Δήλωση, 24/4/2014

Αυτή τη στιγμή πρώτιστο καθήκον είναι η μεγάλη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές. Το κλίμα που αποπνέουν ορισμένα γεγονότα της εσωκομματικής ζωής του ΣΥΡΙΖΑ και, ακόμα περισσότερο, εκείνο που προσπαθούν να καλλιεργήσουν τα δυναμικά κέντρα του συστήματος είναι σε πλήρη αντίφαση με το κλίμα που επικρατεί ανάμεσα στον απλό κόσμο και το οποίο εισπράττουμε στις μαζικές συγκεντρώσεις σε όλες τις περιοχές της χώρας.
 
Επαναλαμβάνω, ακόμα πιο εμφατικά, αυτό που είχα πει σε παλιότερη συνεδρίαση της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ: «Υπάρχει η απαίτηση να ξανασυνδεθεί η πολιτική με την ηθική, να ηθικοποιηθεί η πολιτική». Επισημαίνω ότι οι δικές μου τοποθετήσεις για όλα τα βασικά θέματα γίνονται στα όργανα και τις διαδικασίες του ΣΥΡΙΖΑ και καθένας μπορεί να ανατρέξει σε ό,τι έχω πει.
 
Σε ό,τι αφορά πολλά πρόσφατα δημοσιεύματα, δηλώνω κατηγορηματικά ότι δεν με αφορούν και δεν με αγγίζουν. Το ίδιο ισχύει και για το επίμαχο δημοσίευμα της «Αυγής». Όποιος επιθυμεί περισσότερες «απαντήσεις», ας απευθυνθεί στην «Αυγή» και σε όσους προωθούν σενάρια και διαρροές.
 
Σήμερα γίνεται ακόμη επιτακτικότερη η ανάγκη μαχητικής ενότητας. Ας ευθυγραμμιστούμε όλοι με τη λαϊκή απαίτηση να γυρίσει ο τόπος σελίδα και να απαλλαγούμε από το σημερινό καθεστώς.
Οι απολογισμοί μπορούν και πρέπει να γίνουν μετά τις εκλογές.
 
24/4/2014
Ρούντι Ρινάλντι
Μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ
Tagged : / / /

Τοποθέτηση στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, 13/04/2014

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Τυχαίνει να είμαι μέλος της επιτροπής για τη ευρωδιακήρυξη και της πενταμελούς επιτροπής για το ευρωψηφοδέλτιο. Η συζήτηση που γίνεται αυτήν την στιγμή εδώ αφορά τη διακήρυξη. Το λέω μεθοδολογικά, γιατί αν πω κι εγώ δύο τρία ονόματα ή πω κάποια κριτήρια για το ψηφοδέλτιο, υπονομεύω την συζήτηση και πάω αλλού το θέμα. 

Έχω μια αγωνία και σας τη λέω καθαρά: Το κόμμα δεν είναι προσανατολισμένο για την μάχη των ευρωεκλογών. 
Είναι απορροφημένο στις αυτοδιοικητικές εκλογές άντε και στις περιφερειακές. Αυτό είναι το πρώτο πολιτικό ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Δηλαδή, σαν καθοδηγητικό όργανο, που είναι η Κεντρική Επιτροπή, πρέπει να προσανατολίσουμε το κόμμα και να στοιχίσουμε σωστά τις  δυνάμεις μας προς μια κατεύθυνση, έτσι ώστε να μπορέσει να έρθει η νίκη στις ευρωεκλογές στις 25 Μαΐου. 

Αυτό δεν είναι δεδομένο, δεν υπάρχει κάποια σιγουριά. Εγώ αγωνιώ περισσότερο για αυτό, παρά, να το πω έτσι, για τις λεπτομέρειες που θα υπάρξουν στα κείμενα, ακόμα και στο ψηφοδέλτιο. Θα ήθελα να είχαμε ήδη, δέκα, είκοσι, είκοσι πέντε ονόματα υποψηφίων που θα συμφωνούσαμε όλοι εδώ. Και τον επόμενο ένα μήνα να δίναμε ολόψυχα τη μάχη. Αυτή τη στιγμή όμως είμαστε ακόμα στο «αλλά», αμφιταλαντευόμενοι. Μπαίνουν διάφοροι προβληματισμοί: πώς θα νικήσουμε, εάν μπορούμε να νικήσουμε με τέτοιο κόμμα, με τις κόντρες που υπάρχουν, κλπ. Δεν είναι καλή η κατάσταση στο κόμμα και το ξέρετε όλοι από καιρό. Δεν είναι καινούργιο θέμα αυτό. Για παραγοντισμούς, για σοσιαλδημοκρατικοποιήσεις κλπ.
Τις εκλογές θα τις νικήσουμε με μια θαρραλέα πορεία προς το λαό, αυτόν τον ενάμισι μήνα που έχει μείνει αυτήν την στιγμή. Εκεί είναι το κλειδί! Εκεί θα δοθεί η απάντηση ακόμα και στο ζήτημα του κόμματος, που μπορεί να χρειάζεται ακόμα και μετά από ένα χρόνο από το Συνέδριο μια πιο ουσιαστική επανίδρυση.

Θέλω να σας πω ότι η απόσταση από το 2009 και από το 2012 είναι πολύ μικρή. Μπορούμε να πάθουμε ότι πάθαμε το 2009, που περιμέναμε 2-3 ευρωβουλευτές και βγάλαμε μόνο έναν, δηλαδή να μην νικήσουμε στις επόμενες εκλογές. Όμως μπορεί και να έχουμε μια μεγάλη νίκη σαν το 2012. Από εμάς εξαρτάται και τις σχέσεις που αναπτύσσουμε με την ελληνική κοινωνία.

Αυτό προϋποθέτει μια πορεία προς το λαό, τώρα αλλά και σταθερά. Σε αυτό το σημείο πρέπει να σκεφθεί ο καθένας τι κάνει για αυτή την πορεία προς το λαό, τι δυνατότητες έχουμε, ποια είναι τα ισχυρά μας χαρτιά σε αυτή την πορεία και ποια είναι τα χρήσιμα στοιχεία που έχουμε και μπορούμε να αξιοποιήσουμε για να πάμε να μιλήσουμε και να συνδεθούμε με τον κόσμο. 

Επομένως θέλω να πω, ότι ακόμα και με τα προβλήματα που έχει το κόμμα πρέπει να δώσουμε τη μάχη και να νικήσουμε. Και να μην προεξοφλούμε ότι δεν μπορούμε με ένα τέτοιο κόμμα να νικήσουμε, όπως ειπώθηκε πριν από κάποιους συντρόφους. Βοηθούν τέτοιες τοποθετήσεις; Και σε τι; Και εγώ έχω μεγάλο πρόβλημα με τους παραγοντισμούς και με έχετε ακούσει να μιλάω πολλές φορές σχετικά. Η στιγμή όμως αυτή είναι στιγμή που πάμε να δώσουμε τη μάχη. Και η σημαντική αυτή μάχη πρέπει να δοθεί με τους καλύτερους δυνατούς όρους.

Δεύτερο σημείο, η διακήρυξη. Πιστεύω ότι λείπει ένα μεγάλο θέμα από τη διακήρυξη, το βασικό: Ποια είναι η άποψή μας για το πολιτικό οικοδόμημα της Ευρώπης. Υποστηρίζω ότι χρειαζόμαστε μια επανάσταση της δημοκρατίας στην Ευρώπη. Που να σημαίνει: κύρος και δύναμη στα εθνικά κοινοβούλια, αλλαγή και αποφασιστικότητα στο ευρωκοινοβούλιο. Όλοι οι θεσμοί οι οποίοι δεν στηρίζονται πουθενά, σε καμία λαϊκή νομιμοποίηση (ούτε καν σε θεσμική πλέον), να αμφισβητηθούν. Να τεθεί σε κίνηση μια διαδικασία ανατροπών σε ολόκληρη την Ευρώπη. 
Η φράση, «της επανάστασης της δημοκρατίας στην Ευρώπη», είναι μια πολύ καλή φράση που την έχει πει ο σύντροφος Νίκος Χουντής. Πρέπει να προστεθεί αυτός ο πολιτικός όρος στη σκέψη, την ορολογία και τη στρατηγική μας για να μπορούμε να μιλάμε για οποιαδήποτε αλλαγή. Διότι, το να αναφέρουμε γενικά τους πόθους μας για μια Ευρώπη οικολογική, φεμινιστική, ειρηνική κλπ., είναι μεν καλό αλλά παραμένει απλά μια έκθεση ιδεών και επιθυμιών. Με αυτόν τον τρόπο όμως δεν τίθενται οι πολιτικοί όροι που θα επιτρέψουν τέτοιες τεράστιες, όσο και αναγκαίες, αλλαγές.

Σχετικά με την πολιτική κατάσταση δύο είναι τα κεντρικά θέματα που έχουμε μπροστά μας. Πρώτον, την υποστροφή της λαϊκής διαθεσιμότητας. Δεν πάμε με το κλίμα που υπήρχε το 2012 στις εκλογές. Ο κόσμος είναι πιο μουδιασμένος και  δείχνει μια ορισμένη ανάθεση και απογοήτευση. Το δεύτερο είναι η κεντροαριστερή ανασύσταση που επιχειρείται και θα μας κάνει ζημιά αν δεν την υπολογίσουμε σοβαρά. Εάν κάνουμε μέτωπο προς το Βενιζέλο και υπάρχει μόνο μια πόλωση απέναντι στο Βενιζέλο και στον Σαμαρά, ξεχνάμε ότι όλοι οι άλλοι δουλεύουνε για να καρπωθούν και να στήσουν ένα κεντροαριστερό «μαγαζί» στη χώρα και να μας πιέσουν να μετατοπιστούμε. 
Τι λέει η ιστορία; Το 1958 η αριστερά παίρνει 24%, 79 βουλευτές και βρίσκεται στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το 1961 συγκροτείται η Ένωση Κέντρου. Από κομματίδια, από το τίποτα, που ήταν τσακωμένοι μεταξύ τους. Αυτή η σύσταση του Κέντρου και μια πολιτική της Αριστεράς προς το Κέντρο, που έλεγε ότι μόνο μέσω του Κέντρου μπορεί να πετύχει κάτι, μετέτρεψε την Αριστερά σε ουραγό του Κέντρου. Αυτήν την στιγμή τι γίνεται; Έχουμε το 27% του ΣΥΡΙΖΑ και θέλουν να το χαμηλώσουν, να το χτυπήσουν, να το εξαφανίσουν. Πάνε να δημιουργήσουν ξανά μια κεντροαριστερή δύναμη, από Ποτάμι, από Ελιά, από Γ.Α.Π., από ΔΗΜΑΡ αν θέλετε, και από άλλους, άσχετους από όλο αυτό το πράγμα που έχει βγει, και να μας πιέσουν να είμαστε σε συνεργασία με αυτή την κατάσταση και να μας βάλουν όρια. Να μας ευνουχίσουν πολιτικά. Αυτό είναι το κεντρικό πολιτικό ζήτημα που έχουμε σήμερα. Και για τα επόμενα ένα-δύο χρόνια αυτό θα είναι το κεντρικό θέμα: αν θα πρωταγωνιστήσει η Αριστερά ή αν η Αριστερά θα μετατραπεί, θα πιεστεί προς πιο κεντροαριστερές θέσεις. 
Επομένως, απλά και μόνο πόλωση δεν βοηθάει. Γιατί όταν γίνεται πόλωση εμείς παλεύουμε με τον ένα πόλο, τον κυβερνητικό, και οι άλλοι δουλεύουν με διάφορους τρόπους και κερδίζουν έδαφος. 

Αυτά λοιπόν είναι τα δύο βασικά σημεία που βλέπω. Δηλαδή το πώς να σηκωθεί ο κόσμος, να χαμογελάσει και να υπάρξει εμπιστοσύνη και όραμα. Αυτό στην τακτική μας σημαίνει να δεσμευτούμε άμεσα σε μερικές θέσεις που να δείχνουν το σχέδιό μας για τη διέξοδο της χώρας και την αξιοπιστία μας. Και δεύτερον, αναμέτρηση με τα σενάρια της κεντροαριστερής ανασύστασης, γιατί αυτή μπορεί να λειτουργήσει σαν δούρειος ίππος για την προσπάθεια της Αριστεράς και να αποδειχθεί πιο μεγάλος εχθρός από το σημερινό κυβερνητικό μπλοκ.

Σας ευχαριστώ
Tagged : / / /

Τοποθέτηση στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, 08/12/2013

Συντρόφισσες και σύντροφοι στην πρώτη ΚΕ μετά το συνέδριο είχα καταθέσει μια δήλωση στην οποία έλεγα ότι ένα κόμμα κρίνεται από τη σοβαρή στάση. Αυτό σημαίνει ότι και τα στελέχη και τα μέλη του πρέπει να τηρούνε μία σοβαρή στάση. Δεν πρόκειται να ψηφίσω το σχέδιο απόφασης. 

Ούτε να καταθέσω μια δήλωση που να πάει στις κομματικές οργανώσεις, με «ορθή επανάληψη» μετά από τρεις αποστολές (όπως έγινε τις άλλες φορές), σαν διευκρίνιση του γιατί έδωσα θετική ψήφο σε αυτή την απόφαση. Αρμενίζουμε λάθος. Δεν ακούμε την κοινωνία και νομίζουμε ότι «όλα πάνε καλά» γιατί «έτσι κι αλλιώς θα είμαστε η επόμενη κυβέρνηση». Αυτό και μόνο είναι λάθος. Δεν θέλει πολλή ανάλυση. 

Υπάρχουν δύο πράγματα τα οποία είναι τραγικά. Πρώτον, δεν κάνουμε τίποτα σοβαρό για να προετοιμάσουμε τον λαό για μια μεγάλη σύγκρουση. Και το μόνο που του λέμε είναι «δώσε μας ισχυρή εντολή για να πάμε να διαπραγματευτούμε». Και το δεύτερο: η κατάσταση του κόμματος είναι τραγική. 

Τα παίρνουμε αυτά τα μηνύματα; Κι αν τα παίρνουμε τι κάνουμε; Αντιμετωπίζουμε ό,τι γίνεται στη συγκυρία σαν παρένθεση. Μία παρένθεση, δύο παρένθεση, η ΕΡΤ παρένθεση, οι απεργίες παρένθεση, όλα παρένθεση και… «καλά πάμε»! Ε, φτάνει αυτό! Δεν πάμε καλά. Και μπορεί να «πάμε καλά» και να κερδίσουμε με πολύ μεγάλο ποσοστό τις εκλογές αλλά να μην έχουμε κάνει το ουσιαστικό : την προετοιμασία του λαϊκού παράγοντα. 

Και επίσης υποτιμάμε το κόμμα. Δεν είναι καινούργιο κόμμα αυτό που φτιάξαμε. Δεν το φροντίζουμε όπως θα έπρεπε να φροντίζουμε ένα καινούργιο κόμμα. Υπάρχει μια νομή της κομματικής εξουσίας ανάλογα σε διάφορα βιλαέτια και νομίζουμε ότι αυτό είναι κόμμα. Ε, δεν είναι κόμμα! Πώς να το κάνουμε; Δείτε τις συνελεύσεις, δείτε τη συμμετοχή στις διαδικασίες του κόμματος. Δεν τα ξέρετε αυτά; Τα ξέρετε. Κι εγώ τα λέω και γίνομαι δυσάρεστος. Αλλά είναι αναγκαία μια σοβαρή στάση. Δεν θα ψηφίσω την πολιτική απόφαση. 

Από κει και πέρα : ούτε η ανάθεση είναι καλό ούτε γενικά το χτίσιμο ενός νέου διπολισμού είναι λύση για τον ελληνικό λαό. Το κείμενο της απόφασης βάζει ένα καινούργιο θέμα: την ανάγκη ενός ανοίγματος, μιας πρωτοβουλίας, μιας διεύρυνσης. Υπάρχει αυτή η ανάγκη; Βεβαίως και υπάρχει. Αλλά πρέπει να εξηγηθούμε. Να εξηγηθούμε σοβαρά. Δεν μπορεί να είναι μονόπλευρη η διεύρυνση. Εγώ θέλω σε αυτή τη διεύρυνση να είναι μέσα το σωματείο των καθαριστριών, που είχανε έρθει στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα για την πρόταση μομφής και μοιράζανε μια προκήρυξη, θέλω να είναι μέσα οι διοικητικοί υπάλληλοι του Πανεπιστημίου που δίνουν έναν ηρωικό αγώνα, θέλω τους σχολικούς φύλακες, δίπλα πιθανά στην Κοινωνική Συμφωνία της Λούκα Κατσέλη που μπορεί να είναι κι εκείνη. Και να λειτουργήσουμε έτσι. Και να αναλάβουν δυνάμεις μέσα από το κόμμα να στήσουν έτσι τη διεύρυνση κι όχι σαν «επιτροπές σοφών». Είναι καθαρό αυτό; Αν είναι καθαρό, μακάρι να το κάνουμε και να πετύχει. 

Κλείνοντας: Πριν τις εκλογές είχα δώσει με γραπτό κείμενο (κι αναγκάζομαι να τα πω αυτά σήμερα) εισήγηση για δύο μεγάλες πρωτοβουλίες. Πρώτο, πανεθνική διαβούλευση για την παραγωγική ανασυγκρότηση που να βοηθήσει στη δημιουργία κινήματος για την παραγωγική ανασυγκρότηση. Ενάμισης χρόνος τώρα και δεν έγινε τίποτα. Μίλησε ο Αλέξης Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη για την παραγωγική ανασυγκρότηση, δεν έγινε τίποτα για αυτό το θέμα. Και δεύτερο είχα κάνει την πρόταση να δημιουργήσουμε ένα αυτοδιαχειριζόμενο ΜΜΕ. Η εμπειρία της ΕΡΤ έδειξε ότι μπορεί να φτιαχτεί ένα τέτοιο μέσο αυτοδιαχειριζόμενο. Το δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό μέσο να λειτουργήσει όπως λειτούργησε η ΕΡΤ το τελευταίο διάστημα, από τους εργαζόμενούς της. Και σε αυτά να δεσμευτεί καθαρά ο Σύριζα απέναντι στον ελληνικό λαό. Και αύριο να βγάλουμε την αφίσα που είπε η συντρόφισσα Σωτηρίου (με τις δεσμεύσεις του Σύριζα). Είναι μερικά πράγματα για να ξυπνήσουν λιγάκι οι καταστάσεις. Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο και έχω να πω ότι δεν μπορώ να ψηφίσω μια απόφαση που μοιάζει με τις προηγούμενες και που δεν αλλάζει σελίδα στην πορεία που προχωράμε. Σας ευχαριστώ.
Tagged : / /

Δήλωση μελών της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ στην 4η συνεδρίασή της (08/12/2013)

Με βάση μια ολόκληρη σειρά αιτιολογημένων παρεμβάσεων, επισημάνσεων και δηλώσεων που καταθέσαμε στις προηγούμενες συνεδριάσεις της Κεντρικής Επιτροπής σχετικά με αρνητικές πλευρές στη μετά το Ιδρυτικό Συνέδριο πορεία μας, πιστεύουμε ότι είναι άμεσα αναγκαίο να ληφθεί μια σειρά διορθωτικών μέτρων, όσο υπάρχει ακόμα δυνατότητα να λειτουργήσουν εποικοδομητικά.

Ως εκ τούτου δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε ένα Σχέδιο Απόφασης το οποίο υπονοεί ότι βαδίζουμε καλώς, ότι έχουμε σωστή πορεία, ότι δεν σημειώνεται μια ορισμένη σημαντική καθυστέρηση σε σειρά ζητημάτων.

Δύο είναι τα μεγαλύτερα προβλήματα που δεν αντιμετωπίζονται με την απαιτούμενη επάρκεια:

α) Δεν κάνουμε αυτό που πρέπει για τη διαφώτιση, προετοιμασία και συγκρότηση του λαού ενόψει της μεγάλης σύγκρουσης που έρχεται στο άμεσο μέλλον.

β) Συνεχίζουμε την υποτίμηση του κόμματος και δεν λαμβάνουμε υπόψη μια σειρά νέων ποιοτικών στοιχείων (τα οποία επιβεβαιώνει η εμπειρία μας από την επαφή με το λαό, αλλά και η έρευνα που παρουσιάστηκε στη σημερινή συνεδρίαση) που συγκροτούν ένα ριζικά διαφορετικό από το παρελθόν πλαίσιο, πάνω στο οποίο οφείλουν να οικοδομηθούν οι οργανικές σχέσεις ενός μεγάλου ριζοσπαστικού αριστερού κόμματος και της σκληρά δοκιμαζόμενης κοινωνίας.

Αυτά τα δύο καίρια θέματα δεν εντοπίζονται με την έμφαση που πρέπει, δεν στρέφεται σε αυτά κατά πρώτο λόγο η προσοχή μας, προχωράμε χωρίς να τα υπολογίζουμε σωστά. Επομένως, δεν μπορούμε να υπερψηφίσουμε το Σχέδιο Απόφασης.


Αθήνα, 08/12/2013

Αξελός Λουκάς                                         Ρινάλντι Ρούντι
Ελληνιάδης Στέλιος                                   Σωτηρίου Ελένη 
Θεοδωρόπουλος Γιώργος                          Ταυρής Νίκος
Καραμάνος Χρίστος                                   Τσέλου Ειρήνη
Κοδέλας Δημήτρης                                    Τσίπρας Γιώργος
Λάμπρου Βύρωνας                                    Φινάλης Ερρίκος
Λαντζανάκη Μαρία                                    Χατζηλάμπρου Βασίλης
Μαντάς Μάκης                                          Χατζησταυράκη Μαρία
Μούστος Μανώλης                                    Ψιμούλη Χρυσούλα
Μπανιά Σοφία
Μπουλούμπαση Άβα
Μπρέστα Μαρίνα
Πατρικίου Έλενα

Tagged : / /

Τοποθέτηση στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, 20/10/2013

Ο μήνας που κύλησε από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα μας εισήγαγε σε έναν νέο, πυκνό σε γεγονότα, δύσκολο να «διαβαστεί», πολιτικό κύκλο, σε μια εξαιρετικά ρευστή και μεταβατική κατάσταση. Αρκετά λέχθηκαν και από προηγούμενους συντρόφους, για τις αντιθέσεις ΔΝΤ-ΕΕ, για τις διεργασίες να στηθεί μια κυβέρνηση συνεργασίας στην Γερμανία υπό την ενδυναμωμένη Μέρκελ, το «αντάρτικο» που στήνει μέρος του πολιτικού κόσμου για την «μεταμνημονιακή» φάση κλπ.
Η ομιλία του σ. Αλέξη Τσίπρα προσδιορίζει την κρισιμότητα της στιγμής και της κατάστασης και παρουσιάζει ενδιαφέρον. Θα πρότεινα, αφού όλοι πλέον διαπιστώνουν μια άσχημη κατάσταση εντός του κόμματος, μαζί με τις αποφάσεις της ΚΕ, να δοθεί η ομιλία του σ. Τσίπρα και να γίνει συζήτηση γύρω από αυτήν σε ολόκληρο το κόμμα. Γιατί, δεν φτάνει να διαπιστώνεται μια άσχημη κατάσταση. Χρειάζονται δύο βήματα ακόμα: πρώτο να ερμηνευτεί ουσιαστικά το γιατί υπάρχει αυτή  η κατάσταση [Να μια ωραία πνευματική άσκηση για όσους το διαπιστώνουν. Θα έχει ενδιαφέρον να ακούσουμε την εκδοχή του καθένα για το γιατί υπάρχει η άσχημη κατάσταση…] και δεύτερο, να γίνουν προτάσεις για την καλυτέρευση της κατάστασης. Ας θεωρηθεί η πρόταση που κάνω σε αυτήν την κατεύθυνση.
  
Έγινε αρκετή συζήτηση για το τι θα κάνουμε την Τρίτη στην Βουλή για την χρηματοδότηση της ΧΑ. Από την πρώτη στιγμή του φονικού έπρεπε να χαραχθεί μια γραμμή και στάση. Υπήρχαν δύο βασικές επιλογές:


1η Επιλογή
Απόσταση από όλες τις κινήσεις της κυβέρνησης Σαμαρά
Προβολή όλων των ενστάσεων των συνταγματολόγων
Καταγγελία των παραβιάσεων συντάγματος κλπ
Προϊδέαση ότι τέτοια μέτρα θα παρθούν και για άλλους
2η Επιλογή
Επιτέλους, έστω και αργά παίρνονται μέτρα
Όχι στην θεωρία των δύο άκρων
Τα μνημόνια γεννούν την απόγνωση – και την βία κλπ
Νομιμότητα – ομαλότητα – δημοκρατία

Είναι φανερό ότι επιλέχθηκε η δεύτερη. Έτσι δεν μπορούμε τώρα να το κάνουμε ποτ πουρί και να φανούμε ανακόλουθοι. Αλλά εδώ, σήμερα, ειπώθηκε από κάποιους πως τα δύο άκρα είναι από την μια το κεφάλαιο και από την άλλη η εργατική τάξη… Μια τέτοια τοποθέτηση ακυρώνει κάθε λόγο για την πολιτική, την διαμεσολάβηση, το πολιτικό στοιχείο, την πολιτική διαπάλη. Τόσος χοντροκομμένος αριστερισμός τι χρειάζεται;
Εδώ δεν πρέπει, όμως, να ξεχνάμε πώς η ΧΑ δεν είναι μόνο εγκληματική οργάνωση. Έκανε πολιτική, δημιούργησε ένα ρεύμα, μεγάλωσε τα ακροατήριά της στη βάση μιας πολιτικής και μιας συμπεριφοράς, με αρκετά επιθετικά χαρακτηριστικά προς το πολιτικό σύστημα. Θα δούμε την αποτελεσματικότητα των μέτρων (γιατί έχουμε ένα κοινωνικό φαινόμενο και δεν είναι αρκετοί οι όποιοι νόμοι για να το εξαφανίσουν). Επομένως δεν θα είναι λίγος ο κόσμος που θα σκεφτεί: «Ποιοι είναι αυτοί που κυνηγάνε την ΧΑ σήμερα;» Το πολιτικό σύστημα που κυνηγά την ΧΑ δεν είναι νομιμοποιημένο στα μάτια του κόσμου. Επομένως πάντα πρέπει να θυμόμαστε την «πανουργία της ιστορίας».
Επειδή λοιπόν ομιλούμε περί πολιτικής, οφείλουμε να έχουμε ένα «άγγιγμα ποιότητας» και να την αντιμετωπίζουμε με μεγαλύτερη απαιτητικότητα. Ακόμα κι αν ακολουθούμε την δεύτερη επιλογή, πρέπει να είμαστε μάστορες, να την παντρεύουμε με την βασική μας κατεύθυνση και την κρουστικότητα συνολικά προς το πολιτικό σύστημα. Και να μην σταματάμε στιγμή να προπαγανδίζουμε μια μεγάλη λαϊκή μεταπολίτευση που θα αλλάξει και το πολιτικό σύστημα και θα βάλει τις βάσεις του ξαναχτισίματος της χώρας. Ο Κατρούγκαλος για παράδειγμα το έκανε με πολύ καλό τρόπο. Με σαφήνεια, τεκμηρίωση, ψυχραιμία και τόλμη καταφέρθηκε ενάντια στο πολιτικό σύστημα, πήρε σαφή θέση εναντίωσης, και η άποψή του κέρδισε έδαφος σε πολύ κόσμο που παρακολούθησε την παρέμβασή του.

Υπάρχει ανησυχία και επιφυλακτικότητα και μέσα στις γραμμές μας. Ορισμένοι κάνουν λόγο για ενσωμάτωση ή και για δεξιά (κεντροαριστερή) στροφή του Συριζα. Υπάρχει τέτοιος κίνδυνος, δεξιός κίνδυνος, ή είναι ένας αδικαιολόγητος φόβος; Φυσικά και υπάρχει και θα δυναμώνει όσο πλησιάζουμε στην διακυβέρνηση. Αυτήν την στιγμή ασκείται μεγάλη πίεση πάνω στο Συριζα ώστε να ακυρωθεί ο ριζοσπαστισμός του, να στρογγυλευθεί η στάση του, να ξεδοντιαστεί, να συκοφαντηθεί κλπ. Με δυο λόγια υπάρχει η τάση να ματαιωθεί η επιδίωξη να φθάσει ο Σύριζα στην διακυβέρνηση και αν αυτό δεν αποτραπεί να έχει νερώσει αρκούντως το κρασί του και να μην προωθήσει μια μεγάλη πολιτική μεταβολή, αλλά να είναι μια παρένθεση σύντομη ή μια ανώδυνη εναλλαγή. Υπάρχουν αυτοί οι κίνδυνοι; Βεβαίως! Πώς τους αντιμετωπίζουμε; Με την πολιτική γραμμή κυρίως, με τις δεσμεύσεις του κόμματος, με την δημιουργία ενός πολιτικού ρεύματος διεξόδου, το οποίο θα πιέζει για την υλοποίηση των δεσμεύσεων και θα ανοίγει παραπέρα δρόμους, με την συμμετοχή του κόσμου σε όλες τις διεργασίες. Ακόμα με το να κουβεντιάζεται, να συζητείται αυτό το πρόβλημα, με την πολιτικοποίηση των γραμμών μας.
Δεν μπαίνει όμως φραγμός στον κίνδυνο να προβάλλουμε μια γραμμή κατώτερη των περιστάσεων (πχ ενότητα της αριστεράς, δηλαδή με ΚΚΕ και Ανταρσύα) ή να προβάλλουμε διαφοροποιήσεις κάθε φορά απλά για να διαφοροποιηθούμε (ευρωζώνη, ευρώ, ταξίδια, άρθρο 187 α, υποψηφιότητα Τσίπρα για κομισιόν κλπ κλπ) και διαδίδοντας ότι διολισθαίνει το κόμμα, διολισθαίνει, διολισθαίνει κ.ο.κ. Δεν δίνονται έτσι οι μάχες, δεν κερδίζουμε έτσι έδαφος στην κοινωνία…

Κλείνοντας, θα σας διαβάσω μια ολιγόλογη δήλωση που υπογράφουμε κάποια μέλη της Κεντρικής Επιτροπής σχετικά με την κατάσταση του κόμματος:

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Όπως διαπιστώθηκε και από τη σημερινή συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, συνεχίζουμε στην ίδια ρότα. Την πεπατημένη.

Οι προϋποθέσεις και τα προαπαιτούμενα μιας αναγκαίας μεγάλης πολιτικής μεταβολής φέρνουν με έμφαση στην επιφάνεια τα ελλείμματα που έχουμε στην εσωτερική ζωή του ΣΥΡΙΖΑ και στη συγκρότηση ενός πλατιού λαϊκού πολιτικού ρεύματος διεξόδου.

Ο σκεπτικισμός και η επιφυλακτικότητα διαπερνά τις γραμμές μας. 

Η λειτουργία μας, απαλλαγμένη από τη λογική των μηχανισμών ώστε να ανοίξει ο δρόμος για τον ΣΥΡΙΖΑ των μελών, η πολιτικοποίηση και η ανάπτυξη του κόμματος, είναι από τις βασικές προϋποθέσεις μιας μεγάλης και ουσιαστικής πολιτικής νίκης.

Αλλιώς, αύριο ίσως να μιλάμε για το δέντρο που πληγώναμε…
Tagged : / /

Το καταστατικό του Σύριζα στις οργανώσεις!, δημοσιεύτηκε στο Δρόμο της Αριστεράς, στην Αυγή της Κυριακής και στην Εποχή, στις 6/10/2013

Σε «εύλογο» χρονικό διάστημα τυπώθηκε το καταστατικό του Συριζα που εγκρίθηκε από το ιδρυτικό συνέδριο τον περασμένο Ιούλη. Έχει τυπωθεί σε 20.000 τεμάχια (χρειάζονται άμεσα άλλα τόσα ώστε να καλυφθούν οι στοιχειώδεις ανάγκες) και σύντομα θα είναι διαθέσιμο σε όλες τις Οργανώσεις Μελών.

Το καταστατικό αποτελεί την «ταυτότητα» του κόμματος στο οποίο αποτυπώνονται οι γενικοί στόχοι, οι κανόνες λειτουργίας και οι σχέσεις ανάμεσα στα διάφορα επίπεδα του σύνθετου πολιτικού οργανισμού που είναι ο Σύριζα. Κατοχυρώνει την δημοκρατία των μελών και την αποτελεσματικότητα στη δράση και οργανώνει όλη την εσωτερική λειτουργία του κόμματος. 
Το καταστατικό, σαν περιεκτικό κείμενο που με σαφήνεια διατυπώνει την ταυτότητα και τη λειτουργία του κόμματος, είναι ένα εφόδιο. Ένα εφόδιο για κάθε μέλος σε μια σύνθετη και δύσκολη κατάσταση και για στόχους που απαιτούν πολλές υπερβάσεις για να πραγματοποιηθούν. Το καταστατικό, στην καλαίσθητη και εύχρηστη μορφή που κυκλοφορεί, μπορεί να αποτελέσει ένα βασικό κείμενο για την ανάπτυξη του κόμματος, τη διεύρυνση της εμβέλειάς του και να τροφοδοτήσει μια εξωστρεφή δραστηριότητα και όχι μια εσωστρεφή αναδίπλωση.

Αυτοί είναι οι λόγοι που το καταστατικό του Συριζα πρέπει να διαβαστεί, αναλυθεί, προπαγανδιστεί και να αποτελέσει απαρχή σχέσεων με φίλους και ψηφοφόρους του Σύριζα. Δεν είναι ένα «εσωτερικό» ντοκουμέντο, δεν είναι απλά το «δίκαιο» που ισχύει εντός του κόμματος. Είναι ένα κείμενο που προπαγανδίζει τη δημοκρατική και ριζοσπαστική φύση του κόμματος, επιδιώκοντας να γίνει κτήμα και να παρακινήσει σε δράση και συλλογική στάση δεκάδες χιλιάδες και εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες σε ολόκληρη τη χώρα.

Με αυτή την προοπτική, το καταστατικό προέχει να φθάσει και να μοιραστεί άμεσα σε όλα τα μέλη του Συριζα και να γίνει κτήμα τους. Να παρουσιαστεί συστηματικά σε όλες τις οργανώσεις μελών και να απαντηθούν τυχόν ερωτήσεις και απορίες. Αυτή η διαδικασία είναι ένα αναγκαίο βήμα για τη δημιουργία ενός πνεύματος κοινής θέλησης και κοινής δράσης ολόκληρου του κόμματος, απαρχή και βάση για την εξάπλωση και το ρίζωμά του μέσα στην ταραγμένη πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας.

Ρούντι Ρινάλντι 
συντονιστής της επιτροπής για το καταστατικό
Tagged : /

Τοποθέτηση στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, 1/9/2013

Δεν υιοθέτησα την εισήγηση της γραμματείας προς την Κ.Ε. Για τρεις λόγους ουσιαστικούς.

Ο πρώτος λόγος είναι ότι ξεκινάμε την δουλειά με λάθος τρόπο, με τρόπο συνηθισμένο από τα παλιά, με την «πεπατημένη»  και την δύναμη της συνήθειας, με αρκετή προχειρότητα. Και εξηγούμαι: Η εισήγηση είναι ένας «κουβάς» θεμάτων διαφορετικών, που το καθένα έχει την σημασία του, για τα οποία όμως δεν μπορούμε σχεδόν ποτέ με επάρκεια να εξετάσουμε ή να συζητήσουμε, με αποτέλεσμα στο τέλος να μη βγαίνει συμπέρασμα για το ποια είναι η κεντρική μας κατεύθυνση. Έχει ξαναγίνει –σε συνεδριάσεις της Κ.Ε- να καταλήγουμε σε τέτοια κείμενα που μετά παρουσιάζονται και στις οργανώσεις με τις τρεις συνηθισμένες τροποποιήσεις, με αποτέλεσμα η συζήτηση που ακολουθεί στις οργανώσεις μελών να είναι γενική, επί παντός του επιστητού, όπου ο καθένας λέει ό,τι του έρθει εκείνη την στιγμή. 
Στην συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε ως σύνολο θεμάτων: τον πόλεμο στην Συρία, την κινητοποίηση για την ΔΕΘ, την παρέμβαση στους αγώνες που γίνονται αυτήν την περίοδο, τον στόχο να φύγει η κυβέρνηση, το ζήτημα των συμμαχιών και την δημιουργία επιτροπών για την ανατροπή της κυβέρνησης ή για την υπεράσπιση της δημόσιας περιουσίας, τις εσωτερικές διαδικασίες για εκλογή νέων οργάνων, την προετοιμασία του κόμματος για τις αυτοδιοικητικές εκλογές και τις ευρωεκλογές. Είναι πάρα πολλά θέματα και δύσκολα, λίγο επεξεργασμένα λίγο συζητημένα και με πρόχειρο τρόπο ριγμένα στο χαρτί.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι αυτή η αντιμετώπιση οδηγεί σε αδυναμία κεντρικού προσανατολισμού για τα μέλη και τις οργανώσεις μελών. Τα καλούμε σε όλα και θα προσανατολιστούν σε ό,τι νομίζουν ότι μπορούν και σε ό,τι τα πιέζει περισσότερο. Άλλοι θα
δουλεύουν από τώρα για τις αυτοδιοικητικές, άλλοι για τις ευρωεκλογές, άλλοι για την ιδιωτικοποίηση του νερού, άλλοι για την αντιμετώπιση των φασιστών, άλλοι για τα μέτωπα που ανοίγουν σε παιδεία, υγεία κ.λπ., άλλοι θα προσπαθούν να φτιάξουν μια επιτροπή, οι νεολαίοι θα κάνουν το φεστιβάλ τους και όλοι μαζί θα λέμε να φύγει η κυβέρνηση. Όλα αυτά δεν είναι προσανατολισμός και δεν είναι σοβαρή στάση.
Κοντολογίς απαιτείται αξιολόγηση και ιεράρχηση των στόχων μας και ανάδειξη των κεντρικών στόχων.
Στην παρούσα συγκυρία ο ριζοσπαστισμός δεν έγκειται στο αν ένας σχηματισμός έχει τη ριζοσπαστικότερη των αντιλήψεων σε όλα τα θέματα, αλλά στο αν μπορεί να υπηρετήσει με ριζοσπαστικό και ρηξικέλευθο τρόπο τις βασικές ανάγκες που αυτή τη στιγμή έχει ανάγκη η χώρα και ο λαός, δηλαδή  σταμάτημα της καταστροφής, μίνιμουμ επίπεδο διαβίωσης για όλους, συγκράτηση των οικονομικών και κοινωνικών δομών της χώρας και προώθηση μιας παραγωγικής ανασυγκρότησης. Αυτό μπορεί να ακούγεται «λίγο», αλλά η υπηρέτησή του μπορεί να γίνει μόνο με συγκρούσεις και ριζοσπαστισμό.

Ο τρίτος λόγος αφορά την έλλειψη σοβαρής στάσης. Ένας παλιότερος έγραφε: «Εκείνο που πραγματικά έχει αξία στον κόσμο, είναι η σοβαρή στάση, και ακριβώς σε αυτή τη στάση το κόμμα αφιερώνει τη μεγαλύτερη προσοχή». Το ερώτημα που τίθεται είναι η σχέση μας με την σοβαρή στάση και πόση προσοχή της αποδίδουμε. Σε όλους τους τομείς και σε όλα τα ζητήματα μικρά και μεγάλα. Το κεντρικό σύνθημα του ιδρυτικού μας συνεδρίου ήταν «ισχυρός ΣΥΡΙΖΑ – αυτοδύναμος λαός». Σωστό σύνθημα. Πώς το εννοούμε όμως; Πόσο κοντά είμαστε σε αυτό; Πόσο μοχθούμε για να τα προωθήσουμε; Πώς θα γίνει ισχυρός ο ΣΥΡΙΖΑ; Πώς ο λαός θα γίνει πραγματική αυτοδύναμος με αυτοπεποίθηση, ιδανικά, οράματα για μια άλλη Ελλάδα; Τι βήματα έχουμε κάνει σε αυτήν την κατεύθυνση; 
Στις δεδομένες συνθήκες χρειαζόμασταν μια σύνοδο της Κ.Ε. που να εξέταζε άμεσα δύο ζητήματα: Πρώτο το θέμα του πολέμου στην Συρία και τον καθορισμό μιας στάσης και γραμμής για αυτόν. Δεύτερο να εκτιμούσαμε την κατάσταση του κόσμου μετά την καλοκαιρινή επέλαση της κυβέρνησης και να επεξεργαζόμασταν την τρέχουσα γραμμή του κόμματος με στόχο την κοινωνική ανασυγκρότηση και την δημιουργία ενός πολιτικού ρεύματος διεξόδου της χώρας. Να εκτιμούσαμε το γιατί παντού μας λένε «πού είναι και τι κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ », γιατί υπάρχει αυτό το ερώτημα, ποιοι και γιατί το θέτουν, τι ουσιαστικά ζητούν από εμάς. Να σκύβαμε με σοβαρότητα πάνω στα προβλήματα της κοινωνίας και να δεσμευόμασταν για 3-4 ρεαλιστικά και συγκεκριμένα πράγματα και να βλέπαμε πώς θα σπάγαμε την καθήλωση και την ανάθεση που επιβάλλεται σε μια κοινωνία που αποσυντίθεται, που κονιορτοποιείται μέρα με την μέρα, που γίνεται ασώματη. Από αυτές τις γενικές διαπιστώσεις να καθορίζαμε μια κεντρική γραμμή τόσο για την περίοδο όσο και για την ανασυγκρότηση των κοινωνικών χώρων και μετώπων. Για τις εκλογικές αναμετρήσεις θα έφτανε μια και μόνο παράγραφος που να τόνιζε την ιδιαίτερη προεκλογική χροιά της περιόδου και τα καθήκοντα που απορρέουν από αυτήν, με την υπογράμμιση ότι άμεσα τα αρμόδια τμήματα, η γραμματεία κ.λπ. θα πρέπει να εφοδιάσουν το κόμμα με εισηγήσεις και κατευθύνσεις.

Ξέρω ότι είμαστε ένα νέο κόμμα. Τείνουμε όμως να λειτουργούμε με παλιές συνήθειες και με λιγοστή τόλμη. Κηρύσσουμε τον παραγοντισμό εκτός νόμου, αλλά αυτός κυριεύει τις γραμμές μας. Δεν έχουμε μια οργανωτική πολιτική που να είναι αντίστοιχη του στόχου της μετάβασης και της οικοδόμησης ενός σύγχρονου πραγματικά αριστερού κόμματος και η νομή κάθε υποτιθέμενης ή πραγματικής μικροεξουσίας μετατρέπεται σε σαράκι.
Δεν ακούμε καλά την κοινωνία και επομένως δεν συγκλονιζόμαστε από τα βάσανά της. Προχωράμε βέβαιοι για την άκοπη διακυβέρνηση και ό,τι αυτή φέρνει. Κυρίως δεν προετοιμαζόμαστε για τις δυσκολίες που θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Έτσι όμως γινόμαστε ευάλωτοι από πολλές απόψεις…
Φοβάμαι πως η κεντρική κατεύθυνση που ρητά ή υπόρρητα βγαίνει είναι η προετοιμασία για τις αυτοδιοικητικές εκλογές και τις ευρωεκλογές και η ετοιμότητα να κερδίσουμε τις βουλευτικές όποτε αυτές γίνουν. Η ανατροπή υπάρχει σαν σύνθημα. Δεν υπάρχει η προετοιμασία των όρων μιας διεξόδου της χώρας και επομένως η προετοιμασία της κοινωνικής ανασυγκρότησης, ενός πολιτικού ρεύματος διεξόδου για τον στόχο αυτό. Ο πολίτης οφείλει κυρίως να ψηφίσει όταν έρθει η ώρα και η ώρα θα έρθει. Αυτή η γραμμή όμως είναι πιο πίσω από αυτό που χρειάζεται ο τόπος, ο λαός, η χώρα, αν θέλετε και ο ΣΥΡΙΖΑ. 
Το κόμμα χρειάζεται επειγόντως, σε όλα τα επίπεδα λειτουργία, διαδικασίες σαφείς στόχους και ρόλους κάθε επιπέδου, κάθε στελέχους, κάθε οργάνωσης μελών. Χρειάζεται σαφή πολιτική γραμμή και γείωση στην πραγματικότητα και την κοινωνία. Ο ΣΥΡΙΖΑ των μελών, ο ΣΥΡΙΖΑ της μετάβασης, ο ΣΥΡΙΖΑ πρωταγωνιστής των εξελίξεων, ο ΣΥΡΙΖΑ ελπίδα του λαού είναι τα μεγάλα ζητούμενα στα οποία όλοι μας πρέπει να συμβάλουμε.
Tagged : / / /

“Τι έδειξε η συζήτηση για το καταστατικό του νέου κόμματος και διάφορες αναφορές”, δευτερολογία στη συνεδρίαση της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, 18-19/5/2013

1. Δεν έχουμε θεωρία για το κόμμα, σύγχρονη θεωρία. Επομένως, ο βηματισμός μας πρέπει να γίνει με ανοικτό μυαλό και δημιουργική σκέψη, να δούμε τι μπορεί να σημαίνει κόμμα σύγχρονης εποχής, κόμμα της Αριστεράς του 21ου και του σοσιαλισμού του 21ου αιώνα. Κόμμα που να ανταποκρίνεται στα καθήκοντα που η φάση ανάπτυξης ή η συγκυρία έχει θέσει στις ελλαδικές συνθήκες, στο επίπεδο ανάπτυξης της κοινωνικής συνείδησης και ιστορικής διαδρομής της ελληνικής αριστεράς.

2.  Δεν έχουμε λοιπόν επαρκή θεωρία, αλλά το χειρότερο είναι πως δεν έχουμε πολιτική για το κόμμα, δεν έχουμε κοινές βασικές αρχές στο πώς οικοδομείται ένα σύγχρονο κόμμα της αριστεράς, και δεν έχουμε εντοπίσει ποια είναι σήμερα τα κρίσιμα ζητήματα της πολιτικής για το κόμμα:

Για παράδειγμα από τα παρακάτω ποια είναι τα πιο κρίσιμα ζητήματα σήμερα; Που πρέπει να δοθεί άμεσα το κύριο βάρος;
  • Στην έντονη παρουσία του προέδρου έτσι ώστε να ρέπουμε στο προεδρικό κόμμα;
  • Στην διασφάλιση της δημοκρατίας και ποιανού, της δημοκρατίας ή των κανόνων διαμάχης των στελεχών ή της δημοκρατίας και της συμμετοχής των μελών;
  • Στο άνοιγμα στην κοινωνία και το ρίζωμα σε χώρους;
  • Στην πολυφωνία ή τον συνεκτικό πολιτικό λόγο και δέσμευση προς το λαό που δοκιμάζεται σκληρά;
  • Στην καταπολέμηση της γραφειοκρατίας και του καριερισμού;
  • Στο βάρος για την λειτουργία και την πολιτικοποίηση των Οργανώσεων Μελών; Στο ανέβασμα του ιδεολογικού και πολιτικού επιπέδου του στελεχικού δυναμικού;
  • Ποια εκτίμηση έχουμε για το υπάρχον στελεχιακό δυναμικό; Είναι έτοιμο για τα καθήκοντα που μας μπαίνουν ή είναι βουτηγμένο σε συνήθειες του χτες; Κι αν είναι πώς τροποποιείται η κατάσταση;
Η απάντηση σε αυτά ή σε παρεμφερή ερωτήματα θα προσδιόριζαν μια πολιτική για το κόμμα στις τωρινές συνθήκες. Κάτι εντελώς αναγκαίο για να πάμε μπροστά.
Ακόμα και το πώς αντιμετωπίζουμε αυτό που αποκάλεσε ο Ν. Βούτσης «Διφυές κόμμα», απαιτεί για να απαντηθεί μια πολιτική για το κόμμα, θέλει πολιτική αντιμετώπιση. Τα οργανωτικά πρέπει να υπηρετούν την θεωρία (που λείπει) και την πολιτική για το κόμμα (που πρέπει να προσδιοριστεί).

3. Επομένως είναι φτωχή η συζήτηση που γίνεται μόνο για τις συνιστώσες και τις λίστες. Είναι ασφυκτικά περιορισμένο το πλαίσιό τους όταν δεν συνοδεύονται από στοιχεία που προανέφερα. Υπάρχει ένας οργανωτικός συντηρητισμός που συνίσταται να στηριζόμαστε στην υπάρχουσα στενή εμπειρία του καθενός και σε βολικές λύσεις, ενώ δεν υπάρχει αρκετή έμπνευση για να υιοθετηθούν οργανωτικά μοντέλα – προτάσεις – πολιτικές που να απαντούν στα μεγάλα προβλήματα που έθεσε η εκθετική εκλογική μας ανάπτυξη. Αν θέλαμε να δημιουργήσουμε έναν οργανισμό ικανό να συνδυάσει την εσωτερική ανάπτυξή του με την περισσότερο οργανωμένη σχέση του με το ρεύμα ψηφοφόρων και οπαδών που δημιούργησε η αντιμνημονιακή πάλη, θα ανακαλύπταμε πολύ πρωτότυπες αλλά αναγκαίες μορφές για την δομή και των δυο επιπέδων (κόμμα – σχέση με το ρεύμα ριζοσπαστισμού). Για παράδειγμα, πολλοί σύντροφοι και συντρόφισσες ανησυχούν
μήπως και ο πρόεδρος αποκτά υπερβολικές αρμοδιότητες, δεν ενημερώνει, μήπως γινόμαστε προεδρικό κόμμα. Έτσι καταθέτουν προτάσεις για το από πού θα εκλέγεται ο πρόεδρος από την ΚΕ ή το Συνέδριο. Υπάρχει μια πτυχή που δεν θίγεται: πώς θα δημιουργήσουμε όρους πιο συλλογικής ηγεσίας. Προτάσεις για αναπληρωτές/τριες συντονιστές παντού σε όλα τα όργανα, η καθιέρωση πιθανά αντιπροέδρου ή και αντιπροέδρων και βασικά η συλλογική λειτουργία δημιουργούν άλλες προϋποθέσεις. Τέτοιες προτάσεις σε αυτό το κλίμα έγινε προσπάθεια να υπάρχουν στο καταστατικό.

Μια μικρή αναφορά σε ορισμένα που λέχθηκαν κατά την συζήτηση και χρειάζεται ένας σύντομος σχολιασμός

«Μικρό ή μεγάλο κόμμα». Δηλαδή άλλα θα ισχύουν στο εσωτερικό μας αν είμαστε μικρό κόμμα και άλλα αν είμαστε μεγάλο. Μπαίνει λάθος το ζήτημα γενικά. Είναι άλλο ένα κόμμα αριστερής αντιπολίτευσης, ζύμωσης και καταγγελίας και είναι άλλο πράγμα ένα κόμμα που έχει μεγάλη εμβέλεια και πιθανή την προοπτική να παίξει σημαντικό ρόλο στην πολιτική κοινωνική οικονομική ζωή του τόπου. Αυτό με κάποιο τρόπο αποτυπώνεται και στην εσωτερική λειτουργία και στους κανόνες που την διέπουν.

«Ανοικτό κόμμα». Κάποιοι αναρωτήθηκαν δηλαδή κόμμα «είδα φως και μπήκα»; Όχι σύντροφοι. Αλλά μέλος επειδή «Συμφωνώ με πολιτικούς στόχους ΣΥΡΙΖΑ, θέλω να πάρω μέρος στην διαδικασία αυτή, καταλαβαίνω έστω και διαισθητικά την κρισιμότητα της αναμέτρησης, θέλω να συμμετάσχω, αντιλαμβάνομαι ότι με την συμμετοχή μου προωθώ μια άλλη διαδικασία και πολιτικό σχέδιο για τον τόπο, την χώρα, την Αριστερά». Η βάση για ένα πραγματικά μαζικό κόμμα υπάρχει, υποδομή και προετοιμασία για την υποδοχή δεν υπήρξε μέχρι τώρα. Επίσης υπήρξαν στενές αντιλήψεις που έδιωχναν κόσμο, υποτιμούσαν τον κόσμο. Να το ομολογήσουμε και μεταξύ μας: δεν είναι θελκτικές οι διαδικασίες μας ούτε βοηθούν στην εμπλοκή απλών ανθρώπων υποστηρικτών του ΣΥΡΙΖΑ που θα ήθελαν να γίνουν μέλη.

«Κόμμα – συνδικάτο και εκλογικά συστήματα ανάδειξης ηγεσιών». Άλλο το συνδικάτο και άλλο πράγμα το κόμμα. Στο κόμμα υπάρχει ένα μίνιμουμ πολιτικοϊδεολογικής συμφωνίας. Δεν αντιστοιχεί η λειτουργία του κόμματος στην δομή και τους τρόπους εκλογής στα συνδικάτα. Και δεν είμαστε ένας αθώος πολιτικά χώρος τόσο στην κομματική όσο και στην συνδικαλιστική πρακτική. Κουβαλάμε λάθη, λαθεμένες αντιλήψεις και πρακτικές. Μην υψώνουμε λοιπόν τόνους αλλά να προτείνουμε πολιτικές, συνολικές πολιτικές για το κόμμα. (Αλλά αν θέλουμε κάτι περισσότερο στο ζήτημα, έχει τεθεί από την ίδια την ζωή το θέμα της ανακάλυψης και εμπότισης ακόμα και των διαδικασιών συνδικάτων και κομμάτων από τις διαδικασίες της άμεσης δημοκρατίας κι όχι από την διαχείριση απλά του ζητήματος – σχέσης πλειοψηφίας/μειοψηφίας. Δεν εξαντλείται μόνο σε αυτό το ζήτημα της πραγματικής δημοκρατίας παρόλο που είναι βασικό).

«Κόμμα των μελών». Ορισμένοι το χαρακτήρισαν ως «καραμέλα». Έχουν έτσι τα πράγματα σύντροφοι και συντρόφισσες; Όχι. Στο σχέδιο καταστατικού υπάρχουν στοιχεία που δίνουν έμφαση και κατεύθυνση να υπάρξει μια σημαντική διόρθωση: από το κόμμα στελεχών και παραγόντων να γίνουμε ένα κόμμα με ρίζες στην κοινωνία, μαζικό κόμμα, με ιδιαίτερη έμφαση στην λειτουργία και ζωντάνεμα των Οργανώσεων Μελών. Κατατέθηκαν προτάσεις που είναι σε αυτή την κατεύθυνση και επίσης στην κατεύθυνση να κοπούν νοοτροπίες μηχανισμού και καριερισμού, να τεθούν στοιχεία πιο ριζοσπαστικής αντίληψης για την εσωτερική λειτουργία και την ανάδειξη στελεχών.

«Εσωτερικός εχθρός». Αναφέρθηκε, πως αντί να συζητάμε σοβαρά ζητήματα ή ελλείμματα δημιουργείται – ανακαλύπτεται ένας «εσωτερικός εχθρός» και μάλιστα χαρακτηρίστηκε ως προσφιλής αρνητική πρακτική στο χώρο της Αριστεράς σε κρίσιμες περιόδους. Μια πολιτική για το κόμμα πρέπει να προνοήσει και να δημιουργήσει πλαίσια που να μην λειτουργούν τέτοια σχήματα. Όμως μην ξεχνάμε ότι ο «εσωτερικός εχθρός» μπορεί να διαβαστεί και ανάποδα: Ανακαλύπτεται ένας υπαρκτός ή ανύπαρκτος δεξιός κίνδυνος, που εκφράζει μάλλον η πλειοψηφία ή ο πρόεδρος και επομένως δικαιολογείται ο αγώνας για την καταπολέμηση αυτής της παρέκκλισης. Προέρχομαι από μια παράδοση της αριστεράς που έθεσε το ερώτημα «που βρίσκεται η αστική τάξη; Μέσα στο κόμμα», επομένως «Φωτιά στο γενικό επιτελείο». Έχουμε φτάσει σε τέτοιες εκτιμήσεις;

«Οι 66 νομαρχιακοί γραμματείς είναι του ΣΥΝ». Ακούστηκε από αρκετούς συντρόφους. Έχω κάνει και εγώ αναφορά στο φαινόμενο αυτό. Όμως η πραγματικότητα είναι ότι το στοιχείο αυτό το ανέφερε ο σ. Βίτσας για να υποδηλώσει μια αρνητική κατάσταση. Το σταχυολογούμε λοιπόν και το κολλάμε σε πολλές τοποθετήσεις σαν στοιχείο χωρίς να έχουμε έναν βασικό μπούσουλα για το τι χρειάζεται. Το χειρότερο είναι πως για άλλα αρνητικά δεν γίνεται ιδιαίτερη μνεία. Πχ για το πώς έγιναν οι διαδικασίες για την ανάδειξη νομαρχιακών επιτροπών στην Αθήνα ή για το πώς αποκλείεται η μία από τις δύο συνιστώσες από μια οργάνωση περιφερειακής πόλης.

Συμπέρασμα:
Χρειαζόμαστε επειγόντως μια άλλη σχέση λειτουργίας στο εσωτερικό με έμφαση την πολιτική συζήτηση και χρειαζόμαστε επειγόντως μια άλλη σχέση με την κοινωνία, με μια πιο συνεκτική εκφορά πολιτικού λόγου και με την δημιουργία σχέσεων που να συσπειρώνουν την εμπιστοσύνη γύρω από το σχέδιό μας και την πολιτική μας.
Στην επιτροπή καταστατικού έγινε μια ορισμένη συζήτηση. Στο κόμμα πρέπει να γίνει ακόμα μεγαλύτερη και πλατύτερη. Δεν θα είναι εύκολο. Είναι εξαιρετικά δύσκολο μέσα στις προθεσμίες που έχουμε. Παρόλα αυτά θα πρέπει να παίξουμε έναν ρόλο σαν μέλη της ΚΕ σε αυτήν την συζήτηση.
Πρώτα με την καταγραφή των απόψεων των μελών και των προτάσεων.
Δεύτερο με την υπεύθυνη τοποθέτησή μας στον διάλογο αυτό. Με κείμενα, αρθογραφία, τοποθετήσεις, συζητήσεις κλπ.

Παράκληση προς όλες τις πλευρές και τους συντρόφους/σσες να αποφύγουμε όλοι μας τις απολυτότητες, τις υπερβολές, τα δάνεια από το παρελθόν. Αν χρειάζονται απαραίτητα τα «δάνεια» αυτά, να καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να τα αξιοποιήσουμε δημιουργικά στην ανακάλυψη και εφεύρεση του νέου κόμματος. Να μην μονοπωληθεί η συζήτηση από το μοντέλο κόμματος που είχε ο ΣΥΝ. Δεν βοηθάει στο σημερινό πρόβλημα, ούτε για την πολιτική που πρέπει να έχουμε για το κόμμα, ούτε εντοπίζει με σαφήνεια τις παθογένειες που μπορεί να υπήρχαν και κυρίως δεν δείχνει ότι πολλά πρέπει να αλλάξουν σε επίπεδο στελεχικό. Όπως είδατε δεν υψώνω τόνους, για Ιφιγένειες, θυσίες και άλλα. Τονίζω να διασαφηνίσουμε τις πολιτικές μας για το κόμμα.
Έχουν γίνει πολλές προτάσεις. Αυτές έχουν διπλό χαρακτήρα. Ορισμένες αφορούν συγκεκριμένα άρθρα, διατυπώσεις κλπ. Και άλλες είναι πιο συνολικές. Αρχίζω από τις δεύτερες. (Πρόκειται για δύο συμβολές. Μία του σ. Παναγιώτη Πάντου και μία των συντρόφων Μιχάλη Καστρινάκη και Κώστα Παπακώστα). Όλοι τους συμμετείχαν στην επιτροπή καταστατικού και είχαν δώσει σημειώματα κλπ. Τώρα ζητούν να συμπεριληφθούν στο εισηγητικό υλικό όπως η συμβολή του σ. Στέλιου Παππά. Νομίζω ότι πρέπει να γίνουν δεκτές και να συμπεριληφθούν. Άλλωστε δεν τροποποιούν τον όγκο του υλικού.
Άλλες είναι πιο ειδικές. Προτείνω όλες να τις δει η επιτροπή που πρότεινα να βγει από την ΚΕ άμεσα, να δει ποιες μπορούν να συμπεριληφθούν και πώς στο εισηγητικό υλικό και ποιες αφορούν την συζήτηση και να θεωρηθούν σαν προτάσεις που κατατίθενται στον εσωτερικό διάλογο για το καταστατικό. Μερικές από αυτές μπορεί να συμπεριληφθούν στην τελική πρόταση που θα φθάσει στο συνέδριο και τελικά εκεί να ξεκαθαριστούν τα πράγματα με τις αποφάσεις του συνέδριου.
Υπάρχουν δύο ειδικές που πρέπει να τις ξεκαθαρίσουμε τώρα:
Σχετικά με τον τίτλο. Παραμένει (και θα αναγράφεται έτσι) ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Αν κάποιος έχει άλλη άποψη ας την καταθέσει και στο συνέδριο μπορούμε να αποφασίσουμε.
Υπάρχει και η πρόταση που αναφέρει ότι καταρτίζουμε εσωτερικό κανονισμό και όχι καταστατικό. Νομίζω ότι δεν πρέπει να αλλάξουμε τώρα το χαρακτήρα της δουλειάς που έκανε η επιτροπή καταστατικού.

Παρέκβαση (δεν διαβάστηκε, λόγω έλλειψης χρόνου, στην ΚΕ αλλά υπήρξε δέσμευση να δοθεί γραπτά)

Ήθελα να αναφερθώ σε ορισμένα σημεία ενός άλλου καταστατικού. Στο καταστατικό του PSUV (Ενοποιημένο Σοσιαλιστικό Κόμμα Βενεζουέλας). Η αναφορά αυτή έχει την σημασία της γιατί μας δείχνει αναφορές σε ζωντανά κινήματα και κόμματα, μιας κλίμακας άλλης από αυτά των κομμάτων διαμαρτυρίας. Έχει σημασία γιατί η γνώση μας εγκλωβίζεται μόνο στην πείρα της ευρωπαϊκής αριστεράς.
Το PSUV ορίζεται ως σοσιαλιστικό κόμμα. Δεν υπάρχει καθόλου η λέξη «αριστερά».

Αποσπάσματα από το Καταστατικό του Ενοποιημένου Σοσιαλιστικού Κόμματος Βενεζουέλας (PSUV)

Άρθρο 3: Αξίες και αρχές

Το κόμμα συγκροτείται ως κόμμα σοσιαλιστικό, με την πεποίθηση ότι η σοσιαλιστική κοινωνία είναι η μοναδική εναλλακτική λύση για την υπέρβαση του καπιταλιστικού συστήματος. Υιοθετεί ως δημιουργικές πηγές τις σκέψεις και τα έργα του Σιμόν Μπολίβαρ, του Σιμόν Ροντρίγκεζ και του Εζεκίελ Ζαμόρα. Με τον ίδιο τρόπο, υιοθετεί τις αρχές του επιστημονικού σοσιαλισμού, του χριστιανισμού, της θεολογίας της απελευθέρωσης, όλη την παγκόσμια κριτική και ανθρωπιστική σκέψη, την ισοτιμία και την ισότητα των φύλων και την ηθική υποχρέωση οικοδόμησης ενός μοντέλου που θα σέβεται τη ζωή και τη μητέρα γη, προκειμένου να εγγυηθεί την επιβίωση της ανθρωπότητας.
Ως κόμμα πολυεθνικό και πολύμορφο, έλκει τις ρίζες του από την αφροϊθαγενικότητα που κληροδοτήθηκε από τον Γκουαϊκαϊπούρο και τον Χοσέ Λεονάρντο Τσιρίνο, εμπνέεται από τη θεμελιώδη ηγεσία και τις επαναστατικές ιδέες του Κομαντάντε Ούγκο Τσάβες, και αποσκοπεί στη δημιουργία του νέου άντρα και της νέας γυναίκας σε ένα χωνευτήρι ελπίδων και ονείρων που κάνουν το δικό μας σοσιαλισμό ένα σοσιαλισμό μιγά, φορτωμένο με αφρικανικότητα, με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των ιθαγενικών λαών μας, και με ένα διεθνές όραμα του οποίου ο μεγαλύτερος εκφραστής ήταν ο Φρανσίσκο ντε Μιράντα.
Υιοθετούμε την πολιτικοστρατιωτική ενότητα ως αρχή για τη διασφάλιση της άμυνας και της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας.

Άρθρο 5: Μέθοδοι εσωκομματικής δημοκρατίας

Για τη λήψη αποφάσεων και τις εσωκομματικές εκλογές το κόμμα μπορεί να χρησιμοποιεί διάφορες μεθόδους: Άμεση καθολική και μυστική ψηφοφορία. Διορισμό. Εκλογές σε πρώτο, δεύτερο και τρίτο βαθμό. Διαβούλευση και συναίνεση. Αυτές αποφασίζονται από τα διάφορα καθοδηγητικά όργανα ανάλογα με τις πολιτικές συνθήκες.

Άρθρο 6: Χαρακτηριστικά του μέλους

Κάθε μέλος [ΣτΜ: στο ισπανικό αναφέρονται και τα δύο φύλα, «Toda y todo militante…» = «Κάθε αγωνιστής και αγωνίστρια…»] του Ενοποιημένου Σοσιαλιστικού Κόμματος Βενεζουέλας (PSUV) είναι σοσιαλιστής, μπολιβαριανός, αντιιμπεριαλιστής, αντικαπιταλιστής, διεθνιστής, ανθρωπιστής, οικολόγος και φεμινιστής. Υποχρεούται να δέχεται και να εφαρμόζει τις αρχές, το πρόγραμμα και το καταστατικό του κόμματος, ως αγωνιστής/αγωνίστρια των ονείρων και των ελπίδων της μεγάλης πλειοψηφίας. Καθοδηγεί τη συμπεριφορά του σύμφωνα με τις ακόλουθες αξίες:
α) τη σοσιαλιστική ηθική και ήθος
β) τη σοσιαλιστική μόρφωση και αυτομόρφωση
γ) τη συνειδητή πειθαρχία που βασίζεται στην κριτική και την αυτοκριτική
δ) την εφαρμογή της αλληλεγγύης και την αγάπη
ε) την επίγνωση του κοινωνικού καθήκοντος
στ) τον αγώνα ενάντια στη διαφθορά και το γραφειοκρατισμό

Ορισμένα σχόλια

Το ιδεολογικό φορτίο είναι πολύ πιο ανεβασμένο από αυτά που συναντάμε στα ευρωπαϊκά κόμματα. Δεν είναι αποκλειστικά μαρξιστικής αναφοράς και έχουν ιδιαίτερη αναφορά σε προσωπικότητες και διανοητές που ούτε καν γνωρίζουμε καλά καλά αλλά έχουν ιδιαίτερη σχέση με την ιστορία της χώρας τους και των λαών τους.
Στο ιδεολογικό τους πλαίσιο δεν αναφέρονται μόνο στον μαρξισμό. Αν και λείπει η λέξη χρησιμοποιούν το «επιστημονικός σοσιαλισμός» και αναφέρονται και σε άλλα προοδευτικά ιδεολογικά ρεύματα σκέψης. Θα πρέπει να συνηθίσουμε πως υπάρχουν προοδευτικά ρεύματα σκέψης που μπορεί να μην έχουν αφετηριακή βάση τον μαρξισμό αλλά κάτι άλλο. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία με ποια μυαλά πάμε να οικοδομήσουμε ένα μαζικό σύγχρονο αριστερό ριζοσπαστικό κόμμα στις νέες συνθήκες. Αυτή η καταστατική συνύπαρξη ρευμάτων σκέψης και ιδεών πρέπει να συνυπάρχει σε ένα συναγωνιστικό πλαίσιο που δημιουργείται γύρω από τους σκοπούς και στρατηγικούς στόχους του κόμματος και άρα η διαπάλη, η συζήτηση, η αναφορά κλπ σε αυτά δεν πρέπει να θίγει τον σεβασμό, την προσωπικότητα, την αυτονομία κάθε ρεύματος και τα αξιακά του χαρακτηριστικά, αλλά να επικεντρώνεται γύρω από τα επίδικα πολιτικά ζητήματα.
Την ίδια στιγμή εκφράζουν σαν κόμματα ένα πολύ πιο ανεβασμένο επίπεδο συνείδησης και πειθαρχίας που αντιστοιχεί στην σημασία και κρισιμότητα των κοινωνικών αναμετρήσεων και των διαδικασιών μετάβασης στις χώρες τους.
Αν κανείς μελετήσει το καταστατικό του PSUV και το συγκρίνει με το καταστατικό του MAS (Movimiento al Socialismo) Βολιβίας θα δει αρκετές διαφορές αλλά περίπου τον ίδιο τόνο. Οι διαφορές εγγράφουν τις ιδιαίτερες διαδρομές που έχει κάθε εμπειρία και εγχείρημα.
Ίσως αυτές οι σκέψεις και γνώσεις να μας βοηθήσουν να αντιμετωπίσουμε το δύσκολο – σύνθετο, πολυδιάστατο κομματικό φαινόμενο ιδιαίτερα σε ευρωπαϊκές χώρες, όπου υπάρχουν άλλες παραδόσεις και κουλτούρες.
Το σχέδιο καταστατικού του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ έχει στοιχεία της μέσης συριζικής συνείδησης, των στοιχείων που έχουν κατακτηθεί από την κοινή πάλη, έχει ριζοσπαστικά στοιχεία (οικολογία, φεμινισμός, ενάντια στο σεξισμό κλπ). Περιγράφει όμως μια πολύ πιο χαλαρή μορφή «στράτευσης» απ’ ότι η λατινοαμερικάνικη και είναι φυσικό.
Ο Μίμμο Πορκάρο (Ιταλός διανοητής) παρεμβαίνει στην «συζήτηση» με την άποψη του μαζικού συνεκτικού κόμματος, αλλά γι’ αυτά σε άλλη παρέκβαση…
Tagged : / / /