστερά, ας την πούμε κατ’ αρχάς εξωκοινοβουλευτική (αφού έδρασε κυρίως εξωκοινοβουλευτικά) και είχε διάφορες μορφές στις περιόδους της μεταπολίτευσης.

Από το 1974 έως το 1982 λειτούργησε κυρίως μέσω οργανώσεων μαοϊκής κατεύθυνσης ΚΚΕ (μ-λ) και ΕΚΚΕ, ενώ στα χρόνια 1978-1979 σημαντικό μέρος της νεολαίας του ΚΚΕ Εσωτερικού αποχωρεί από τον οργανισμό αυτό και δημιουργεί την Β’ Πανελλαδική, που κι αυτή δραστηριοποιείται στον εξωκοινοβουλευτικό χώρο με έναν ιδιαίτερο ρόλο στην θεωρητική αναζήτηση.

Από τις αρχές του ’80 δοκιμάζεται το συσπειρωσιακό μοντέλο, ιδιαίτερα στους φοιτητικούς χώρους, και μπορούμε να πούμε πως ο χώρος των Αριστερών Συσπειρώσεων Φοιτητών άσκησε έναν ρόλο κριτικής στον ΠΑΣΟΚισμό με ορισμένους μαζικούς όρους και αυτό σε αντίθεση με την ΚΝΕ και τον Ρήγα Φεραίο (νεολαία του ΚΚΕ Εσωτερικού) που στήριζαν με πάθος μαζί με την νεολαία ΠΑΣΟΚ την κυβερνητική γραμμή. Κι αυτά μέχρι το τέλος του 1987.

Μετά άρχισαν διάφορες απόπειρες σύνδεσης με μια πιο «άγρια» νεολαία και έγιναν δύο συναντήσεις. Μία με τον αντιεξουσιαστικό χώρο και μία με το τμήμα που αποσπάστηκε από το ΚΚΕ, το ΝΑΡ. Τα διάφορα εγχειρήματα δεν είχαν τότε έναν προγραμματικό λόγο μπροστά σε μεγάλες αλλαγές που γίνονταν στο κόσμο. Διάφορες απόπειρες εκλογικής καταγραφής σχημάτων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς δεν έχουν επιτυχία και έτσι οι φορείς φυτοζωούν.

Στην δεκαετία του ’80 εμφανίζεται και μαζικοποιείται αρκετά και ο χώρος των Οικολόγων που κι αυτός θα δοκιμαστεί διπλά: μέσα από την κοινοβουλευτική παρουσία και τα καθήκοντα που αυτή θέτει και στην έλλειψη γενικότερων αναφορών για σημαντικά γεωπολιτικά ζητήματα που θα προκύψουν στα χρόνια 1989-1992.

Στη δεκαετία του 1990 και στις αρχές του 2000 η ΚΟΕ έχει συσπειρώσει αρκετές δυνάμεις και στη βάση της συμμετοχής στο αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα και σε μια αντισεχταριστική κατεύθυνση δημιουργεί κάποιες εκπλήξεις και παίρνει μέρος σε εγχειρήματα της ευρύτερης Αριστεράς και στον ΣΥΡΙΖΑ. Παρόλη την ανάπτυξή της δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στα αυξημένα και πιο πολύπλοκα καθήκοντα που έθεσε η μνημονιακή περίοδος και δοκίμασε μια σειρά από κρίσεις. Φάνηκε πολιτικά και ιδεολογικά ανέτοιμη για μια πιο απαιτητική πολιτική.

Στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 21ου ορισμένες οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς δημιουργούν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ (αντιγράφοντας ορισμένα πράγματα από την εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ) που έχει μια κοινωνική και πανελλαδική διάσταση. Τέλος, η αποχώρηση ενός δυναμικού από τον ΣΥΡΙΖΑ δίνει ζωή σε μια μικρογραφία του, την ΛΑΕ.

Αυτό το πολύ χοντροκομμένο περίγραμμα, (χοντροκομμένο γιατί υπήρξε πληθώρα οργανώσεων και προσπαθειών στα 36 αυτά χρόνια) περιγράφει τις πλέον σημαντικές απόπειρες. Σε γενικές γραμμές αυτή η άλλη Αριστερά είχε ορισμένα χαρακτηριστικά που πρέπει να μνημονευτούν.

Ήταν από την άλλη πλευρά του ποταμού, δεν ήταν συστημική, είχε αγωνιστικά χαρακτηριστικά, προώθησε αγώνες, αντιμετώπισε διώξεις, έδωσε μάχες π.χ. η κατάργηση του νόμου 815 με το κίνημα των καταλήψεων του 1979 ήταν η μόνη νίκη που καταφέρθηκε στην κυβέρνηση του Καραμανλή από το λαϊκό κίνημα. Άνοιξε θεματολογίες και μέτωπα σε πολλά επίπεδα και συγκρούστηκε ιδεολογικά με τις θεωρίες που πρόβαλλε η επίσημη Αριστερά.

Δεν μπόρεσε να παράξει πολιτική, «υπήρχε» μέσα από ένα διογκωμένο πλέγμα υπερπολιτικής και υπεριδεολογικοποίησης όλων των ζητημάτων (στις καλές εποχές), σεχταρισμού και αυτοαναφορικότητας, δεν διέθετε μια μαζική πολιτική και μια πολιτική συμμαχιών κι ανοιγμάτων, κατασπαταλήθηκε και σε μικρούς εμφύλιους. Γνώρισε κρίσεις και από την πορεία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος αλλά και των διαφόρων κέντρων του. Μπήκε σε κρίση και ένοιωσε κύματα διάλυσης στην δεκαετία του ’80. Τα τμήματα που αποσπάστηκαν από τους επίσημους φορείς ιδιαίτερα αυτά που προέρχονταν από το ΚΚΕ δεν μπόρεσαν ποτέ να δουν αυτοκριτικά και σε βάθος το ρόλο τους σε ολόκληρη την μεταπολίτευση και έφεραν-έμπασαν από το παράθυρο τη μέθοδο του καπελώματος και του ελέγχου διαφόρων εγχειρημάτων.

Ο ακτιβισμός, ο εμπειρισμός και ο πρακτικισμός ήταν ορισμένες βασικές ασθένειες που εμπόδισαν το πολιτικό προχώρημα και την πολιτική ωρίμανση αυτού του χώρου. Όταν εξέλιπαν οι προγραμματικές τοποθετήσεις και ορισμένοι ιδεολογικοί όροι, τότε ο δρόμος για τη ενσωμάτωση ήταν διάπλατος ειδικά για ηγετικά στελέχη των χώρων αυτών. Ο αντιδιανοουμενισμός και ο δογματισμός εμπόδισαν και τους χώρους αυτούς να παράξουν αναλύσεις και υποθέσεις για τον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό. Αργότερα, οι όποιες εργασίες χρησίμευαν περισσότερο σε μια προσωπική ακαδημαϊκή ανέλιξη, παρά στο να φωτίσουν ορισμένα συλλογικά εγχειρήματα.

Το σημείωμα αυτό δεν υπεισέρχεται στην πολιτική συμπεριφορά, τις ευκαιρίες, τις αποτυχίες όλης της Αριστεράς στα μνημονιακά χρόνια

https://www.e-dromos.gr/rolos-kai-oria0ths-aristeras-sth-metapolitefsh/

Tagged : /

Η πολιτική διαδικασία σε ναρκω-πέδιο – Άρθρο στο Δρόμο (φ.368 – 15/7/2017)

Το παρασιτικό σύμπλεγμα εξουσίας-υποκόσμου με ενορχηστρωτή το Μαξίμου

  

Πολλοί αναρωτιούνται αν έχει βάση το κλίμα που προσπαθεί να δημιουργήσει η κυβέρνηση για έξοδο στις αγορές και χαλάρωση της επιτήρησης. Τα διαφημιστικά και επικοινωνιακά κόλπα που επιστρατεύονται δεν μπορούν να χαλαρώσουν διόλου τις θηλιές που έχουν γύρω από το λαιμό τους οι Έλληνες εργαζόμενοι (απλήρωτοι – μισοπληρωμένοι – κάπως πληρωμένοι) και φορολογούμενοι (με ή χωρίς δουλειά). Η νέα επιχείρηση των εφοριακών «διασταυρώσεων» στοιχείων θα πλήξει αυτούς που πάντα και σχεδιασμένα πλήττονται.

Υπάρχει σταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος και του πολιτικού σκηνικού; Πόσο ισχυρός είναι πράγματι ο Τσίπρας; Ποια είναι τα νέα ποιοτικά στοιχεία του πολιτικού σκηνικού; Σε αυτά τα ερωτήματα θα επιχειρήσουμε να απαντήσουμε ξεφεύγοντας από τα στερεοτυπικά καταγγελτικά χαρακτηριστικά του αριστερού λόγου. Με μια αριστερή λογική καπιταλισμός υπήρχε πριν τα μνημόνια, καπιταλισμός και τώρα. Καπιταλισμός με Δεξιά, Κεντροδεξιά διαχείριση, καπιταλισμός με Κεντροαριστερή διαχείριση. Κι αφού είναι καπιταλισμός, κάτω ο καπιταλισμός και δεν χωρά κάποια ανάλυση για φάσεις, αλλαγές σκηνικού, ειδικές πολιτικές και άλλα «βαρετά».

 

Η «σταθεροποίηση»

Το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, αλλά και το μνημονιακό ημιαποικιακό καθεστώς, έχει πετύχει μια σταθεροποίηση με μία και μόνο έννοια, αλλά ιδιαίτερης σημασίας. Υπάρχει, διαιωνίζεται, αναπαράγεται χωρίς να νοιώθει κάποια απειλή από τον λαϊκό παράγοντα. Όσοι έχουν βυθιστεί στην έλλειψη ελπίδας και προοπτικής ξεχνούν εύκολα πόση ανάσα νοιώθουν, και πράγματι πήραν, οι συστημικές δυνάμεις από την υποχώρηση του λαϊκού κινήματος της εποχής 2010-2012, για να προχωρήσουμε στην ανάθεση της διετίας 2012-2014, να ακολουθήσουν τα σκιρτήματα του Γενάρη και του Ιούλη του 2015 και να σπάσει το κύμα αυτό στη μεγαλόκαρδη φιλοξενία και αλληλεγγύη προς τους πρόσφυγες. Στην πραγματικότητα, ρεύματα του κύματος υπάρχουν σε κάθε χώρο (νοσοκομεία, εκπαίδευση, πολιτισμός κ.λπ.) όπου πολλά λειτουργούν πάνω στο εθελοντικό πνεύμα που δημιουργήθηκε από τον ριζοσπαστισμό των χρόνων 2010-2012.

Η απουσία μαζικής πολιτικής αμφισβήτησης είναι το κύριο χαρακτηριστικό της συγκυρίας και είναι αυτό που δίνει την αίσθηση της σταθεροποίησης και της έλλειψης κινδύνου που νοιώθουν οι πολιτικοί. Ξεχνούν πώς για να στηθούν οι φιέστες τους κάθε φορά χρειάζονται τη συνδρομή των ΜΑΤ.

Αν αφαιρέσουμε από τον λογαριασμό αυτό το κομβικό στοιχείο, η σταθεροποίηση, είναι εντελώς συζητήσιμη από πολλές πλευρές. Οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά, γεωπολιτικά συσσωρεύονται όροι για ακριβώς το αντίθετο.

 

Η ποιότητα που ξεχνιέται από όλους

Υπάρχει μια αλλαγή του πολιτικού σκηνικού και αυτή πρέπει να αναλυθεί. Το πολιτικό σκηνικό, η πολιτική διαδικασία μετακυλίεται ραγδαία στο έδαφος του μαύρου χρήματος, του χώρου της παραβατικής διαπλοκής, του υπόκοσμου. Όταν ο Υπουργός Άμυνας της χώρας συνομιλεί με κρατούμενο στις φυλακές και αυτό τυχαίνει πλήρους κάλυψης από την κυβέρνηση και τον ίδιο τον πρωθυπουργό, είναι κραυγαλέο σημάδι μιας άλλης ποιότητας, μιας σημαντικής αλλαγής στο πολιτικό σκηνικό που πλέον βουλιάζει στο βούρκο των ναρκω-πεδίων, του (λαθρ)εμπορίου, σιγαρέτων και καυσίμων.

Πολιτική διαδικασία και υπόκοσμος δημιουργούν ένα νέο επικίνδυνο παρασιτικό σύμπλεγμα. Κι αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό της περιόδου και του πολιτικού σκηνικού στη χώρα μας.

Τη μπαγκέτα αυτής της εξέλιξης την έχει στα χέρια του το κυβερνών σχήμα, το Μαξίμου. Το ερώτημα είναι γιατί ωθήθηκε σε αυτή την επιλογή, γιατί περί επιλογής πρόκειται.

Όπως είναι γνωστό ο Τσίπρας μελετά Ανδρέα Παπανδρέου και προσπαθεί να τον αντιγράψει σε πολλά. Οι συνθήκες είναι όμως διαφορετικές. Για παράδειγμα, με ικανότητα προώθησε την απομόνωση και διαφοροποίηση εντός της Δεξιάς παράταξης. Συμμάχησε με τους ΑΝΕΛ, επέλεξε Πρόεδρο Δημοκρατίας Καραμανλικό πρώην υπουργό, υφυπουργό Δικαιοσύνης Καραμανλικό στέλεχος πρώην διοικητή της ΕΥΠ, και εξαπολύει πολλά πυρά προς τον Μητσοτάκη που παρουσιάζεται ως ακραιφνής νεοφιλελεύθερος, ενώ ο ίδιος ο Τσίπρας έχει υπογράψει πράγματα που δεν θα τολμούσε κανείς δεξιός να περάσει. Ο Πολάκης έχει ειδικό ρόλο (είναι η φωνή του Τσίπρα) στο να βρίζει και να προκαλεί την Δεξιά, τα βοθροκάναλα, κι ότι άλλο χρειαστεί, ως νέος Πάγκαλος του καλού ΠΑΣΟΚ. Ως εδώ καλά. Ο Αντρέας Παπανδρέου σε μεγάλο βαθμό έλεγχε την πολιτική διαδικασία, παρόλο που έρχονταν σε συμβιβασμό με τα παλιά τζάκια και μέσω των δημόσιων έργων και αναθέσεων δημιούργησε νέα τζάκια, χρησιμοποιώντας το χρήμα που έρχονταν από την ΕΕ. Τότε το χρήμα υπήρχε, όπως υπήρχαν και ικανοί να κάνουν τη «δουλειά». Ο «κύριος 3%» ήταν γνωστός και αποτελεσματικός, όπως και οι κάθε φορά «ταμίες» του κόμματος. Ο «προμηθευτής του δημοσίου» (Κόκκαλης) είχε την εύνοια του ΠΑΣΟΚ, διέθετε τις ομάδες του στις κοινοβουλευτικές αντιπροσωπείες του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., χρηματοδοτούσε όλα κόμματα (και της αριστεράς). Δεν έλεγχε ούτε μπορούσε να εκβιάσει όλη την πολιτική διαδικασία ο «προμηθευτής.» Έτσι λειτουργούσε ο τότε καπιταλισμός…

Τώρα, δεν υπάρχει το χρήμα, δεν υπάρχει η ικανότητα και υπάρχει η βιασύνη της δημιουργίας ενός Συριζικού κράτους (μηχανισμού) ώστε να κρατηθεί ο όποιος έλεγχος και να είναι ο Τσίπρας εντός της πολιτικής διαδικασίας, ακόμα κι αν αποτελέσει μειοψηφική δύναμη στις επόμενες αναμετρήσεις. Αυτές οι ανάγκες και η πολυπραγμοσύνη του περιβάλλοντος τον έσπρωξε από νωρίς σε συμβιβασμούς και συμφωνίες με Μελισσανίδηδες, Μαρινάκηδες, Σαββίδηδες, που από υπόδικοι τη μια μέρα μπορεί να βρεθούν σε καίριες θέσεις του μιντιακού συστήματος την επόμενη. Το χρήμα, που πρέπει να ρέει, υπάρχει σε αφθονία σε τέτοια περιβάλλοντα κι όχι στα κονδύλια από Ε.Ε. και μάλιστα σε συνθήκες σκληρής επιτροπείας και καταγραφής και του τελευταίου σεντς. Μόνο που έτσι χάνεται εντελώς ο έλεγχος της πολιτικής διαδικασίας. Κασέτες, βίντεο, μικρόφωνα, μάρτυρες που εξαφανίζονται και μάρτυρες που συνομιλούν με υπουργούς, μας μεταφέρουν σε ένα νέο πολιτικό σκηνικό. Η αυλαία άνοιξε, η παράσταση αρχίζει…

 

Πολιτικό σύστημα και πολιτική διαδικασία

Οι πολιτικοί σχηματισμοί εκπροσωπούν συμφέροντα και διαμεσολαβούν οικονομικές δυνάμεις, μέσω της πολιτικής διαδικασίας και του ελέγχου της. Οι επιφανείς πολιτικοί της αστικής τάξης ήταν αυτοί που έθεταν κανόνες, ήξεραν να προωθούν τα διάφορα συμφέροντα, έκαναν επιλογές που μερικές φορές δεν άρεσαν σε τμήματα του κεφαλαίου, αλλά προσπαθούσαν να δουν πιο συνολικά τα συμφέροντα της τάξης τους. Το ζήτημα, αν ο έλεγχος της πολιτικής διαδικασίας θα είναι στο πολιτικό – κομματικό προσωπικό και τους πολιτικούς ηγέτες ή γενικά στις δυνάμεις της αγοράς, στον υπουργό οικονομικών, ή στο Γιούρογκρουπ, ή στο Χίλτον, ή ακόμα χειρότερα σε ένα ναρκωλαθροπολιτικό σύμπλεγμα έχει μια μεγάλη σημασία.

Ο εκπεσμός της πολιτικής διαδικασίας στο σύμπλεγμα που αναφέρουμε δείχνει αδυναμία και όχι σταθεροποίηση του Μαξίμου. Η αυταπάτη ότι θα «μανιπουλαριστεί» το σύμπλεγμα αυτό στη βάση των αναγκών των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα μετατραπεί σε οδυνηρή και επικίνδυνη κατρακύλα χωρίς επιστροφή. Εκτός κι αν νομίζουν ότι έχουν να κάνουν με ιδεολόγους και αρκετά αφελείς πρώην Συριζαίους.

Όμως ο εκπεσμός αυτός ενδιαφέρει και όσους αγωνίζονται ενάντια στο καθεστώς. Γιατί η δημιουργία του συμπλέγματος αυτού έχει και ιδεολογική διαβρωτική επίδραση στο λαό, στις υποτελείς τάξεις. Εθίζει στην αποδοχή των προϊόντων του εγκλήματος, δυναμώνει στοιχειακές τάσεις στην παραβατικότητα, μετατρέπει εργαζόμενους, οπαδούς και πολίτες σε χειροκροτητές ολιγαρχών. Η ζωή, η εργασία και το μέλλον εξαρτώνται από τον ολιγάρχη και το φέουδό του κι όχι από το «κακό δημόσιο» που έχει ήδη ξεχαρβαλωθεί.

Ο εκπεσμός είναι γενικός. Είναι καθολικός. Πραγματοποιείται από την Αριστερά στην διακυβέρνηση και στο όνομά της. Μην το ξεχνάμε ούτε στιγμή. Για όσους νομίζουν ότι η κατάσταση αυτή είναι καλύτερη από αυτήν που θα είχαμε με Κούλη ή Σαμαρά, τους θυμίζουμε ότι εκπεσμός γίνεται και διευκολύνεται γιατί η «πρώτη φορά αριστερά» ανοίγει διάπλατα το δρόμο στον πλήρη εκπεσμό. Και χρησιμοποιούμε εσκεμμένα ήπιες εκφράσεις.

 

https://www.e-dromos.gr/h-politiki-diadikasia-se-narkw-pedio/

 

 

Tagged : /

Η λαϊκή διαθεσιμότητα αφετηρία και κατάληξη κάθε χειραφετητικής πολιτικής – Άρθρο στο Δρόμο(φ.358 – 6/5/2017)

Στην κατάσταση διάλυσης και ήττας αυταπατών και ελπίδων, ζητούμενο είναι η σύνθεση, η βαθιά και ουσιαστική διαδικασία αντιμετώπισης των θεμάτων του υποκειμένου

 

Βρισκόμαστε σε μια κατάσταση σύγχυσης και αποπροσανατολισμού που παίρνει μεγάλες διαστάσεις. Τέτοιου βαθμού μάλιστα, που η παραλυτική και διαλυτική επίδρασή τους γίνεται αντιληπτή μεν, ταυτόχρονα όμως μοιάζει να μην μπορεί να αντιμετωπιστεί. Ή, ακόμα περισσότερο, μοιάζει να μην αξιολογείται η σημασία και η πρωταρχικότητα αυτών των θεμάτων ώστε να τεθεί στο επίκεντρο η αντιμετώπισή τους.

Το «ζήτημα των ζητημάτων» της συγκυρίας είναι αυτό της λαϊκής διαθεσιμότητας, δηλαδή ποιο είναι το επίπεδο της κοινωνικής συνείδησης αλλά και οι διεργασίες που συντελούνται στον λαϊκό παράγοντα. Βέβαια, αυτή η αξιολόγηση αφορά όσους –για να συνεννοηθούμε– κατανοούν πως χωρίς την ενεργοποίηση των ανθρώπων, χωρίς την συμμετοχή και την συγκρότησή τους σε μαχητικό παράγοντα, την συγκρότησή των ανθρώπων αυτών σε πολιτεία, δεν μπορεί να υπάρξει θετική εξέλιξη και διέξοδος από τα προβλήματα και τα σκληρά διλήμματα που τίθενται μπροστά μας.

Επομένως, ανάμεσα σε όλους τους όρους που συνθέτουν την συγκυρία (οικονομικούς, πολιτικούς, γεωπολιτικούς), πρέπει να συνυπολογίζεται το ζήτημα της λαϊκής διαθεσιμότητας, καθώς είναι αποφασιστικό στον υπολογισμό του συσχετισμού δυνάμεων και των δυνατοτήτων παρέμβασης. Πλάι σε κάθε πολιτική πρόταση και πλαίσιο, είναι αναγκαίο να συνυπολογισθεί μια δυναμική πολιτική για την λαϊκή διαθεσιμότητα και την προαγωγή της. Μια πολιτική για την κατάσταση και την ποιότητα του υποκειμένου. Με μια έννοια, αυτή η πλευρά έχει αυτοδύναμη, θεμελιακή διάσταση για έναν πολύ ουσιαστικό λόγο: Η λαϊκή διαθεσιμότητα, το υποκείμενο γενικά, δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται εργαλειακά, ως μέσον για επίτευξη κάποιων στόχων, ή ακόμα χειρότερα να αγνοείται.

Αν ο απώτερος σκοπός είναι να χειραφετηθούν οι άνθρωποι, να κατακτήσουν μια κοινωνία δικαιοσύνης και ισότητας, να οργανώσουν την κοινωνία έτσι ώστε να είναι ελεύθεροι, να γίνουν καλύτεροι με αντίστοιχες ποιοτικές προσλαμβάνουσες, δεν μπορεί να μην υπάρχει ενδιαφέρον για την κατάσταση του υποκειμένου, για την λαϊκή διαθεσιμότητα και την κοινωνική συνείδηση. Πώς νοιώθουν και πώς αισθάνονται οι άνθρωποι, σε τι κατάσταση βρίσκονται; Αυτό πρέπει να αποτελεί μόνιμη κεντρική μέριμνα. Να τεθεί ως ζήτημα θεμελιώδους σημασίας στο «διάβασμα» της εκάστοτε συγκυρίας.

 

Βαθαίνει η υποστροφή

Η κατάσταση εξελίσσεται με τέτοιο τρόπο που εξουθενώνει ανθρώπους και ακυρώνει νοήματα. Η υποστροφή της λαϊκής διαθεσιμότητας, που κορυφώθηκε στα χρόνια 2010-2012, συνεχίζεται, προκαλώντας διάλυση και αποσύνθεση. Βρισκόμαστε σε έναν κύκλο «κατωφέρειας» και διαλυτισμού. Σε μια διαδικασία που «μοριοποιείται» και εξατομικεύεται με εξαιρετικά γρήγορους και επιδεινούμενους ρυθμούς. Η εκτίμηση της κατάστασης αυτής, αποτελεί βασικό ζήτημα. Είναι θέμα ουσίας το αν προσεγγίζεται προς επίλυση αυτό το πρόβλημα ή κάποιο άλλο, αν προωθείται μέσα από την δραστηριοποίηση κάθε φορέα ή προσπάθειας και πόση σχέση έχει η δραστηριοποίηση με την απάντηση στο ζήτημα αυτό.

Για παράδειγμα, είναι εντελώς διαφορετικές οι στοχεύσεις που αυτή τη στιγμή έχουν ο Γιάνης Βαρουφάκης, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και όσοι πορεύονται μαζί του, ή η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Όλοι παρακάμπτουν το ζήτημα της λαϊκής διαθεσιμότητας, την πραγματική κατάσταση της κοινωνίας. Θεωρούν ότι τα διαβήματά τους, να βρεθούν στο κέντρο της επικαιρότητας και κυρίως να πετύχουν την εκλογική επάνοδο στην πολιτική σκηνή, είναι καθοριστικής σημασίας, είναι «το κέντρο του κόσμου». Μερικές φορές μάλιστα ο τρόπος τους μοιάζει να περιγελά και να περιφρονεί την κατάσταση της λαϊκής διαθεσιμότητας.

Το «κάτι να κάνουμε» και το «τι κάνουμε» δεν μπορεί να αγνοήσει τον αναγκαίο σήμερα διαχωρισμό, ανάμεσα σε όσους παραδέχονται το ζήτημα όπως το περιγράφουμε, δηλαδή ότι κεντρικό και κύριο παραμένει η κατάσταση του λαϊκού παράγοντα και η μετάβαση από τη φάση της διαλυτότητας και της καθοδικής πορείας σε κάτι άλλο. Είναι διαφορετική προτεραιότητα μια γενική δραστηριοποίηση χωρίς να δίνεται η πρέπουσα σημασία στον παράγοντα αυτόν, με το βλέμμα στραμμένο στις επόμενες εκλογές. Για ορισμένες –ίσως τις περισσότερες- αριστερές δυνάμεις, το κύριο είναι η επένδυση σε έναν «φτηνό» κομματισμό ή κομματικό συσχετισμό που ίσως οδηγήσει στην παρουσία μέσα στους θεσμούς και όχι η λαϊκή διαθεσιμότητα αυτή καθ’ αυτή. Γι’ αυτό και «μαϊμουδίζουν» αντιγράφοντας την αστική πολιτική, τις μεθόδους πολιτικής δράσης του φαίνεσθε κι όχι τη σύνδεση με αυτούς που έχουν πραγματικά προβλήματα. Ο «ακτιβισμός» πολιτικών στελεχών, σε μια διαρκή προεκλογική καμπάνια προβάλλεται ως η νέα μορφή εκπροσώπησης των από κάτω. Τραγωδία…

Στην κατάσταση διάλυσης και ήττας αυταπατών και ελπίδων, ζητούμενο είναι η σύνθεση, η βαθιά, ουσιαστική διαδικασία αντιμετώπισης θεμάτων του υποκειμένου που θα έχει ως ειδικά χαρακτηριστικά: α) την παραδοχή της σημερινής κατάστασης της λαϊκής διαθεσιμότητας και β) την στράτευση για την αντιστροφή της μέσα από συνθετικές παρεμβάσεις και πολιτικές.

 

Ας περιγράψουμε λίγο καλύτερα την λαϊκή διαθεσιμότητα

Τελούμε σε όρους ανυπαρξίας του μαζικού λαϊκού κινήματος. Δεν υπάρχει ούτε το οργανωμένο συνδικαλιστικό, τοπικό ή κλαδικό κίνημα, ούτε αξιόπιστες διαδικασίες που σε αυτές να αναφέρονται οι πολίτες. Δεν υπάρχει καν κομματική λειτουργία και διαδικασίες πολιτικής κοινωνικοποίησης και ένταξης. Σωματεία, συνδικάτα, μορφές συλλογικής δράσης κόμματα, οργανώσεις, συλλογικότητες φυτοζωούν. Όχι μόνο έχουν υποχωρήσει τα στοιχεία του οργανωμένου μαζικού κινήματος, αλλά τελούμε και σε διάλυση του διάχυτου πνεύματος που «μπόλιασε» την λαϊκή διαθεσιμότητα, όπως -σε μεγάλο βαθμό- και του πνεύματος αλληλεγγύης που επιδείχθηκε σε δύσκολες συνθήκες.

Οι άνθρωποι που είχαν δραστηριοποιηθεί ή ενδιαφερθεί για κάποια αλλαγή στην ζωή τους, που συμμετείχαν, υποστήριζαν ή έβλεπαν με συμπάθεια το αντιμνημονιακό κίνημα, τώρα κατακερματισμένοι και ατομικοποιημένοι κατακλύζονται από ανάμικτα συναισθήματα και ψυχολογικές καταστάσεις.

Θυμός, νεύρα, απολυτότητα, εναλλαγή διάθεσης και συναισθημάτων, ακραίες «καθαρές» γραμμές, επιθετικότητα προς όλους και όλα, «πέσιμο» στον διπλανό, τον φίλο, τον συνομιλητή. Όλοι εναντίον όλων. Στο διαδίκτυο, καυγάδες και «σκυλοβρίσιμο» που διαρκεί μια-δυο μέρες το πολύ, για να επανέλθει σε άλλο θέμα μετά από μια μικρή ανάπαυση… Η αφορμή μπορεί να είναι ασήμαντη, η ένταση είναι εκτονωτικού τύπου, χωρίς να συνθέτει το παραμικρό.

Ένα τέτοιο νέφος καλύπτει την κοινωνία (σε κάποιους υπάρχει ακόμα και η αίσθηση πως «μας ψεκάζουν»…). Μια κοινωνία εξουθενωμένη από το άγχος της οικονομικής επιβίωσης, τα αδιέξοδα, την έλλειψη μέλλοντος και προοπτικής, εγκαταλελειμμένη στην οθόνη της τηλεόρασης ή του υπολογιστή, μήπως και βρει κάποια διαφυγή, χαλάρωση ή εκτόνωση.  Μια κοινωνία «ζελές». Όπου ο καθένας μπορεί να πλακωθεί στο ξύλο για μια θέση πάρκινγκ, αλλά να μην θέλει ή να μη μπορεί να δει την πραγματικότητα, τους πραγματικούς κινδύνους και τις απειλές («Τι μου λες για γεωπολιτικά και πολέμους; Δεν θέλω να ξέρω…»).

 

Να απαντήσουμε σε αυτό το ζήτημα

Σε κάθε περίοδο που υποχωρεί κατά κύματα το κίνημα και η λαϊκή διαθεσιμότητα, αναδύονται όλα τα αρνητικά χαρακτηριστικά. Ο κόσμος δεν βγάζει συμπέρασμα από την πείρα του, πελαγοδρομεί στον ατομισμό και την «αυθεντία», βυθίζεται στον κυνισμό και στην σκληρότητα της απόφασης να μην αλλάξει προς το καλύτερο. Σε συνθήκες που το κίνημα δεν αφήνει καμιά υποθήκη (με την μορφή βασικών συμπερασμάτων για το τι έγινε και γιατί), φουντώνει ο αποπροσανατολισμός, απουσιάζει κάθε αυτοκριτική στάση, ενισχύεται η απόφαση να μην αλλάξει προς το καλύτερο ο καθένας. Όλα αυτά οδηγούν στην σημερινή Βαβέλ, στον θεμελιώδη αποπροσανατολισμό που κυριαρχεί.

Για να είμαστε πιο σαφείς, το χαρακτηριστικό της κατάστασης είναι η μαύρη σκοτεινιά κι ας μην είναι τόσο καθαρός «πολιτικός όρος», περιγράφει όμως καλά την κατάσταση πνευμάτων. Μαύρη σκοτεινιά που αγγίζει βαθύτερες πτυχές του ανθρώπου, βαθύτερα στρώματα της ανθρώπινης ψυχής. Δεν βρισκόμαστε απλά μπροστά σε ένα φαινόμενο διαλυτισμού που αγγίζει μόνο τον αριστερό χώρο μετά από μια ήττα, αλλά σε μια καθηλωτική κατάσταση που αγκαλιάζει μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Ένα πένθος και ένας μηδενισμός βαθύτερος.

Μια διαδικασία μαζικού επαναπροσανατολισμού δεν μπορεί να γίνει χωρίς να κτυπηθούν διάφορα μοντέλα σκέψης που στηρίζουν την υπάρχουσα κατάσταση. Χρειάζεται να δούμε την πραγματικότητα με βαθύτερη ματιά και τις υποβαστάζουσες αντιλήψεις που την συγκροτούν.

Ο αποπροσανατολισμός υπερβαίνει ομάδες και συλλογικότητες. Ο υποκειμενισμός του μικρού κλειστού κύκλου, του μικρόκοσμου, δεν συνεισφέρει σε διεξόδους. Κάθε συλλογικότητα, καλό είναι να φροντίσει τουλάχιστον να μην αναπαράγει τον αποπροσανατολισμό του εαυτού της.

Το συμπέρασμα είναι προφανές: Μόνο μια σοβαρή, αποτελεσματική αντιμετώπιση και επικέντρωση γύρω από το θέμα της λαϊκής διαθεσιμότητας, των όρων αντιστροφής του καθολικού αποπροσανατολισμού της, μπορεί να δημιουργήσει πραγματικούς όρους μιας άλλης πορείας. Απόρριψη κάθε αυταπάτης για γρήγορη έξοδο από την «μαύρη κατάσταση», αυθορμήτως, αυτομάτως, μαγικά, μεσσιανικά ή, ακόμα χειρότερα, εκλογικά.

Η διέξοδος πρέπει να στηρίζεται στα υπαρκτά στοιχεία της λαϊκής διαθεσιμότητας, στην ανάγνωση του υποκειμένου στην αντιφατικότητα του, στην ψηλάφηση θετικών στοιχείων όπου υπάρχουν, με όποια μορφή κι αν εκδηλώνονται. Η διέξοδος προϋποθέτει ότι θα εγκαταλείψουμε την εργαλειακή αντίληψη για το υποκείμενο, δίνοντας την πρέπουσα έμφαση στις υποκειμενοποιητικές διεργασίες και ανάγκες.

 

https://www.e-dromos.gr/h-laiki-dia8esimotita-afetiria-kai-katalixi/

Tagged : /

Εθνική και λαϊκή κυριαρχία – Άρθρο στο Δρόμο (φ.357 – 29/4/2017)

Ζητούμενα σε μια χώρα ειδικού καθεστώτος (αποικίας χρέους)

 

Η είσοδος της χώρας στην εποχή των μνημονίων οδήγησε στην εγκαθίδρυση ενός νέου καθεστώτος που έχει τη μορφή μιας μετανεωτερικής αποικίας – όπου στοιχεία της πολιτικής ανεξαρτησίας (όσα υπήρχαν) αδειάζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό και οι έννοιες της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας καταρρακώνονται.

Το χρέος και η χρεομηχανή που έχει στηθεί εδώ και μερικές δεκαετίες αποτέλεσαν τον ειδικό μηχανισμό προώθησης αυτής της νέας ποιότητας-υποβάθμισης της χώρας, σε χώρο εκποίησης της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και τοκογλυφικής απομύζησης προς όφελος ισχυρών δυνάμεων της Ε.Ε. (Γερμανία) και διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων (ΔΝΤ).

Η χρεομηχανή σχετίζεται με δύο παράλληλες χρονικά διαδικασίες: τη χρηματιστικοποίηση της οικονομίας, δηλαδή το «άλμα στο άυλο» σαν απάντηση στην παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού, καθώς και τη νέα μορφή συσσώρευσης που επιβλήθηκε μέσα στην κρίση: «τη συσσώρευση μέσω της αφαίρεσης πόρων από άλλους» (Harvey). Το πιστωτικό σύστημα και το χρηματιστικό κεφάλαιο μετατράπηκαν σε σημαντικούς μοχλούς αρπαγής, απάτης και κλεψιάς. Η υποταγή της οικονομίας στον χρηματοπιστωτικό τομέα –από τα μέσα της δεκαετίας του ’70– υπήρξε θεαματική, τόσο για τον κερδοσκοπικό όσο και για τον αρπακτικό χαρακτήρα της. Η αύξηση των επιπέδων του χρέους οδήγησε στη μετατροπή ολόκληρων πληθυσμών ακόμη και ανεπτυγμένων χωρών σε μια κατάσταση δουλοπαροίκων λόγω του χρέους.

Παράλληλα, έχουν δημιουργηθεί εντελώς νέοι μηχανισμοί συσσώρευσης μέσω της αφαίρεσης πόρων από άλλους (βλέπε εκστρατεία εκτεταμένων ιδιωτικοποιήσεων, την έμφαση που δίνεται στα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, τη βιοπειρατεία γύρω από το γενετικό υλικό κ.λπ.).

Επομένως, έχει δημιουργηθεί ένα τεράστιο παγκόσμιο δίκτυο καθώς και ειδικοί μηχανισμοί για να καθυποτάξουν την οικονομία, την πολιτική, τον πολιτισμό στις ανάγκες και την κυριαρχία των μεγάλων σφαιρικοποιημένων πολυκλαδικών μονοπωλίων. Η τάση συγκεντροποίησης οικονομικής και πολιτικής δύναμης έχει οδηγήσει, στο σύγχρονο κόσμο, στη δημιουργία μονοπωλιακών ενώσεων μέσω των οποίων μοιράζονται τον κόσμο (και παράλληλα ξεχωρίζουν) μερικές μεγάλες δυνάμεις που ανταγωνίζονται για το μοίρασμά του.

 

Ποικιλία μορφών εξάρτησης και προσάρτησης

Σε έναν κόσμο αλληλεξαρτώμενο σε αφάνταστο βαθμό και με πρωτοφανείς δυνατότητες ελέγχου και εκμηδένισης του χρόνου αλλά και διάχυσης, κατάτμησης της παραγωγικής διαδικασίας, δεν έχουν αναιρεθεί τα χαρακτηριστικά του ιμπεριαλισμού. Η κυριαρχία και η υπεροχή του χρηματιστικού κεφαλαίου πάνω σε όλες τις υπόλοιπες μορφές κεφαλαίου σημαίνει κυρίαρχη θέση του εισοδηματία και της χρηματιστικής ολιγαρχίας, σημαίνει ξεχώρισμα μερικών κρατών, που κατέχουν τη χρηματιστική «δύναμη», από όλα τα υπόλοιπα. Η κυριαρχία αυτή επιβάλλεται με ειρηνικές μέθοδες ή και πολεμικές, σκληρές. Παράγει όμως έτσι κι αλλιώς εθνική καταπίεση και τάση προς την ανελευθερία.

Από τις αρχές του 20ού αιώνα είχε επισημανθεί ότι ανάμεσα στην ανοικτή αποικιακή πολιτική (στην οποία έχει τις ρίζες της ο ιμπεριαλισμός) και τις ανεπτυγμένες ισχυρές ανεξάρτητες χώρες, υπάρχει πλήθος από «μεταβατικές μορφές κρατικής εξάρτησης». Η επέμβαση και ο πόλεμος, η λύση με βάση την επέμβαση και τη δύναμη, δεν αποκλείεται διόλου – αν και μερικές φορές η οικονομική προσάρτηση και η εξαγορά κυβερνήσεων και επιχειρήσεων μπορεί να διευκολύνει την ισχυροποίηση των χρηματιστικών κέντρων και των μεγάλων δυνάμεων.

Στις αρχές του 21ου αιώνα έχουμε πάλι μια ευρεία ποικιλία μορφών προσάρτησης (αναλογιστείτε ολόκληρο το ανατολικό μπλοκ, πώς εντάχθηκε στο καπιταλιστικό σύστημα), εξάρτησης, αρπαγής, ελέγχου, απομύζησης, τοκογλυφίας οργανωμένης σε διεθνή κλίμακα. Εδώ δεν θίγονται απλά οι προλετάριοι και η φτωχή αγροτιά της Γης. Καταστρέφονται ολόκληρα τμήματα μεσαίων στρωμάτων και μικρομεσαίες επιχειρήσεις, καταστρέφονται χώρες, κλάδοι της οικονομίας ή και ολόκληρες οικονομίες. Το αποτέλεσμα είναι να εντείνεται η αρπαγή, η εκμετάλλευση, η πολιτική και εθνική καταπίεση σε ολόκληρο τον κόσμο.

 

Το μνημονιακό ημιαποικιακό καθεστώς:  μια σύγχρονη μεταβατική μορφή κρατικής εξάρτησης

Στη χώρα μας έχει επιβληθεί ένα νέο καθεστώς, μια σύγχρονη μορφή κρατικής εξάρτησης που εγκαθιδρύει την κυριαρχία των μεγάλων χρηματιστικών δυνάμεων. Ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του;

Η χώρα, το κράτος, υπόκειται στην άμεση εποπτεία τρίτων δυνάμεων. Η κυριαρχία της έχει περιοριστεί δραστικά, είναι εντελώς τυπική. Οι αποφάσεις που παίρνονται δεν προκύπτουν από την εσωτερική νόμιμη διαδικασία, αλλά επιβάλλονται. Οι θεσμοί της απλά επικυρώνουν τις αποφάσεις που παίρνονται αλλού, και οφείλουν να τις εκτελούν. Οι ισχυρές δυνάμεις (π.χ. Γερμανία, Ε.Ε., ΔΝΤ) παρεμβαίνουν και συνδιαμορφώνουν την πολιτική ζωή. Η οικονομία βρίσκεται υπό τον έλεγχο τρίτων, η δε ανάπτυξη επιτρέπεται μόνο με τρόπο που συμπληρώνει τις ανάγκες τους και όχι σύμφωνα με τις δυνατότητες της χώρας. Τα κλειδιά της αγοράς, του τραπεζικού συστήματος και του Δημοσίου ελέγχονται και εποπτεύονται άμεσα από τους δανειστές. Όλη η δημόσια περιουσία εκχωρείται στους δανειστές προς «αξιοποίηση», δημιουργούνται ελεύθερες ζώνες, προγράμματα ευρείας αποκρατικοποίησης και ξεπουλήματος. Πλήθος από στοιχεία και παραδείγματα μπορούν να δείξουν αυτήν την τραγική υποβάθμιση της χώρας.

Η Ελλάδα είναι μια «αποικία χρέους» εντός της Ε.Ε., η οποία με τη σειρά της δεν έχει καμιά σχέση με ένωση ισότιμων κρατών, αλλά ως μονοπωλιακή ένωση κρατών χαρακτηρίζεται και στο εσωτερικό της από πολλές διαβαθμίσεις (Ευρωπαϊκός Βορράς – Νότος, πολλαπλές ταχύτητες, πλεονασματικές χώρες, χώρες προς αποχώρηση κ.λπ.). Η σχέση της Ελλάδας με την Ε.Ε. δεν οδήγησε σε μια ενδυνάμωση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, αλλά στο ακριβώς αντίθετο. Βάθυνε την εξάρτηση, διέλυσε την οικονομία, διαλύει την κοινωνία και ανοίγει διάπλατα την πόρτα προς μια μεγάλη εθνική καταστροφή.

 

Η Ελλάδα: μια χώρα της ευρωζώνης υπό εχθρική απειλή

Η υπόσταση της Ελλάδας ως ανεξάρτητης τυπικά χώρας απειλείται ανοικτά από μια γειτονική της χώρα, την Τουρκία, μέλος της ίδιας στρατιωτικής συμμαχίας στην οποία μετέχει και η Ελλάδα (ΝΑΤΟ). Άρα η Ελλάδα οφείλει να αντιμετωπίσει, πέρα από την υποβάθμισή της σε αποικία χρέους, και την άμεση στρατιωτική απειλή μιας επεκτατικής χώρας, η οποία προφανώς στοχεύει να πλήξει κι όχι να δυναμώσει τα στοιχεία εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας ή ακόμα και τυπικής ανεξαρτησίας που διαθέτει η Ελλάδα.

Αν αφαιρούσαμε την απειλή της Τουρκίας, που στοχεύει ευθέως τα κυριαρχικά δικαιώματα και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, τότε θα διαπράτταμε ένα σφάλμα μεγάλο. Επειδή, στην εποχή της γεωπολιτικής και των πολιτικών ισχύος στην οποία έχουμε εισέλθει, δεν επιτρέπεται να κλείνουμε τα μάτια σε ορισμένες απειλές, και μάλιστα τόσο οφθαλμοφανείς…

 

Η λαϊκή και εθνική κυριαρχία δεν είναι επιστροφή στο παρελθόν

Ο στόχος της επιβίωσης μιας χώρας, της αφαίρεσης της θηλιάς που την πνίγει, δεν θα είναι αποτέλεσμα μιας πράξης και μόνο. Είναι μια διαδικασία κατάκτησης στόχων μέσα από ρήξεις και ανατροπές δεδομένων, αλλαγές συσχετισμών. Σε εποχές έντασης της εθνικής καταπίεσης, της εκμετάλλευσης και της τοκογλυφικής απομύζησης, σε εποχές επιστροφής της γεωπολιτικής, χρειάζονται πολιτικοί στόχοι και πολιτικές που να συσπειρώνουν ευρύτατα κοινωνικά και πολιτικά μπλοκ. Χωρίς αυτά τα μεγάλα πληθυσμιακά μπλοκ, που θα υποστηρίζουν συγκεκριμένους στόχους και θα αγωνίζονται γι’ αυτούς, δεν μπορεί να νοηθεί κάποια θετική εξέλιξη.

Η κατάκτηση της κυριαρχίας από μια σειρά χώρες σημαίνει αγώνα απέναντι στη νέα χρηματοπιστωτική ολιγαρχία και τους νέους μηχανισμούς που αυτή έχει δημιουργήσει. Δεν σημαίνει γενικά αντικαπιταλιστική πάλη και ανατροπή, αλλά συνδυασμό μιας κοινωνικής λαϊκής πολιτικής διεξόδου, μέσω της βήμα-βήμα κατοχύρωσης της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, μέσω του ξετυλίγματος του πολιτικού αγώνα και του συνδυασμού της πάλης αυτής με το στόχο ενός βαθιού, μεγάλου κοινωνικού μετασχηματισμού.

Ο πολιτικός αγώνας και το πολιτικό κίνημα θα ενώσει τη βαθύτερη ουσία αιτημάτων του αντιμνημονιακού αγώνα με τον αγώνα για βαθύ κοινωνικό μετασχηματισμό. Αυτά τα δύο συμπλέκονται, είναι αδιαχώριστα. Δεν αποτελούν ξεχωριστά στάδια. Και τα δύο μαζί μπορούν να βάλουν τη χώρα σε μια πορεία μετάβασης.

Επομένως, θέτοντας το ζήτημα της κυριαρχίας της χώρας, το συνδέουμε άμεσα με μια άλλη προοπτική – δεν αφορά μια επαναφορά στην κατάσταση του 2008. Η επαναφορά σε μια κατάσταση σαν του 2008 είναι μια ουτοπία, μια φαντασίωση που δεν σχετίζεται καθόλου με το τι σημαίνει αντιμνημονιακό μέλλον/διέξοδος της χώρας σε συνδυασμό με μια πορεία κοινωνικού μετασχηματισμού (ελευθερία, δημοκρατία, κοινωνική ισότητα, χειραφέτηση).

Αντικειμενικά, το αίτημα της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας συνδέει στις παρούσες συνθήκες αιτήματα εθνικά, κοινωνικά, αντιιμπεριαλιστικά και αντικαπιταλιστικά. Εκτός αν αφεθεί να καλυφθεί από άλλες δυνάμεις…

https://www.e-dromos.gr/e8niki-kai-laiki-kyriarxia/

Tagged : /